LOGINShare
บทที่ 1829
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1830
เหล่าผู้ติดตามรอบกายเขาพยักหน้า แล้วตามเขาไปโดยไม่ได้เอ่ยคำใด ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ย่อมมีโอกาสลุกขึ้นมาอีกครั้ง!ขณะเดียวกัน ภายในตำหนักหญิงงามคนหนึ่งในอ้อมกอดของไป๋ชิงชางเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท! หวังหยวนเก่งกาจถึงเพียงนั้นเลยหรือเพคะ? แม้แต่ขุนพลใหญ่หานก็ไม่อาจสังหารเขาได้หรือเพคะ?”“หรือว่าเขาเป็นจิ้งจอกเก้าหางเพคะ? มีถึงเก้าชีวิตหรือไม่? เหตุใดรอดชีวิตมาได้ทุกครั้ง?”หญิงงามอีกคนหัวเราะ เสียงนั้นไพเราะดุจเสียงระฆังเงินไป๋ชิงชางยิ้มเยาะ ก่อนจะพูดด้วยความหงุดหงิด “นั่นเพราะหานเทาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวังหยวน!”“ในความเห็นของข้า หานเทาเป็นคนไร้ประโยชน์! หากไม่ใช่เพราะขาดคน ข้าคงปลดเขาออกจากตำแหน่งขุนพลใหญ่ไปแล้ว!”“คิดว่าต้องพึ่งพาเขา ข้าจึงจะปกครองอาณาจักรต้าเป่ยได้หรือ?”“ช่างน่าขัน!”“แต่เดิมข้าเคยออกรบด้วยตนเองมาแล้ว! แม้ไม่มีขุนพลเหล่านี้ ข้าก็ยังสามารถพิชิตทั่วแผ่นดินและเอาชนะดินแดนทั้งแปดได้!”“เช่นเดียวกับการพิชิตเจ้าทั้งสอง!”“เท่านี้ก็เกินพอแล้ว!”เมื่อพูดจบ ไป๋ชิงชางก็กดหญิงงามทั้งสองลงบนเตียง แล้วโน้มตัวลงไปหาพวกนางเสียงหัวเราะหยอกล้อต่อกระซิกดังขึ้นในตำหนักอีกคร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1831
เหล่าสมาชิกตระกูลว่านแลกเปลี่ยนสายตากัน แล้วต่างก็ยิ้มอย่างเก้อเขินแท้จริงแล้วไม่มีสิ่งใดหลบซ่อนสายตาของหวังหยวนได้ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่นั้น พวกเขาก็เดินกลับมายังห้องโถง“ระหว่างทางพวกเราต้องเผชิญกับอันตราย หากไม่ใช่เพราะต้าหู่มาช่วยทันเวลา พวกเราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว”หวังหยวนจิบชาแล้วกล่าวอย่างสงบ ตรงไหนที่เหมือนกับคนที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์อันตรายมา? แต่ว่านซิ่วเอ๋อร์ยังคงหน้าซีดเผือด แม้ว่าหวังหยวนจะอยู่เคียงข้าง แต่ใจนางก็ยังคงหวั่นกลัว! ไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้ แม้จะผ่านมานานแล้วเหมือนกับเกือบต้องเดินผ่านประตูนรกแล้วจริง ๆ เกือบจะก้าวเข้าไปในยมโลกแล้ว!ว่านเชียนซานก็ตกใจเช่นกัน เขารีบกล่าวว่า “ทั่วทั้งแผ่นดินนี้ ยังมีผู้ใดกล้าลงมือกับท่านหวังอีกหรือ? ไม่ใช่ว่ารนหาที่ตายหรือ?”หวังหยวนไม่ได้อธิบายมาก เพียงแค่โบกมือแล้วพูดว่า “เอาล่ะ”“ไม่จำเป็นต้องพูดจาเยินยอกันแล้ว”“ท่านมาร้องไห้ต่อหน้าข้า คงมีเรื่องบางอย่างจะขอร้องข้าใช่หรือไม่?”ว่านเชียนซานรู้ว่าหวังหยวนมองทะลุความคิดของตนแล้ว จึงกล่าวว่า “ท่านหวังฉลาดรอบรู้! ไม่มีสิ่งใดหลบซ่อนสายตาของท่านได้!”“ดังท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1832
