LOGINShare
บทที่ 1779
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1780
“เจ้าคงรู้ดีว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่มีญาติพี่น้อง หากไม่มีผู้ใดดูแลฮวาตั่ว เกรงว่านางคงอยู่ได้อีกไม่นาน…”“และเด็กน้อยผู้นี้ช่างน่ารัก ข้าจึงพานางมาอยู่ด้วย”กู่เฟิงพยักหน้าแสดงความขอบคุณต่อหวังหยวนเสียงของฮวาตั่วดังขึ้นอีกครั้ง“หากไม่ใช่เพราะพ่อบุญธรรมช่วยเหลือ ข้าคงไม่มีแม้แต่เงินจะจัดงานศพให้ท่านแม่…”“และพ่อบุญธรรมพาข้ามาอยู่ด้วย มีอาหารอร่อยให้กินทุกวัน และยังให้ข้าสวมใส่เสื้อผ้าดี ๆ ด้วย…”“พ่อบุญธรรมมีพระคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวง”“ท่านพ่อ ต่อไปนี้ท่านต้องตอบแทนพระคุณพ่อบุญธรรมให้ดีนะเจ้าคะ…”กู่เฟิงพยักหน้ารับคำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่นึกเลยว่าแม่ลูกคู่นี้จะได้พบกับคนใจบุญ“บัดนี้พวกเจ้าได้พบกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องร่ำไห้เสียใจกันอยู่ที่นี่”“ควรไปพูดคุยกันในห้องจะดีกว่า”“เดินทางมาไกล ข้าและภรรยาของข้ารู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง”หวังหยวนอุ้มว่านซิ่วเอ๋อร์ไว้ในอ้อมแขน แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ใช่แล้ว ใช่แล้วเจ้าค่ะ”“ป้าว่านเป็นกุลสตรีชั้นสูง นางไม่เคยเดินทางไกลเช่นนี้มาก่อน”“ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะเรื่องของข้า นางก็คงไม่มาที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ”ฮวาตั่วกล่าวเสริมกู่เฟิงรีบลุกขึ้น เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1781
“ท่านขอรับ ที่นี่ข้าไม่มีสิ่งใดที่เหมาะสำหรับการต้อนรับเลย”“คงจะทำให้ท่านผิดหวังเสียแล้ว”กู่เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเมื่อเพิ่งเข้ามาในห้องหวังหยวนโบกมือ “ไม่ต้องสุภาพนักหรอก เพียงแค่พวกเราได้พบกันและเจ้าก็เป็นคนที่ข้าตามหา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”กู่เฟิงมองหวังหยวนด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขาดูเหมือนว่าหวังหยวนไม่ได้ตามหาเขาเพียงเพราะฮวาตั่ว แต่ยังมีเหตุผลอื่นอีกหรือว่ามีแผนการอื่น?แต่เรื่องนี้กลับทำให้กู่เฟิงรู้สึกดีใจหากสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหวังหยวนได้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ที่จริงข้าต้องการติดต่อช่างทำอาวุธฝีมือดีหลายคนผ่านเจ้า ไม่ทราบว่าเจ้าพอจะหาได้หรือไม่?”“ช่างทำอาวุธหรือ?”กู่เฟิงถามโดยไม่รู้ตัว“นั่นสินะ”“ข้ารู้ว่าเจ้าเดินทางอยู่ในป่าเขามานาน และมีหลักการคือปล้นคนรวยไปช่วยเหลือคนจน เชื่อว่ารอบกายเจ้าคงขาดแคลนคนเช่นนี้ไม่ได้”“ข้ามีเหล็กเย็นจำนวนมาก กำลังจะนำเหล็กเย็นเหล่านี้มาสร้างเป็นอาวุธ จึงต้องการช่างทำอาวุธฝีมือดี”“ไม่เช่นนั้นก็จะทำให้ของดีเสียเปล่า”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มพลา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1782
