เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1586
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1587
“เห็นได้ชัดว่ามีกลอุบายแอบแฝงอยู่ในนี้...”“ไป๋ฝูซานจะไม่ยอมแพ้เพียงแค่นี้แน่นอน โดยเฉพาะการที่เขายังไม่ได้นำกองทัพหลักของตนกลับไป ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าเขามีเจตนาจะโต้กลับ!”“ดังนั้นเราจึงต้องระวังไว้!”เซิ่งฟางฉยงโยนจอกสุราในมือทิ้งไปด้านหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นโดยปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่ชอบดื่มสุราสนุกสนาน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงกลอุบายของเขาเท่านั้น แต่ทว่าไป๋ฝูซานกลับไม่ติดกับดัก ซึ่งทำให้เขาต้องลำบากใจไม่น้อย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี“หรือเราจะนำกองทัพบุกไปโจมตีไป๋ฝูซานโดยตรงเสียเลยขอรับ?”“ตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ในภูเขารกร้างแห่งหนึ่ง ดังนั้นจึงยังคงมีกองทัพของเขาอยู่รอบ ๆ แต่จำนวนของเรามีมากกว่าอย่างแน่นอน!”“ดังนั้นสงครามครั้งนี้เราจะต้องชนะขอรับ!”รองขุนพลรีบเอ่ยขึ้นทหารคนอื่น ๆ ต่างก็พากันเห็นด้วยความคิดของพวกเขาทั้งหมดเกือบจะเหมือนกัน นั่นคือต้องสังหารไป๋ฝูซานโดยเร็วที่สุด หรือขับไล่กองทัพต้าเป่ยออกจากเขตเฉิงโจว!เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้ยิ่งไปกว่านั้น การแก้แค้นก็เป็นเหตุผลสำคัญเช่นกัน!เพราะเมื่อไป๋ฝูซานได้เปรียบ เขาช่างเย่อหยิ่งเสียเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1588
ไป๋ฝูซานถามอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่ได้พูดคุยกับผู้มาเยือนมากนักเพราะพวกเขาไม่ได้คุ้นเคยกันมาก่อน แล้วจะต้องแสร้งทำเป็นสนิทสนมกันไปเพื่ออะไร?ไม่ว่าอย่างไรเรื่องก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว หากไป๋ชิงชางเตรียมปลดเขาออกจากตำแหน่ง ก็ปลดเสียให้เร็วที่สุดดีกว่า เขาจะได้กลับบ้านไปใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข!“ขุนพลไป๋คงเข้าใจจุดประสงค์การมาของข้าผิดไป จึงได้ดูมีอคติต่อข้าเช่นนี้”“แต่ขุนพลไป๋วางใจได้ ฝ่าบาทไม่ได้ใส่พระทัยกับเรื่องที่ท่านพ่ายแพ้ในครั้งนี้ และยังทรงให้ข้ามาเพื่อปลอบใจท่าน”“แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุด คือต้องการให้ข้าช่วยท่านจัดการกับเซิ่งฟางฉยง!”นี่...ไป๋ฝูซานรู้สึกตกใจในตอนแรก จากนั้นก็รีบถามว่า “ท่านพูดจริงหรือ?”เมื่อขุนพลใหญ่คุมกองทัพออกรบ ย่อมต้องการทำศึกในสนามรบ เพื่อขยายอาณาเขตให้กับอาณาจักร และเพื่อสร้างความดีความชอบให้กับตนเอง!แม้ว่าจะต้องตายในสนามรบ แต่สำหรับพวกเขาก็ถือว่าเป็นเกียรติยศอันสูงส่ง!แต่หากถูกปลดออกจากตำแหน่งขุนพลใหญ่ด้วยวิธีการเช่นนี้ ตัวเขาเองก็จะต้องขายหน้าไปชั่วชีวิต...“จริงอย่างแน่นอน!”“สิ่งที่ข้านำมาบอกล้วนเป็นรับสั่งของฝ่าบาท และเช่นเดียว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1589
