LOGINShare
บทที่ 1771
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1772
“พูดตามตรงโดยปิดบัง คือเบื้องหลังข้ามีตระกูลใหญ่หลายตระกูล และอิทธิพลของตระกูลเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถต่อกรได้”“ตระกูลว่านมีวันนี้ได้ก็เพราะความช่วยเหลือของพวกเขา”“แต่พวกเขาก็ควบคุมข้าอยู่เสมอ”“พูดตามตรงคือข้าเป็นเพียงหุ่นเชิดเท่านั้น...”“ร่ำรวยสูงส่งเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น”พูดจบ ใบหน้าของว่านเชียนซานก็บ่งบอกถึงความสิ้นหวังหมดหนทางใครจะคิดว่าว่านเชียนซานผู้เป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของแผ่นดิน กลับเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ถูกคนอื่นควบคุม?หากไม่ใช่ว่านเชียนซานที่พูดเอง หวังหยวนคงไม่เชื่อ แม้แต่คนทั่วไปก็คงคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระใช่หรือไม่?เมื่อเห็นหวังหยวนเงียบอยู่ ว่านเชียนซานจึงกล่าวต่อ “ก่อนหน้านี้ข้าอยู่ที่เมืองซือ ข้าหวังจะร่วมมือกับไป๋เหยียนเฟย เพื่อให้นางช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากการถูกควบคุม แต่ไป๋เหยียนเฟยกลับทำไม่ได้...”“ข้าจึงต้องมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่าน”ทุกอย่างได้รับการอธิบายได้แล้วหวังหยวนเข้าใจแล้วไม่น่าแปลกใจที่ว่านเชียนซานถึงกับยอมเสียสละลูกสาวและมอบเหล็กเย็นให้เขามากมาย ปรากฏว่าเขามีเจตนาอื่นซ่อนเร้นอยู่และได้วางแผนทุกอย่างไว้แล้วแต่ว่า.
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1773
“ยังไม่ได้ติดต่อมาขอรับ...”ว่านเชียนซานไม่ได้ปกปิดหวังหยวน และได้บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองรู้ให้กับหวังหยวนทั้งหมด“ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่รู้ว่าท่านมาถึงเมืองหลิงแล้ว”ปลายนิ้วของหวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ พลางครุ่นคิด“เช่นนั้นเราก็ใช้แผนนี้ล่อให้ศัตรูออกมา เพื่อดูว่าเบื้องหลังพวกเขามีใครบ้าง!”“ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่าตระกูลที่สืบทอดมายาวนานหลายร้อยปีจะมีรากฐานอย่างไร”ว่านเชียนซานเบิกตากว้าง ถึงกับไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำเขากลืนน้ำลายลงคอแล้วรีบกล่าวว่า “ท่านหวัง ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเห็นว่าข้าดูเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่หรือ?”หวังหยวนยักไหล่แล้วชี้ไปรอบ ๆ “บัดนี้ข้าครอบครองเมืองหลิง ถึงแม้จะเป็นกองกำลังที่อ่อนแอที่สุดในบรรดากองกำลังหลักทั้งสี่ แต่เมื่อเทียบกับผู้อื่นก็ยังคงมีข้อได้เปรียบ!”“ดังนั้นไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นใคร เมื่อมาถึงเขตแดนของข้า ก็ต้องให้เกียรติข้าบ้าง”“และไม่กล้าเป็นศัตรูกับข้าอย่างเปิดเผย”“ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับเป็นการทำลายตัวเอง!”หวังหยวนมั่นใจอย่างยิ่ง และความมั่นใจของเขามาจากความแข็งแกร่งของเขาเอง!ด้วยความแข็งแกร่งของเขาที่เหนื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1774
