Share
บทที่ 1542
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1543
“ทางต้าเย่มีความเคลื่อนไหวใดบ้าง?”“พี่หยวน ขณะนี้ทางต้าเย่ยังไม่มีความเคลื่อนไหว ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้เลยขอรับ”หวังหยวนรู้สึกสงสัย ทั้งสองอาณาจักรกำลังจะเปิดศึกกัน ต้าเย่จะเฉยเมยได้อย่างไร?ดูเหมือนจะมีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ และแม้แต่เกาเล่อก็ยังสืบหาไม่พบจำเป็นต้องสอบถามจากคนผู้นั้นเสียแล้ว“ดีแล้ว เจ้าจงไปก่อนเถิด เรื่องนี้ข้าจะไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน เมื่อได้ผลลัพธ์แล้ว ข้าจะเรียกเจ้ามาอีกครั้ง”หวังหยวนจำเป็นต้องเขียนจดหมายถึงอู๋หลิงเพื่อสอบถามว่าเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น จึงให้เกาเล่อกลับไปก่อนหลังจากเกาเล่อจากไป หวังหยวนก็อยู่เพียงลำพังในห้องโถงในขณะที่เขากำลังเขียนจดหมายนี้ หวังหยวนรู้สึกหนักใจ เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นอีกเรื่องของตระกูลไป๋ยังไม่ทันจะจัดการเสร็จสิ้น ทางต้าเย่เกิดปัญหาขึ้นอีก ก็จะยิ่งยากลำบากยิ่งนัก“คุณชาย เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่? เมื่อเช้าข้าเห็นท่านรีบร้อนนัก” เสียงของเสวี่ยเชียนหลงดังขึ้นอย่างแผ่วเบาจากหน้าประตู หวังหยวนหันไปมองนางแล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่งเกิดเรื่องใหญ่เสียแล้วเสวี่ยเชียนหลงเดินเข้ามาหาหวังหยวน แล้วยื่นมืออันเรียวสว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1544
“ช่างน่าสงสารนัก น้องเฟยเฟย ทั้ง ๆ ที่เป็นถึงองค์หญิง แต่กลับต้องมาอยู่กับพวกเรา”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ รุมล้อมถามไป๋เฟยเฟยมากมายหลายคำถามเมื่อหวังหยวนเข้ามา พวกนางก็ไม่ได้สังเกตเห็น จนกระทั่งเขากระแอมสองสามครั้ง จึงดึงดูดความสนใจของพวกนางได้“เฟยเฟยจะอาศัยอยู่ที่นี่กับเราสักระยะหนึ่ง พวกเจ้ามีเวลาพูดคุยกันอีกมากมาย ไม่ต้องรีบร้อนในตอนนี้ ถามคำถามก็ค่อย ๆ ถาม อย่าไปทำให้เฟยเฟยต้องลำบากใจ”“ไม่เป็นอะไรเลยเจ้าค่ะ! เมื่อได้พบกับพี่สาวทั้งหลาย เฟยเฟยก็ดีใจมากแล้ว ไม่ได้ส่งจดหมายมาหาพวกพี่สาว เฟยเฟยต้องขออภัยด้วย เพราะเฟยเฟยถูกพี่ชายขังไว้ ไม่สามารถติดต่อกับภายนอกได้ แต่บัดนี้เราได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็สามารถพูดคุยกันได้ทุกวันเจ้าค่ะ”เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน ไป๋เฟยเฟยก็รีบโบกมือปฏิเสธว่านางไม่ได้รู้สึกลำบากใจจากนั้นก็เล่าเรื่องราวของตนเองให้พี่สาวทั้งหลายฟัง เมื่อได้ฟังเรื่องราวของไป๋เฟยเฟยก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจยิ่งนักจนต้องกอดนางไว้ในอ้อมแขน แล้วลูบหัวปลอบโยนพวกนางผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมายด้วยกันจนกลายเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันไปแล้ว เมื่อเห็นน้องสาวเป็นเช่นนี้ พวกนางก็ย่อมต้องช่ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1545
