LOGINShare
บทที่ 1268
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1269
หวังหยวนยกยิ้มจาง แล้วมองไปที่อ๋องหลงซีพลางกล่าวว่า“ไม่ต้องกังวลหรอก จะไม่มีผู้ใดเคลื่อนไหว เพราะพวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องลงมือกับเมืองหวง!”“แม้ว่าไทเฮาเซียวฉู่ฉู่จะไม่อยู่ที่นี่ แต่กองทัพของท่านที่เมืองหวงก็ไม่ได้มีจำนวนลดลงแม้แต่น้อย พวกเขารู้ดี จึง... จะไม่กล้ามาล่วงเกินโดยง่าย!”“ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะอดทนไม่ไหวก็คงจะไม่กล้าเคลื่อนทัพเข้ามาในเขตแดนของเมืองหวงโดยง่ายหรอก!”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบประโยคนี้ อ๋องหลงซีก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วอดไม่ได้ที่จะถามว่า“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?”หวังหยวนก็ไม่ได้ปิดบัง อธิบายว่า“ง่ายนิดเดียว เพราะดินแดนทั้งเก้าต่างหากคือสิ่งที่พวกเขาหมายปอง เหมือนกับการที่หมานอี๋ในเวลานี้ก่อความไม่สงบเล็กน้อย พวกท่านจะส่งกองทัพไปโดยง่ายหรือ?”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ อ๋องหลงซีก็พยักหน้า คำพูดนี้ก็ฟังดูมีเหตุผล เมืองหวงและหมานอี๋ต่างก็อยู่นอกดินแดนทั้งเก้าและเป็นดินแดนที่ไม่อุดมสมบูรณ์ พวกเขาคงจะไม่กล้ามาบุกรุกโดยง่ายแน่นอนว่ายังมีอีกกรณีหนึ่ง นั่นคือเมื่อต้าเย่รวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียว พวกเขาต้องการจะรวมแผ่นดินนี้เข้าด้วยกัน พวกเขาจึงจะทำเช่นนั้น!และสถา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1270
หลี่ซื่อหานมองไปที่หวงเจียวเจียว เมื่อได้ยินประโยคนี้ หวงเจียวเจียวย่อมรู้สึกตื้นตันใจนางอยากจะรีบไปหาหวังหยวนโดยทันที แต่เรื่องเช่นนี้ นางรู้สึกอับอายที่จะพูดออกมา“แต่... แต่สามีไม่ได้ให้ข้าไป...”หวงเจียวเจียวหน้าแดง อดไม่ได้ที่จะพูด“โอ้ น้องสาว ใจเจ้าคงจะบินไปถึงที่นั่นตั้งนานแล้วใช่หรือไม่? อย่าได้ปิดบังเลย!”หลี่ซื่อหานหัวเราะ ขณะที่หูเมิ่งอิ๋งก็พยักหน้า“ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นจะให้พวกเราไปแทนหรือไม่ล่ะ?”หูเมิ่งอิ๋งพูดติดตลกขึ้นมา เมื่อหวงเจียวเจียวได้ยินดังนั้นจึงทำหน้ามุ่ยใส่พวกนางทั้งสอง!“ฮึ่ม! ข้าจะไปหาสามีที่เมืองหวงเดี๋ยวนี้ แล้วฟ้องเขาว่าพวกท่านทั้งสองรังแกข้า!”หลังจากที่หวงเจียวเจียวพูดจบก็รีบเข้าไปเก็บของหูเมิ่งอิ๋งได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันที“หากเจ้าไปถึงที่นั่น สามีจะยิ่งรังแกเจ้ามากกว่าเดิม...”“บางทีครั้งต่อไปที่เจอหน้ากัน เจ้าอาจจะไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว อาจจะมีสองคนในคนเดียวแล้วก็ได้...”คำพูดของหูเมิ่งอิ๋งทำให้หวงเจียวเจียวหน้าแดงก่ำ นางรู้ดีว่าหูเมิ่งอิ๋งหมายความว่าอย่างไร!แต่ในใจก็ยิ่งมีความคาดหวังมากขึ้น!เพราะท้ายที่สุดแล้วการได้อยู่สอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1271