“ครั้งนี้ทำได้ดีมาก!”“บอกที่ตั้งของเมืองโบราณแห่งนั้นให้ข้า แล้วข้าจะไปเอง!”เมื่อกู่เฟิงได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่ควรให้คนไปจับตัวเขากลับมายิ่งไปกว่านั้น เกาเล่อภูมิใจในตัวเองว่าเป็นคนชอบช่วยเหลือผู้อื่น ย่อมมีจิตใจสูงส่ง หากบังคับให้พากู่เฟิงกลับมาก็อาจถูกปฏิเสธและจะทำให้เรื่องต่าง ๆ ยุ่งยากขึ้นเท่านั้นเพื่อความปลอดภัยจึงควรไปเอง“กู่เฟิงอยู่ที่เมืองมู่ขอรับ!”เมื่อทราบตำแหน่งที่แน่นอนแล้ว หวังหยวนจึงรีบติดต่อฮวาตั่ว แล้วบอกกล่าวกับพวกหลี่ซื่อหาน ก่อนพาว่านซิ่วเอ๋อร์และฮวาตั่วเดินทางไปยังเมืองมู่!เมืองมู่เป็นเมืองโบราณเก่าแก่ที่มีอายุหลายร้อยปี เนื่องจากมีต้นท้อปลูกอยู่มากมายจึงได้ชื่อนี้!แต่เมืองมู่ตั้งอยู่ห่างไกล ผู้คนในเมืองล้วนเป็นผู้สูงอายุ นานวันเข้าเมืองมู่ก็ทรุดโทรมลงมากและค่อย ๆ กลายเป็นสถานที่ที่คนไม่ค่อยรู้จักครั้งนี้หากไม่ใช่เกาเล่อที่สืบหาเบาะแสของกู่เฟิง แม้แต่หวังหยวนก็ไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้“ท่านว่า...”“พ่อของข้าอยู่ที่เมืองมู่หรือเจ้าคะ?”ขณะนั่งอยู่ในรถม้า ฮวาตั่วกลืนน้ำลายลงคอแล้วรีบเอ่ยถาม นางใจเต้นระทึก แต่ก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยเพราะเมื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1775
หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “หากพิจารณาตามเขตแดน ที่นี่ได้ออกจากเขตเมืองหลิงแล้ว น่าจะเป็นเขตเมืองยง”“ที่นี่น่าจะเป็นดินแดนของไป๋เหยียนเฟย”“แต่ดูเอาเถิด รอบด้านล้อมด้วยภูเขาและการคมนาคมก็ไม่สะดวก ด้านหลังเมืองมู่ก็ไม่มีเมืองอื่น และที่นี่ไม่มีหมู่บ้านในรัศมีหลายร้อยลี้”“คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ ที่นี่จึงกลายเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครต้องการ”“แม้แต่ไป๋เหยียนเฟยก็คงไม่มาดูแล”ก่อนมาถึงที่นี่ สมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อได้อธิบายเรื่องราวของเมืองโบราณแห่งนี้ให้กับหวังหยวนฟังคร่าว ๆ แล้วที่นี่แทบไม่มีแรงงานและสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ไม่มีการพัฒนา ใครเล่าจะต้องการเมืองเช่นนี้?ทั้งยังต้องส่งทหารไปประจำการแต่ละพื้นที่ นับว่ายุ่งยากยิ่งนักแม้แต่หวังหยวนก็ไม่ยอมลงทุนให้ขาดทุนเช่นกันเพราะการมาประจำการในเมืองที่ห่างไกลเช่นนี้ หากถูกโจมตีก็ไม่สามารถได้รับการสนับสนุน!และถึงแม้ว่ากองทัพเสริมจะมาถึง ก็คงสายเกินไปแล้ว ปล่อยให้ศัตรูได้เปรียบ!“เป็นเช่นนั้นเอง...”เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหวังหยวนแล้ว ฮวาตั่วและว่านซิ่วเอ๋อร์ก็เข้าใจ“เช่นนั้นความปลอดภัยที่นี่คงแย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1776
