Share

บทที่ 1779

Author: ชวินเป่ยอี๋
“มีเรื่องอีกมากมายที่ท่านไม่รู้”

“เช่นเดียวกับที่ท่านไม่รู้ว่าแม่ของข้าได้เสียชีวิตไปแล้ว”

ฮวาตั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นางมีแต่ความเกลียดชังให้กับกู่เฟิง

เพราะชายผู้นี้จึงทำให้แม่ของนางต้องเสียชีวิต…

หากกู่เฟิงอยู่เคียงข้างพวกนางสองแม่ลูกเสมอ พวกนางจะต้องมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?

หากไม่ใช่หวังหยวนช่วยเหลือ แม่ของนางคงไม่มีที่อยู่ด้วยซ้ำ และนางก็คงไม่อาจมีแม้แต่อาหารประทังชีวิต…

“แม่ของเจ้าตายแล้วหรือ?”

“นาง… นางตายอย่างไร?”

กู่เฟิงถอยหลังไปสองก้าว แล้วรีบถามด้วยใบหน้าซีดเผือด

“แม่ของข้าตายเพราะเจ็บป่วย!”

“แต่พูดให้ถูกต้อง นางตายเพราะความเหนื่อยล้าต่างหาก!”

ฮวาตั่วกล่าวด้วยความโกรธแค้น ใบหน้าดุร้ายราวกับปีศาจน้อย

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะท่านไม่อยู่เคียงข้างพวกเรา แม่ของข้าต้องทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูข้า!”

“แต่สุดท้ายไม่เพียงแต่ไม่ได้เงินมากมายเท่านั้น กลับทำให้แม่ของข้าเหนื่อยล้าจนเสียชีวิต…”

“สุดท้าย นางก็ป่วยเป็นวัณโรคเพราะทำงานหนักเกินไป”

“ท่านว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของท่านหรือ?”

ฮวาตั่วถามอย่างต่อเนื่อง

สุดท้ายอารมณ์ของกู่เฟิงก็พังทลาย เขาร้องไห้ออกมาอย่า
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1780

    “เจ้าคงรู้ดีว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่มีญาติพี่น้อง หากไม่มีผู้ใดดูแลฮวาตั่ว เกรงว่านางคงอยู่ได้อีกไม่นาน…”“และเด็กน้อยผู้นี้ช่างน่ารัก ข้าจึงพานางมาอยู่ด้วย”กู่เฟิงพยักหน้าแสดงความขอบคุณต่อหวังหยวนเสียงของฮวาตั่วดังขึ้นอีกครั้ง“หากไม่ใช่เพราะพ่อบุญธรรมช่วยเหลือ ข้าคงไม่มีแม้แต่เงินจะจัดงานศพให้ท่านแม่…”“และพ่อบุญธรรมพาข้ามาอยู่ด้วย มีอาหารอร่อยให้กินทุกวัน และยังให้ข้าสวมใส่เสื้อผ้าดี ๆ ด้วย…”“พ่อบุญธรรมมีพระคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวง”“ท่านพ่อ ต่อไปนี้ท่านต้องตอบแทนพระคุณพ่อบุญธรรมให้ดีนะเจ้าคะ…”กู่เฟิงพยักหน้ารับคำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่นึกเลยว่าแม่ลูกคู่นี้จะได้พบกับคนใจบุญ“บัดนี้พวกเจ้าได้พบกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องร่ำไห้เสียใจกันอยู่ที่นี่”“ควรไปพูดคุยกันในห้องจะดีกว่า”“เดินทางมาไกล ข้าและภรรยาของข้ารู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง”หวังหยวนอุ้มว่านซิ่วเอ๋อร์ไว้ในอ้อมแขน แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ใช่แล้ว ใช่แล้วเจ้าค่ะ”“ป้าว่านเป็นกุลสตรีชั้นสูง นางไม่เคยเดินทางไกลเช่นนี้มาก่อน”“ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะเรื่องของข้า นางก็คงไม่มาที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ”ฮวาตั่วกล่าวเสริมกู่เฟิงรีบลุกขึ้น เ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1781

