นี่หมายความว่าอะไร?หรือว่าพวกเขาจะก่อให้เกิดความวุ่นวายภายใน?“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเดาอะไรออกแล้ว ใช่แล้ว เทียนไว่เทียนและซานไว่ซานอาจจะต้องก่อสงครามนองเลือดอีกครั้งเหมือนเมื่อพันปีก่อน!”เมื่อโม่ชิงอีพูดถึงตรงนี้ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า!พูดตามจริงแล้ว เรื่องเช่นนี้ช่างโหดเหี้ยมและเจ็บปวดนักตราบใดที่เป็นสงครามก็จะไม่มีผู้แพ้หรือผู้ชนะ เพราะไม่มีใครที่จะชนะได้อย่างแท้จริง!เมื่อถึงเวลานั้น ทุกฝ่ายก็จะพ่ายแพ้ทั้งสิ้น มิฉะนั้นก็คงจะไม่มีสงครามที่เทียนซานเมื่อพันปีก่อน!“โดยเฉพาะอย่างยิ่งในครั้งนี้ เรื่องที่ข้าให้ตำราฝึกยุทธ์กับเจ้า เรื่องนี้... ข้าแอบจัดการเองโดยไม่มีใครรู้ แต่เหตุใดถึงมีคนรู้ เรื่องนี้ข้าก็คิดไม่ตก!”โม่ชิงอีถอนหายใจ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เหมือนกับหินก้อนหนึ่งที่กดทับหน้าอกของเขาไว้ ทำให้เขาหายใจไม่ออกพูดตามจริงแล้ว การให้ตำราฝึกยุทธ์กับหวังหยวนเป็นจุดสำคัญที่สุดที่ทำให้หวังหยวนตกอยู่ในวิกฤต!เดิมทีเขาตั้งใจให้หวังหยวนแอบฝึกฝน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมก็จะพาหวังหยวนเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ และแอบร่วมรักกับเชียนหลง เพื่อช่วยนางรักษาอาการหนาวเย็นในร่างกาย
เมื่อโม่ชิงอีพูดจบแล้ว ก็หันไปมองหวังหยวนแล้วพูดต่อ“ตระกูลเสวี่ย ถึงแม้จะเป็นตระกูลผู้นำของเทียนไว่เทียน แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา บุคลากรก็ลดน้อยลง การต่อสู้ภายในก็รุนแรงมาก ลูกชายของตระกูลเสวี่ยไม่ว่าจะเป็นคนใดหรือทายาทคนใดก็ล้วนแต่โลภมาก”“เชียนหลง... เป็นเด็กดีและเป็นลูกศิษย์ของข้า ในใจข้าก็หวังให้นางมีความสุข”“อาจจะถึงขั้นที่ข้าอยากให้นางออกจากเทียนไว่เทียน แต่นาง... สถานะของนางนั้นมีความสำคัญมาก สำหรับนางแล้ว มีสองด่านที่ส่งผลกับความเป็นความตาย”“ด่านหนึ่งคือโรคหนาวเย็นในร่างกาย!”“อีกด่านหนึ่งคือความเป็นความตายในการประลองเทียนซาน!”“หากผ่านสองด่านนี้ไปได้ ข้าจะให้นางออกห่างจากเทียนไว่เทียน และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”“น่าเสียดายที่สองด่านนี้ยากเกินไป”หลังจากพูดจบประโยคนี้ หวังหยวนก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า“ว่าแต่คนของตระกูลปิงนั่นเป็นอัจฉริยะจริงหรือขอรับ?”หวังหยวนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากเมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่ชิงอีก็ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า“เป็นอัจฉริยะ หญิงสาวนามว่าปิงหว่านโหรวผู้นี้เป็นอัจฉริยะโดยกำเนิด เพราะมีรากฐานที่ยอดเยี่ยมมาตั้งแต่เกิด”“แต่เชียนหลง