“ข้าจะพาฮวาตั่วมาอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป”“ต่อไปนี้ข้าจะระมัดระวังตัวมากขึ้น เพื่อไม่ให้ฮวาตั่วเดือดร้อน”ฮวาตั่วถึงกับงุนงง เมื่อได้พบกับพ่อที่แท้จริงแล้ว หรือว่าจะต้องสูญเสียพ่อบุญธรรมไป?นี่ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าเลย…หวังหยวนส่ายหน้าต่อจากนั้นจึงกล่าวอย่างช้า ๆ “อย่าพูดถึงที่นี่เลย ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมแก่การดำรงชีวิต อีกอย่างคือเจ้าได้ทำให้ผู้คนขุ่นเคือง และพวกเขาก็ตามมาล้างแค้นถึงที่นี่แล้ว เจ้าจะปกป้องฮวาตั่วได้อย่างไร?”“หากไม่ใช่เพราะข้ามาทันเวลา เจ้าคงตายที่นี่ไปแล้วหรือเปล่า?”หวังหยวนไม่ได้ล้อเล่น สถานการณ์คับขันอย่างยิ่งกู่เฟิงถอนหายใจ ใครจะไปรู้ว่าในวัยหนุ่มของเขา เขาได้สร้างศัตรูไว้มากมาย?จึงทำให้มีศัตรูอยู่ทุกหนทุกแห่ง!ต้องระมัดระวังตัวอยู่เสมอเพื่อไม่ให้ตนเองถูกสังหาร…“เช่นนั้นท่านมีสถานที่ใดที่ดีบ้างเล่าขอรับ?”กู่เฟิงถาม“ตามข้ากลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังเถิด”“เจ้าเองก็เป็นคนมีฝีมือ หากอยู่เคียงข้างข้า ก็จะทำให้เจ้าเจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น”“แล้วข้าก็จะสามารถปกป้องพวกเจ้าสองพ่อลูกได้ด้วย”หวังหยวนจิบชา แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้มบัดนี้สิ่งที่เข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1783
นอกประตู เกาเล่อกำลังยืนอยู่ในลานบ้าน ด้านหลังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออยู่หลายคน“ครั้งที่แล้วเมื่อได้ข่าวของกู่เฟิง เจ้าก็ไม่ได้มาพบข้าด้วยตัวเอง”“ครั้งนี้เหตุใดจึงเดินทางมาไกลถึงเพียงนี้?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเกาเล่อขมวดคิ้ว “พี่หยวน เกิดเรื่องแล้วขอรับ…”ใบหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนสี “เกิดอะไรขึ้น?”บัดนี้เขาไม่อยู่ที่เมืองหลิง ถึงแม้จะมีคนไว้ใจได้อยู่ แต่ก็อาจเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นได้ถึงแม้จะรีบกลับไป ก็คงไม่สามารถทำได้ภายในคืนเดียว!เกาเล่อกล่าวอย่างเร่งรีบ “มีคนติดต่อว่านเชียนซานแล้ว บัดนี้ว่านเชียนซานกำลังรออยู่ที่บ้าน!”“อีกฝ่ายรู้แล้วว่าว่านเชียนซานมีใจทรยศ ข้าได้พบกับว่านเชียนซานแล้ว และได้ส่งคนไปคุ้มครองคฤหาสน์ว่านทันที”“ต่อจากนี้ต้องให้ท่านเป็นผู้ตัดสินใจขอรับ”หวังหยวนพยักหน้าสิ่งที่ควรจะมาได้มาถึงแล้วดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคงนั่งไม่ติด“เจ้าสืบหาแล้วหรือยังว่าอีกฝ่ายเป็นใคร?”“เจ้าแน่ใจเรื่องตำแหน่งของพวกเขาหรือไม่?”“และคนที่ติดต่อกับว่านเชียนซาน คือชายสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าที่เขาพูดถึงหรือไม่?”หวังหยวนได้เปิดเผยข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับว่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1784
