로그인공유
บทที่ 1300
관련 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1301
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ทั้งเฉินอวิ๋นจื้อและหงหยิ่งก็ต่างตกตะลึงพวกเขาทั้งสองย่อมไม่รู้ว่าหวังหยวนต้องการจะสื่ออะไร แต่ก็ยังพยักหน้า“เหล่าเฉิน เจ้ากับแม่นางหงหยิ่งยังมีหนทางที่จะเดินโดยไม่จำเป็นต้องตาย”เมื่อหวังหยวนพูดจบ หงหยิ่งก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และมองหวังหยวนด้วยความสงสัย“แม่นางหงหยิ่ง ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าคิดว่าเหตุใดข้าจึงจะปล่อยเจ้าไป เหตุผลก็ยังคงเป็นเหตุผลเดิม เฉินอวิ๋นจื้อเป็นพี่น้องของข้า ข้าหวังให้พี่น้องของข้ามีความสุข”“หากวันนี้เจ้าไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อพี่น้องของข้า พูดตามตรงข้าก็จะฆ่าเจ้า แม้ว่าพี่น้องของข้าจะเกลียดข้า ข้าก็ไม่สนใจ”“แต่ข้าเห็นได้ว่าเจ้าเองก็มีความรู้สึกต่อพี่น้องของข้า ดังนั้นข้าจึงคิดว่าควรจะต่อสู้เพื่อพวกเจ้าทั้งสอง!”“สิ่งที่เจ้ากังวลก็คือตระกูลเซิ่ง”“ผู้ที่ตระกูลเซิ่งส่งมาในครั้งนี้ตายหมดแล้ว ไม่มีใครรอดชีวิต ดังนั้นความเป็นความตายของเจ้าจึงไม่มีใครรู้!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ หงหยิ่งก็ตกใจแต่ก็ยังคงลังเล“ข้า... ข้า...”นางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ส่วนหวังหยวนยกยิ้ม“เจ้าไม่ต้องพูดอะไรหรอก ข้ารู้ว่าเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1302
พูดตามตรงว่าเมื่อได้ยินหวังหยวนบอกว่าจะไม่ฆ่านาง เพราะเห็นแก่ความเป็นพี่น้องกับเฉินอวิ๋นจื้อ!นางไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจก็ยังไม่ค่อยเชื่อ!แต่ตอนนี้...นางเชื่อแล้ว!เขาจะให้นางไปที่หมู่บ้านต้าหวัง ที่นั่นไม่ใช่ดินแดนของเขาหรอกหรือ?นางเป็นยอดฝีมือ แม้ว่าเฉินอวิ๋นจื้อจะแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ไม่คุ้นเคยกับทักษะการต่อสู้ของนาง หากนางตั้งใจจะจัดการกับหวังหยวนและคนอื่น ๆ อันที่จริงก็มีโอกาสมาก!แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังพูดเช่นนี้อีก แสดงให้เห็นว่าเขาคิดอย่างไร!“ท่าน... ท่านไม่กลัว... ว่าข้าจะทำร้ายท่านหรือ?”หงหยิ่งตกใจและอดไม่ได้ที่จะถามหวังหยวนหัวเราะและอดไม่ได้ที่จะตอบว่า “กลัวสิ แน่นอนว่ากลัว”“ในเมื่อกลัว แล้วเหตุใดจึงมีเมตตากับข้าเช่นนี้ หากข้าทำให้ท่านผิดหวังล่ะ?”หงหยิ่งถามขึ้นหวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็เพียงแค่ยิ้มแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวังหรอก เจ้าทำให้ตัวเองผิดหวังต่างหาก!”“หากเจ้าฆ่าข้า ฆ่าพวกข้าทุกคน สิ่งที่เจ้าจะได้รับก็คือชีวิตแบบเดิม หรือแม้แต่เจ้าฆ่าข้าแล้ว เจ้าก็ออกจากหมู่บ้านต้าหวังไม่ได้ และเจ้าจะต้องตาย!”“ทั้ง ๆ ที่สามารถใช้ชีวิตอย่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1303
