เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1305
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1306
“ฮ่าฮ่า พูดได้ตรงประเด็นมาก เคารพเชื่อฟังแต่ไม่ฟังคำสั่ง! เฉียบแหลม เฉียบแหลม!”หลี่ว์ไฉหลิงก็หัวเราะออกมา ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นผู้มีประสบการณ์จึงรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร!ทันใดนั้นก็มีคนผู้หนึ่งเข้ามารายงาน “ใต้เท้า คาราวานของหวังหยวนใกล้จะเข้าเมืองหลิงหนานแล้วขอรับ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ในห้องก็เปลี่ยนสีหน้า“เร็วเกินไปจริง ๆ! ไปกันเถิด พวกเราต้องไปต้อนรับ!”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบก็พาคนทั้งสองเดินออกไปด้านนอกขณะเดียวกัน หวังหยวนและคณะก็อยู่ห่างจากเมืองหลิงหนานไม่ถึงสิบกิโลเมตรแล้ว อีกเพียงครึ่งชั่วโมงก็จะเข้าเมืองได้จู่ๆ จ้าวจือจิ้งก็พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พวกเราต้องเตรียมตัวอะไรบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวจือจิ้งหวั่นเกรง!เขารู้ดีว่าเจ้าของที่ดินและเศรษฐีเหล่านี้แข็งแกร่งเพียงใด บางเรื่องไม่ง่ายที่จะจัดการเลย หากขัดขวางพวกเขา อาจจะ...ถึงแก่ชีวิตได้!เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ“ใต้เท้าจ้าว ท่านวางใจเถิด เชื่อข้าเถิดแล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”เมื่อหวังหยวนพูดจบ จ้าวจือจิ้งก็รีบพูดว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่คือหลิงหนาน พวกเรามีคนเพียงไม่กี่สิบคน หากเกิดการ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1307
เมื่อคณะที่มากับหวังหยวนได้เห็นภาพนี้ต่างก็รู้สึกประหลาดใจและเหลือเชื่อ!แน่นอนว่าพวกเขาประหลาดใจ แต่หวังหยวนกลับคิดไว้แล้ว“พี่หยวน พวกเขามาต้อนรับเราจริง ๆ ด้วย!”เกาเล่อเหลือบมองแล้วก็ยิ้มเมื่อจ้าวจือจิ้งได้เห็นภาพนี้ก็กลืนน้ำลายลงคอ“อีเห็นมาอวยพรปีใหม่ไก่ ไม่มีเจตนาดีแน่!”เขาเองก็มองออกว่าเรื่องนี้มีปัญหาอะไรซ่อนอยู่“ฮ่าฮ่าฮ่า ใต้เท้าจ้าว ประเดี๋ยวท่านต้องทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่นนะ เข้าใจหรือไม่? ไม่เช่นนั้นอาจมีคนจับผิดได้”หวังหยวนรีบพูดพลางหัวเราะ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวจือจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา“ข้าเป็นถึงเจ้ากระทรวงกรมพระคลัง จะต้องเกรงใจพวกเขาหรือ? ช่างน่าขัน!”ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เมื่อเกาเล่อและหวงเจียวเจียวได้ยินคำพูดนี้ก็ถอนหายใจทว่าไม่นานพวกเขาก็มาถึงประตูเมือง“โอ้โห ท่านอ๋องเป่ยหลิง ท่านเจ้ากระทรวง พวกท่านทั้งสองมาถึงแล้วหรือ พวกเราเฝ้ารอจนตาเป็นมันเลย!”“จริงสิ ท่านอ๋องเป่ยหลิง เกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ในหลิงหนาน พวกเราเฝ้ารอให้ท่านมาจัดการอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”“พวกเราขอขอบพระคุณในความช่วยเหลือจากราชสำนัก ขอบพระทัยท่านอ๋องเป่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1308