“วางใจเถิด” เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋เฟยเฟย หวังหยวนจึงตอบรับนาง“ท่านพี่ การเดินทางครั้งนี้ย่อมอันตรายนัก หากไป๋ชิงชางส่งคนมาลอบสังหารพวกท่านจะทำอย่างไร? ข้าว่าควรพาคนติดตามไปอีกสักสองสามคนเถิด”หลี่ซื่อหานยังคงกังวลใจเรื่องนี้การเดินทางครั้งนี้ของพวกเขาจะต้องผ่านสถานที่ต่าง ๆ มากมาย และการนอนกลางดินกินกลางทรายก็เป็นเรื่องปกติหากพวกมือสังหารของไป๋ชิงชางตามมาทันและฉวยโอกาสเข้าโจมตีในยามที่พวกเขาอ่อนแอที่สุดเช่นนั้นจะทำอย่างไร?สิ่งที่หลี่ซื่อหานพูดนั้นเป็นปัญหาจริง แต่หวังหยวนรู้สึกว่าพวกเขาสามคนนั้นเพียงพอแล้วแม้ว่าไป๋ชิงชางจะส่งมือสังหารมาจริง ก็คงไม่สามารถเอาชนะนักพรตชิงอีได้“เรามีนักพรตชิงอีอยู่แล้ว ยังต้องกลัวพวกนั้นอีกหรือ? ท่านว่าจริงหรือไม่ขอรับ? พี่ชิงอี”หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย จากนั้นจึงหันไปมองพี่ชิงอี บางทีอาจเป็นเพราะเขินอายเล็กน้อยที่ถูกหวังหยวนชมพี่ชิงอีจึงเพียงแค่พยักหน้า ไม่ได้เอ่ยคำใดในยุทธภพปัจจุบันนี้มีน้อยนักที่จะสามารถเอาชนะเขาได้ แม้แต่คนที่มีฝีมือเสมอกับเขาก็มีไม่มากนักดังนั้นการพานักพรตชิงอีเดินทางไปด้วยจึงปลอดภัยที่สุดหลังจากได้ยินคำพูดของหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1546
“ท่านนักพรต ท่านช่วยไปจัดการเถิด”สถานการณ์ในครั้งนี้พิเศษมาก ไป๋ชิงชางจึงส่งนักพรตเฒ่าชุดดำออกไปจัดการด้วยตนเองเมื่อนักพรตเฒ่าชุดดำได้ยินคำพูดของไป๋ชิงชาง จึงรับคำสั่งแล้วถอยออกไปในขณะที่ออกจากห้องนั้น ดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายเพียงแค่พวกอ่อนแอสามคนเท่านั้น แต่กลับสามารถก่อเรื่องใหญ่โตได้ เขาอยากจะดูนักว่าคนเหล่านั้นเป็นคนประเภทไหน!ยิ่งกว่านั้น หากฆ่าคนผู้นั้นได้ อาจทำให้ไป๋ชิงชางเชื่อฟังพวกเขาอย่างแท้จริง และจะไม่คิดเรื่องอื่นอีกเมื่อคิดเช่นนี้แล้ว นักพรตเฒ่าชุดดำก็แผ่รังสีอำมหิตออกมาทั่วร่าง แล้วก็หายวาบไปจากสายตาของทุกคนในทันทีนักพรตชิงอีรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีตั้งแต่เริ่มออกเดินทางไม่รู้ว่าสิ่งใดกำลังรอพวกเขาอยู่ข้างหน้าหลังจากเดินทางมาหลายวัน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงอาณาจักรต้าเย่ไม่คาดคิดว่าตลอดทางจะไม่มีนักฆ่าตามมา ไม่มีแม้แต่ทหารที่ออกประกาศจับพวกเขาด้วยซ้ำ“คุณชาย บัดนี้เราจะไปยังเมืองหลวงอาณาจักรต้าเย่เลยหรือไม่?”พวกเขาขี่ม้าเข้ามาในอาณาจักรต้าเย่แล้ว แต่ยังคงอยู่ห่างจากเมืองหลวงอาณาจักรต้าเย่พอสมควร“เราเหลือเวลาไม่มากแล้ว ไปพบองค์ชายใหญ่กันเลยเถิด”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1547
