เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1339
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1340
แต่ว่า...กลับไม่สามารถแตะแม้แต่ชายเสื้อของเชียนหลงได้ด้วยซ้ำ!“เชียนหลง... เจ้า... เก่งเกินไปแล้วหรือเปล่า?”หวังหยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ ในเวลานี้เขาใช้พลังทั้งหมดแล้ว!แต่เชียนหลงก็ยังสามารถหลบหลีกได้อย่างง่ายดายนางยกยิ้มจาง แม้ว่าตนจะไม่ได้เก่งมากนัก แต่ก็เก่งกว่าปรมาจารย์ระดับสูงในเวลานั้นหลายขั้นอย่างแน่นอน!“คุณชาย ดูเหมือนว่าท่านยังต้องฝึกฝนอย่างหนักให้บ่อยขึ้น!”เชียนหลงหัวเราะ ขณะที่ร่างกายหลบหลีกการโจมตีของหวังหยวน แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ซีดลงอย่างฉับพลัน ก่อนที่ร่างกายจะล้มลงไปด้านหลังโดยไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ!เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้หวังหยวนตกใจ!เขารีบคว้าตัวเชียนหลงไว้โดยไม่รู้ตัว ผลก็คือสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก! เพราะว่าหวังหยวนสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่น่ากลัวมากจากร่างกายของนาง!ความหนาวเย็นนั้นทำให้เขาตัวสั่นสะท้าน!“เกิดอะไรขึ้น!”เขารีบถามด้วยความตกใจ“เชียนหลง เจ้าเป็นอะไรไป?”สีหน้าของเชียนหลงซีดเซียว ร่างกายสั่นเทา แต่ยังคงพูดว่า “ข้า... ข้าไม่เป็นอะไรหรอก คุณชาย ท่านช่วยพาข้ากลับไปที่ห้อง ข้า... ข้าจะดีขึ้นในอีกสั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1341
ใบหน้างามเลิศนี้ ทำให้แม้แต่หวงเจียวเจียวก็ยังตะลึงงัน!นางคิดว่าตนเองมีรูปโฉมงดงามนัก จัดเป็นหนึ่งในสตรีงามที่สุดในใต้หล้า!แต่ว่า...เมื่อเห็นเชียนหลงเผยโฉมหน้าที่แท้จริง ก็แทบจะตกตะลึงจนสิ้นสติ!นางไม่เคยพบหญิงงามถึงเพียงนี้มาก่อน!ขณะนั้นเหล่าสาวใช้ที่อยู่ใกล้ต่างก็ตะลึงงัน หวงเจียวเจียวเพิ่งจะได้สติจึงกล่าวว่า “สิ่งที่เห็นในวันนี้ พวกเจ้าจงปิดปากไว้ให้สนิท หากข้ารู้ว่ามีผู้ใดเผลอหลุดคำใดออกไป พวกเจ้าตายแน่!”“ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน! เข้าใจหรือไม่!”หวงเจียวเจียวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อกล่าวจบสาวใช้เหล่านั้นต่างก็หวาดกลัว ชีวิตของพวกนางในจวนใหญ่แห่งนี้ เปรียบดังผักตบชวาไร้ค่าที่ลอยมาตามน้ำ!“พวกเจ้าออกไปเถิด”หวงเจียวเจียวเหลือบมองเชียนหลง ขณะนี้อาการของนางดีขึ้นมากแล้วจึงวางใจได้ขณะนั้นเอง หวังหยวนที่เห็นว่าพวกนางออกมาแล้วก็รีบถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง? ข้างในเป็นอย่างไร?”สาวใช้เหล่านั้นบอกหวังหยวนได้เพียงว่าอาการของนางดีขึ้นมากแล้วหวังหยวนยังคงไม่กล้าเข้าไป เพราะเชียนหลงยังคงเปลือยกายอยู่ ไม่ว่าอย่างไร นางก็ยังเป็นผู้หญิงทันใดนั้นหวงเจียวเจียวก็เดินออกมาที่จริ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1342