นี่มัน...จะสุดยอดเกินไปแล้ว!“เจ้าต้องไปถึงขั้นปรมาจารย์เท่านั้นจึงจะช่วยเชียนหลงได้ สามเดือนนี้ ข้าจะฝึกฝนเจ้าอย่างหนักหน่วง ต้องเชื่อใจข้า เชื่อใจตัวเจ้าเอง และหากต้องการเคล็ดวิชามหาสุริยันนี้ ตราบใดที่เจ้าสามารถอดทนได้ ภายในสามเดือน เจ้าก็จะเหมือนหลุดพ้นจากความเป็นมนุษย์!”โม่ชิงอีมีความมั่นใจมาก!เขาเชื่อว่าหวังหยวนก็มีความมั่นใจเช่นกัน!“สามเดือน? เหตุใดต้องสามเดือนขอรับ?”หวังหยวนรู้สึกแปลกใจขึ้นมาหลังจากสามเดือนนี้ แน่นอนว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!“เรื่องนี้ข้าบอกเจ้าไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะบอกเจ้าเอง”“ความจริงแล้วเรื่องที่บอกเจ้าไปในวันนี้ส่วนใหญ่ เชียนหลงเป็นคนให้ข้ามาบอกเจ้า”“นางอยากจะบอกกับเจ้าด้วยตัวเอง แต่ไม่มีโอกาสแล้ว”“นางต้องกลับไปยังเทียนไว่เทียนเพื่อถ่วงเวลาให้เจ้า!”“นางให้ข้าบอกเจ้าว่าให้เจ้าเลือกเอง หากเจ้าเลือกที่จะช่วยนาง สามเดือนนี้คือสามเดือนที่ข้าจะช่วยเจ้าพัฒนาความแข็งแกร่ง”“แต่หากเจ้าไม่เลือกที่จะช่วยนาง นางก็จะไม่เกลียดท่าน แล้วข้าก็จะรีบกลับไปอยู่ข้างนางทันที จากนั้นนางก็จะช่วยเจ้าจัดการเรื่องต่าง ๆ ต่อไป”“หรือแม้แต่... นางอาจจะ
ในห้วงเวลานี้ เชียนหลงเปรียบดั่งภูผาน้ำแข็งที่งดงาม ท่าทางเย็นชาราวกับอยู่ห่างไกลผู้คนนับพันลี้“พวกเขา... สมควรตายเจ้าค่ะ!”เชียนหลงเอ่ยปาก คำพูดนี้ทำให้ผู้คนเบื้องล่างตกใจอย่างมาก“อวดดี! เชียนหลง อย่าคิดว่าเจ้าเป็นนักพรตแห่งเทียนไว่เทียนแล้วจะสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบ!”“ถูกต้อง! หมายความว่าอย่างไรที่พวกเขาสมควรตาย! พวกเขาก็เป็นกองกำลังภายนอกของเทียนไว่เทียนเช่นกัน!”“เจ้าฆ่าพวกเขาโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ หากข่าวนี้แพร่ออกไป เทียนไว่เทียนของเราจะยืนหยัดในโลกได้อย่างไร?”“ถูกต้อง! ในฐานะนักพรต เจ้าควรมีเมตตาต่อกองกำลังทั้งหมดของเทียนไว่เทียน แต่เจ้ากลับใจคอโหดเหี้ยม สังหารพวกเขาจนสิ้นซาก เจ้ามีจุดประสงค์อันใด!”ผู้คนจำนวนมากเบื้องล่างต่างก็โกรธแค้นและตำหนิอย่างรุนแรง!เชียนหลงได้ยินดังนั้นจึงกล่าวอย่างเฉยชา “พวกเขาดูหมิ่นข้า ในฐานะนักพรต ข้ามีสิทธิ์ตัดสินชีวิตของพวกเขา!”“ดูหมิ่นหรือ? หมายความว่าอย่างไร?”ผู้คนจำนวนมากต่างก็ซักถามขึ้นมาทันทีเมื่อเสวี่ยโส่วจุนได้ยินคำพูดนี้ก็ถึงกับตะลึง “เชียนหลง เกิดอะไรขึ้น เจ้าเล่ามาโดยละเอียด”เชียนหลงจึงเล่าเรื่องราวออกมาแน่นอนว่าเป็นเรื่อง
เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าความเร็วนี้เร็วเกินไป และมีพลังทำลายล้างสูงมาก!ดังนั้นจึงไม่ต้องรีรอ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วหลบกระสุนได้ทันท่วงที!สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก!หากถูกปืนกระบอกนี้ยิงเข้า แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่ก็ต้องได้รับบาดเจ็บหนัก!“หัวหน้าตระกูลหงมีพลังระดับปรมาจารย์ขั้นกลางยังต้องหลบหลีก หากข้าลอบโจมตีพวกเขา ใครจะสามารถต้านทานได้?”“ยิ่งกว่านั้น ระหว่างข้ากับท่านมีระยะห่างห้าเมตร ท่านยังมีเวลาตอบสนอง!”“แต่หากข้าอยู่ห่างจากท่านในระยะเพียงครึ่งเมตรล่ะ?”“ท่านจะยังสามารถต้านทานได้ง่ายดายเช่นนี้หรือ?”“แน่นอน หากท่านรู้ตัวก็ยังสามารถพลังยุทธ์ให้เป็นเจตจำนงเพื่อต้านทานได้ แต่หากท่านไม่รู้ล่ะ?”เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนก็ตกใจอย่างมาก!ถูกต้องแล้ว!หากไม่รู้ตัวจะเกิดอะไรขึ้น?นั่นหมายความว่าต้องตายอย่างแน่นอน!“ของวิเศษช่างทรงพลังนัก เชียนหลง เจ้าได้สิ่งนี้มาจากที่ใด?”เสวี่ยโส่วจุนถามทันที เชียนหลงตอบว่า “ได้มาจากโลกมนุษย์เจ้าค่ะ”“สิ่งนี้มีอำนาจทำลายล้างสูง ข้าหามาได้หนึ่งอันเจ้าค่ะ”หลังจากเชียนหลงพูดจบ พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจแต่สำหรับสิ่งนี้ แม้ว่าจะตก
เสวี่ยโส่วจุนย่อมโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุดแน่นอนว่าความโกรธนี้ก็เป็นสิ่งที่เขาจงใจแสดงออกมาให้เห็นเท่านั้น เพราะแท้จริงแล้วเรื่องนี้เขารู้ตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว!เพียงแต่มีน้อยคนนักที่จะล่วงรู้!บัดนี้ลูกสาวของเขาได้กระทำการต่าง ๆ มากมายเพื่อชายผู้นั้น เขาทราบดีว่ามีส่วนของความรักอยู่ด้วย และยิ่งกว่านั้นก็คือ...ความจำใจ!เพราะลูกสาวของเขาย่อมไม่ปรารถนาที่จะตายไปอย่างง่ายดาย หากมีโอกาสย่อมต้องดิ้นรนต่อสู้เป็นธรรมดา!ในเวลานี้ สิ่งที่เขากระทำได้ก็คือร่วมมือกับลูกสาวลูกสาวของเขาเป็นคนฉลาดเฉลียวหลักแหลม เมื่อได้กระทำการเช่นนี้ เขาเชื่อว่าย่อมมีหนทางใดหนทางหนึ่งเป็นแน่!ถึงแม้คำแก้ตัวนี้จะดูไม่สมบูรณ์นัก จนไม่อาจทำให้คนทั้งหลายปิดปากเงียบได้ เพราะทุกคนล้วนฟังออกว่าคำพูดเหล่านี้เป็นเท็จ! แต่หากพูดให้ดูมีเหตุผล แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าเป็นคำเท็จ แต่ไม่มีหลักฐานยืนยัน แล้วพวกเขาจะทำเช่นไรได้?ดังนั้นในเวลานี้เสวี่ยโส่วจุนจึงจงใจแสดงอำนาจของตนอย่างเต็มที่!เป็นไปตามคาด เมื่อคำพูดของเขาจบลง สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป ชายผู้เพิ่งกล่าววาจาเมื่อครู่ก็ไม่ได้เอ่ยปากอีกเพราะอย่างไรเสีย เสวี่ยโส่ว