แต่หวังหยวนและพวกพ้องกลับอาศัยอยู่ได้อย่างสุขสบาย! ฐานะของพวกเขายังต่ำต้อยกว่าหวังหยวน แล้วจะมามัวถือตัวได้อย่างไร?ในบ่ายวันนั้น คนตระกูลว่านยุ่งอยู่กับการเก็บข้าวของย้ายบ้าน ว่านซิ่วเอ๋อร์ก็มาร่วมด้วย ส่วนหวังหยวนไปยังฐานลับใต้ดิน“ที่นี่ร้อนมากจริง ๆ!”“หากไม่ใช่เพราะรู้ว่าพวกเจ้าทำอะไรอยู่ ข้าคงคิดว่าลาวาจากใจกลางโลกพุ่งขึ้นมาแล้ว!”หวังหยวนโบกพัดคลายร้อนพลางมองถงจื่อเจี้ยนที่อยู่ด้านข้าง ช่วงนี้เนื่องจากหวังหยวนไม่อยู่เมืองหลิง ประกอบกับต้าหู่ก็ออกไปแล้ว ทั้งกิจการพลเรือนและการทหารจึงตกอยู่กับถงจื่อเจี้ยน ทำให้เขาเหนื่อยล้ามาก“ท่านหวัง”“นี่คืออาวุธและเกราะที่สร้างตามคำสั่งของท่าน”“เหตุผลที่ข้าสร้างอาวุธที่ใต้ดินก็เพื่อไม่ให้ผู้อื่นพบเห็น”“และแน่นอนว่าเพื่อป้องกันการรั่วไหลของข้อมูล ไม่ให้ผู้อื่นรู้ว่าเราใช้อาวุธอะไรขอรับ!”ถงจื่อเจี้ยนคิดอย่างรอบคอบ ฐานใต้ดินที่อยู่ตรงหน้านี้ บัดนี้ถูกสร้างขึ้นเป็นคลังอาวุธแล้ว!หลี่ต้าจ้วงและพวกพ้องกำลังทำงานยุ่งกันอยู่ และยังมีคนงานทั่วไปอีกหลายคนคอยช่วย แต่หลี่ต้าจ้วงเป็นผู้บัญชาการ เขาได้รับเกียรตินี้เพราะความสามารถ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1833
เมื่อออกจากคลังอาวุธแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม หวังหยวนจึงเดินทางกลับบ้าน“ยังรู้ตัวว่าจะต้องกลับมาอยู่หรือเจ้าคะ?”ทันทีที่ก้าวเข้าประตูมา ก็ได้ยินเสียงหวงเจียวเจียวพูดบางอย่าง บรรยากาศเต็มไปด้วยความหึงหวงหูเมิ่งอิ๋งที่ยืนอยู่ด้านข้างปิดปากหัวเราะ หูเมิ่งอิ๋งและหลี่ซื่อหานเป็นพวกเดียวกัน นิสัยก็คล้ายคลึงกัน โดยปกติแล้วเสวี่ยเชียนหลงเป็นคนเรียบร้อย แม้ว่าเคยเป็นคนจากเทียนไว่เทียน แต่บัดนี้ก็เป็นคนธรรมดาแล้วและไม่มีความเย่อหยิ่งเลย พี่สาวน้องสาวต่างก็อยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียว“อะแฮ่ม…”หวังหยวนกระแอมเบา ๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่เพราะข้ายุ่งอยู่ตลอดเวลาหรอกหรือ?”“หากไม่ใช่เพราะมีเรื่องต้องทำ ข้าก็คงกลับมานานแล้ว”“คนเดินทางก็ต้องคิดถึงบ้าน ยิ่งข้ามีภรรยาเป็นสาวงามมากมายเช่นนี้ ยิ่งคิดถึงบ้านมากไม่ใช่หรือ?”หวงเจียวเจียวกลอกตา “มาเถิด! ให้ข้าจุมพิตท่านสักหน่อย ดูสิว่าริมฝีปากของท่านทาด้วยน้ำผึ้งหรือไม่?”หูเมิ่งอิ๋งหัวเราะจนปวดท้องหวังหยวนโอบกอดหญิงงามทั้งสอง หอมแก้มไปคนละที แล้วจึงเข้าบ้านในห้อง หลี่ซื่อหานและเสวี่ยเชียนหลงกำลังสนทนากันอยู่ เมื่อเห็นพวกเขาสามคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1834
