Share
บทที่ 1298
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1299
สายตาของเฉินอวิ๋นจื้อเต็มไปด้วยความอาลัยและความอดทนอย่างเต็มที่!หงหยิ่งได้ฟังแล้วนัยน์ตาก็ฉายแววฝืนใจ แต่ไม่นานก็กลับมาเย็นชาเช่นเดิม!“เฉินอวิ๋นจื้อ เจ้าเป็นคนโง่หรือไร? ข้าบอกเลยว่าข้าไม่เคยชอบเจ้าเลย ข้าเพียงแค่หลอกใช้ประโยชน์จากเจ้า เจ้า เข้าใจหรือไม่!”“ฆ่าข้าเสียเถิด ไม่เช่นนั้นข้าจะหาโอกาสฆ่าคุณชายของเจ้าให้ได้ จงจำคำข้าไว้!”บัดนี้หงหยิ่งปรารถนาความตายที่สุด เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินอวิ๋นจื้อ นางก็โศกเศร้าจนแทบใจสลาย กล่าวตามตรงคือนางกำลังสับสนและเจ็บปวดมากทุกคำพูดของเฉินอวิ๋นจื้อเปรียบเสมือนมีดแหลมคมที่แทงทะลุหัวใจของนาง!ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้นางทรมานเหลือเกิน!ความตายอาจเป็นจุดจบที่ดีที่สุดสำหรับนาง!แต่เฉินอวิ๋นจื้อไม่ได้สนใจหงหยิ่ง กลับกล่าวต่อไปว่า“ข้าฝึกฝนวิทยายุทธ์มาตั้งแต่เด็ก ข้าเป็นเด็กกำพร้า อาจารย์ของข้าเป็นผู้เลี้ยงดูข้ามา ท่านสอนข้าหลายสิ่ง แต่... อาจารย์ของข้ากลับสิ้นชีพด้วยน้ำมือของคนต่ำช้า!”“บุคคลผู้นั้น ข้ายังจำได้จนถึงทุกวันนี้ เขาเป็นเศรษฐีในท้องถิ่น เมื่ออาจารย์ของข้ายึดมั่นในความยุติธรรมและทำร้ายเขาเพราะเขารังแกชาวบ้าน เขาจึงว่าจ้างคนจำนวนมากม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1300
รู้เพียงแค่ว่า...ต้องทำภารกิจให้สำเร็จ!ภารกิจแล้วภารกิจเล่า!บางทีอาจเพื่อให้ได้มาซึ่งการยอมรับจากชายคนนั้น หรืออาจเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของชายคนนั้นแต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม นางได้ผ่านความเป็นความตายมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดก็มาถึงวันนี้เฉินอวิ๋นจื้อกล่าวว่านางทำให้เขาได้เกิดใหม่เป็นครั้งที่สาม!แล้วตัวนางเองล่ะ?เมื่อได้อยู่ร่วมกับเฉินอวิ๋นจื้อ นางได้สัมผัสอย่างแท้จริงว่าชีวิตที่เรียบง่ายคืออะไร!แม้ว่าจะไม่ร่ำรวยนักแต่ก็อิ่มท้องและอบอุ่น ไม่เคยมีเรื่องใดให้ต้องกังวล!กล่าวโดยแท้จริง คือนางชื่นชอบชีวิตและเพลิดเพลินกับชีวิตเช่นนี้มาก!แต่นางก็รู้ว่า...สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ของนาง...นางเหนื่อยล้า นางไม่รู้ว่าจะเลือกอย่างไร ดังนั้น...นางจึงเลือกที่จะตาย!ตายแล้วจึงจะจบ!เมื่อตายแล้ว บางทีอาจจะหลุดพ้นได้อย่างแท้จริง!“เฉินอวิ๋นจื้อ เจ้าฆ่าข้าเถิด ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ข้าเหนื่อยมาก...”“จริง ๆ นะ ข้าเบื่อหน่ายชีวิตในตอนนี้ ข้าเกลียดตัวเองในตอนนี้...”“ขอร้องล่ะ ฆ่าข้าเถิด หากชาติหน้ามีอยู่จริง ข้า... ข้ายินดีจะอยู่กับเจ้า...”จู่ ๆ หงหยิ่งก็เอ่ยขึ้น เมื่อเฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1301
