LOGINShare
บทที่ 1772
Last Updated:
2024-11-03 16:01:02Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1773
“ยังไม่ได้ติดต่อมาขอรับ...”ว่านเชียนซานไม่ได้ปกปิดหวังหยวน และได้บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองรู้ให้กับหวังหยวนทั้งหมด“ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่รู้ว่าท่านมาถึงเมืองหลิงแล้ว”ปลายนิ้วของหวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ พลางครุ่นคิด“เช่นนั้นเราก็ใช้แผนนี้ล่อให้ศัตรูออกมา เพื่อดูว่าเบื้องหลังพวกเขามีใครบ้าง!”“ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่าตระกูลที่สืบทอดมายาวนานหลายร้อยปีจะมีรากฐานอย่างไร”ว่านเชียนซานเบิกตากว้าง ถึงกับไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำเขากลืนน้ำลายลงคอแล้วรีบกล่าวว่า “ท่านหวัง ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเห็นว่าข้าดูเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่หรือ?”หวังหยวนยักไหล่แล้วชี้ไปรอบ ๆ “บัดนี้ข้าครอบครองเมืองหลิง ถึงแม้จะเป็นกองกำลังที่อ่อนแอที่สุดในบรรดากองกำลังหลักทั้งสี่ แต่เมื่อเทียบกับผู้อื่นก็ยังคงมีข้อได้เปรียบ!”“ดังนั้นไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นใคร เมื่อมาถึงเขตแดนของข้า ก็ต้องให้เกียรติข้าบ้าง”“และไม่กล้าเป็นศัตรูกับข้าอย่างเปิดเผย”“ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับเป็นการทำลายตัวเอง!”หวังหยวนมั่นใจอย่างยิ่ง และความมั่นใจของเขามาจากความแข็งแกร่งของเขาเอง!ด้วยความแข็งแกร่งของเขาที่เหนื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1774
“ครั้งนี้ทำได้ดีมาก!”“บอกที่ตั้งของเมืองโบราณแห่งนั้นให้ข้า แล้วข้าจะไปเอง!”เมื่อกู่เฟิงได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่ควรให้คนไปจับตัวเขากลับมายิ่งไปกว่านั้น เกาเล่อภูมิใจในตัวเองว่าเป็นคนชอบช่วยเหลือผู้อื่น ย่อมมีจิตใจสูงส่ง หากบังคับให้พากู่เฟิงกลับมาก็อาจถูกปฏิเสธและจะทำให้เรื่องต่าง ๆ ยุ่งยากขึ้นเท่านั้นเพื่อความปลอดภัยจึงควรไปเอง“กู่เฟิงอยู่ที่เมืองมู่ขอรับ!”เมื่อทราบตำแหน่งที่แน่นอนแล้ว หวังหยวนจึงรีบติดต่อฮวาตั่ว แล้วบอกกล่าวกับพวกหลี่ซื่อหาน ก่อนพาว่านซิ่วเอ๋อร์และฮวาตั่วเดินทางไปยังเมืองมู่!เมืองมู่เป็นเมืองโบราณเก่าแก่ที่มีอายุหลายร้อยปี เนื่องจากมีต้นท้อปลูกอยู่มากมายจึงได้ชื่อนี้!แต่เมืองมู่ตั้งอยู่ห่างไกล ผู้คนในเมืองล้วนเป็นผู้สูงอายุ นานวันเข้าเมืองมู่ก็ทรุดโทรมลงมากและค่อย ๆ กลายเป็นสถานที่ที่คนไม่ค่อยรู้จักครั้งนี้หากไม่ใช่เกาเล่อที่สืบหาเบาะแสของกู่เฟิง แม้แต่หวังหยวนก็ไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้“ท่านว่า...”“พ่อของข้าอยู่ที่เมืองมู่หรือเจ้าคะ?”ขณะนั่งอยู่ในรถม้า ฮวาตั่วกลืนน้ำลายลงคอแล้วรีบเอ่ยถาม นางใจเต้นระทึก แต่ก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยเพราะเมื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1775
หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “หากพิจารณาตามเขตแดน ที่นี่ได้ออกจากเขตเมืองหลิงแล้ว น่าจะเป็นเขตเมืองยง”“ที่นี่น่าจะเป็นดินแดนของไป๋เหยียนเฟย”“แต่ดูเอาเถิด รอบด้านล้อมด้วยภูเขาและการคมนาคมก็ไม่สะดวก ด้านหลังเมืองมู่ก็ไม่มีเมืองอื่น และที่นี่ไม่มีหมู่บ้านในรัศมีหลายร้อยลี้”“คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุนี้ ที่นี่จึงกลายเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครต้องการ”“แม้แต่ไป๋เหยียนเฟยก็คงไม่มาดูแล”ก่อนมาถึงที่นี่ สมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อได้อธิบายเรื่องราวของเมืองโบราณแห่งนี้ให้กับหวังหยวนฟังคร่าว ๆ แล้วที่นี่แทบไม่มีแรงงานและสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ไม่มีการพัฒนา ใครเล่าจะต้องการเมืองเช่นนี้?ทั้งยังต้องส่งทหารไปประจำการแต่ละพื้นที่ นับว่ายุ่งยากยิ่งนักแม้แต่หวังหยวนก็ไม่ยอมลงทุนให้ขาดทุนเช่นกันเพราะการมาประจำการในเมืองที่ห่างไกลเช่นนี้ หากถูกโจมตีก็ไม่สามารถได้รับการสนับสนุน!และถึงแม้ว่ากองทัพเสริมจะมาถึง ก็คงสายเกินไปแล้ว ปล่อยให้ศัตรูได้เปรียบ!“เป็นเช่นนั้นเอง...”เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหวังหยวนแล้ว ฮวาตั่วและว่านซิ่วเอ๋อร์ก็เข้าใจ“เช่นนั้นความปลอดภัยที่นี่คงแย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1776
“ไม่เคยได้ยิน”กล่าวกันว่าเงินทองสามารถซื้อทุกอย่างได้ และความจริงก็เป็นเช่นนั้นชายชราคนนั้นกำลังจะรับเงิน แต่เมื่อได้ยินชื่อกู่เฟิงกลับปฏิเสธ นั่นหมายความว่าชายชราคนนี้น่าจะรู้เรื่องราวของกู่เฟิง!ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกาย เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายทันที แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องปกปิดข้าหรอก ข้ารู้ว่ากู่เฟิงทำอะไร”“และข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อหาเรื่องกู่เฟิง”ขณะที่พูด หวังหยวนก็ชี้ไปที่ฮวาตั่วข้างกาย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กหญิงคนนี้เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของกู่เฟิง เนื่องจากแม่ของนางเสียชีวิตแล้ว ข้าจึงได้ยินเรื่องพ่อของนางจากแม่ของนาง”“ที่มาที่นี่ก็เพื่อตามหาพ่อของนาง”ชายชราคนนั้นชะงัก แล้วมองไปที่ฮวาตั่ว“ท่านพูดความจริงหรือ?”ชายชราถามอย่างระมัดระวังหวังหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ทุกอย่างเป็นความจริง หากท่านไม่เชื่อ ท่านสามารถถามฮวาตั่วได้”“เด็กหญิงตัวเล็กเช่นนี้ ย่อมไม่โกหกท่าน”ชายชราคนนั้นหรี่ตาลงจ้องมองหวังหยวนอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้มีท่าทางดุร้ายและดูไม่เหมือนกับคนชั่ว จึงกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เช่นนั้นจงตามข้ามาเถิด”หวังหยวนรู้สึกย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1777