ทุกครั้งที่ความเย็นยะเยือกในร่างกายกำเริบ นางก็จะอยู่ในสภาพเช่นนี้นางลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วก็เห็นหวงเจียวเจียวที่นั่งหลับอยู่ข้าง ๆยิ่งเห็นถังน้ำที่วางอยู่ตรงนั้น นางก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีเมื่อเห็นว่าตนเองสวมเสื้อผ้าที่สะอาดแล้ว นางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก“พี่เจียวเจียว”นางเรียกเบา ๆ หวงเจียวเจียวจึงลืมตาขึ้น“อ้าว เชียนหลง เจ้าฟื้นแล้ว!”เมื่อหวงเจียวเจียวเห็นเชียนหลงฟื้นขึ้นมาแล้วก็ดีใจมาก“เป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นหรือยัง?”เมื่อได้ยินดังนั้น เชียนหลงจึงตอบว่า “ดีแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณพี่เจียวเจียว ท่านคงเหนื่อยแย่แล้ว เพราะข้า ท่านจึงต้องวิ่งวุ่นไปมา ท่านไปพักผ่อนเถิด ข้าไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ”หวงเจียวเจียวหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้รีบไปไหน กลับถามว่า “เชียนหลง เจ้าเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ความหนาวเย็นนี้ช่างน่ากลัวนัก”เมื่อได้ยินดังนั้น เชียนหลงก็ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ข้าป่วยเป็นโรคประหลาด ด้วยความที่เป็นเช่นนี้ ข้าจึงหนีออกมาเพื่อไม่ให้คนในครอบครัวเป็นห่วง”“พี่เจียวเจียว ข้าจะบอกความจริงแก่ท่าน ข้าคง... มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่ปีแล้ว ดังนั้นในช่วงชีวิตที่เหลือของข้า ข้าอยากจะใช้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1343
เชียนหลงไม่คาดคิดว่ากลอุบายแปลงโฉมของตนจะถูกเปิดโปงเสียแล้ว!สาเหตุย่อมมาจากร่างกายของนางเองที่เป็นคนธาตุเย็นเป็นแน่!“ว่าอย่างไร ยังคิดจะหลอกข้าอีกหรือไม่? ฮึ่ม!”หวงเจียวเจียวหัวเราะออกมาเมื่อกล่าวประโยคนี้จบ เชียนหลงรู้สึกอับอายขณะเอ่ยว่า “ขออภัย พี่เจียว ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดท่าน แต่เพียงรู้สึกว่าใบหน้าเช่นนี้อาจก่อให้เกิดเรื่องยุ่งยากไม่จำเป็น...”เชียนหลงคิดเช่นนั้นจริง ๆ!เพราะนางเคยประสบปัญหามากมายเนื่องจากรูปโฉมของตน มีผู้คนมากมายต้องจบชีวิตลงเพราะรูปโฉมเช่นนี้!ในหมู่สามัญชนหลายคนเมื่อได้เห็นใบหน้าของนาง ก็ปรารถนาจะครอบครองไว้เป็นของตน จนกล่าวได้ว่าพวกเขาใช้สารพัดวิธี!สุดท้ายก็ไม่วายที่จะใช้มาตรการรุนแรง นางจึงจำต้องกระทำเช่นนี้“เป็นเช่นนี้เอง ก็จริงอยู่...ใบหน้าอันงดงามเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ชายใดได้เห็นก็ต้องใจเต้น แต่แม้กระทั่งหญิงใดได้เห็นก็ยังหลงใหล”หวงเจียวเจียวหัวเราะ เมื่อกล่าวประโยคนี้จบก็กล่าวอีกว่า “ข้าจะบอกเรื่องนี้กับสามีของข้า”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เชียนหลงก็รู้สึกลำบากใจแต่ก็ยังกล่าวว่า “เกรงว่าจะทำให้คุณชายตกใจ...”หวงเจียวเจียวจึงกล่าวว่า “ส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1344