เมื่อเชียนหลงนึกถึงหวังหยวนแล้วก็ยิ้มขึ้นมาทันที เสวี่ยโส่วจุนเห็นแล้วก็หรี่ตามองในฐานะพ่อย่อมมองออกว่าในเวลานี้ลูกสาวอยู่ในสภาพเช่นไร!นี่คือสภาพของคนที่ตกหลุมรัก“ลูกเอ๋ย เจ้าชอบเขาหรือ?”จู่.ๆ เสวี่ยโส่วจุนก็พูดขึ้นทันที เชียนหลงได้ยินก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งนางหลบสายตาพ่อ ภายในใจกำลังสับสนเมื่อเสวี่ยโส่วจุนเห็นเช่นนี้จึงยกยิ้ม จากนั้นก็พูดว่า “เชียนหลง เจ้าเป็นลูกสาวของพ่อ เจ้าหลอกพ่อไม่ได้หรอก ใจเจ้าอาจรักเขามานานแล้ว เพียงแต่เจ้าไม่ต้องการยอมรับ”“ไม่สำคัญ อีกไม่นานก็จะรู้ว่าชายผู้นี้เป็นคนดีหรือไม่”“ดูการเลือกของเขาเถิด เส้นทางแห่งการเป็นผู้แข็งแกร่งและการเข้ามาพัวพันกับความขัดแย้งครั้งนี้ต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก”“หากเขาทำเช่นนั้นเพื่อเจ้า ก็แสดงว่าเขา... มีความรู้สึกต่อเจ้าเช่นกัน”หลังจากที่เสวี่ยโส่วจุนพูดจบ เชียนหลงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และไม่ได้เอ่ยคำใดในใจของนางก็ไม่รู้ว่าหวังหยวนจะตัดสินใจอย่างไร!ขณะเดียวกันที่หมู่บ้านหุบเขาธารสวรรค์หวังหยวนได้ตอบตกลงแล้ว ส่วนการฝึกฝนสามเดือนนี้จะโหดร้ายเพียงใด เขาไม่รู้เลยแต่สิ่งที่เขารู้ก็คือ หากเขามีความสามารถที่จะช
เมื่อร่ำลาหมู่บ้านต้าหวังแล้ว หวังหยวนก็เดินทางออกจากที่นั่นแล้วไปพบกับโม่ชิงอี!“ดูเหมือนว่าเจ้าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”โม่ชิงอีเอ่ยปาก หวังหยวนยกยิ้ม“ไม่มีอะไรต้องจัดการหรอกขอรับ พวกเขารู้ดีว่าต้องทำอะไร”“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่อยู่แล้ว พวกเขาก็ยังสามารถอยู่กันได้อย่างดี!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ โม่ชิงอีก็หัวเราะ“เยี่ยมยอด ไม่ว่าจะเป็นต้าเย่ อาณาจักรต้าเป่ยหรือว่าหมานอี๋ และเมืองหวง ก็ล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเจ้า”“หากเจ้าต้องการรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียวก็เป็นเรื่องง่ายดายยิ่งนัก!”หลังจากที่โม่ชิงอีพูดจบ หวังหยวนก็เพียงแค่ยิ้มในสายตาของคนทั่วไป ฮ่องเต้นั้นคือโอรสสวรรค์ เป็นตัวแทนแห่งความสูงส่ง!แต่ในยุทธภพแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่มีความหมาย“ไปกันเถิด เราจะไปยังสถานที่ที่เจ้าจะต้องฝึกต่อไป”“หวังหยวน การฝึกนั้นโหดร้ายนัก เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม”โม่ชิงอีมองไปที่หวังหยวนแล้วหัวเราะหวังหยวนกะพริบตาแล้วพยักหน้า“ได้ขอรับ! ไม่มีปัญหา!”คุยกันจบแล้วทั้งสองก็ขี่ม้าคนละตัว ออกจากเมืองหลิงและข้ามเขตชายแดนไปอย่างรวดเร็ว!เพื่อมุ่งหน้าไปยังดินแดนของชนเผ่าเร่ร่อน!
