เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1309
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1310
หวังหยวนไม่ได้เดินทางไปด้วย แต่ให้เกาเล่อไปดูย่อมต้องมีสถานะที่เหมาะสมสำหรับเกาเล่อ โดยเขาจัดการเรื่องสถานะของเกาเล่อได้ง่ายมาก นั่นคือให้ไปในฐานะนายทะเบียน!เพื่อบันทึกสถานการณ์ที่นี่!หลี่ว์ไฉหลิงและพรรคพวกไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้สึกเพียงว่าหวังหยวนคนนี้ไม่เอาใจใส่เลย จึงแค่ให้นายทะเบียนคนนี้ไปดูสถานการณ์ให้ผู้รับผิดชอบหลักในการบรรเทาทุกข์นี้กลับทำให้พวกเขามีความสุขมาก“ข้าว่าแล้วว่าหวังหยวนคนนี้จะไม่สนใจพวกเรา คนอย่างเขาไม่สนใจหรอกว่าเมืองหวงจะดีหรือไม่ เพราะเขาเป็นคนต้าเย่”“ถูกต้องแล้ว เขายึดครองเมืองหลิงได้แล้ว เขาจะสนใจพวกเราไปเพื่ออะไร?”“แต่ว่าเบี้ยเลี้ยงร้อยละห้าสิบนี้เราจะแบ่งกันอย่างไร?”ในเวลานี้คนทั้งสามก็มารวมตัวกันปรึกษาหารือคนสามคน หากแบ่งให้เท่า ๆ กันก็ได้แต่...อาจยังมีคนที่ไม่พอใจ!หลี่ว์ไฉหลิงย่อมต้องการส่วนแบ่งมากที่สุด เพราะเขาเป็นเจ้าเมือง เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดและสำคัญที่สุด!ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานก็มองหน้ากัน!สถานการณ์ของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกัน!เฉียนทงมีเส้นสายมากมายและมีกำลังคนมากมายเพราะมีคนรับใช้และพวกอันธพาลเป็นสมุนเยอะมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1311
ด้วยเงินตราที่ใช้ซื้อทางสะดวก จึงทำให้การทำงานเป็นไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาต่างทุ่มเททำงานกันอย่างเต็มที่!ในเวลาไม่นาน ขบวนเสบียงบรรเทาทุกข์ชุดแรกก็ถูกแจกจ่ายไปจนหมดสิ้น!อย่างน้อยก็สามารถบรรเทาความเดือดร้อนในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้!แม้ว่าจะยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ทั้งหมด แต่ก็ถือว่าบรรเทาไปได้บ้าง หวังหยวนรู้สึกยินดีกับเรื่องนี้“ช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายเสียจริง ช่วยเราจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้มากมายอย่างง่ายดาย ต้องรู้ไว้ว่าถ้าเราลงมือทำเองคงไม่ง่ายอย่างนี้เป็นแน่!”“เจ้าว่า... หากพวกเขาช่วยเรา เรื่องการบรรเทาทุกข์ครั้งนี้จะไม่กลายเป็นเรื่องง่ายดายไปเลยหรือ?”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ พลางนั่งจิบชา ข้างกายเขามีเกาเล่อ จ้าวจือจิ้งและหวงเจียวเจียว ทุกคนต่างก็มีรอยยิ้มเพียงแต่รอยยิ้มของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันจ้าวจือจิ้งยิ้มอย่างเยาะหยันและดูถูก คนผู้นี้ช่างคิดมากเกินไป หากพวกนั้นไม่ได้เห็นแก่เงินแล้วจะช่วยเขาได้อย่างไร?แต่ในเมื่อตอนนี้ได้ตกลงกับพวกเขาแล้ว ต่อไปชายคนนี้จะทำอย่างไรต่อ?เขายังอยากจะดูอยู่!ส่วนเกาเล่อนั้นยิ้มฝืดเฝื่อน แต่ไม่ได้มีท่าทีเยาะเย้ย เพียงแต่กังวลว่าหากพี่หยวนกลับคำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1312