ซึ่งให้ความรู้สึกราวกับนางฟ้าบนสวรรค์!เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น หวังหยวนก็ฝึกยุทธ์ในลานจวนตามปกติ แต่สายตาของเขาก็คอยมองไปที่ห้องของเชียนหลงเป็นครั้งคราวเขากังวล!แต่หญิงสาวคนนั้นไม่ออกมา เขาเองก็ไม่สามารถบุกเข้าไปดูได้ทันใดนั้นหวงเจียวเจียวก็เดินเข้ามาหาเขา จากนั้นมองไปที่ห้องของเชียนหลงแล้วชะงักไป“ยังไม่ออกมาอีกหรือ?”หวังหยวนพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เจียวเจียว เจ้าช่วยไปดูเชียนหลงหน่อยเถิด”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวงเจียวเจียวก็หัวเราะแล้วถามว่า “สามี ท่านเป็นห่วงเชียนหลงมากหรือ?”แท้จริงแล้วนางก็เพียงแค่พูดเล่น ไม่ได้คิดอะไรหวังหยวนหัวเราะแล้วตอบว่า “เพราะว่าเป็นสหายกัน จะต้องมีเหตุผลอะไรอีกเล่า?”“ท่าน... เหตุใดจึงถามเช่นนี้ล่ะ? เมื่อวานตอนที่นางป่วย ท่านก็เป็นห่วงมากไม่ใช่หรือ?”“พวกเจ้าต่างก็มองนางเป็นน้องสาว ข้าก็เช่นกัน เหตุใดจึงถามคำถามแปลก ๆ เช่นนี้?”หวังหยวนรู้สึกสงสัยจริง ๆ ในยามปกติ เชียนหลงสนิทกับพวกนางสามคนมากที่สุด จนถึงขั้นมองว่าเป็นพี่สาวน้องสาวกัน ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาเป็นห่วงก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดปกติ!หวงเจียวเจียวรู้ดีว่าหวังหยวนคิดอย่างไรจึงหัว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1345
เชียนหลงได้ยินคำพูดห่วงใยของหวังหยวนแล้วก็ยิ่งซาบซึ้งใจมากยิ่งขึ้น!เพราะนางรู้ว่าหวังหยวนนั้นห่วงใยนางจริง!เพียงแต่...ทันทีที่นางเงยหน้าขึ้นมา หวังหยวนก็ถึงกับตกตะลึงเขามองหน้าเชียนหลงแล้วขมวดคิ้ว“เอ๊ะ? เชียนหลงอยู่ไหนล่ะ?”หวังหยวนเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อพูดจบประโยคนี้ ทั้งหวงเจียวเจียวเจียวและเชียนหลงก็นิ่งอึ้งไป“เอ่อ... สามี นี่คือเชียนหลง”หวงเจียวเจียวเจียวรีบอธิบาย แต่คำพูดนี้กลับทำให้หวังหยวนตกใจเขาเดินเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็วเพื่อมองเชียนหลงอย่างพินิจพิจารณา แล้วก็หัวเราะ “อย่ามาล้อกันเล่นเลย เหตุใดข้าจะจำเชียนหลงไม่ได้ นางอยู่ไหน?”“อยู่ไหน? เชียนหลง ข้าเข้าไปแล้วนะ!”หวังหยวนกล่าวพลางเดินเข้าไปในห้องของนางคำพูดนี้ทำให้เชียนหลงอดหัวเราะไม่ได้ ส่วนหวงเจียวเจียวเจียวรู้สึกสิ้นหวังสามีโง่เขลาคนนี้ยังคงตามหาเชียนหลงอยู่อีก!ส่วนเชียนหลงนั้นหัวเราะด้วยความขบขันนางมองออกว่าหวังหยวนเป็นห่วงนางจริง ๆ แม้ว่าจะได้เห็นรูปโฉมอันงดงามอันเลิศล้ำของนางแล้ว แต่ก็ยังคงเป็นห่วงเชียนหลงที่อัปลักษณ์อยู่!พูดตามจริงแล้ว ความรู้สึกเช่นนี้เป็นความรู้สึกที่นางไม่เคยมีมาก่อนในชีว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1346