เมื่อเห็นชายชราล้มป่วยจนต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา จะให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีได้อย่างไร?น่าเสียดาย...เขาทำอะไรได้น้อยมาก ไม่สามารถช่วยให้ชายชราหายป่วยได้แต่เขาก็ไม่สามารถทนดูผู้มีพระคุณตายไปต่อหน้าต่อตาได้!“เห็ดหลินจือพันปีหรือ?”“ของล้ำค่าเช่นนั้น เจ้าได้มาอย่างไร?”“เจ้าขโมยมาหรือ?”สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไป น้ำเสียงแข็งกระด้างขณะขมวดคิ้วกล่าว “ปู่สอนเจ้าเสมอว่าคนเราจนได้ แต่อย่าไร้ศักดิ์ศรี!”“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องไม่ขโมยหรือปล้น! ลูกผู้ชายต้องยืนหยัดในแผ่นดิน หากต้องการมีที่ยืนในโลกต้องรักษาคุณธรรม!”ช่างเป็นยอดคนอย่างแท้จริง!หวังหยวนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินคำพูดของชายชรา แล้วพยักหน้าเห็นด้วยแม้ว่าทุกคนจะเข้าใจหลักการนี้ แต่การรักษาคุณธรรมไว้ให้ได้นั้นยากยิ่ง!เด็กหนุ่มได้รับการสั่งสอนจากชายชรามาตั้งแต่เด็กจึงดูไร้เดียงสา!คงได้รับอิทธิพลมาจากชายชรา“ท่านปู่! ท่านเข้าใจผิดแล้วขอรับ!”“ข้าไม่ได้ขโมยเห็ดหลินจือพันปีมา แต่พี่ชายกับพี่สาวที่อยู่นอกประตูเป็นคนซื้อให้ต่างหาก!”“พวกเขามอบเห็ดหลินจือพันปีให้ข้า! ข้าจะจดจำบุญคุณนี้ไว้ วันข้างหน้าจะตอบแทนพวกเขาแน่นอน
หลังจากซื้อยาเสร็จ หวังหยวนและพวกพ้องก็ออกจากเมือง มุ่งหน้าสู่ป่าทันทีไม่นาน พวกเขาก็มาถึงกระท่อมมุงจากหลังหนึ่งกระท่อมดูทรุดโทรม แต่มีความสะอาดสะอ้าน ด้านนอกมีรั้วไม้ล้อมรอบ ข้าวของในบ้านจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ดูเหมือนว่าคนที่อาศัยอยู่ที่นี่จะเป็นคนรักความสะอาด“ที่นี่คือบ้านของเจ้าหรือ?”หวังหยวนมองไปที่เด็กหนุ่ม แล้วเอ่ยถามเด็กหนุ่มพยักหน้า ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วขอรับ ที่นี่คือบ้านของข้ากับท่านปู่”“แม้ว่าบ้านจะเล็ก แต่ก็มีครบทุกอย่าง!”“ข้างในกว้างขวางมาก!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้วพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก มองไป๋ลั่วหลีและหลิ่วหรูเยียน แล้วเดินเข้าไปในกระท่อมเขาอยากรู้ว่ากระท่อมหลังเล็กหลังนี้มีอะไรพิเศษ?ในพริบตา พวกเขาก็เข้ามาในกระท่อม เมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จึงพบว่าห้องสะอาดสะอ้าน มีเครื่องใช้ครบครัน!บนผนังทั้งสองด้านมีหนังสัตว์แขวนอยู่!“นี่เป็นหนังสัตว์ที่เจ้ากับปู่ล่ามาทั้งหมดหรือ?”หวังหยวนนึกถึงคำพูดของเด็กหนุ่มตอนอยู่ในเมืองเด็กหนุ่มมักจะออกไปล่าสัตว์กับปู่ หมีดำในสายตาของเขาก็เป็นแค่สัตว์ธรรมดา!สามารถฆ่าหมีและเสือได้อย่างง่ายดาย!ตอนแรกคิดว่าเขาพู
ในโลกนี้ยังมีคนดีเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ?หวังหยวนยกยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “แม้ว่าข้าจะไม่มีหน้ามีตา เช่นนั้นเจ้านายของข้ามีหน้ามีตาพอหรือไม่?”เขาไม่อาจเปิดเผยตัวตนได้ ประเดี๋ยวจะเกิดเรื่องวุ่นวาย!แต่เขามีคนหนุนหลังที่สามารถช่วยเหลือได้!ทันใดนั้น ไป๋ลั่วหลีก็เดินออกมาจากฝูงชนเพียงแค่เห็นไป๋ลั่วหลี ทุกคนย่อมจำนางได้จึงพากันถอยหลังกรูด หัวหน้าทหารรีบประสานมือค้อมตัว กล่าวด้วยความสุภาพ “ปรากฏว่าเป็นคุณหนูไป๋นี่เอง!”ชาวบ้านรอบข้างต่างทักทายไป๋ลั่วหลี!