เกาเล่อเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ได้ยินมาอย่างรวดเร็ว หวังหยวนฟังแล้วก็เข้าใจอะไรบางอย่าง“เป็นเช่นนี้เอง ดูเหมือนว่า... หากต้องการจัดการพวกเขาจะต้องเริ่มจากปัจจัยภายในของพวกเขาเสียก่อน!”หวังหยวนหัวเราะ เมื่อจ้าวจือจิ้งได้ยินก็ยิ้มเยาะทันทีปัจจัยภายในหรือ?จะทำอะไรได้?คนทั้งสามนี้รวมตัวกันเพื่อต่อต้านศัตรูร่วมกัน มีทั้งอำนาจและเงิน!หากต้องการจะเป็นใหญ่ในแถบนี้ จะสามารถโค่นล้มคนทั้งสามนี้ได้หรือ?เว้นแต่คนทั้งสามนี้จะเป็นคนโง่เขลา!หวังหยวนเหลือบมองจ้าวจือจิ้ง เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะที่มุมปากของอีกเขาจึงพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ใต้เท้าจ้าว ท่านอยากจะพูดอะไรก็พูดมาเถิด เหตุใดต้องยิ้มเยาะกันด้วย?”จ้าวจือจิ้งได้ฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ยิ้มเยาะ เพียงแต่...ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าคนทั้งสามนี้ล้วนไม่ใช่คนโง่ พวกเขาจะแตกแยกกันอย่างง่ายดายได้อย่างไร?”พวกเขาทุกคนรู้ความคิดของจ้าวจือจิ้งแต่ไม่ได้พูดออกมาคนทั้งสามนี้ประหนึ่งว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน!หากต้องการแยกพวกเขาออกจากกันคงจะยากเกินไป!หวังหยวนหัวเราะแล้วพูดว่า “เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ หากคิดจะทำก็ทำได้!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1313
หวังหยวนเองก็พยักหน้าเช่นกัน เพราะเข้าใจดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสำเร็จ จากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “แน่นอน แต่ทว่าคนผู้นี้มีความแค้นกับหลี่ว์ไฉหลิง เราน่าจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้”“เกาเล่อ เจ้าช่วยนัดเฉียนทงให้ข้าเงียบ ๆ แล้วบอกว่า... ข้ามีเรื่องจะขอให้เขาช่วย!”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ เกาเล่อก็ไม่รู้ว่าหวังหยวนต้องการทำสิ่งใด แต่ก็รีบไปจัดการทันที!ตกกลางคืนหวังหยวนรอคอยอยู่ที่เดิมส่วนเกาเล่อก็แอบไปที่บ้านของเฉียนทงขณะนี้เฉียนทงกินข้าวเสร็จแล้ว และกำลังจะไปเสพสุขที่ห้องของอนุภรรยาสักหน่อย แต่แล้วเกาเล่อก็ปรากฏตัวขึ้นขวางทางเขาไว้“เอ๊ะ? เจ้าหรือ?”เฉียนทงตกใจในทันที เกาเล่อจึงรีบกล่าวว่า “ขออภัยด้วย ท่านเฉียน ท่านอ๋องมีเรื่องส่วนตัวบางอย่าง ต้องการให้ท่านช่วยเหลือ ดังนั้น... ข้าจึงได้แอบมาที่นี่ ขอท่านอย่าได้ถือสา”เมื่อเฉียนทงได้ยินดังนั้นก็กะพริบตา รู้สึกประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก“ให้ข้าช่วยหรือ? ได้เลย บอกมาเถิด ตราบใดที่ข้าช่วยได้ก็ยินดีที่จะช่วย”เฉียนทงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากพูดประโยคนี้ เกาเล่อก็กล่าวว่า “ท่านอ๋องของข้าอยากจะพูดคุยกับท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1314