แม้ว่าใบหน้าที่งดงามเช่นนี้จะทำให้เกิดปัญหาได้ แต่ว่า...พวกนางยังไม่กลัวปัญหาใดเลย!เหตุใดจึงต้องเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ?“สามี ท่านเป็นอะไรไป? เหตุใดถึงให้น้องเชียนหลงเปลี่ยนไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ!”“หญิงสาวล้วนรักความสวยความงาม นางเพิ่งจะเปลี่ยนกลับมาได้ไม่นาน ท่านยังจะให้นางเปลี่ยนกลับไปอีก ข้าว่าท่านมีปัญหาทางความคิดแล้ว!”“เชียนหลง อย่าไปฟังเขา ข้าชอบที่จะมอง!”“ใบหน้าที่สวยงามเช่นนี้ ดูแล้วช่างสบายตาเหลือเกิน มองแล้วอารมณ์ก็ดีขึ้น!”หวงเจียวเจียวเจียวจ้องมองหวังหยวนด้วยสายตาหงุดหงิด แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ“ความจริง... ความจริงแล้วใบหน้าเช่นนั้นของข้าไม่ได้เป็นฝีมือของข้า ข้าไม่มีกลอุบายแปลงโฉมที่เก่งกาจเช่นนั้นหรอก”เชียนหลงก็อยากจะเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนเดิมเช่นกัน แต่เสียดายที่นางไม่มีความสามารถเช่นนั้น!ใบหน้าเช่นนั้นของนางเป็นฝีมือของนักพรตเฒ่าชุดเขียวหรือ?หากต้องการเปลี่ยนกลับไปก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังหยวนจึงตระหนักได้ในทันที“เป็นเช่นนั้นเองหรือ? เช่นนั้นก็ได้”“เชียนหลง หากเจ้ารู้สึกว่ายุ่งยากก็หาผ้าคลุมหน้ามาใส่ก็ได้”หวังหยวนเสนอแน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1347
เชียนหลงรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างที่สุด ทว่านางไม่ได้บอกความจริงความจริงเช่นนี้ นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้เพราะประเด็นสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้มีมากมายเหลือเกิน!ทั้งชะตากรรมของแผ่นดินนี้และของทั้งโลกความลับที่เกี่ยวข้องนั้นมากมายนัก บัดนี้นางยังลังเลอยู่ว่าจะบอกแก่หวังหยวนทั้งหมดดีหรือไม่!เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว หวังหยวนจึงโล่งใจแต่เขาได้ให้ทั้งองค์กรเครือข่ายผีเสื้อออกตามหาหมอชื่อดังให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!หมอที่สามารถรักษาอาการหนาวเย็นภายในร่างกายได้!ในช่วงนี้จวนอ๋องเป่ยหลิงจึงมีหมอชื่อดังมาเยือนทุกวัน แม้จะรู้ดีว่าตนเองไม่สามารถถูกรักษาให้หายได้ แต่เชียนหลงก็ไม่ได้ปฏิเสธความปรารถนาดีของหวังหยวนทุกวันนางจะรับการตรวจวินิจฉัยจากหมอชื่อดังเหล่านั้นในห้องแต่ก็ไม่มีใครค้นพบอาการใด ๆ เลย แม้แต่หลายคนยังมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเชียนหลงมีอาการเจ็บป่วย!หวังหยวนรู้สึกหงุดหงิดใจเช่นกัน เขารู้ดีว่าความหวังนั้นริบหรี่นัก แต่ก็ยังรู้สึกว่าหากยังมีความหวังอยู่แม้เพียงน้อยนิด ก็ควรจะลองดูในขณะเดียวกัน อ๋องเจิ้นตงก็รู้สึกหงุดหงิดใจเช่นกัน!อ๋องหลงซีขังตนเองอยู่ในบ้านตลอดเวลา ไม่ย
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