หวังหยวนคิดในใจ “ไม่คิดว่าไป๋ลั่วหลีจะมีชื่อเสียงในเมืองมากถึงเพียงนี้ ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”“ดูท่าว่าชื่อเสียงหญิงงามผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งของต้าเย่คงไม่เกินจริง!”ไป๋ลั่วหลีเดินมาข้างหน้า ชี้ไปที่เด็กหนุ่ม แล้วกล่าวว่า “เขาเป็นคนของข้า วันนี้ให้เกียรติข้าหน่อย เรื่องนี้จบแค่นี้ พวกท่านคงไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่?”เหล่าทหารยามส่ายหน้าพวกเขาจะกล้ามีปัญหาได้อย่างไร?ไป๋ลั่วหลีเป็นถึงคุณหนูใหญ่ผู้สูงส่ง มีอำนาจในราชสำนัก และเป็นคนโปรดของฝ่าบาท!หากพวกเขาทำให้ไป๋ลั่วหลีไม่พอใจก็เท่ากับหาเรื่องใส่ตัว!พวกเขาไม่ใช่คนโง่เขลา คงไม่ทำเรื่อ
ขณะที่หวังหยวนและไป๋ลั่วหลีกำลังตื่นตะลึงก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งดังขึ้น จากนั้นจึงเห็นทหารวิ่งมาล้อมเด็กหนุ่มคนนั้นไว้!ทุกคนต่างชูหอกขึ้น!ดูน่าเกรงขาม!“เจ้าหนุ่ม!”“เจ้ากล้าทำร้ายทหารยาม! อยากตายหรืออย่างไร?”ทหารที่อยู่ข้างหน้าตะโกน “ยอมจำนนซะ แล้วตามพวกข้าไปติดคุกเสียโดยดี หากเจ้าสำนึกผิดอาจจะรอดชีวิต!”“แต่ถ้าเจ้ายังดื้อรั้น อย่าหาว่าพวกข้าโหดเหี้ยม!”“ข้าจะฆ่าเจ้าเสียเดี๋ยวนี้!”เด็กหนุ่มคนนั้นปัดฝุ่นบนมือ ท่าทางยังคงสงบนิ่งขณะหัวเราะเบา ๆ “พวกเจ้าอย่ามาขู่ข้า!”“ข้าแค่จะเข้าเมืองเพื่อไปซื้อยาให้ปู่เท่านั้น!”“แม้ว่าท่านปู่จะบอกให้ข้าอยู่ในโอวาท อย่าหาเรื่องใคร แต่ถ้าพวกเจ้ายังบีบบังคับ ข้าย่อมไม่ปรานีเช่นเดียวกัน!”เด็กหนุ่มบิดคอ ยืดเส้นยืดสายเมื่อทหารยามเห็นเขามีท่าทางแข็งกร้าวจึงพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็วเด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้ เข้าต่อสู้กับพวกเขาอย่างดุเดือด!ในชั่วพริบตา หลายร่างปลิวว่อน ทหารยามกระเด็นออกไป!แต่เด็กหนุ่มยังคงยืนหยัดอย่างองอาจ!ทหารแค่สิบกว่าคนไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้!“ข้าไม่อยากเสียเวลากับพวกเจ้า!”“ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าตรวจสอบอะไร แต่ไม่ต้องห
“ส่วนเจ้า...”หวังหยวนสั่งการเสร็จจึงหันไปมองเกาเล่อ“เจ้าพาสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อแทรกซึมเข้าไป!”“หากข้ามีเหตุฉุกเฉินจะพยายามติดต่อเจ้า!”“จำไว้! อย่าอยู่ห่างจากข้ามากเกินไป เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันจะได้ช่วยเหลือกันได้!”หวังหยวนกำชับเพิ่มเติมเกาเล่อรีบรับคำ แล้วเดินออกไปหวังหยวนเปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดา ทาใบหน้าให้เลอะเทอะ แล้วเดินไปข้างหลังไป๋ลั่วหลีก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดูตอนนี้สิ ข้าดูเหมือนคนรับใช้ของเจ้าหรือไม่?”“นี่...”ไป๋ลั่วหลีอดส่ายหน้าไม่ได้นางมองหวังหยวนที่หน้าตาเหมือนแมวลายพร้อยมอมแมม แล้วกล่าวว่า “แม้แต่คนรับใช้ในจวนข้า ก็ไม่มีใครแต่งตัวสกปรกเลอะเทอะถึงเพียงนี้!”“ดูเหมือนจะตั้งใจเกินไปเจ้าค่ะ”หวังหยวนหัวเราะ ไม่ได้เอ่ยคำใด เขาจำเป็นต้องปลอมตัวหากซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีรู้ว่าเขายังอยู่ในเมืองหลวงคงจะสงสัย แล้วจะยิ่งยุ่งยากมากกว่าเดิม!ว่าแล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองเมื่อมาถึงหน้าประตูเมือง ก็เห็นทหารยามกำลังสอบถามเด็กหนุ่มคนหนึ่ง“เจ้าหนุ่ม หูหนวกเป็นใบ้หรือ?”“จะเข้าเมืองต้องบอกเหตุผลก่อน! ไม่เช่นนั้น ข้าไม่ให้เจ้าเข้าเมืองเด็ดขาด!”