    “ท่านขอรับ ที่นี่ข้าไม่มีสิ่งใดที่เหมาะสำหรับการต้อนรับเลย”“คงจะทำให้ท่านผิดหวังเสียแล้ว”กู่เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเมื่อเพิ่งเข้ามาในห้องหวังหยวนโบกมือ “ไม่ต้องสุภาพนักหรอก เพียงแค่พวกเราได้พบกันและเจ้าก็เป็นคนที่ข้าตามหา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”กู่เฟิงมองหวังหยวนด้วยความสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขาดูเหมือนว่าหวังหยวนไม่ได้ตามหาเขาเพียงเพราะฮวาตั่ว แต่ยังมีเหตุผลอื่นอีกหรือว่ามีแผนการอื่น?แต่เรื่องนี้กลับทำให้กู่เฟิงรู้สึกดีใจหากสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหวังหยวนได้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีหวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ที่จริงข้าต้องการติดต่อช่างทำอาวุธฝีมือดีหลายคนผ่านเจ้า ไม่ทราบว่าเจ้าพอจะหาได้หรือไม่?”“ช่างทำอาวุธหรือ?”กู่เฟิงถามโดยไม่รู้ตัว“นั่นสินะ”“ข้ารู้ว่าเจ้าเดินทางอยู่ในป่าเขามานาน และมีหลักการคือปล้นคนรวยไปช่วยเหลือคนจน เชื่อว่ารอบกายเจ้าคงขาดแคลนคนเช่นนี้ไม่ได้”“ข้ามีเหล็กเย็นจำนวนมาก กำลังจะนำเหล็กเย็นเหล่านี้มาสร้างเป็นอาวุธ จึงต้องการช่างทำอาวุธฝีมือดี”“ไม่เช่นนั้นก็จะทำให้ของดีเสียเปล่า”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มพลา

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1782

    “ข้าจะพาฮวาตั่วมาอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป”“ต่อไปนี้ข้าจะระมัดระวังตัวมากขึ้น เพื่อไม่ให้ฮวาตั่วเดือดร้อน”ฮวาตั่วถึงกับงุนงง เมื่อได้พบกับพ่อที่แท้จริงแล้ว หรือว่าจะต้องสูญเสียพ่อบุญธรรมไป?นี่ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าเลย…หวังหยวนส่ายหน้าต่อจากนั้นจึงกล่าวอย่างช้า ๆ “อย่าพูดถึงที่นี่เลย ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมแก่การดำรงชีวิต อีกอย่างคือเจ้าได้ทำให้ผู้คนขุ่นเคือง และพวกเขาก็ตามมาล้างแค้นถึงที่นี่แล้ว เจ้าจะปกป้องฮวาตั่วได้อย่างไร?”“หากไม่ใช่เพราะข้ามาทันเวลา เจ้าคงตายที่นี่ไปแล้วหรือเปล่า?”หวังหยวนไม่ได้ล้อเล่น สถานการณ์คับขันอย่างยิ่งกู่เฟิงถอนหายใจ ใครจะไปรู้ว่าในวัยหนุ่มของเขา เขาได้สร้างศัตรูไว้มากมาย?จึงทำให้มีศัตรูอยู่ทุกหนทุกแห่ง!ต้องระมัดระวังตัวอยู่เสมอเพื่อไม่ให้ตนเองถูกสังหาร…“เช่นนั้นท่านมีสถานที่ใดที่ดีบ้างเล่าขอรับ?”กู่เฟิงถาม“ตามข้ากลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังเถิด”“เจ้าเองก็เป็นคนมีฝีมือ หากอยู่เคียงข้างข้า ก็จะทำให้เจ้าเจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น”“แล้วข้าก็จะสามารถปกป้องพวกเจ้าสองพ่อลูกได้ด้วย”หวังหยวนจิบชา แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้มบัดนี้สิ่งที่เข

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1783

    นอกประตู เกาเล่อกำลังยืนอยู่ในลานบ้าน ด้านหลังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออยู่หลายคน“ครั้งที่แล้วเมื่อได้ข่าวของกู่เฟิง เจ้าก็ไม่ได้มาพบข้าด้วยตัวเอง”“ครั้งนี้เหตุใดจึงเดินทางมาไกลถึงเพียงนี้?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเกาเล่อขมวดคิ้ว “พี่หยวน เกิดเรื่องแล้วขอรับ…”ใบหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนสี “เกิดอะไรขึ้น?”บัดนี้เขาไม่อยู่ที่เมืองหลิง ถึงแม้จะมีคนไว้ใจได้อยู่ แต่ก็อาจเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นได้ถึงแม้จะรีบกลับไป ก็คงไม่สามารถทำได้ภายในคืนเดียว!เกาเล่อกล่าวอย่างเร่งรีบ “มีคนติดต่อว่านเชียนซานแล้ว บัดนี้ว่านเชียนซานกำลังรออยู่ที่บ้าน!”“อีกฝ่ายรู้แล้วว่าว่านเชียนซานมีใจทรยศ ข้าได้พบกับว่านเชียนซานแล้ว และได้ส่งคนไปคุ้มครองคฤหาสน์ว่านทันที”“ต่อจากนี้ต้องให้ท่านเป็นผู้ตัดสินใจขอรับ”หวังหยวนพยักหน้าสิ่งที่ควรจะมาได้มาถึงแล้วดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคงนั่งไม่ติด“เจ้าสืบหาแล้วหรือยังว่าอีกฝ่ายเป็นใคร?”“เจ้าแน่ใจเรื่องตำแหน่งของพวกเขาหรือไม่?”“และคนที่ติดต่อกับว่านเชียนซาน คือชายสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าที่เขาพูดถึงหรือไม่?”หวังหยวนได้เปิดเผยข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับว่าน