เมื่อหวังหยวนพูดจบ หลี่ว์ไฉหลิงก็รีบพยักหน้า“ดี ดี ดี ไปที่จวนเจ้าเมืองกันเดี๋ยวนี้เลย ไปกันเถิด!”หลี่ว์ไฉหลิงเดินนำหน้า ทั้งสามสบตากันแล้วมองเห็นรอยยิ้มเยาะหยันในดวงตาของอีกฝ่ายหวังหยวนและคณะก็กลับขึ้นรถม้าแล้วหัวเราะ“คนเหล่านี้ก็มีดีเหมือนกัน”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวงเจียวเจียวก็ถามว่า “สามี คนเหล่านี้น่าจะรับมือยากใช่หรือไม่?”เกาเล่อก็กล่าวว่า “คนหน้าเนื้อใจเสือนั้นยากจะรับมือที่สุด คนเหล่านี้สมแล้วที่เป็นหนอนบ่อนไส้ของหลิงหนาน!”หวังหยวนไม่สนใจเลย เขากล่าวอย่างเฉยชาว่า “วางใจเถิด ข้ามีวิธีรับมือกับคนเช่นนี้!”ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ ทางด้านหลี่ว์ไฉหลิงและพรรคพวกก็กำลังหัวเราะเช่นกัน“เห็นหรือไม่? ท่านอ๋องอะไร เจ้ากระทรวงอะไร เมื่อเจอพวกเราแล้วก็ยังต้องเกรงใจอยู่ดี!”“ถูกแล้ว พวกเขาก็รู้ว่าที่นี่คือหลิงหนาน ไม่ใช่พระราชวังเมืองหวง ถ้าต่อต้านพวกเราก็เท่ากับรนหาที่ตาย!”ทั้งสองพูดเช่นนี้ แต่หลี่ว์ไฉหลิงกลับขมวดคิ้ว เขาคิดเสมอว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดหวังหยวนและจ้าวจือจิ้งให้ความรู้สึกเป็นมิตรมากเกินไป!แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแค่เก็บความคิดนี้ไว้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1309
ก่อนที่หลี่ว์ไฉหลิงจะได้พบกับหวังหยวน เขาได้คิดไว้แล้ว!ว่าอ๋ององค์นี้จะมีวิธีการใด!แน่นอนว่าวิธีการนั้นมีเพียงสองทาง!ทางแรกคือทำเรื่องนี้ให้ถูกต้องตามระเบียบ และจัดการอย่างยุติธรรมโดยปราศจากข้อสงสัยใด ๆ!ใช้มาตรการที่เด็ดขาดและเข้มงวดกับพวกเขาอย่างจริงจัง ไม่ยอมละเว้น แม้แต่เม็ดทรายก็ไม่ยอมให้หลุดรอดไปได้!แต่ทางเลือกอีกทางหนึ่งนั้นง่ายกว่ามาก!เขาจะไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก เพราะนี่คือการบรรเทาทุกข์ ไม่ใช่การมาเสวยสุข ที่นี่มีความยากลำบาก คนที่เคยชินกับความสุขสบายอย่างพวกเขาจะทนได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้นคือแม้ว่าจะทนได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!หวังหยวนเป็นคนฉลาด ย่อมรู้ว่าการลงแรงแต่ไม่ได้ผลตอบแทนนั้นไม่คุ้มค่า ซ้ำยังอันตรายอีกด้วย จึงไม่สนใจเสียเลย!ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร!และในตอนนี้หวังหยวนก็บ่งบอกว่าเลือกทางเลือกที่สอง ซึ่งทำให้เขาดีใจมาก!“ท่านอ๋อง โปรดวางพระทัยได้เลยพ่ะย่ะค่ะ พวกข้ารับรองว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยอย่างแน่นอน การที่ให้เฉียนทงและโอวหยางซานมารอท่านอ๋องอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะเหตุนี้พ่ะย่ะค่ะ!”“พวกเขาทั้งสองเป็นเศรษฐีในท้องถิ่น มีที่ดินมากมายและคนรั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1310
หวังหยวนไม่ได้เดินทางไปด้วย แต่ให้เกาเล่อไปดูย่อมต้องมีสถานะที่เหมาะสมสำหรับเกาเล่อ โดยเขาจัดการเรื่องสถานะของเกาเล่อได้ง่ายมาก นั่นคือให้ไปในฐานะนายทะเบียน!เพื่อบันทึกสถานการณ์ที่นี่!หลี่ว์ไฉหลิงและพรรคพวกไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้สึกเพียงว่าหวังหยวนคนนี้ไม่เอาใจใส่เลย จึงแค่ให้นายทะเบียนคนนี้ไปดูสถานการณ์ให้ผู้รับผิดชอบหลักในการบรรเทาทุกข์นี้กลับทำให้พวกเขามีความสุขมาก“ข้าว่าแล้วว่าหวังหยวนคนนี้จะไม่สนใจพวกเรา คนอย่างเขาไม่สนใจหรอกว่าเมืองหวงจะดีหรือไม่ เพราะเขาเป็นคนต้าเย่”“ถูกต้องแล้ว เขายึดครองเมืองหลิงได้แล้ว เขาจะสนใจพวกเราไปเพื่ออะไร?”“แต่ว่าเบี้ยเลี้ยงร้อยละห้าสิบนี้เราจะแบ่งกันอย่างไร?”ในเวลานี้คนทั้งสามก็มารวมตัวกันปรึกษาหารือคนสามคน หากแบ่งให้เท่า ๆ กันก็ได้แต่...อาจยังมีคนที่ไม่พอใจ!หลี่ว์ไฉหลิงย่อมต้องการส่วนแบ่งมากที่สุด เพราะเขาเป็นเจ้าเมือง เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดและสำคัญที่สุด!ส่วนเฉียนทงและโอวหยางซานก็มองหน้ากัน!สถานการณ์ของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกัน!เฉียนทงมีเส้นสายมากมายและมีกำลังคนมากมายเพราะมีคนรับใช้และพวกอันธพาลเป็นสมุนเยอะมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1311