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ทั้งเฉินอวิ๋นจื้อและหงหยิ่งก็ต่างตกตะลึงพวกเขาทั้งสองย่อมไม่รู้ว่าหวังหยวนต้องการจะสื่ออะไร แต่ก็ยังพยักหน้า“เหล่าเฉิน เจ้ากับแม่นางหงหยิ่งยังมีหนทางที่จะเดินโดยไม่จำเป็นต้องตาย”เมื่อหวังหยวนพูดจบ หงหยิ่งก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และมองหวังหยวนด้วยความสงสัย“แม่นางหงหยิ่ง ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าคิดว่าเหตุใดข้าจึงจะปล่อยเจ้าไป เหตุผลก็ยังคงเป็นเหตุผลเดิม เฉินอวิ๋นจื้อเป็นพี่น้องของข้า ข้าหวังให้พี่น้องของข้ามีความสุข”“หากวันนี้เจ้าไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อพี่น้องของข้า พูดตามตรงข้าก็จะฆ่าเจ้า แม้ว่าพี่น้องของข้าจะเกลียดข้า ข้าก็ไม่สนใจ”“แต่ข้าเห็นได้ว่าเจ้าเองก็มีความรู้สึกต่อพี่น้องของข้า ดังนั้นข้าจึงคิดว่าควรจะต่อสู้เพื่อพวกเจ้าทั้งสอง!”“สิ่งที่เจ้ากังวลก็คือตระกูลเซิ่ง”“ผู้ที่ตระกูลเซิ่งส่งมาในครั้งนี้ตายหมดแล้ว ไม่มีใครรอดชีวิต ดังนั้นความเป็นความตายของเจ้าจึงไม่มีใครรู้!”เมื่อหวังหยวนพูดจบ หงหยิ่งก็ตกใจแต่ก็ยังคงลังเล“ข้า... ข้า...”นางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ส่วนหวังหยวนยกยิ้ม“เจ้าไม่ต้องพูดอะไรหรอก ข้ารู้ว่าเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1302
พูดตามตรงว่าเมื่อได้ยินหวังหยวนบอกว่าจะไม่ฆ่านาง เพราะเห็นแก่ความเป็นพี่น้องกับเฉินอวิ๋นจื้อ!นางไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจก็ยังไม่ค่อยเชื่อ!แต่ตอนนี้...นางเชื่อแล้ว!เขาจะให้นางไปที่หมู่บ้านต้าหวัง ที่นั่นไม่ใช่ดินแดนของเขาหรอกหรือ?นางเป็นยอดฝีมือ แม้ว่าเฉินอวิ๋นจื้อจะแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ไม่คุ้นเคยกับทักษะการต่อสู้ของนาง หากนางตั้งใจจะจัดการกับหวังหยวนและคนอื่น ๆ อันที่จริงก็มีโอกาสมาก!แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังพูดเช่นนี้อีก แสดงให้เห็นว่าเขาคิดอย่างไร!“ท่าน... ท่านไม่กลัว... ว่าข้าจะทำร้ายท่านหรือ?”หงหยิ่งตกใจและอดไม่ได้ที่จะถามหวังหยวนหัวเราะและอดไม่ได้ที่จะตอบว่า “กลัวสิ แน่นอนว่ากลัว”“ในเมื่อกลัว แล้วเหตุใดจึงมีเมตตากับข้าเช่นนี้ หากข้าทำให้ท่านผิดหวังล่ะ?”หงหยิ่งถามขึ้นหวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็เพียงแค่ยิ้มแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวังหรอก เจ้าทำให้ตัวเองผิดหวังต่างหาก!”“หากเจ้าฆ่าข้า ฆ่าพวกข้าทุกคน สิ่งที่เจ้าจะได้รับก็คือชีวิตแบบเดิม หรือแม้แต่เจ้าฆ่าข้าแล้ว เจ้าก็ออกจากหมู่บ้านต้าหวังไม่ได้ และเจ้าจะต้องตาย!”“ทั้ง ๆ ที่สามารถใช้ชีวิตอย่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1303