หวังหยวนนั่งบนที่นั่งหลักแล้วมองไปยังผู้คนตรงหน้าถงจื่อเจี้ยนกล่าวว่า “ท่านหวัง ตอนนี้ท่านเป็นเจ้าเมืองแล้ว ปวงชนทั่วทุกสารทิศต่างเคารพนับถือท่าน!”“พวกเราจึงมารวมตัวกันเพื่อขอให้ท่านขึ้นครองบัลลังก์!”“เช่นนี้พวกเราก็จะมีตำแหน่งขอรับ”หวังหยวนเข้าใจทันที พวกเขากำลังขอให้เขาขึ้นครองบัลลังก์! ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามารวมตัวกันเพราะมีความคิดเห็นตรงกัน!“พวกเจ้าคิดเช่นนั้นกันทุกคนหรือ?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วถามทุกคนพยักหน้า แม้แต่เกาเล่อก็เช่นกัน“แต่ข้าไม่ต้องการเป็นฮ่องเต้!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ดูเหมือนว่าหวังหยวนจะไม่ขึ้นครองบัลลังก์…“ทุกคนต่างเป็นเพื่อนและพี่น้องของข้า พวกเจ้าคงรู้จักนิสัยของข้าบ้างอยู่แล้ว”“ข้าไม่ชอบระบบปัจจุบัน สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการคุกเข่ากราบไหว้!”“ดังนั้น ข้าจึงตั้งใจจะสร้างเมืองหลิงให้แตกต่างจากสามอาณาจักรอื่น!”“ทุกคนคิดเช่นไร?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วถามขึ้นเหล่าผู้คนมองหน้ากันด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อ การคุกเข่ากราบไหว้เป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาแต่โบราณ ทุกราชวงศ์ไม่ได้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1835
“ทุกคนจงลุกขึ้นเถิด!”เมื่อเห็นผู้คนคุกเข่าลงอีกครั้ง หวังหยวนก็อดส่ายหน้าไม่ได้ คนเหล่านี้ล้วนเป็นทาสของระบบ แม้ว่าเขาได้อธิบายชัดเจนแล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นเช่นนี้ ช่างน่าเศร้าจริง ๆแต่ก็เข้าใจได้ พวกเขาคิดเช่นนี้ก็ถูกแล้ว การเปลี่ยนแปลงความคิดของพวกเขาจะง่ายดายได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้นคือฮ่องเต้ในทุกราชวงศ์ล้วนสูงส่ง ผู้คนไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ! โดยเฉพาะในยุคนี้“อะแฮ่ม…”หวังหยวนกระแอม แล้วกล่าวกับผู้คน “ทุกคน!”“ทุกคนคงได้เห็นประกาศของข้าแล้วใช่หรือไม่?”“ไม่ใช่เพียงคำพูด ข้าตั้งใจจะปฏิบัติตามนโยบายความเท่าเทียมกัน และผู้ใดมีความสามารถก็สามารถเป็นขุนนางได้ หรือแม้กระทั่งมาครองตำแหน่งของข้า!”ถ้อยคำของหวังหยวนทำให้ทุกคนตกตะลึง พวกเขาจะกล้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร? เป็นราชาหรือ? ช่างเป็นเรื่องน่าขัน! การได้เป็นขุนนางก็ถือว่าโชคดีแล้ว จะมาปรารถนาสิ่งอื่นอีกได้อย่างไร? แม้แต่ถงจื่อเจี้ยนและพวกพ้องของหวังหยวนก็ยังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย หวังหยวนพูดอะไรเช่นนี้?“ทุกคนจงฟังข้า”“เพื่อให้เมืองของเราพัฒนาสู่ความเจริญรุ่งเรือง เราต้องการให้คนมีความสามารถจำนวนมากหลั่งไหลเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1836