เมื่อเรื่องราวกระจ่างแล้ว หวังหยวนและเกาเล่อก็ต่างสบายใจ ต่างกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตน ก่อนจะจมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราคืนนี้คงหลับฝันดีได้แล้วรุ่งเช้า หวังหยวนบอกลาไท่สื่อลี่และคนอื่น ๆ“ท่านหวัง! พวกข้าจะกลับเผ่าไปรอฟังข่าวจากท่านนะขอรับ!”“หากเผ่าของพวกข้าพัฒนาขึ้น พวกข้าจะรักษาสัญญาด้วยการติดตามรับใช้ท่านตลอดไป!”ไท่สื่อลี่ประสานมือกล่าวด้วยความตื่นเต้นเมื่อนำข่าวนี้กลับไป คนในเผ่าย่อมเชื่อฟังพวกเขา นี่เป็นเรื่องดีต่อทุกคนในเผ่า!แม้จะเป็นเพียงเครื่องมือของผู้อื่นก็ต้องมีคุณค่า!หากไม่มีค่าพอที่จะให้ใครใช้ประโยชน์ นั่นคือโศกนาฏกรรมที่แท้จริง...“ดี!”“แต่ท่านต้องให้แผนที่ภูมิประเทศ บอกจำนวนคนและข้อมูลต่าง ๆ กับข้าด้วย”หวังหยวนตบบ่าไท่สื่อลี่ แล้วสั่งการไท่สื่อลี่และคนอื่น ๆ อดตกใจไม่ได้“เหตุใด?”“พวกท่านกลัวว่าข้าจะคิดร้ายต่อพวกท่านหรือขอรับ?”หวังหยวนหัวเราะ “หากข้าอยากฆ่าพวกท่านจริง คงไม่ต้องเสียเวลาหรอก แค่ขยับนิ้วก็สามารถนำทัพเข้ายึดเผ่าของพวกท่านได้แล้ว!”นี่คือความจริงไท่สื่อลี่และคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า“วางใจเถิด”“ข้าแค่ต้องการดูภูมิประเทศและจำนวนประชาก
“ท่านเจี๋ยงกับท่านขุนพลต้องการให้องค์ชายน้อยขึ้นครองราชย์เพื่อที่จะควบคุมองค์ชายน้อย จากนั้นราชวงศ์ต้าเย่ก็จะตกอยู่ในกำมือของพวกเขา!”“แม้ว่าองค์ชายใหญ่จะเป็นฮ่องเต้ที่ดี หากขึ้นครองราชย์ย่อมจะนำความเจริญมาสู่ประชาชน แต่ตอนนี้เขามีอายุสิบกว่าปีแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง คงไม่ยอมถูกควบคุมง่าย ๆ”“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาไปหาฝ่าบาทหลายครั้ง เพื่อขอให้ฝ่าบาทปลดองค์ชายใหญ่ และตั้งองค์ชายน้อยเป็นรัชทายาทแทน!”“โชคดีที่ฝ่าบาทประชวรหนัก จึงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงสมหวังไปแล้ว!”“สองคนนี้มีจิตใจทะเยอทะยาน ต้องระวังให้ดี!”คำพูดของไป๋ลั่วหลีทำให้หวังหยวนเข้าใจสถานการณ์ภายในราชวงศ์ต้าเย่ทันทีไม่ว่าบ้านใครก็มีปัญหาของตัวเองทั้งนั้น!ราชวงศ์ต้าเย่เหมือนจะสงบสุข มีขุนพลมากมาย แต่เรื่องราวกลับซับซ้อนกว่าที่หวังหยวนคิดไว้!“แล้วเจ้าอยากให้ข้าช่วยเหลืออย่างไร?”หวังหยวนถามต่อภายในราชวงศ์ต้าเย่เต็มไปด้วยปัญหา ตอนนี้อาจเกิดการแย่งชิงบัลลังก์ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ นี่เป็นโอกาสที่จะซื้อใจคน!หากสามารถสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ต้าเย่ได้อีกครั้งในตอนนี้