ขณะนี้ หวงเจียวเจียวและหวังหยวนกำลังนอนอยู่บนเตียง หวงเจียวเจียวถามด้วยรอยยิ้ม“สามี วันนี้ท่านช่าง... มีเมตตาเหลือเกิน”หวงเจียวเจียวพูดจบ หวังหยวนก็นิ่งอึ้งไปก่อนถามว่า“เป็นอะไรไป? เจ้าจะว่าข้าเสแสร้งหรือไร?”หวงเจียวเจียวรีบส่ายหน้า “ไม่ ไม่ ไม่ คนอื่นอาจเสแสร้ง แต่สามีไม่เคยเป็นเช่นนั้น!”“สิ่งที่ท่านพูด ท่านย่อมทำได้เสมอ... ข้า... ซาบซึ้งใจนัก”หวงเจียวเจียวหน้าแดง ซบลงบนอกของหวังหยวน“หืม แม่ตัวแสบ คืนนี้ยังไม่ได้ทำสิ่งที่ควรทำเลยไม่ใช่หรือ? สามีมาแล้ว!”หวังหยวนเห็นหวงเจียวเจียวเป็นเช่นนี้ก็กระโจนเข้าใส่นางทันทีในขณะนี้ความสุขสมล่องลอยไปทั่วทั้งห้อง เสียงแห่งความสุขก็ดังไปทั่ว“โอ๊ย... เมื่อวานนี้เพิ่งจะ...”หวงเจียวเจียวจะสู้ แต่ไม่นานก็พ่ายแพ้!คืนนี้จะเป็นค่ำคืนแห่งความหฤหรรษ์โดยแท้!นอกจากทั้งสองแล้ว หงหยิ่งและเฉินอวิ๋นจื้อที่อยู่ในห้องก็กำลังเร่าร้อน!“เรา... เป็นสามีภรรยากันแล้ว...”“คืนแต่งงานยังไม่ได้เข้าหอ... วันนี้จึง...”เฉินอวิ๋นจื้อกอดหงหยิ่งแล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาหงหยิ่งไม่ลังเลเลย การต่อสู้ระหว่างทั้งสองครั้งนี้หนักหน่วงกว่าของหวังหยวนเสียอีก!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1304
เมื่อเจ้ากระทรวงกรมพระคลังจ้าวจือจิ้งพูดเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็แฝงไปด้วยความลังเลหวังหยวนมองเขาและพูดว่า “ใต้เท้าจ้าว จะไม่มีใครกล้าคิดร้ายกับเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยหรอกใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวจือจิ้งก็ถอนหายใจ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เรื่องเช่นนี้พูดยากพ่ะย่ะค่ะ...แต่เมื่อมีท่านอ๋องเสด็จมาด้วยก็คงไม่มีใครกล้าแตะต้อง”“แต่ว่า...หลิงหนานมีเศรษฐีอยู่มากมาย นายอำเภอในท้องถิ่นก็อยู่ห่างไกลจากราชสำนัก และพวกเขาก็มีกำลังคนมากมาย ดังนั้น... จึงไม่ง่ายนักที่จะจัดการ!”สิ่งที่จ้าวจือจิ้งกังวลก็คือเรื่องนี้!หากเงินนี้สามารถแจกจ่ายกระจายออกไปสู่มือของผู้ประสบภัย ก็สามารถแก้ไขปัญหาได้!แต่กลัวว่า...หลายคนจะไม่ยอมทำงาน!เพราะเมื่อไม่เห็นผลประโยชน์ก็ไม่ยอมทำงาน!หวังหยวนก็เข้าใจดี จึงพยักหน้าแล้วยกยิ้ม“เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าบางงานจะไม่ง่ายนักที่จะดำเนินการ”“เช่นนั้นดีแล้ว เอาเงินช่วยเหลือของเราออกมาหนึ่งในสามก่อน แล้วให้แก่เจ้าเมืองและเศรษฐีในท้องถิ่น บอกพวกเขาว่าจะมีเงินช่วยเหลือเพิ่มเติมในภายหลัง และเมื่อถึงเวลานั้นก็จะมีผลประโยชน์!”“ให้พวกเขาช่วยเราจัดการเรื่องนี้ก่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1305