“ไม่เคยได้ยิน”กล่าวกันว่าเงินทองสามารถซื้อทุกอย่างได้ และความจริงก็เป็นเช่นนั้นชายชราคนนั้นกำลังจะรับเงิน แต่เมื่อได้ยินชื่อกู่เฟิงกลับปฏิเสธ นั่นหมายความว่าชายชราคนนี้น่าจะรู้เรื่องราวของกู่เฟิง!ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกาย เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายทันที แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องปกปิดข้าหรอก ข้ารู้ว่ากู่เฟิงทำอะไร”“และข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อหาเรื่องกู่เฟิง”ขณะที่พูด หวังหยวนก็ชี้ไปที่ฮวาตั่วข้างกาย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กหญิงคนนี้เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของกู่เฟิง เนื่องจากแม่ของนางเสียชีวิตแล้ว ข้าจึงได้ยินเรื่องพ่อของนางจากแม่ของนาง”“ที่มาที่นี่ก็เพื่อตามหาพ่อของนาง”ชายชราคนนั้นชะงัก แล้วมองไปที่ฮวาตั่ว“ท่านพูดความจริงหรือ?”ชายชราถามอย่างระมัดระวังหวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ทุกอย่างเป็นความจริง หากท่านไม่เชื่อ ท่านสามารถถามฮวาตั่วได้”“เด็กหญิงตัวเล็กเช่นนี้ ย่อมไม่โกหกท่าน”ชายชราคนนั้นหรี่ตาลงจ้องมองหวังหยวนอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้มีท่าทางดุร้ายและดูไม่เหมือนกับคนชั่ว จึงกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เช่นนั้นจงตามข้ามาเถิด”หวังหยวนรู้สึกย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1777
ใช่แล้ว เช่นนั้นแล้วหัวใจของฮวาตั่วจะไม่เกลียดชังพ่อของตนเองได้อย่างไร?หวังหยวนไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ทุกคนจึงเดินไปข้างหน้าเงียบ ๆเมื่อเดินไปประมาณหนึ่งลี้ก็มาถึงใจกลางเมืองโบราณ มองไปรอบ ๆ ไม่ไกลนักจึงพบว่ามีบ้านหลังหนึ่งที่มีลานบ้านอยู่เมื่อชายชราพาหวังหยวนมาถึงหน้าประตูแล้วจึงกล่าวว่า “ท่าน ข้าขอเข้าไปดูเสียก่อน แล้วถามความคิดเห็นของกู่เฟิง หากเขาต้องการพบพวกท่าน ท่านค่อยพาคนเข้าไปได้หรือไม่?”หวังหยวนพยักหน้าเขาเข้าใจมารยาทย่อมไม่อาจประมาทได้แต่ฮวาตั่วกลับเม้มปากแล้วบ่นว่า “ถึงกับวางมาดเช่นนี้เลย”“ท่านพ่อบุญธรรม เราควรกลับไปเลยหรือไม่เจ้าคะ?”“ข้ารู้สึกไม่ดีกับเขาเลย ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะอยากพบเขา แต่เมื่อได้ยินคำพูดของคนผู้นั้นแล้ว ข้ากลับยิ่งเกลียดชังเขามากขึ้น...”แท้จริงแล้วก่อนมาถึงที่นี่ ฮวาตั่วปรารถนาจะพบกับกู่เฟิงอย่างยิ่งทั้งสองมีสายเลือดเดียวกันและแม่ของนางก็จากไปแล้ว ถึงแม้จะมีหวังหยวนเป็นพ่อบุญธรรม แต่ก็ไม่อาจเทียบเท่ากับญาติพี่น้องที่แท้จริง...แต่ความตื่นเต้นนั้นหายไปหลังจากมาถึงเมืองโบราณเดิมทีนางคิดว่ากู่เฟิงติดภารกิจบางอย่างจึงไม่สามารถพบกับพวกนา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1778