ขณะนี้ หวงเจียวเจียวและหวังหยวนกำลังนอนอยู่บนเตียง หวงเจียวเจียวถามด้วยรอยยิ้ม“สามี วันนี้ท่านช่าง... มีเมตตาเหลือเกิน”หวงเจียวเจียวพูดจบ หวังหยวนก็นิ่งอึ้งไปก่อนถามว่า“เป็นอะไรไป? เจ้าจะว่าข้าเสแสร้งหรือไร?”หวงเจียวเจียวรีบส่ายหน้า “ไม่ ไม่ ไม่ คนอื่นอาจเสแสร้ง แต่สามีไม่เคยเป็นเช่นนั้น!”“สิ่งที่ท่านพูด ท่านย่อมทำได้เสมอ... ข้า... ซาบซึ้งใจนัก”หวงเจียวเจียวหน้าแดง ซบลงบนอกของหวังหยวน“หืม แม่ตัวแสบ คืนนี้ยังไม่ได้ทำสิ่งที่ควรทำเลยไม่ใช่หรือ? สามีมาแล้ว!”หวังหยวนเห็นหวงเจียวเจียวเป็นเช่นนี้ก็กระโจนเข้าใส่นางทันทีในขณะนี้ความสุขสมล่องลอยไปทั่วทั้งห้อง เสียงแห่งความสุขก็ดังไปทั่ว“โอ๊ย... เมื่อวานนี้เพิ่งจะ...”หวงเจียวเจียวจะสู้ แต่ไม่นานก็พ่ายแพ้!คืนนี้จะเป็นค่ำคืนแห่งความหฤหรรษ์โดยแท้!นอกจากทั้งสองแล้ว หงหยิ่งและเฉินอวิ๋นจื้อที่อยู่ในห้องก็กำลังเร่าร้อน!“เรา... เป็นสามีภรรยากันแล้ว...”“คืนแต่งงานยังไม่ได้เข้าหอ... วันนี้จึง...”เฉินอวิ๋นจื้อกอดหงหยิ่งแล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาหงหยิ่งไม่ลังเลเลย การต่อสู้ระหว่างทั้งสองครั้งนี้หนักหน่วงกว่าของหวังหยวนเสียอีก!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1304
เมื่อเจ้ากระทรวงกรมพระคลังจ้าวจือจิ้งพูดเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็แฝงไปด้วยความลังเลหวังหยวนมองเขาและพูดว่า “ใต้เท้าจ้าว จะไม่มีใครกล้าคิดร้ายกับเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยหรอกใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวจือจิ้งก็ถอนหายใจ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เรื่องเช่นนี้พูดยากพ่ะย่ะค่ะ...แต่เมื่อมีท่านอ๋องเสด็จมาด้วยก็คงไม่มีใครกล้าแตะต้อง”“แต่ว่า...หลิงหนานมีเศรษฐีอยู่มากมาย นายอำเภอในท้องถิ่นก็อยู่ห่างไกลจากราชสำนัก และพวกเขาก็มีกำลังคนมากมาย ดังนั้น... จึงไม่ง่ายนักที่จะจัดการ!”สิ่งที่จ้าวจือจิ้งกังวลก็คือเรื่องนี้!หากเงินนี้สามารถแจกจ่ายกระจายออกไปสู่มือของผู้ประสบภัย ก็สามารถแก้ไขปัญหาได้!แต่กลัวว่า...หลายคนจะไม่ยอมทำงาน!เพราะเมื่อไม่เห็นผลประโยชน์ก็ไม่ยอมทำงาน!หวังหยวนก็เข้าใจดี จึงพยักหน้าแล้วยกยิ้ม“เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าบางงานจะไม่ง่ายนักที่จะดำเนินการ”“เช่นนั้นดีแล้ว เอาเงินช่วยเหลือของเราออกมาหนึ่งในสามก่อน แล้วให้แก่เจ้าเมืองและเศรษฐีในท้องถิ่น บอกพวกเขาว่าจะมีเงินช่วยเหลือเพิ่มเติมในภายหลัง และเมื่อถึงเวลานั้นก็จะมีผลประโยชน์!”“ให้พวกเขาช่วยเราจัดการเรื่องนี้ก่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1305