เมื่อหวังหยวนพูดจบแล้ว หวงเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาทันที ความจริงแล้วนางก็คาดหวังเช่นกัน อยากรู้จริง ๆ ว่าหวังหยวนจะทำให้คนกลุ่มนี้ที่กล้ากินเสบียงบรรเทาทุกข์ของราชสำนักคายเสบียงเหล่านั้นออกมาและชดใช้ได้อย่างไร!คณะเดินทางมุ่งหน้าสู่หลิงหนาน ใช้เวลาประมาณสามวันก็มาถึง!เพียงแต่ว่าก่อนที่จะมาถึง สองตระกูลใหญ่แห่งหลิงหนาน รวมถึงเจ้าเมืองหลิงหนานก็ทราบข่าวการมาของหวังหยวนล่วงหน้าแล้วในเวลานี้พวกเขามารวมตัวกันเพื่อคิดหาวิธีรับมือหวังหยวน!“ท่านเจ้าเมือง คนที่ชื่อว่าอ๋องเป่ยหลิงจะมาแล้ว ครั้งนี้เราจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”ในศาลาแห่งนี้ บัดนี้เฉียนทงที่เป็นหัวหน้าตระกูลเฉียนซึ่งเป็นหนึ่งในสองตระกูลใหญ่เอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเช่นนั้น โอวหยางซานผู้เป็นหัวหน้าตระกูลโอวหยาง ซึ่งเป็นหนึ่งในสองตระกูลใหญ่เช่นกันก็ยิ้มเยาะ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “จะจัดการอย่างไรได้ นอกจากจะใช้วิธีเดิม ในหลิงหนานแห่งนี้ สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล พวกเขาจะทำอะไรเราได้? ตราบใดที่เราไม่ยอม ในบรรดาชาวบ้านยากจนเหล่านั้นจะมีใครกล้ารับเสบียงบรรเทาทุกข์สักชิ้นบ้าง?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนทงก็หัวเราะออกมาเบา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1306
“ฮ่าฮ่า พูดได้ตรงประเด็นมาก เคารพเชื่อฟังแต่ไม่ฟังคำสั่ง! เฉียบแหลม เฉียบแหลม!”หลี่ว์ไฉหลิงก็หัวเราะออกมา ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นผู้มีประสบการณ์จึงรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร!ทันใดนั้นก็มีคนผู้หนึ่งเข้ามารายงาน “ใต้เท้า คาราวานของหวังหยวนใกล้จะเข้าเมืองหลิงหนานแล้วขอรับ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ในห้องก็เปลี่ยนสีหน้า“เร็วเกินไปจริง ๆ! ไปกันเถิด พวกเราต้องไปต้อนรับ!”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบก็พาคนทั้งสองเดินออกไปด้านนอกขณะเดียวกัน หวังหยวนและคณะก็อยู่ห่างจากเมืองหลิงหนานไม่ถึงสิบกิโลเมตรแล้ว อีกเพียงครึ่งชั่วโมงก็จะเข้าเมืองได้จู่ๆ จ้าวจือจิ้งก็พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พวกเราต้องเตรียมตัวอะไรบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวจือจิ้งหวั่นเกรง!เขารู้ดีว่าเจ้าของที่ดินและเศรษฐีเหล่านี้แข็งแกร่งเพียงใด บางเรื่องไม่ง่ายที่จะจัดการเลย หากขัดขวางพวกเขา อาจจะ...ถึงแก่ชีวิตได้!เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ“ใต้เท้าจ้าว ท่านวางใจเถิด เชื่อข้าเถิดแล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”เมื่อหวังหยวนพูดจบ จ้าวจือจิ้งก็รีบพูดว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่คือหลิงหนาน พวกเรามีคนเพียงไม่กี่สิบคน หากเกิดการ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1638
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1637
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1636
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1635
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