องค์ชายใหญ่พูดจาด้วยถ้อยคำอันอ่อนโยนนอบน้อมพลางเดินเข้ามาใกล้หวังหยวน หวังหยวนรีบลงจากหลังม้าแท้จริงแล้วหวังหยวนไม่สามารถสนทนากับองค์ชายใหญ่ได้ตามปกติ ด้วยว่าองค์ชายใหญ่ไม่ได้เป็นดั่งศิษย์ในความทรงจำของเขาอีกต่อไปแล้ว“การสนทนาที่นี่ไม่สะดวกนัก ข้าว่าเราไปยังตำหนักขององค์ชายใหญ่จะดีกว่า”เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันห่างเหินของหวังหยวน องค์ชายใหญ่ก็ชะงักไปชั่วขณะ แต่ก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว“ได้เลยขอรับ ท่านอาจารย์ เชิญตามข้ามาเลยขอรับ”องค์ชายใหญ่ไม่ได้สังเกตเห็นเสวี่ยเชียนหลงและนักพรตชิงอีผู้ยืนอยู่ข้างเคียง สายตาของเขาจดจ้องเพียงหวังหยวนเท่านั้นย้อนกลับไปในครั้งที่หวังหยวนช่วยเหลือเขานั้น เขาประสบความยากลำบากอย่างยิ่งกว่าจะรอดพ้นมาได้ แต่บัดนี้เขาได้กลับคืนมายังวังหลวงของต้าเย่อีกครั้งหวังหยวนมองเหล่าทหารที่ยืนงงอยู่ด้านข้างแล้วพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นจึงมอบม้าให้แก่พวกเขา แล้วเดินตามหลังองค์ชายใหญ่เข้าไปในตำหนัก พร้อมด้วยเสวี่ยเชียนหลงและนักพรตชิงอีแผ่นดินต้าเย่ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ก็ยังมีหลายสิ่งที่เหมือนเดิมเมื่อมาถึงตำหนักขององค์ชายใหญ่ องค์ชายใหญ่ก็รีบเชิญ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1548
“อยู่เพื่อสิ่งใด?”“ท่านอาจารย์ ท่านสามารถอยู่เพื่อช่วยเหลือศิษย์ได้ เราจะร่วมกันพิชิตแผ่นดินนี้ไม่ดีหรือขอรับ? เมื่อข้าได้เป็นฮ่องเต้ เมื่อข้าได้เป็นหนึ่งเดียวในแผ่นดินนี้ เมื่อถึงเวลานั้น ท่านอาจารย์ก็ยังคงเป็นอาจารย์ของข้าอยู่ไม่ใช่หรือขอรับ!”เมื่อได้ยินคำพูดอันหยิ่งทะนงของจีหย่ง หวังหยวนก็หลับตาลงอย่างช้า ๆเหตุใดจึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ มันเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร ผู้ใดคอยยุยงส่งเสริมอยู่เบื้องหลัง?เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ และไม่ปรารถนาจะเห็นศิษย์ผู้บริสุทธิ์ในอดีตกลายมาเป็นคนโหดเหี้ยมเช่นนี้“คงจะไม่ได้แล้ว ด้วยว่าเจ้าไม่ได้เหมือนศิษย์คนเดิมของข้าอีกต่อไปแล้ว”เมื่อพูดจบเช่นนั้น หวังหยวนก็ออกจากตำหนัก พร้อมด้วยเสวี่ยเชียนหลงและนักพรตชิงอีเมื่อออกจากวังหลวงของต้าเย่แล้ว หวังหยวนก็หลับตาลง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่สามารถระงับได้เสวี่ยเชียนหลงเข้ามาใกล้หวังหยวนแล้วลูบบ่าของเขาเบา ๆ เพื่อปลอบโยน ย่อมไม่มีผู้ใดปรารถนาให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นเมื่อได้ม้าคืนมาแล้ว หวังหยวนก็พาพวกเสวี่ยเชียนหลงไปยังที่พักของไป๋เหยียนเฟยเมื่อได้พบกับไป๋เหยียนเฟย หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1549