ถงจื่อเจี้ยนกล่าว คนอื่นต่างก็มองหน้ากันแล้วพยักหน้า ระบบฮ่องเต้ดำเนินมานาน จะถูกยกเลิกเช่นนี้จริงหรือ?หวังหยวนโบกมือด้วยความเข้าใจทุกคนเมื่อเห็นว่าทุกคนสงบลงแล้วจึงกล่าวว่า “พวกเจ้าอยากให้ปวงชนในดินแดนทั้งเก้ามีชีวิตที่ดีขึ้น และนำความสงบสุขมาสู่แผ่นดินหรือไม่?”แน่นอนว่านั่นคือความตั้งใจของพวกเขาตั้งแต่แรก ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็คงไม่มาที่นี่ หาที่สงบเงียบอยู่อย่างสันโดษไม่ดีกว่าหรือ? แม้ในยุคสงครามก็ยังสามารถหาที่สงบสุขเพื่อใช้ชีวิตบั้นปลายได้!“แต่เมื่อพิจารณาประวัติศาสตร์ ราชวงศ์ใดเล่าจะยืนยง?”“พวกเจ้าไม่ได้คิดถึงสาเหตุหรือ?”“การสืบทอดบัลลังก์เป็นข้อเสียเปรียบที่ใหญ่ที่สุด!”“และจะจำกัดการปรากฏตัวของผู้มีความสามารถด้วย! ดังนั้นข้าจึงเสนอนโยบายเหล่านี้!”“ตราบใดที่สามารถคัดเลือกผู้มีความสามารถ และเขาก็มีความสามารถที่แท้จริง ย่อมสามารถนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ได้”“ข้าจะปรึกษาหารือกับท่านถง ในอนาคตข้าจะให้ทุกคนเรียนรู้ความรู้จากตะวันตก เพื่อเปลี่ยนแปลงความคิดของเราทีละน้อย”“การเรียนรู้จากเพียงตำราโบราณนั้นยังไม่เพียงพอ”เมื่อจะคิดการใหญ่ ก็ต้องทำอย่างใหญ่หลวง! ส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1837
“เช่นนั้นก็เป็นความผิดพลาดของข้าเอง”“และข้าก็จะทำตามที่ทุกคนปรารถนาด้วยการขึ้นครองบัลลังก์!”นอกดินแดนทั้งเก้าจะไม่มีประเทศอื่นอยู่ได้อย่างไร? หวังหยวนไม่ใช่คนในยุคนี้ ย่อมรู้ดีว่าโลกกลม แต่แน่นอนว่าผู้คนเหล่านี้ไม่รู้ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา ต่างก็โห่ร้องด้วยความยินดี! แท้จริงแล้วพวกเขาก็ปรารถนาให้หวังหยวนขึ้นครองบัลลังก์ ไม่ใช่เพียงเพื่อหวังหยวน แต่เพื่อตัวพวกเขาเองด้วย หากหวังหยวนขึ้นครองบัลลังก์ พวกเขาก็จะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ไม่ใช่ตำแหน่งเช่นปัจจุบัน แม้ว่าหวังหยวนจะเป็นเจ้าครองเมืองหลิง แต่เมื่อเทียบกับเจ้าเมืองอื่น ๆ ก็ยังขาดความชอบธรรมอยู่เล็กน้อย! ไม่ว่าจะเป็นอาณาจักรต้าเป่ย อาณาจักรต้าเย่ หรือแม้แต่เมืองหวงล้วนเป็นราชวงศ์อิสระ ไม่ว่าอาณาเขตจะใหญ่หรือเล็กก็สามารถนำพาประชาชนได้ แต่หวังหยวนกลับไม่ใช่เช่นนั้น เขาเป็นเพียงเจ้าเมืองคนเดียว ส่วนพวกเขาก็เป็นเพียงที่ปรึกษาของเขาเท่านั้น ทุกคนต่างปรารถนาจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์เช่นนี้“เมื่อไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็ขอให้ทุกคนกลับไปเถิด”“กลับไปทำงานของตนให้ดี”“บัดนี้เมืองหลิงยังมีเรื่องมากมายให้จัดการ ทุกอย่า
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