หวังหยวนยกยิ้มจางก่อนจะพยักหน้า“แน่นอนว่าเป็นความจริง ไทเฮาประชวร ต้องไปรักษาครึ่งปี ดังนั้น... เพื่อไม่ให้เมืองหวงแห่งนี้วุ่นวาย ข้าจึงต้องมา”หวังหยวนไม่ได้ปิดบังเฉินอวิ๋นจื้อ เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกประหลาดใจ“ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้เอง ได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่ไม่คิดเลยขอรับว่าจะเป็นจริง”“คุณชาย ขณะนี้ท่านอยู่ที่นี่ยังไม่ปลอดภัยนัก จะให้เปิดองค์กรเครือข่ายผีเสื้อทั้งหมดหรือไม่ขอรับ?”เฉินอวิ๋นจื้อถามขึ้นตามตรง หวังหยวนที่ได้ยินเช่นนั้นก็โบกมือ“ไม่เป็นอะไร ข้าปกป้องตนเองได้”“ยิ่งกว่านั้นคือแม้จะเปิดทั้งหมด และมีคนมากมายเพียงใด ที่นี่ก็คือเมืองหลวงของเมืองหวงอยู่ดี!”“ทหารองครักษ์เมืองหวงและองครักษ์เงาร่วมกันสอดส่องดูแลอยู่แล้ว พวกเราอย่าเพิ่งเปิดเผยตัวตนมากเกินไป ไม่เช่นนั้นอาจถูกถอนรากถอนโคนได้!”หลังจากหวังหยวนกล่าวจบ เฉินอวิ๋นจื้อก็พยักหน้าทั้งสามพูดคุยกันสักครู่แล้วเฉินอวิ๋นจื้อก็จากไปเมื่อเขากลับถึงที่พักก็พบว่าหงหยิ่งกำลังทำอาหารอยู่!หงหยิ่งในเวลานี้มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม เจตนาฆ่าฟันในสีหน้าท่าทางน้อยลงไปมากไม่เพียงเท่านั้น ในเวลานี้บนใบหน้าของนางยั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1272
ในช่วงแรกเฉินอวิ๋นจื้อยังตั้งใจจะจับตาดูสองสามครั้ง แต่ก็พบว่าหลังจากที่หงหยิ่งออกไปแล้วก็ไม่เกิดอะไรขึ้นจึงขี้เกียจที่จะสนใจ!เพียงแต่ว่าครั้งนี้เขาไม่คิดว่าหงหยิ่งจะออกจากที่นี่ไปแต่ไม่ได้ไปซื้อของ นางกลับเดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง ไม่นานก็เข้าไปในบ้านร้างหงหยิ่งเพิ่งจะเข้าไปก็เห็นชายหนุ่มในชุดแดงนั่งอยู่ที่นั่น“ท่านพี่!”เมื่อหงหยิ่งเห็นชายผู้นี้ก็รีบเรียกทันทีชายผู้นี้ไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเซิ่งตงฉยง!หงซา!“น้องสาว ไม่ได้เจอกันเสียนาน!”หงซากล่าว เมื่อได้ยินเช่นนั้นหงหยิ่งก็รีบกล่าวว่า“พี่ชาย ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พวกท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? คุณชายใหญ่... สบายดีหรือไม่?”หงหยิ่งรู้ว่าเมืองหวงและตระกูลไป๋ร่วมมือกันจัดการกับตระกูลเซิ่ง ทำให้ตระกูลเซิ่งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งพาต้าเย่!สำหรับเรื่องนี้หงหยิ่งรู้สึกโกรธแค้นมาก เพียงแต่ว่าแม้จะโกรธแค้นก็ไร้ประโยชน์!หลังจากนั้น...นางคนเดียวก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้“ทุกอย่างเรียบร้อยดี น้องสาว พี่เป็นห่วงเจ้านัก”“เพียงแต่ว่าบัดนี้ตระกูลเซิ่งทำได้เพียงก้มหัวให้กับต้าเย่เท่านั้น ไม่ว่าจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1273