“ความจริงแล้วเงินบรรเทาทุกข์นี้มีทั้งหมดหนึ่งล้านตำลึงทอง เมื่อราชสำนักหักไปครึ่งหนึ่งทันทีก็เหลือห้าแสนตำลึงทอง ตอนนี้ได้จ่ายไปแล้วร้อยละสามสิบ ตอนนี้จึงเหลือเพียงสองแสนตำลึงทองเท่านั้น!”“เรื่องนี้... เฮ้อ... ข้าก็รู้สึกไม่สะดวกใจจริง ๆ!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ เฉียนทงก็งุนงงไปหมด!นั่นหมายความว่าเหลือเงินเพียงหนึ่งแสนตำลึงทอง!หากพวกเขาสามคนแบ่งกันคนละส่วน ก็เท่ากับสามหมื่นกว่าตำลึง!นี่...มันยังน้อยกว่าที่พวกเขาหาได้เองเสียอีก!นี่มันเรื่องล้อเล่นหรือเปล่า!“ท่านอ๋อง ท่านอย่ามาล้อข้าเล่นนะ นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่?”เฉียนทงรีบพูดขึ้น ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์!หวังหยวนรีบกล่าวว่า “นี่... นี่ข้าจะหลอกเจ้าได้อย่างไร มันคือความจริง เฮ้อ... เฉียนทง ข้ามาบอกเจ้าก่อนก็เพราะเห็นว่าเจ้าเป็นคนดี ดังนั้น... ข้าจึงอยากรู้ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรเมื่อรู้เรื่องนี้”เฉียนทงเป็นคนหยาบคาย เขาหรี่ตาขณะกล่าวว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านจะเรียกข้ามาคนเดียวเพื่อเหตุใดกัน ผู้รับผิดชอบเรื่องนี้คือใต้เท้าหลี่ว์ต่างหาก ท่านควรจะบอกใต้เท้าหลี่ว์ให้เรียกมานั่งคุยกันไม่ดีกว่าหรือ?”เมื่อหวังหยวน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1315
หลังจากที่หวังหยวนพูดประโยคนี้ เฉียนทงก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจึงกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านมีเรื่องอะไรที่อยากจะพูดกับข้าหรือ?”แม้ว่าจิตใจของเฉียนทงจะจดจ่ออยู่กับเรื่องเงินสำหรับการบรรเทาทุกข์ แต่เขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างใหญ่ หากไม่จัดการให้ดี อาจจะทำให้เกิดความโกลาหลได้!ดังนั้นเขาจึงอยากฟังว่าหวังหยวนจะพูดอะไร!หวังหยวนจึงกล่าวว่า “ท่านเฉียน อันที่จริงแล้วที่ตามท่านมาในวันนี้ เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือข้าต้องการให้ท่านช่วยทำให้หลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานสงบลง เพราะว่าเงินที่สามารถเบิกได้มีเพียงสองแสนตำลึงทองเท่านั้น อีกทั้งราชสำนักยังจะถอดถอนหลี่ว์ไฉหลิงออกด้วย เขามีทหารอยู่ในมือหนึ่งพันนาย เราจึงไม่ต้องการยั่วยุเขา”“เหตุผลนี้ท่านก็คงเข้าใจดีอยู่แล้ว อย่างไรเสียข้าก็ไม่ใช่อ๋องที่แท้จริงแห่งเมืองหวงของพวกท่าน แต่เป็นเพียงในนามเท่านั้น ที่ให้ข้ามานี้ก็เพราะว่ามีคนต้องการกำจัดข้า”“ดังนั้นข้าจึงคิดว่าพวกเราควรจะร่วมมือกัน!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เฉียนทงจึงเข้าใจว่าหวังหยวนตามเขามาในวันนี้เพื่ออะไร!เฉียนทงรู้สึกลังเล เขาไม่ได้ไม่เชื่อหวังหยวน แต่ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูแปลกไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1316