“หืม?”“เจ้าพูดมาเถิด”หวังหยวนมองไป๋ลั่วหลีด้วยรอยยิ้มหรือว่า...เหตุการณ์ลอบสังหารครั้งนี้จะเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ต้าเย่จริง และไป๋ลั่วหลีก็มีส่วนรู้เห็นด้วย?เมื่อครู่นี้หวังหยวนและเกาเล่อต่างเข้าใจตรงกัน!ในเมื่อมีคนบงการอยู่เบื้องหลัง และคนที่น่าสงสัยถูกตัดออกไปแล้ว แสดงว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!คิดไปคิดมาคงหนีไม่พ้นคนของราชวงศ์ต้าเย่!แต่หวังหยวนไม่คิดว่าไป๋ลั่วหลีจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เรื่องนี้ทำให้เขาใจหาย!เขาถือว่าไป๋ลั่วหลีเป็นสหาย เป็นคู่หู ถึงขั้นสร้างปืนไรเฟิลซุ่มยิงให้นาง นี่คือมิตรภาพที่ลึกซึ้ง!ทำให้หวังหยวนรู้สึกเสียใจไปชั่วขณะหนึ่ง!“ข้าตรวจสอบรูปร่างหน้าตาของคนเหล่านั้นแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นทหารของราชวงศ์ต้าเย่! กล่าวคือ เรื่องนี้น่าจะเป็นฝีมือของซือฟาง!”“เดิมทีข้าไม่ควรบอกท่าน แต่ได้ยินว่าท่านให้ท่านเกาไปสืบเรื่องนี้! ท่านเกามีความสามารถ ไม่นานก็คงจะพบเบาะแส และผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเหมือนเดิม!”“สู้ให้ข้าบอกความจริงกับท่านล่วงหน้าไปเลย ดีกว่าให้ท่านเกลียดชังราชวงศ์ต้าเย่เจ้าค่ะ!”ไป๋ลั่วหลีคิดถึงแต่ราชวงศ์ต้าเย่ จึงไม่สนใจเรื่องส่วนตัวหากหวังหยว
“ใช้คนอย่าระแวง ระแวงก็อย่าใช้!”“เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับพวกนั้น...”เห็นได้ชัดว่าหวังหยวนรู้ความจริงอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่จำเป็นต้องบอกไท่สื่อลี่!ไท่สื่อลี่เป็นคนเฉลียวฉลาดจึงไม่กล้าถามมาก เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้สงสัยพวกเขา เขาก็เบาใจขึ้น“เช่นนั้นเชิญท่านพักผ่อนเถิดขอรับ ข้าต้องขอตัวก่อน”ไท่สื่อลี่กล่าวอย่างสุภาพ แล้วออกจากกระโจมไปหวังหยวนยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดูเหมือนว่าคืนนี้เขาคงไม่ได้พักผ่อนตอนที่คุยกับไท่สื่อลี่ เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างนอก เกาเล่อนั่นเอง!ตอนนี้เขาอยากพบเกาเล่อโดยเร็ว เพื่อให้เกาเล่อไปสืบหาความจริงและไขข้อข้องใจ!“ท่านผู้นำ!”เกาเล่อที่เข้ามาในกระโจมรีบเดินไปหาหวังหยวน แล้วถาม “ท่านผู้นำไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่ขอรับ?”เมื่อครู่หวังหยวนไล่พวกเขาออกไป แล้วอยู่คนเดียวในกระโจม นี่คือสิ่งที่เกาเล่อกังวลที่สุด!การที่หวังหยวนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แสดงว่าคนที่ลอบสังหารล้วนเป็นยอดฝีมือ!ต้องระวังตัวให้มาก!หวังหยวนมีปืนคาบศิลา แต่ฝีมือการต่อสู้ยังอ่อนด้อยกว่าอีกฝ่าย หากอีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่าย่อมเสียเปรียบ!“ข้าดูเหมือนคนบาดเจ็บหรือ?”