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1784

    ตลอดหลายวันนี้ คนตระกูลว่านอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง เพราะที่นี่เป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดถึงแม้จะมีต้าหู่และเอ้อหู่คอยคุ้มครอง แต่ก็อาจเกิดความผิดพลาดได้จึงไม่ควรอยู่ที่คฤหาสน์ว่านต่อไป!ส่วนคนอื่น ๆ ในบ้านยังคงนิ่งเฉยได้อยู่เพราะเป้าหมายของอีกฝ่ายไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นคนตระกูลว่าน!“ท่านหวัง ข้าได้บอกเรื่องราวทั้งหมดให้แก่ท่านเกาแล้ว ท่านเกาก็ได้ตอบกลับมาว่าท่านรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว”“เช่นนั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีก”“ท่านว่า…”“ต่อไปนี้เราควรทำอย่างไรต่อไป?”ว่านเชียนซานมีสีหน้าเคร่งเครียดตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่ได้นอนเลย เฝ้าคิดหาวิธีรับมืออยู่ตลอดเวลาแต่ก็ยังหาทางออกไม่เจออีกฝ่ายไม่ใช่คนดี หากประมาทก็จะถึงแก่ความตาย!ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากแล้ว แต่ก็ไม่อยากตายเช่นนี้…“ข้าได้ให้เกาเล่อไปสืบหาเบาะแสของอีกฝ่ายแล้ว”“บัดนี้พวกเขารู้แล้วว่าท่านทรยศ คงกำลังพยายามคิดหาวิธีสังหารท่าน”“แต่เช่นนั้นก็เป็นประโยชน์ต่อเราเช่นกัน”“อย่างน้อยเราก็สามารถหาจุดอ่อนและจับเบาะแสของพวกเขาได้ เพื่อจะได้ควบคุมพวกเขาได้อย่างง่ายดาย!”“ตราบใดที่สามารถจับตัวผู้ที่ติด

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1785

    “ข้าไปเองขอรับ!”เอ้อหู่กล่าวพลางตบหน้าอก“ตลอดช่วงเวลานี้ ข้าอยู่แต่ในบ้าน ข้าเบื่อจนกระดูกจะขึ้นสนิมแล้ว!”“โอกาสดีเช่นนี้ พวกเจ้าอย่ามาแย่งข้าเลย!”ต้าหู่และคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างหัวเราะ“วางใจเถิด ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก!”ต่งอวี่กล่าวด้วยรอยยิ้มหวังหยวนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ข้ารู้จักนิสัยของเจ้า เจ้ามักจะหุนหันพลันแล่นเสมอ แต่ครั้งนี้ห้ามเป็นเช่นนั้นเด็ดขาด!”“เจ้าอย่าลืมว่าถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไปยังดินแดนของอาณาจักรต้าเป่ย แต่บัดนี้เราทั้งสองฝ่ายอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข หากก่อเรื่องในเวลานี้ คงยากที่จะแก้ไข…”“ข้าคิดว่าเจ้าคงเข้าใจเรื่องนี้ดีใช่หรือไม่?”“อย่าก่อเรื่องให้ข้าเดือดร้อน”หวังหยวนไม่ได้กลัวอาณาจักรต้าเป่ย แต่ต้องการให้ประชาชนในดินแดนทั้งเก้าได้พักผ่อนสงครามที่ยืดเยื้อในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้ประชาชนยากจนข้นแค้นมากพออยู่แล้วเพราะเหตุนี้เอง จึงทำให้ผู้คนจำนวนมากอดอยากจนถึงแก่ความตาย…หวังหยวนไม่อยากเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกบัดนี้การพักฟื้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ไม่มีใครสามารถทำลายความสมดุลนี้ได้!เอ้อหู่กล่าวอย่างเร่งรีบ “พี่หยวนวางใจได้