ตลอดหลายวันนี้ คนตระกูลว่านอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง เพราะที่นี่เป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดถึงแม้จะมีต้าหู่และเอ้อหู่คอยคุ้มครอง แต่ก็อาจเกิดความผิดพลาดได้จึงไม่ควรอยู่ที่คฤหาสน์ว่านต่อไป!ส่วนคนอื่น ๆ ในบ้านยังคงนิ่งเฉยได้อยู่เพราะเป้าหมายของอีกฝ่ายไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นคนตระกูลว่าน!“ท่านหวัง ข้าได้บอกเรื่องราวทั้งหมดให้แก่ท่านเกาแล้ว ท่านเกาก็ได้ตอบกลับมาว่าท่านรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว”“เช่นนั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีก”“ท่านว่า…”“ต่อไปนี้เราควรทำอย่างไรต่อไป?”ว่านเชียนซานมีสีหน้าเคร่งเครียดตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่ได้นอนเลย เฝ้าคิดหาวิธีรับมืออยู่ตลอดเวลาแต่ก็ยังหาทางออกไม่เจออีกฝ่ายไม่ใช่คนดี หากประมาทก็จะถึงแก่ความตาย!ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากแล้ว แต่ก็ไม่อยากตายเช่นนี้…“ข้าได้ให้เกาเล่อไปสืบหาเบาะแสของอีกฝ่ายแล้ว”“บัดนี้พวกเขารู้แล้วว่าท่านทรยศ คงกำลังพยายามคิดหาวิธีสังหารท่าน”“แต่เช่นนั้นก็เป็นประโยชน์ต่อเราเช่นกัน”“อย่างน้อยเราก็สามารถหาจุดอ่อนและจับเบาะแสของพวกเขาได้ เพื่อจะได้ควบคุมพวกเขาได้อย่างง่ายดาย!”“ตราบใดที่สามารถจับตัวผู้ที่ติด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1785
“ข้าไปเองขอรับ!”เอ้อหู่กล่าวพลางตบหน้าอก“ตลอดช่วงเวลานี้ ข้าอยู่แต่ในบ้าน ข้าเบื่อจนกระดูกจะขึ้นสนิมแล้ว!”“โอกาสดีเช่นนี้ พวกเจ้าอย่ามาแย่งข้าเลย!”ต้าหู่และคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างหัวเราะ“วางใจเถิด ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก!”ต่งอวี่กล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ข้ารู้จักนิสัยของเจ้า เจ้ามักจะหุนหันพลันแล่นเสมอ แต่ครั้งนี้ห้ามเป็นเช่นนั้นเด็ดขาด!”“เจ้าอย่าลืมว่าถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไปยังดินแดนของอาณาจักรต้าเป่ย แต่บัดนี้เราทั้งสองฝ่ายอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข หากก่อเรื่องในเวลานี้ คงยากที่จะแก้ไข…”“ข้าคิดว่าเจ้าคงเข้าใจเรื่องนี้ดีใช่หรือไม่?”“อย่าก่อเรื่องให้ข้าเดือดร้อน”หวังหยวนไม่ได้กลัวอาณาจักรต้าเป่ย แต่ต้องการให้ประชาชนในดินแดนทั้งเก้าได้พักผ่อนสงครามที่ยืดเยื้อในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้ประชาชนยากจนข้นแค้นมากพออยู่แล้วเพราะเหตุนี้เอง จึงทำให้ผู้คนจำนวนมากอดอยากจนถึงแก่ความตาย…หวังหยวนไม่อยากเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกบัดนี้การพักฟื้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ไม่มีใครสามารถทำลายความสมดุลนี้ได้!เอ้อหู่กล่าวอย่างเร่งรีบ “พี่หยวนวางใจได้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1786