ใช่แล้ว เช่นนั้นแล้วหัวใจของฮวาตั่วจะไม่เกลียดชังพ่อของตนเองได้อย่างไร?หวังหยวนไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ทุกคนจึงเดินไปข้างหน้าเงียบ ๆเมื่อเดินไปประมาณหนึ่งลี้ก็มาถึงใจกลางเมืองโบราณ มองไปรอบ ๆ ไม่ไกลนักจึงพบว่ามีบ้านหลังหนึ่งที่มีลานบ้านอยู่เมื่อชายชราพาหวังหยวนมาถึงหน้าประตูแล้วจึงกล่าวว่า “ท่าน ข้าขอเข้าไปดูเสียก่อน แล้วถามความคิดเห็นของกู่เฟิง หากเขาต้องการพบพวกท่าน ท่านค่อยพาคนเข้าไปได้หรือไม่?”หวังหยวนพยักหน้าเขาเข้าใจมารยาทย่อมไม่อาจประมาทได้แต่ฮวาตั่วกลับเม้มปากแล้วบ่นว่า “ถึงกับวางมาดเช่นนี้เลย”“ท่านพ่อบุญธรรม เราควรกลับไปเลยหรือไม่เจ้าคะ?”“ข้ารู้สึกไม่ดีกับเขาเลย ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะอยากพบเขา แต่เมื่อได้ยินคำพูดของคนผู้นั้นแล้ว ข้ากลับยิ่งเกลียดชังเขามากขึ้น...”แท้จริงแล้วก่อนมาถึงที่นี่ ฮวาตั่วปรารถนาจะพบกับกู่เฟิงอย่างยิ่งทั้งสองมีสายเลือดเดียวกันและแม่ของนางก็จากไปแล้ว ถึงแม้จะมีหวังหยวนเป็นพ่อบุญธรรม แต่ก็ไม่อาจเทียบเท่ากับญาติพี่น้องที่แท้จริง...แต่ความตื่นเต้นนั้นหายไปหลังจากมาถึงเมืองโบราณเดิมทีนางคิดว่ากู่เฟิงติดภารกิจบางอย่างจึงไม่สามารถพบกับพวกนา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1778
แน่นอนว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ทุกประการ! ชายชรารีบชี้ประตูห้องพลางกล่าว “มีผู้ประสงค์จะสังหารกู่เฟิง!”“ชายที่เตะข้าออกมานั้น ข้าไม่เคยพบหน้ามาก่อน!”“ท่านรีบเข้าไปช่วยกู่เฟิงเถิด!”สีหน้าของหวังหยวนเปลี่ยนไปทันที เขาจึงรีบมอบปืนคาบศิลาให้แก่ว่านซิ่วเอ๋อร์ พร้อมกับกำชับว่า “หากมีผู้ใดเข้าใกล้เจ้า และมีเจตนาไม่ดี เจ้าจงเหนี่ยวไกปืนทันที!”“อานุภาพของสิ่งนี้ยิ่งใหญ่กว่าอาวุธลับอื่นใด!”“มันจะคุ้มครองเจ้าทั้งสองได้!”ว่านซิ่วเอ๋อร์รับปืนคาบศิลามาแล้วรีบถาม “แล้วท่านจะทำเช่นไรเจ้าคะ?”ก่อนจะมาถึงที่นี่ นางได้ยินกิตติศัพท์ของอาวุธลับในมือของหวังหยวนมาแล้ว แม้แต่ยอดฝีมือทั่วหล้าล้วนไม่กล้าเข้าใกล้เขา!ไม่ใช่เพียงเพราะเกรงกลัววิธีการของหวังหยวน หากแต่เป็นเพราะเกรงกลัวอาวุธลับในมือของเขาด้วย!ดูเหมือนว่าพลังสังหารในตำนานนั้นก็คือปืนคาบศิลาในมือของนางนี่เอง!หวังหยวนยกยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้าเคยฝึกวิทยายุทธมาจากสำนักเซียนกระบอง การรับมือกับเด็กมือใหม่ไม่กี่คนนั้น ข้าย่อมสามารถจัดการได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!”กล่าวจบหวังหยวนก็วิ่งเข้าไปในห้องทันที!ดังที่ชายชรากล่าวไว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1779