“มันง่ายมาก เพียงแค่ให้ข้าช่วยให้ท่านไปสังหารเซิ่งฟางฉยงได้ เมื่อถึงเวลานั้น จิตใจของพวกทหารข้าศึกจะต้องสั่นคลอนอย่างแน่นอน!”“หลังจากนั้น ท่านเพียงแค่ต้องนำกองทัพมุ่งตรงเข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็ว ก็จะสามารถคว้าชัยชนะได้โดยตรง!”“แม้ว่าทหารของฝ่ายตรงข้ามจะมีจำนวนมากกว่าพวกท่าน แต่หากปราศจากผู้นำแล้ว ก็นับว่าพวกเขาไร้ประโยชน์!”“ท่านคงเข้าใจในหลักการนี้ใช่หรือไม่?”ซือถูอวี่หรี่ตามองเขาเล็กน้อย ท่าทางของเขาช่างดูเหมือนคนเจ้าเล่ห์เสียจริง!และก็ไม่ได้ดูเหมือนกำลังพูดเล่น!เพียงแต่...ไป๋ฝูซานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าซือถูอวี่จะเชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งการซ่อนตัวและการหลบหนี ซึ่งจะสามารถช่วยให้เขาเอาชนะเซิ่งฟางฉยงในสนามรบได้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นกลอุบายที่ไม่เข้าท่าเช่นนี้?ทั้งยังเต็มไปด้วยช่องโหว่!แล้วจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร?ในสนามรบ การจับกุมหัวหน้าศัตรูเป็นสิ่งสำคัญ หากสามารถสังหารขุนพลใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามได้ ก็สามารถควบคุมความได้เปรียบในสนามรบได้อย่างแน่นอน!ไม่เพียงแต่เขาจะเข้าใจเหตุผลนี้ แม้แต่เซิ่งฟางฉยงก็ยังเข้าใจเหตุผลนี้เป็นอย่างดี!ไม่เช่นนั้นแล้ว ทั้งสอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1590
เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่า...ในโลกนี้จะมีจอมยุทธ์จริง ๆ“หลังจากที่ได้เห็นฝีมือของท่านเมื่อสักครู่นี้ ข้าก็เชื่อคำพูดของท่านอย่างสนิทใจแล้ว!”“ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเพราะข้ามีตาหามีแววไม่ ขอให้ท่านโปรดอย่าถือสาเลยขอรับ!”“และโปรดวางใจเถิด ท่านเพียงแค่ช่วยข้าสังหารเซิ่งฟางฉยง ข้าก็จะนำกองทัพเข้าเมืองทันที และกำจัดกองทัพต้าเย่ทั้งหมดพร้อมกัน!”“แล้วดินแดนต้าเย่ ก็จะถูกแบ่งแยกให้เป็นดินแดนของต้าเป่ยของเรา!”“หลังจากนี้ข้าจะกราบทูลฝ่าบาทถึงทุกสิ่งที่ท่านได้กระทำ เพื่อให้ฝ่าบาททรงตอบแทนความดีความชอบขอรับ!”ไป๋ฝูซานรีบพูดขึ้นมา ท่าทางของเขาแสดงถึงความเคารพอย่างมาก ตอนนี้เขาไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อยความสามารถของทั้งสองฝ่ายนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว หากเขาทำสิ่งที่เกินขอบเขตไป คงจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?ผลลัพธ์สุดท้ายสามารถคาดเดาได้...ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องการสร้างความดีความชอบในสนามรบด้วย จึงต้องรักษาชีวิตของตนเองไว้!“ดี ข้าเข้าใจความคิดของท่านแล้ว”“ข้าจะไม่เสียเวลาพูดคุยกับท่านอีกต่อไป เพราะก่อนที่จะมาที่นี่ ข้าได้สัญญากับฝ่าบาทไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้พระองค์ผิดหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1591