ด้วยเงินตราที่ใช้ซื้อทางสะดวก จึงทำให้การทำงานเป็นไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาต่างทุ่มเททำงานกันอย่างเต็มที่!ในเวลาไม่นาน ขบวนเสบียงบรรเทาทุกข์ชุดแรกก็ถูกแจกจ่ายไปจนหมดสิ้น!อย่างน้อยก็สามารถบรรเทาความเดือดร้อนในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้!แม้ว่าจะยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ทั้งหมด แต่ก็ถือว่าบรรเทาไปได้บ้าง หวังหยวนรู้สึกยินดีกับเรื่องนี้“ช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายเสียจริง ช่วยเราจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้มากมายอย่างง่ายดาย ต้องรู้ไว้ว่าถ้าเราลงมือทำเองคงไม่ง่ายอย่างนี้เป็นแน่!”“เจ้าว่า... หากพวกเขาช่วยเรา เรื่องการบรรเทาทุกข์ครั้งนี้จะไม่กลายเป็นเรื่องง่ายดายไปเลยหรือ?”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ พลางนั่งจิบชา ข้างกายเขามีเกาเล่อ จ้าวจือจิ้งและหวงเจียวเจียว ทุกคนต่างก็มีรอยยิ้มเพียงแต่รอยยิ้มของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันจ้าวจือจิ้งยิ้มอย่างเยาะหยันและดูถูก คนผู้นี้ช่างคิดมากเกินไป หากพวกนั้นไม่ได้เห็นแก่เงินแล้วจะช่วยเขาได้อย่างไร?แต่ในเมื่อตอนนี้ได้ตกลงกับพวกเขาแล้ว ต่อไปชายคนนี้จะทำอย่างไรต่อ?เขายังอยากจะดูอยู่!ส่วนเกาเล่อนั้นยิ้มฝืดเฝื่อน แต่ไม่ได้มีท่าทีเยาะเย้ย เพียงแต่กังวลว่าหากพี่หยวนกลับคำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1312
เกาเล่อเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ได้ยินมาอย่างรวดเร็ว หวังหยวนฟังแล้วก็เข้าใจอะไรบางอย่าง“เป็นเช่นนี้เอง ดูเหมือนว่า... หากต้องการจัดการพวกเขาจะต้องเริ่มจากปัจจัยภายในของพวกเขาเสียก่อน!”หวังหยวนหัวเราะ เมื่อจ้าวจือจิ้งได้ยินก็ยิ้มเยาะทันทีปัจจัยภายในหรือ?จะทำอะไรได้?คนทั้งสามนี้รวมตัวกันเพื่อต่อต้านศัตรูร่วมกัน มีทั้งอำนาจและเงิน!หากต้องการจะเป็นใหญ่ในแถบนี้ จะสามารถโค่นล้มคนทั้งสามนี้ได้หรือ?เว้นแต่คนทั้งสามนี้จะเป็นคนโง่เขลา!หวังหยวนเหลือบมองจ้าวจือจิ้ง เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะที่มุมปากของอีกเขาจึงพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ใต้เท้าจ้าว ท่านอยากจะพูดอะไรก็พูดมาเถิด เหตุใดต้องยิ้มเยาะกันด้วย?”จ้าวจือจิ้งได้ฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ยิ้มเยาะ เพียงแต่...ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าคนทั้งสามนี้ล้วนไม่ใช่คนโง่ พวกเขาจะแตกแยกกันอย่างง่ายดายได้อย่างไร?”พวกเขาทุกคนรู้ความคิดของจ้าวจือจิ้งแต่ไม่ได้พูดออกมาคนทั้งสามนี้ประหนึ่งว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน!หากต้องการแยกพวกเขาออกจากกันคงจะยากเกินไป!หวังหยวนหัวเราะแล้วพูดว่า “เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ หากคิดจะทำก็ทำได้!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1313