ถึงขั้นนี้แล้วแต่เขายังคงไม่ยอมจำนนต่อหวังหยวน“ฮึ”หวังหยวนไม่ได้โกรธเกรี้ยว แต่กลับยกยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดอย่างสงบว่า “เอาล่ะ เจ้าอย่ามาทำท่าอวดดีต่อหน้าข้า และไม่จำเป็นต้องเอ่ยถ้อยคำที่ฟังดูสูงส่งเหล่านี้”“ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วว่าที่นี่ข้าเป็นใหญ่ ก็จงตามข้าไปเถิดเพื่อไม่ให้เจ็บตัว!”“ข้าเพียงต้องการข้อมูลจากปากของเจ้าเท่านั้น หากเจ้าสารภาพความจริง ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า”หวังหยวนพูดจบก็โบกมือไปยังเหล่าผู้คนเบื้องหลัง ต้าหู่จึงก้าวออกมา ส่วนบุคคลลึกลับผู้นั้นไม่ได้ขัดขืน จำต้องตามหวังหยวนเข้าเมืองไปก่อน!เพราะหากขัดขืนในเวลานี้ ผลลัพธ์สุดท้ายก็คงไม่เปลี่ยนแปลง…เพียงแต่จะได้รับความเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นซึ่งไม่คุ้มค่าเลยครึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและคณะได้กลับมาถึงหมู่บ้านต้าหวังแล้วณ ห้องในเรือนหลังหนึ่ง หวังหยวนนั่งอยู่กลางห้อง ส่วนบุคคลลึกลับที่เพิ่งถูกนำตัวมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้าหู่ เกาเล่อ และคนอื่น ๆ ต่างนั่งยืนอยู่ข้างกายเขาบรรยากาศภายในห้องราวกับมีดินปืนอยู่เต็มไปหมดแม้บุคคลลึกลับผู้นั้นจะคิดหาวิธีหลบหนี แต่ก็ไม่กล้ากระทำการอันใด จึงได้แต่รอคอยหวังหยวนแต่ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1787
“เช่นนั้นเลยหรือ!”บุคคลลึกลับผู้นั้นระเบิดเสียงหัวเราะ แล้วกล่าวว่า “ท่านยังคิดจะกำจัดผู้ที่อยู่เบื้องหลังข้าอีกหรือ?”“แต่ข้าขอเตือนท่านไว้ก่อน ว่าท่านคงไม่มีความสามารถเช่นนั้นหรอก!”“พูดให้ถูกต้องคือไม่เพียงแต่ท่านทำไม่ได้เท่านั้น ทั่วทั้งแผ่นดิน แม้แต่สามกองกำลังที่เหลือก็ทำไม่ได้เช่นกัน!”“เจ้านายของข้าเก่งกาจเพียงใด!”“ว่านเชียนซานคงได้บอกท่านแล้วว่าราชวงศ์ที่เจ้านายของข้าปกครองมีอายุนานหลายร้อยปี!”“เปลี่ยนผู้นำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน!”“แต่ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ล้วนเป็นผู้มีความสามารถในการปกครองบ้านเมือง!”บุคคลลึกลับผู้นั้นหัวเราะลั่น แล้วหยิบมีดออกมาจากแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว!ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเขาจะลงมืออย่างฉับพลันเช่นนี้!แต่เขาไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้ใด กลับใช้มีดแทงตัวเองที่หน้าอก!นี่คือการฆ่าตัวตาย!“หากข้าไม่อนุญาตให้เจ้าตาย เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ตาย!”สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไป รีบหยิบปืนคาบศิลาออกมาอย่างว่องไว ครั้นเสียงปืนดังขึ้น กระสุนก็พุ่งตรงไปยังใบมีดอย่างแม่นยำ!บุคคลลึกลับผู้นั้นรู้สึกเจ็บปวดที่มือ มีดจึงตกลงสู่พื้นต้าหู่และเกาเล่อรีบเข้าไปจัดการ คนหนึ่งจ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