เจตนาของเซิ่งตงฉยงนั้นเรียบง่ายมาก เพียงแค่หวังว่าเมื่อหวังหยวนตายไปแล้ว โลกทั้งใบจะต้องวุ่นวายอย่างแน่นอน!อย่างง่ายที่สุดก็คือเมืองหวงจะต้องสั่นคลอน!หากหวังหยวนตายที่นี่ แล้วโยนความผิดให้เมืองหวง เมืองหลิงจะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน!เมื่อถึงเวลานั้นย่อมต้องมีผู้ติดตามของหวังหยวนที่ต้องการจัดการกับเมืองหวง!นอกจากนี้หากหวังหยวนตาย เมืองหลิงก็จะต้องรับเคราะห์ไปด้วย!เพราะเมื่อหวังหยวนยังอยู่ อาจทำให้พวกเขาไม่กล้าลงมือ แต่หากไม่มีหวังหยวนแล้ว พวกเขาย่อมไม่ปล่อยเมืองหลิงไปอย่างง่ายดายแน่นอน!ไม่ว่าจะเป็นตระกูลไป๋ ต้าเย่หรือแม้แต่พวกหมานอี๋!ล้วนเป็นเช่นนั้น!การมีอยู่ของหวังหยวนนั้นเปรียบเสมือนกำแพงอันแข็งแกร่งสำหรับทั้งโลก!การที่พวกเขาจะก้าวข้ามหวังหยวนไปได้นั้นยากเย็นยิ่งนัก!ดังนั้น...หวังหยวนต้องตาย!มีเพียงกรณีนี้เท่านั้น โลกทั้งใบถึงจะวุ่นวายอีกครั้ง!และตระกูลเซิ่งก็ย่อมมีหนทางที่จะจับปลาในน้ำขุ่น!“ข้าเข้าใจแล้ว!”หงหยิ่งพยักหน้าทันที หลังจากพูดจบ หงซาจึงกล่าวขึ้นว่า“แต่เรื่องนี้เจ้าต้องทำอย่างระมัดระวังที่สุด อย่าให้ใครรู้ว่าเป็นฝีมือเจ้า จะดีที่สุดถ้า... โยนควา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1274
เมื่อถึงเวลานั้นก็จะฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย!“ข้า... ข้าจะไปบอกคุณชายเดี๋ยวนี้!”ตอนนี้เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด แล้วรีบเดินทางไปหาหวังหยวนอีกครั้งเขาเพิ่งจะกลับไปจากที่นี่ แต่ตอนนี้กลับมาอีกครั้ง ทำให้หวังหยวนและเกาเล่ออึ้งไปครู่หนึ่ง“เอ๊ะ? เฉินอวิ๋นจื้อ เจ้ากลับมาอีกแล้วหรือ?”เกาเล่อถามด้วยความแปลกใจ“คือ... คือว่า... ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาคุณชายขอรับ!”เฉินอวิ๋นจื้อหายใจหอบ หลังจากพูดประโยคนี้จบก็ทำให้เกาเล่ออึ้งไป“มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถิด”หวังหยวนไม่ได้สนใจ บอกให้เขาพูดมาตามตรง“เป็นเช่นนี้ขอรับคุณชาย ท่านมาพอดี ข้า... ข้าอยากแต่งงานกับหงหยิ่ง จึงอยากขอให้ท่าน... ช่วยมาเป็นพยานให้ด้วยขอรับ!”เฉินอวิ๋นจื้อตื่นเต้นมาก แต่เมื่อเกาเล่อได้ฟังเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วแล้วรีบพูดว่า “เฉินอวิ๋นจื้อ สถานะของเจ้าไม่เหมือนคนอื่น เกรงว่าจะจัดงานใหญ่โตไม่ได้กระมัง?”“อีกทั้ง... เจ้ากับหงหยิ่งอยู่ด้วยกันมานานแล้ว ในสายตาของทุกคน พวกเจ้าก็เป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว...”หลังจากที่เกาเล่อพูดจบ เฉินอวิ๋นจื้อก็พยักหน้า “ข้าเข้าใจ จะไม่จัดงานใหญ่โตหรอก เพียงแค่... ขอให้มีพยานสักคนขอรับ”ความคิดของเฉิน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1275