หลังจากออกจากตำหนักไป๋แล้ว หวังหยวนก็มีสีหน้าเคร่งเครียด เสวี่ยเชียนหลงเป็นห่วงความรู้สึกของหวังหยวนในเวลานี้เป็นอย่างมากราชสำนักวุ่นวายและใกล้จะเกิดสงครามแล้ว ไม่รู้ว่าหวังหยวนจะอยู่ฝ่ายใด“สถานการณ์เป็นเช่นนี้ เจ้ามีแผนการอย่างไร?”พี่ชิงอีถามหวังหยวนเกี่ยวกับแผนการอย่างไรต่อไปหวังหยวนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง“เวลานี้ข้ายังไม่มีแผนการใดเลย เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้แผนการทั้งหมดที่วางไว้ก่อนหน้านี้ต้องพังทลายลง ตอนนี้ทำได้เพียงคิดใหม่ขอรับ”หลังจากได้ยินคำพูดของหวังหยวน พี่ชิงอีก็ลูบไหล่เขาเพื่อปลอบใจเพราะไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น และผู้ที่รู้สึกไม่ดีไม่ใช่แค่หวังหยวนเพียงคนเดียวถึงเวลาอาหารแล้ว พวกเขามาที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งใกล้ ๆ ที่นี่สามารถรับประทานอาหารและใช้โอกาสนี้ในการสืบหาข่าวสารได้ด้วย“เฮ้อ พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ว่าอาณาจักรต้าเป่ยดูเหมือนจะเริ่มส่งทหารมาโจมตีอาณาจักรต้าเย่ของเราแล้ว!”“พวกเขาเพิ่งจะเปลี่ยนฮ่องเต้ไปไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงรีบมาโจมตีอาณาจักรต้าเย่ของเรา พวกเขาคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ถึงเพียงนั้นเลยรึ!”“ใช่ ใครจะไปร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1550
หลังจากพี่ชิงอีพูดจบ หวังหยวนก็พยักหน้า ทั้งสองดื่มเหล้านารีแดงหมดไหไปในคราวเดียว ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองจะดื่มดีถึงเพียงนี้เสวี่ยเชียนหลงยังคงเป็นห่วงหวังหยวนเป็นอย่างมาก จึงคอยยืนอยู่เคียงข้างเขาเพราะหากหวังหยวนยืนไม่ไหว นางก็จะได้ยื่นมือออกไปประคองหวังหยวนได้แต่หวังหยวนไม่เพียงแต่ยืนได้อย่างมั่นคงเท่านั้น แต่ยังพูดจาชัดเจนอีกด้วยไม่นานทั้งสามก็รับประทานอาหารเสร็จ และเตรียมตัวกลับหมู่บ้านต้าหวังระหว่างทาง คนทั้งสามต่างก็มีเรื่องต้องคิดในใจหวังหยวนคิดว่าต่อไปนี้เขาควรเลือกสถานะของตนเองอย่างไร ควรเลือกเส้นทางที่ตนเองจะเดินต่อไปอย่างไรส่วนเสวี่ยเชียนหลงก็เต็มไปด้วยความคิดเรื่องเกี่ยวกับหวังหยวนและนักพรตชิงอีคิดถึงซานไว่ซานกับเทียนไว่เทียนซานไว่ซานเป็นฝ่ายฉีกสัญญาก่อนด้วยการเริ่มแทรกแซงเรื่องราวในราชสำนัก ย่อมต้องมีความทะเยอทะยานที่ชั่วร้าย เทียนไว่เทียนไม่สามารถนิ่งเฉยได้!แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นจอมยุทธ์ และความสามารถของพวกเขาก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน จึงไม่สามารถปล่อยให้ซานไว่ซานครองอำนาจได้เพียงลำพังระหว่างทางที่ทั้งสามกำลังกลับไปหมู่บ้านต้าหวังก็ได้พบกับนักพรตเฒ่าชุดดำ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