ในเมื่อหลี่ว์ไฉหลิงผู้นี้ต้องพินาศไปในไม่ช้า การร่วมมือกับหวังหยวนนั้นดีที่สุด!เขาเป็นถึงท่านอ๋องจึงสามารถช่วยเหลือเขาได้หลายเรื่อง!อีกอย่างหนึ่งก็คือทรัพย์สมบัติของหลี่ว์ไฉหลิงนั้นก็ไม่น้อยเช่นกัน!หากเขาสามารถกลืนกินมันได้ เขาก็จะกลายเป็นดั่งราชาแห่งหลิงหนาน!เขาจึงคิดคำนวณในใจแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ไม่เช่นนั้นให้ข้าพาคนไปฆ่าเขาเลยดีหรือไม่?”เฉียนทงเป็นคนโหดเหี้ยม หากไม่ลงรอยกันก็ลงมือฆ่าได้!เรื่องนี้ทำให้หวังหยวนถึงกับตกใจ...ความคืบหน้ารวดเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ?จะฆ่าหลี่ว์ไฉหลิงทันทีเลยหรือ?เช่นนี้ก็ได้เหมือนกัน!หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ฆ่าเลยก็ได้ แต่เรื่องนี้ต้องจัดการอย่างเป็นความลับที่สุด ยิ่งลับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อย่าให้มีการสาวมาถึงตัวท่านได้ เพราะการฆ่าเจ้าหน้าที่ของราชสำนักถือเป็นความผิดร้ายแรง!”เฉียนทงยกยิ้มทันทีแล้วกล่าวว่า “วางใจเถิด เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าจัดการได้ ข้าจะทำอย่างไม่มีร่องรอย!”“เพียงแต่ว่าท่านอ๋อง หากหลี่ว์ไฉหลิงตายแล้ว ท่านจะสามารถควบคุมเมืองนี้รวมถึง หารหนึ่งพันนายของเขาได้ใช่หรือไม่?”เฉียนทงพูดขึ้นทันที เมื่อได้ยิน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1317
เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เฉียนทงก็ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที!นี่ต่างหากคือประเด็นสำคัญของเรื่อง!สิ่งอื่นใดล้วนไม่สำคัญ!ฆ่าคนหรือ?ไม่ฆ่าคนหรือ?สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องง่ายดายเกินไป!สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล อย่างไรเสียก็ต้องฆ่าคนปีละสองคนอยู่แล้ว!เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเท่านั้น!ถ้าเงินมากพอ ต่อให้ต้องฆ่าไท่จื่อในหลิงหนาน เขาก็กล้าลงมือ!ถึงจะดูเกินจริงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องโอ้อวด เพราะเฉียนทงสามารถทำเช่นนั้นได้จริง ๆ!ตราบใดที่ทำได้อย่างสะอาดหมดจด ใครจะกล่าวว่าเป็นฝีมือเขาได้?การหาแพะรับบาปสักสองสามตัวนั้นง่ายดายที่สุดแล้ว!ในหลิงหนานนี้ เฉียนทงก็ถือว่าเป็นเจ้าพ่ออยู่แล้ว!“ดี ดี ดี เช่นนั้นข้าจะรอท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”เฉียนทงหัวเราะแล้วเดินจากไปหลังจากที่เขาไปแล้ว เกาเล่อก็เดินออกมาด้วยความสงสัย “พี่หยวน ท่านจะยืมมือคนอื่นฆ่าหลี่ว์ไฉหลิงงั้นหรือ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังหยวนก็ส่ายหน้าทันที“ผิดแล้ว ฆ่าเขาไปก็ไร้ประโยชน์ ประเด็นสำคัญคือฆ่าเจ้าของที่ดินทั้งสองคนนั้นต่างหาก หลี่ว์ไฉหลิงถึงจะโลภ แต่ก็ยังมีไหวพริบอยู่บ้าง เพราะเขาเป็นขุนนางผู้ปกครองบ้านเม
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