“มีเรื่องอีกมากมายที่ท่านไม่รู้”“เช่นเดียวกับที่ท่านไม่รู้ว่าแม่ของข้าได้เสียชีวิตไปแล้ว”ฮวาตั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชานางมีแต่ความเกลียดชังให้กับกู่เฟิงเพราะชายผู้นี้จึงทำให้แม่ของนางต้องเสียชีวิต…หากกู่เฟิงอยู่เคียงข้างพวกนางสองแม่ลูกเสมอ พวกนางจะต้องมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?หากไม่ใช่หวังหยวนช่วยเหลือ แม่ของนางคงไม่มีที่อยู่ด้วยซ้ำ และนางก็คงไม่อาจมีแม้แต่อาหารประทังชีวิต…“แม่ของเจ้าตายแล้วหรือ?”“นาง… นางตายอย่างไร?”กู่เฟิงถอยหลังไปสองก้าว แล้วรีบถามด้วยใบหน้าซีดเผือด“แม่ของข้าตายเพราะเจ็บป่วย!”“แต่พูดให้ถูกต้อง นางตายเพราะความเหนื่อยล้าต่างหาก!”ฮวาตั่วกล่าวด้วยความโกรธแค้น ใบหน้าดุร้ายราวกับปีศาจน้อย“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะท่านไม่อยู่เคียงข้างพวกเรา แม่ของข้าต้องทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูข้า!”“แต่สุดท้ายไม่เพียงแต่ไม่ได้เงินมากมายเท่านั้น กลับทำให้แม่ของข้าเหนื่อยล้าจนเสียชีวิต…”“สุดท้าย นางก็ป่วยเป็นวัณโรคเพราะทำงานหนักเกินไป”“ท่านว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของท่านหรือ?”ฮวาตั่วถามอย่างต่อเนื่องสุดท้ายอารมณ์ของกู่เฟิงก็พังทลาย เขาร้องไห้ออกมาอย่า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1780
“เจ้าคงรู้ดีว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่มีญาติพี่น้อง หากไม่มีผู้ใดดูแลฮวาตั่ว เกรงว่านางคงอยู่ได้อีกไม่นาน…”“และเด็กน้อยผู้นี้ช่างน่ารัก ข้าจึงพานางมาอยู่ด้วย”กู่เฟิงพยักหน้าแสดงความขอบคุณต่อหวังหยวนเสียงของฮวาตั่วดังขึ้นอีกครั้ง“หากไม่ใช่เพราะพ่อบุญธรรมช่วยเหลือ ข้าคงไม่มีแม้แต่เงินจะจัดงานศพให้ท่านแม่…”“และพ่อบุญธรรมพาข้ามาอยู่ด้วย มีอาหารอร่อยให้กินทุกวัน และยังให้ข้าสวมใส่เสื้อผ้าดี ๆ ด้วย…”“พ่อบุญธรรมมีพระคุณต่อข้าอย่างใหญ่หลวง”“ท่านพ่อ ต่อไปนี้ท่านต้องตอบแทนพระคุณพ่อบุญธรรมให้ดีนะเจ้าคะ…”กู่เฟิงพยักหน้ารับคำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่นึกเลยว่าแม่ลูกคู่นี้จะได้พบกับคนใจบุญ“บัดนี้พวกเจ้าได้พบกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องร่ำไห้เสียใจกันอยู่ที่นี่”“ควรไปพูดคุยกันในห้องจะดีกว่า”“เดินทางมาไกล ข้าและภรรยาของข้ารู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง”หวังหยวนอุ้มว่านซิ่วเอ๋อร์ไว้ในอ้อมแขน แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ใช่แล้ว ใช่แล้วเจ้าค่ะ”“ป้าว่านเป็นกุลสตรีชั้นสูง นางไม่เคยเดินทางไกลเช่นนี้มาก่อน”“ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะเรื่องของข้า นางก็คงไม่มาที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ”ฮวาตั่วกล่าวเสริมกู่เฟิงรีบลุกขึ้น เ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