เมื่อหวังหยวนพูดจบแล้ว หวงเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาทันที ความจริงแล้วนางก็คาดหวังเช่นกัน อยากรู้จริง ๆ ว่าหวังหยวนจะทำให้คนกลุ่มนี้ที่กล้ากินเสบียงบรรเทาทุกข์ของราชสำนักคายเสบียงเหล่านั้นออกมาและชดใช้ได้อย่างไร!คณะเดินทางมุ่งหน้าสู่หลิงหนาน ใช้เวลาประมาณสามวันก็มาถึง!เพียงแต่ว่าก่อนที่จะมาถึง สองตระกูลใหญ่แห่งหลิงหนาน รวมถึงเจ้าเมืองหลิงหนานก็ทราบข่าวการมาของหวังหยวนล่วงหน้าแล้วในเวลานี้พวกเขามารวมตัวกันเพื่อคิดหาวิธีรับมือหวังหยวน!“ท่านเจ้าเมือง คนที่ชื่อว่าอ๋องเป่ยหลิงจะมาแล้ว ครั้งนี้เราจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”ในศาลาแห่งนี้ บัดนี้เฉียนทงที่เป็นหัวหน้าตระกูลเฉียนซึ่งเป็นหนึ่งในสองตระกูลใหญ่เอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเช่นนั้น โอวหยางซานผู้เป็นหัวหน้าตระกูลโอวหยาง ซึ่งเป็นหนึ่งในสองตระกูลใหญ่เช่นกันก็ยิ้มเยาะ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “จะจัดการอย่างไรได้ นอกจากจะใช้วิธีเดิม ในหลิงหนานแห่งนี้ สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล พวกเขาจะทำอะไรเราได้? ตราบใดที่เราไม่ยอม ในบรรดาชาวบ้านยากจนเหล่านั้นจะมีใครกล้ารับเสบียงบรรเทาทุกข์สักชิ้นบ้าง?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนทงก็หัวเราะออกมาเบา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1306
“ฮ่าฮ่า พูดได้ตรงประเด็นมาก เคารพเชื่อฟังแต่ไม่ฟังคำสั่ง! เฉียบแหลม เฉียบแหลม!”หลี่ว์ไฉหลิงก็หัวเราะออกมา ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นผู้มีประสบการณ์จึงรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร!ทันใดนั้นก็มีคนผู้หนึ่งเข้ามารายงาน “ใต้เท้า คาราวานของหวังหยวนใกล้จะเข้าเมืองหลิงหนานแล้วขอรับ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ในห้องก็เปลี่ยนสีหน้า“เร็วเกินไปจริง ๆ! ไปกันเถิด พวกเราต้องไปต้อนรับ!”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบก็พาคนทั้งสองเดินออกไปด้านนอกขณะเดียวกัน หวังหยวนและคณะก็อยู่ห่างจากเมืองหลิงหนานไม่ถึงสิบกิโลเมตรแล้ว อีกเพียงครึ่งชั่วโมงก็จะเข้าเมืองได้จู่ๆ จ้าวจือจิ้งก็พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พวกเราต้องเตรียมตัวอะไรบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวจือจิ้งหวั่นเกรง!เขารู้ดีว่าเจ้าของที่ดินและเศรษฐีเหล่านี้แข็งแกร่งเพียงใด บางเรื่องไม่ง่ายที่จะจัดการเลย หากขัดขวางพวกเขา อาจจะ...ถึงแก่ชีวิตได้!เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ“ใต้เท้าจ้าว ท่านวางใจเถิด เชื่อข้าเถิดแล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”เมื่อหวังหยวนพูดจบ จ้าวจือจิ้งก็รีบพูดว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่คือหลิงหนาน พวกเรามีคนเพียงไม่กี่สิบคน หากเกิดการ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1307