หวังหยวนเองก็พยักหน้าเช่นกัน เพราะเข้าใจดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสำเร็จ จากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “แน่นอน แต่ทว่าคนผู้นี้มีความแค้นกับหลี่ว์ไฉหลิง เราน่าจะใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้”“เกาเล่อ เจ้าช่วยนัดเฉียนทงให้ข้าเงียบ ๆ แล้วบอกว่า... ข้ามีเรื่องจะขอให้เขาช่วย!”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ เกาเล่อก็ไม่รู้ว่าหวังหยวนต้องการทำสิ่งใด แต่ก็รีบไปจัดการทันที!ตกกลางคืนหวังหยวนรอคอยอยู่ที่เดิมส่วนเกาเล่อก็แอบไปที่บ้านของเฉียนทงขณะนี้เฉียนทงกินข้าวเสร็จแล้ว และกำลังจะไปเสพสุขที่ห้องของอนุภรรยาสักหน่อย แต่แล้วเกาเล่อก็ปรากฏตัวขึ้นขวางทางเขาไว้“เอ๊ะ? เจ้าหรือ?”เฉียนทงตกใจในทันที เกาเล่อจึงรีบกล่าวว่า “ขออภัยด้วย ท่านเฉียน ท่านอ๋องมีเรื่องส่วนตัวบางอย่าง ต้องการให้ท่านช่วยเหลือ ดังนั้น... ข้าจึงได้แอบมาที่นี่ ขอท่านอย่าได้ถือสา”เมื่อเฉียนทงได้ยินดังนั้นก็กะพริบตา รู้สึกประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก“ให้ข้าช่วยหรือ? ได้เลย บอกมาเถิด ตราบใดที่ข้าช่วยได้ก็ยินดีที่จะช่วย”เฉียนทงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากพูดประโยคนี้ เกาเล่อก็กล่าวว่า “ท่านอ๋องของข้าอยากจะพูดคุยกับท
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2077
“ท่านหวังมาแล้วหรือ?”เมื่อหวังหยวนและพรรคพวกเข้ามาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่แฝงด้วยความอ่อนแอดังมาจากด้านในไป๋ลั่วหลีรีบเข้าไปในกระโจม เปิดม่านทั้งสองข้าง หวังหยวนจึงเห็นไป๋เหยียนเฟยนอนอยู่บนเตียงอาการของไป๋เหยียนเฟยดูย่ำแย่กว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ใบหน้าซีดเผือดเท่านั้น แม้แต่ริมฝีปากไร้สีเลือดฝาด ดูอ่อนแรงมาก!หวังหยวนเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้พบกันนาน เหตุใดฝ่าบาทจึงเป็นเช่นนี้?”“ไม่ได้เชิญหมอมารักษาหรือ?”“แค่ก แค่ก”ไป๋เหยียนเฟยไอสองสามครั้ง ไป๋ลั่วหลีช่วยพยุงนางขึ้น นางเงยหน้ามองหวังหยวน แล้วส่ายหน้ายิ้มอย่างจนใจก่อนกล่าวว่า “เมื่อฟ้าลิขิตแล้ว จะทำเช่นไรได้?”“ข้าตามหาหมอมารักษา หมอชื่อดังทั่วดินแดนทั้งเก้าต่างบอกว่าหมดหนทาง บางทีนี่อาจเป็นเจตจำนงของสวรรค์ก็ได้ไม่ใช่หรือ?”“เมื่อสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ข้าจะฝืนได้อย่างไร?”“แต่น่าเสียดาย กลุ่มกบฏทางเหนือกลับบุกอาณาจักรข้า! ประกอบกับอาณาจักรต้าเป่ยต่างจ้องมองพวกข้าอยู่ ข้าจึงให้ไป๋ลั่วหลีไปเชิญท่านมา หวังว่าท่านจะช่วยปราบกบฏพวกนั้นได้!”หวังหยวนรู้สึกสงสารในบรรดาสี่อาณาจักรใหญ่ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาณาจักรต้าเย่ และ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2076
“ครั้งนี้คงไม่นาน ข้าจะรีบพาทุกคนกลับมา!”“ยิ่งกว่านั้น ยังมีต้าหู่และขุนพลต่งอยู่กับข้าด้วย พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”“แค่รออยู่ที่บ้านก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขารู้ว่าตนเองรู้สึกผิดต่อพวกนาง แต่บุรุษเกิดมาแล้วย่อมต้องสร้างฐานะไม่ใช่หรือ?สวรรค์ให้โอกาสเขาเกิดใหม่ จึงต้องใช้ความสามารถสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้!“น้องหรูเยียนยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะพานางไปอาณาจักรต้าเย่ก่อน รอให้พวกเรากลับมาแล้วค่อยทำความรู้จักกัน”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีกในเมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้ว พวกนางก็ได้แต่ทำตามภรรยาย่อมต้องเชื่อฟังสามี!“ท่านตงฟาง!”หลังจากพูดคุยกับภรรยาแล้ว หวังหยวนก็มองไปที่ตงฟางฮั่น“หลังจากที่ข้าไปแล้ว ต้องรบกวนท่านและท่านถงช่วยดูแลที่นี่ด้วย”“ข้าได้สั่งเอ้อหู่ ให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของพวกท่าน ห้ามกระทำการโดยพลการ!”“เมืองหลิงคือรากฐานของข้า จึงมีความสำคัญยิ่ง ต้องไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด!”“คนของอาณาจักรต้าเป่ยจ้องมองพวกเราอยู่ หานเทาพร้อมจะสู้รบกับข้าทุกเมื่อ พวกท่านต้องระวังตัว!”หวังหยวนกำชับหลายครั้งตงฟางฮั่นแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2075