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1786

    ถึงขั้นนี้แล้วแต่เขายังคงไม่ยอมจำนนต่อหวังหยวน“ฮึ”หวังหยวนไม่ได้โกรธเกรี้ยว แต่กลับยกยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดอย่างสงบว่า “เอาล่ะ เจ้าอย่ามาทำท่าอวดดีต่อหน้าข้า และไม่จำเป็นต้องเอ่ยถ้อยคำที่ฟังดูสูงส่งเหล่านี้”“ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วว่าที่นี่ข้าเป็นใหญ่ ก็จงตามข้าไปเถิดเพื่อไม่ให้เจ็บตัว!”“ข้าเพียงต้องการข้อมูลจากปากของเจ้าเท่านั้น หากเจ้าสารภาพความจริง ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า”หวังหยวนพูดจบก็โบกมือไปยังเหล่าผู้คนเบื้องหลัง ต้าหู่จึงก้าวออกมา ส่วนบุคคลลึกลับผู้นั้นไม่ได้ขัดขืน จำต้องตามหวังหยวนเข้าเมืองไปก่อน!เพราะหากขัดขืนในเวลานี้ ผลลัพธ์สุดท้ายก็คงไม่เปลี่ยนแปลง…เพียงแต่จะได้รับความเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นซึ่งไม่คุ้มค่าเลยครึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและคณะได้กลับมาถึงหมู่บ้านต้าหวังแล้วณ ห้องในเรือนหลังหนึ่ง หวังหยวนนั่งอยู่กลางห้อง ส่วนบุคคลลึกลับที่เพิ่งถูกนำตัวมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้าหู่ เกาเล่อ และคนอื่น ๆ ต่างนั่งยืนอยู่ข้างกายเขาบรรยากาศภายในห้องราวกับมีดินปืนอยู่เต็มไปหมดแม้บุคคลลึกลับผู้นั้นจะคิดหาวิธีหลบหนี แต่ก็ไม่กล้ากระทำการอันใด จึงได้แต่รอคอยหวังหยวนแต่ห

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1787

    “เช่นนั้นเลยหรือ!”บุคคลลึกลับผู้นั้นระเบิดเสียงหัวเราะ แล้วกล่าวว่า “ท่านยังคิดจะกำจัดผู้ที่อยู่เบื้องหลังข้าอีกหรือ?”“แต่ข้าขอเตือนท่านไว้ก่อน ว่าท่านคงไม่มีความสามารถเช่นนั้นหรอก!”“พูดให้ถูกต้องคือไม่เพียงแต่ท่านทำไม่ได้เท่านั้น ทั่วทั้งแผ่นดิน แม้แต่สามกองกำลังที่เหลือก็ทำไม่ได้เช่นกัน!”“เจ้านายของข้าเก่งกาจเพียงใด!”“ว่านเชียนซานคงได้บอกท่านแล้วว่าราชวงศ์ที่เจ้านายของข้าปกครองมีอายุนานหลายร้อยปี!”“เปลี่ยนผู้นำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน!”“แต่ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ล้วนเป็นผู้มีความสามารถในการปกครองบ้านเมือง!”บุคคลลึกลับผู้นั้นหัวเราะลั่น แล้วหยิบมีดออกมาจากแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว!ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเขาจะลงมืออย่างฉับพลันเช่นนี้!แต่เขาไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้ใด กลับใช้มีดแทงตัวเองที่หน้าอก!นี่คือการฆ่าตัวตาย!“หากข้าไม่อนุญาตให้เจ้าตาย เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ตาย!”สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไป รีบหยิบปืนคาบศิลาออกมาอย่างว่องไว ครั้นเสียงปืนดังขึ้น กระสุนก็พุ่งตรงไปยังใบมีดอย่างแม่นยำ!บุคคลลึกลับผู้นั้นรู้สึกเจ็บปวดที่มือ มีดจึงตกลงสู่พื้นต้าหู่และเกาเล่อรีบเข้าไปจัดการ คนหนึ่งจ

Latest chapter

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2257

    “พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2256

    “เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2255

    หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2254

    กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2253

    “เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2252

    การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2251

    “ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2250

    แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2249

    เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status