เมื่อคณะที่มากับหวังหยวนได้เห็นภาพนี้ต่างก็รู้สึกประหลาดใจและเหลือเชื่อ!แน่นอนว่าพวกเขาประหลาดใจ แต่หวังหยวนกลับคิดไว้แล้ว“พี่หยวน พวกเขามาต้อนรับเราจริง ๆ ด้วย!”เกาเล่อเหลือบมองแล้วก็ยิ้มเมื่อจ้าวจือจิ้งได้เห็นภาพนี้ก็กลืนน้ำลายลงคอ“อีเห็นมาอวยพรปีใหม่ไก่ ไม่มีเจตนาดีแน่!”เขาเองก็มองออกว่าเรื่องนี้มีปัญหาอะไรซ่อนอยู่“ฮ่าฮ่าฮ่า ใต้เท้าจ้าว ประเดี๋ยวท่านต้องทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่นนะ เข้าใจหรือไม่? ไม่เช่นนั้นอาจมีคนจับผิดได้”หวังหยวนรีบพูดพลางหัวเราะ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวจือจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา“ข้าเป็นถึงเจ้ากระทรวงกรมพระคลัง จะต้องเกรงใจพวกเขาหรือ? ช่างน่าขัน!”ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เมื่อเกาเล่อและหวงเจียวเจียวได้ยินคำพูดนี้ก็ถอนหายใจทว่าไม่นานพวกเขาก็มาถึงประตูเมือง“โอ้โห ท่านอ๋องเป่ยหลิง ท่านเจ้ากระทรวง พวกท่านทั้งสองมาถึงแล้วหรือ พวกเราเฝ้ารอจนตาเป็นมันเลย!”“จริงสิ ท่านอ๋องเป่ยหลิง เกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ในหลิงหนาน พวกเราเฝ้ารอให้ท่านมาจัดการอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”“พวกเราขอขอบพระคุณในความช่วยเหลือจากราชสำนัก ขอบพระทัยท่านอ๋องเป่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1308
เมื่อหวังหยวนพูดจบ หลี่ว์ไฉหลิงก็รีบพยักหน้า“ดี ดี ดี ไปที่จวนเจ้าเมืองกันเดี๋ยวนี้เลย ไปกันเถิด!”หลี่ว์ไฉหลิงเดินนำหน้า ทั้งสามสบตากันแล้วมองเห็นรอยยิ้มเยาะหยันในดวงตาของอีกฝ่ายหวังหยวนและคณะก็กลับขึ้นรถม้าแล้วหัวเราะ“คนเหล่านี้ก็มีดีเหมือนกัน”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวงเจียวเจียวก็ถามว่า “สามี คนเหล่านี้น่าจะรับมือยากใช่หรือไม่?”เกาเล่อก็กล่าวว่า “คนหน้าเนื้อใจเสือนั้นยากจะรับมือที่สุด คนเหล่านี้สมแล้วที่เป็นหนอนบ่อนไส้ของหลิงหนาน!”หวังหยวนไม่สนใจเลย เขากล่าวอย่างเฉยชาว่า “วางใจเถิด ข้ามีวิธีรับมือกับคนเช่นนี้!”ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ ทางด้านหลี่ว์ไฉหลิงและพรรคพวกก็กำลังหัวเราะเช่นกัน“เห็นหรือไม่? ท่านอ๋องอะไร เจ้ากระทรวงอะไร เมื่อเจอพวกเราแล้วก็ยังต้องเกรงใจอยู่ดี!”“ถูกแล้ว พวกเขาก็รู้ว่าที่นี่คือหลิงหนาน ไม่ใช่พระราชวังเมืองหวง ถ้าต่อต้านพวกเราก็เท่ากับรนหาที่ตาย!”ทั้งสองพูดเช่นนี้ แต่หลี่ว์ไฉหลิงกลับขมวดคิ้ว เขาคิดเสมอว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดหวังหยวนและจ้าวจือจิ้งให้ความรู้สึกเป็นมิตรมากเกินไป!แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแค่เก็บความคิดนี้ไว้
최신 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