ทันใดนั้น เสียงไอก็ขัดจังหวะหวังหยวนเขาหันไปมองตามเสียงจึงเห็นตงฟางฮั่นทั้งสองแค่สบตากันก็เข้าใจความคิดของกันและกัน“คุณหนูไป๋”“ข้าขอคิดทบทวนก่อน จึงค่อยให้คำตอบ! วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหนักใจเช่นนี้เลย รอให้ดื่มกันให้หนำใจก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันดีกว่า เจ้าว่าเช่นไร?”หวังหยวนให้เกียรติไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวจากท่านหวังเจ้าค่ะ!”เมื่องานเลี้ยงเลิกราและจัดการเรื่องที่พักของไป๋ลั่วหลีแล้ว หวังหยวนก็รีบออกไปข้างนอกพร้อมกับตงฟางฮั่นริมถนน หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเล่นไปพลางคุยกัน “ท่านตงฟาง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”“ข้าคิดว่าควรส่งกองกำลังไปช่วย!”“ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม โครงการชลประทานทำให้อาณาจักรอื่น ๆ เห็นถึงประโยชน์ เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่อาณาจักรต้าเป่ยก็กำลังเร่งสร้างโครงการชลประทานเหมือนกัน!”“ในเมื่อพวกเราสร้างเสร็จก่อน ก็ควรใช้โอกาสนี้ขยายอาณาเขต!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้ว รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย “ท่านตงฟาง ท่านลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนที่พวกเราพบกันที่หอหลิวหลี ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่ทำสงครามเพื่อให้โลกสงบสุข!”“หากข้ายกทัพตอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2074
ดูเหมือนว่าเมืองหลิงจะเป็นเมืองที่รุ่งเรืองและมั่งคั่งที่สุดในดินแดนทั้งเก้า!ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข เป็นที่หมายปองของทุกคน!เมื่อทุกคนกลับถึงบ้านของหวังหยวน พวกหลี่ซื่อหานได้สั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว หวังหยวนจึงแนะนำหลิ่วหรูเยียนให้เหล่าภรรยารู้จักพวกนางชินกับเรื่องแบบนี้แล้วบุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ไม่นานพวกนางก็สนิทสนมกันดั่งพี่สาวน้องสาวเนื่องจากไป๋ลั่วหลีอยู่ที่นี่ด้วย หวังหยวนจึงไม่อาจอยู่พูดคุยกับภรรยาได้ เพราะต้องไปดูแลไป๋ลั่วหลีก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทหวังหยวนกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากดื่มกับไป๋ลั่วหลีสองสามจอกแล้วจึงกล่าวว่า “คุณหนูไป๋เดินทางมาไกล คงไม่ใช่แค่มาขอบคุณข้ากระมัง?”“ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาก็บอกมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม! ข้าไม่ใช่คนใจแคบ! หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ข้าก็ยินดี”หวังหยวนเป็นคนใจกว้างไป๋ลั่วหลีได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเป็นเช่นที่ร่ำลือกันจริง ๆ!หวังหยวนมีสายตาเฉียบแหลม แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดใดหลบเลี่ยงสายตาเขาไปได้!“ในเมื่อท