“จริงแท้แน่นอนขอรับ!”เกาเล่อรีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ตนได้เห็นอย่างซื่อตรง“บุรุษผู้นั้นมีลีลาการเดินที่เบาคล่อง ดูแล้วรู้ว่าเป็นผู้ที่ฝึกฝนวิทยายุทธ์มาอย่างช่ำชอง แต่ในกองทัพต้าเป่ยก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีคนเช่นนี้ปรากฏตัวมาก่อน!”“ยิ่งกว่านั้น หากมีผู้ที่มีฝีมือสูงส่งเช่นนี้จริง เหตุใดต้าเป่ยจึงพ่ายแพ้ราบคาบเช่นนี้เล่าขอรับ?”คำพูดของเกาเล่อไม่ได้ไร้เหตุผลหวังหยวนยกมือขึ้นนวดขมับเบา ๆ พลางครุ่นคิดถึงเบาะแสทั้งหมดที่มี“ไม่น่าแปลกใจที่ไป๋ชิงชางจะสามารถรวมแผ่นดินต้าเป่ยได้ในเวลาอันสั้น”“และยังขึ้นครองราชย์ได้สำเร็จ”“แท้จริงแล้วเป็นเพราะได้รับความช่วยเหลือจากซานไว่ซาน”“เพียงแต่ว่าผู้คนในยุทธภพเหล่านี้ไม่เคยสนใจเรื่องราชสำนัก เหตุใดคราวนี้จึงได้เข้ามาแทรกแซงเช่นนี้?”เรื่องนี้ทำให้หวังหยวนรู้สึกสับสนอยู่บ้างแต่เขายังคงเชื่อมั่นว่าผู้คนจากซานไว่ซานล้วนเป็นคนฉลาด พวกเขาจะไม่มีวันทำเรื่องไร้สาระอย่างแน่นอน คงต้องมีผลประโยชน์บางอย่างแอบแฝงอยู่หรือว่าซานไว่ซานต้องการได้อะไรบางอย่างจากสงครามครั้งนี้“ช่างเถิด ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น ตอนแรกข้าไม่คิดจะแทรกแซงเรื่องราวระหว่างสองอาณ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1592
เนื่องจากเวลานี้เป็นยามราตรี แม้ว่าจะมีทหารเฝ้ายาม แต่พวกเขาก็เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว ในพริบตาเดียวก็มาถึงด้านนอกกระโจมแล้ว! ซือถูอวี่ใช้มีดกรีดกระโจมให้เป็นรู เมื่อแน่ใจแล้วว่าเซิ่งฟางฉยงอยู่ในกระโจม เขาก็โบกมือให้คนอื่น ๆ แล้วสั่งเสียงเบาว่า “ลงมือ!”พวกเขาไม่รอช้า รีบพุ่งตัวเข้าไปในกระโจมทันที!เซิ่งฟางฉยงที่กำลังนั่งหลับอยู่ภายในกระโจมลืมตาขึ้นทันที แล้วชักดาบออกจากด้านหลังโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จ้องมองผู้มาเยือนด้วยสายตาอันเฉียบคม!“พวกเจ้าเป็นใคร?”“กล้าดีอย่างไรบุกเข้ามาในค่ายของข้า!”“หาเรื่องตายหรือไร?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่สนใจคำพูดของเซิ่งฟางฉยง แล้วพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเตรียมจะเอาชีวิตเขา!“ทหาร!”เซิ่งฟางฉยงตะโกน แล้วรีบยกดาบขึ้นต่อสู้!ขณะที่ซือถูอวี่ที่อยู่ด้านหลังกลุ่มคนยืนกอดอก ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มโหดเหี้ยม แล้วพูดเสียงเย็นว่า “เซิ่งฟางฉยง! วันนี้คือวันตายของเจ้า!”“ต่อให้เจ้าจะมีสามหัวหกกร วันนี้ก็อย่าคิดจะหนีออกจากค่ายนี้ไปได้!”หมัดเดียวไม่อาจสู้กับคนหลายคนได้!เพียงการปะทะกันในระยะเวลาอันสั้น เซิ่งฟางฉยงก็ต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1593