หวงเจียวเจียวมาถึงเมืองหวงและเข้ามาในจวนอ๋องเป่ยหลิงของหวังหยวนอย่างรวดเร็วเมื่อนางเดินเข้ามา หวังหยวนถึงกับตะลึง!“เจียวเจียว!”หวังหยวนไม่คิดว่าหวงเจียวเจียวจะมา!“สามี!”หวงเจียวเจียวดีใจมากที่ได้พบหวังหยวน นางรีบวิ่งเข้าไปกอดเขา“เจ้ามาได้อย่างไร? ไม่ได้บอกข้าล่วงหน้าเลยหรือ?”หวังหยวนกอดหวงเจียวเจียวแล้วถามอย่างสงสัย หวงเจียวเจียวได้ยินดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ซื่อหานและพี่เมิ่งอิ๋งเป็นห่วงท่าน แต่พวกนางไม่กล้ามาหา จึงให้ข้ามาแทน”หวงเจียวเจียวพูดด้วยรอยยิ้ม หวังหยวนฟังแล้วจึงยิ้มทันที เขารู้ว่าหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ เป็นห่วงเขา แต่ก็ไม่สามารถมาหาได้ เพราะต้องมีคนเฝ้าที่เมืองหลิงธุรกิจมากมายก็ต้องทำดังนั้น...หวงเจียวเจียวจึงเหมาะสมที่สุด เพราะนางเป็นคนเมืองหวงตั้งแต่แรก และตำแหน่งของนางที่นี่ก็สูงส่งมาก เป็นถึงธิดาของอ๋องหลงซี ซึ่งก็ถือว่าเป็นองค์หญิงเช่นกันหากมีนางอยู่ด้วยก็สามารถช่วยเหลือเขาได้หลายอย่างหวังหยวนยิ้มและไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ยิ่งกว่านั้นคือเขาก็คิดถึงพวกนางเหมือนกัน หวงเจียวเจียวมาดูแลเขาได้ก็ถือว่าดีไม่น้อย“แต่เจ้ามาที่นี่เอง พวกนางทั้งสอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1276
“ลูกพี่ คุณชายไม่มาด้วยหรือ?”เฉินอวิ๋นจื้อรู้สึกประหลาดใจมากเกาเล่อได้ยินดังนั้นก็ตอบว่า “เดิมทีจะมาแล้ว แต่จู่ ๆ อ๋องหลงซีก็มาหารือธุระด้วย คุณชายจึงไม่สะดวกที่จะปฏิเสธ ยิ่งกว่านั้นคือสถานะของเจ้าก็ไม่ธรรมดาด้วย ดังนั้น... คุณชายจึงให้ฮูหยินมาแสดงความยินดีแทน”ในเวลานี้เกาเล่อพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อพูดจบ หวงเจียวเจียวก็พูดว่า“เหล่าเฉิน นานแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน นี่คงจะเป็นภรรยาของเจ้าใช่หรือไม่”เฉินอวิ๋นจื้อมีความสุขมาก รีบพูดว่า “นี่คือภรรยาของข้าเอง ฮูหยินโปรดอย่าได้หยอกล้อเลยขอรับ”“ฮ่าฮ่า โชคดีจริง ๆ นะเหล่าเฉิน หลังจากนี้เจ้าต้องดูแลนางให้ดีนะเข้าใจหรือไม่? นางอุตส่าห์เดินทางมาจากอาณาจักรต้าอันเพื่อมาอยู่ที่นี่กับเจ้า ถือว่าเป็นการยอมละทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนของตน ถ้าหากเจ้าทำตัวไม่ดีกับนาง ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ปล่อยเจ้าไป!”หวงเจียวเจียวพูดพลางจับมือหงหยิ่งและหัวเราะแม้ว่าสีหน้าของหงหยิ่งจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่นางไม่คิดว่าจะโชคร้ายถึงเพียงนี้ หวังหยวนไม่มา!เดิมทีนางเตรียมกลวิธีสังหารไว้แล้ว!นางคิดแม้กระทั่งว่าจะฆ่าเฉินอวิ๋นจื้อ เกาเล่อและหวังหยวนให้หมด!ให
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2077