แน่นอนว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ทุกประการ! ชายชรารีบชี้ประตูห้องพลางกล่าว “มีผู้ประสงค์จะสังหารกู่เฟิง!”“ชายที่เตะข้าออกมานั้น ข้าไม่เคยพบหน้ามาก่อน!”“ท่านรีบเข้าไปช่วยกู่เฟิงเถิด!”สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไปทันที เขาจึงรีบมอบปืนคาบศิลาให้แก่ว่านซิ่วเอ๋อร์ พร้อมกับกำชับว่า “หากมีผู้ใดเข้าใกล้เจ้า และมีเจตนาไม่ดี เจ้าจงเหนี่ยวไกปืนทันที!”“อานุภาพของสิ่งนี้ยิ่งใหญ่กว่าอาวุธลับอื่นใด!”“มันจะคุ้มครองเจ้าทั้งสองได้!”ว่านซิ่วเอ๋อร์รับปืนคาบศิลามาแล้วรีบถาม “แล้วท่านจะทำเช่นไรเจ้าคะ?”ก่อนจะมาถึงที่นี่ นางได้ยินกิตติศัพท์ของอาวุธลับในมือของหวังหยวนมาแล้ว แม้แต่ยอดฝีมือทั่วหล้าล้วนไม่กล้าเข้าใกล้เขา!ไม่ใช่เพียงเพราะเกรงกลัววิธีการของหวังหยวน หากแต่เป็นเพราะเกรงกลัวอาวุธลับในมือของเขาด้วย!ดูเหมือนว่าพลังสังหารในตำนานนั้นก็คือปืนคาบศิลาในมือของนางนี่เอง!หวังหยวนยกยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้าเคยฝึกวิทยายุทธมาจากสำนักเซียนกระบอง การรับมือกับเด็กมือใหม่ไม่กี่คนนั้น ข้าย่อมสามารถจัดการได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!”กล่าวจบหวังหยวนก็วิ่งเข้าไปในห้องทันที!ดังที่ชายชรากล่าวไว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1779
“มีเรื่องอีกมากมายที่ท่านไม่รู้”“เช่นเดียวกับที่ท่านไม่รู้ว่าแม่ของข้าได้เสียชีวิตไปแล้ว”ฮวาตั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชานางมีแต่ความเกลียดชังให้กับกู่เฟิงเพราะชายผู้นี้จึงทำให้แม่ของนางต้องเสียชีวิต…หากกู่เฟิงอยู่เคียงข้างพวกนางสองแม่ลูกเสมอ พวกนางจะต้องมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?หากไม่ใช่หวังหยวนช่วยเหลือ แม่ของนางคงไม่มีที่อยู่ด้วยซ้ำ และนางก็คงไม่อาจมีแม้แต่อาหารประทังชีวิต…“แม่ของเจ้าตายแล้วหรือ?”“นาง… นางตายอย่างไร?”กู่เฟิงถอยหลังไปสองก้าว แล้วรีบถามด้วยใบหน้าซีดเผือด“แม่ของข้าตายเพราะเจ็บป่วย!”“แต่พูดให้ถูกต้อง นางตายเพราะความเหนื่อยล้าต่างหาก!”ฮวาตั่วกล่าวด้วยความโกรธแค้น ใบหน้าดุร้ายราวกับปีศาจน้อย“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะท่านไม่อยู่เคียงข้างพวกเรา แม่ของข้าต้องทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูข้า!”“แต่สุดท้ายไม่เพียงแต่ไม่ได้เงินมากมายเท่านั้น กลับทำให้แม่ของข้าเหนื่อยล้าจนเสียชีวิต…”“สุดท้าย นางก็ป่วยเป็นวัณโรคเพราะทำงานหนักเกินไป”“ท่านว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของท่านหรือ?”ฮวาตั่วถามอย่างต่อเนื่องสุดท้ายอารมณ์ของกู่เฟิงก็พังทลาย เขาร้องไห้ออกมาอย่า
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