ซือถูอวี่เคยได้ยินชื่อเสียงของหวังหยวนมาบ้างแล้วถึงกระนั้น หวังหยวนกลับสร้างความปั่นป่วนในเทียนไว่เทียนไว้ไม่น้อยเลย แม้กระทั่งเอาชนะการประลองยุทธ์เพื่อจับคู่ และได้สาวงามไปครอบครอง!ครั้งนั้นนับได้ว่าเป็นที่ฮือฮาไปทั่ว!แม้เทียนไว่เทียนและซานไว่ซานจะเป็นกลุ่มกองกำลังที่เป็นปฏิปักษ์กัน แต่ต่างก็มีสายตาคอยสอดส่องอยู่ในกองกำลังของอีกฝ่าย!ดังนั้น การกระทำของหวังหยวนจึงไม่สามารถรอดพ้นสายตาของพวกเขาไปได้“เหตุใดเจ้าจึงเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องของสองอาณาจักร?”ซือถูอวี่ขมวดคิ้วเอ่ยถามการที่หวังหยวนลงมืออย่างฉับพลันเช่นนี้ อาจทำให้การลอบสังหารในวันนี้ต้องล้มเลิก...เพราะพวกเขาไม่มีทางลงมือได้สำเร็จ!ในเมื่อความสามารถของหวังหยวนนั้นเป็นที่ประจักษ์อยู่ตรงหน้า!“เรื่องนี้ข้าต่างหากที่อยากจะถามเจ้า!”“เหตุใดผู้คนจากซานไว่ซานจึงเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องของสองอาณาจักร?”“ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไปตามกฎเกณฑ์สักเท่าใดใช่หรือไม่?”“ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเป็นคนในยุทธภพแท้ ๆ แต่บัดนี้กลับกลายเป็นดั่งหมาล่าเนื้อของไป๋ชิงชาง แถมยังมาลอบสังหารเซิ่งฟางฉยงอีก!”“สิ่งที่เจ้าทำนั้นมันถูกต้องเหมาะสมนักห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1594
“หวังหยวน!”“เรื่องในวันนี้ยังไม่จบแน่นอน!”“ข้าจะบอกเล่าเรื่องราวที่เจ้ากระทำไว้ให้ผู้คนในซานไว่ซานทุกคนได้รับรู้ ผู้คนจากซานไว่ซานจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!”“ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะกระทำเช่นนี้ ก็เตรียมตัวรอความตายได้เลย!”เนื่องจากผู้คนรอบข้างล้มลงไปทีละคน ซือถูอวี่จึงไม่กล้าสู้รบต่อที่นี่อีก เพียงแค่ทิ้งคำพูดโหดร้ายไว้ไม่กี่ประโยค ก่อนจะกระโจนเข้าไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว!ความสามารถของเขานั้นเหนือกว่าคนที่ตามหลังมาอยู่มาก อาศัยวรยุทธ์อันแปลกประหลาดของตนเอง ชั่วพริบตาก็พุ่งทะลวงฝ่าวงล้อมออกมาได้!ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงบาดเจ็บสาหัส...“ท่านหวัง เหตุใดท่านจึงไม่ลงมือสังหารเขา?”“หากปล่อยให้คนผู้นี้กลับไป เขาก็จะต้องรายงานเรื่องราวเหล่านี้ให้ผู้บังคับบัญชาของเขาฟังอย่างแน่นอน!”“ถึงเวลานั้น ท่านเองก็จะกลายเป็นศัตรูของพวกเขาหรือเปล่า?”เซิ่งฟางฉยงรีบเอ่ยขึ้นด้วยความร้อนรนแน่นอนว่าเขาต้องการยืมมือของหวังหยวนกำจัดยอดฝีมือที่ไม่รู้ที่มาเหล่านี้!ไม่เช่นนั้น คนเหล่านี้ก็จะยังคงก่อความวุ่นวายให้แก่เขาต่อไป!หวังหยวนเพียงยืนกอดอกแล้วส่ายหน้า พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ โดยไม่สนใจคำพูดของเซิ่งฟ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