“ท่านหวังมาแล้วหรือ?”เมื่อหวังหยวนและพรรคพวกเข้ามาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่แฝงด้วยความอ่อนแอดังมาจากด้านในไป๋ลั่วหลีรีบเข้าไปในกระโจม เปิดม่านทั้งสองข้าง หวังหยวนจึงเห็นไป๋เหยียนเฟยนอนอยู่บนเตียงอาการของไป๋เหยียนเฟยดูย่ำแย่กว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ใบหน้าซีดเผือดเท่านั้น แม้แต่ริมฝีปากไร้สีเลือดฝาด ดูอ่อนแรงมาก!หวังหยวนเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้พบกันนาน เหตุใดฝ่าบาทจึงเป็นเช่นนี้?”“ไม่ได้เชิญหมอมารักษาหรือ?”“แค่ก แค่ก”ไป๋เหยียนเฟยไอสองสามครั้ง ไป๋ลั่วหลีช่วยพยุงนางขึ้น นางเงยหน้ามองหวังหยวน แล้วส่ายหน้ายิ้มอย่างจนใจก่อนกล่าวว่า “เมื่อฟ้าลิขิตแล้ว จะทำเช่นไรได้?”“ข้าตามหาหมอมารักษา หมอชื่อดังทั่วดินแดนทั้งเก้าต่างบอกว่าหมดหนทาง บางทีนี่อาจเป็นเจตจำนงของสวรรค์ก็ได้ไม่ใช่หรือ?”“เมื่อสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ข้าจะฝืนได้อย่างไร?”“แต่น่าเสียดาย กลุ่มกบฏทางเหนือกลับบุกอาณาจักรข้า! ประกอบกับอาณาจักรต้าเป่ยต่างจ้องมองพวกข้าอยู่ ข้าจึงให้ไป๋ลั่วหลีไปเชิญท่านมา หวังว่าท่านจะช่วยปราบกบฏพวกนั้นได้!”หวังหยวนรู้สึกสงสารในบรรดาสี่อาณาจักรใหญ่ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาณาจักรต้าเย่ และ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2076
“ครั้งนี้คงไม่นาน ข้าจะรีบพาทุกคนกลับมา!”“ยิ่งกว่านั้น ยังมีต้าหู่และขุนพลต่งอยู่กับข้าด้วย พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”“แค่รออยู่ที่บ้านก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขารู้ว่าตนเองรู้สึกผิดต่อพวกนาง แต่บุรุษเกิดมาแล้วย่อมต้องสร้างฐานะไม่ใช่หรือ?สวรรค์ให้โอกาสเขาเกิดใหม่ จึงต้องใช้ความสามารถสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้!“น้องหรูเยียนยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะพานางไปอาณาจักรต้าเย่ก่อน รอให้พวกเรากลับมาแล้วค่อยทำความรู้จักกัน”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีกในเมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้ว พวกนางก็ได้แต่ทำตามภรรยาย่อมต้องเชื่อฟังสามี!“ท่านตงฟาง!”หลังจากพูดคุยกับภรรยาแล้ว หวังหยวนก็มองไปที่ตงฟางฮั่น“หลังจากที่ข้าไปแล้ว ต้องรบกวนท่านและท่านถงช่วยดูแลที่นี่ด้วย”“ข้าได้สั่งเอ้อหู่ ให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของพวกท่าน ห้ามกระทำการโดยพลการ!”“เมืองหลิงคือรากฐานของข้า จึงมีความสำคัญยิ่ง ต้องไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด!”“คนของอาณาจักรต้าเป่ยจ้องมองพวกเราอยู่ หานเทาพร้อมจะสู้รบกับข้าทุกเมื่อ พวกท่านต้องระวังตัว!”หวังหยวนกำชับหลายครั้งตงฟางฮั่นแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2075
ทันใดนั้น เสียงไอก็ขัดจังหวะหวังหยวนเขาหันไปมองตามเสียงจึงเห็นตงฟางฮั่นทั้งสองแค่สบตากันก็เข้าใจความคิดของกันและกัน“คุณหนูไป๋”“ข้าขอคิดทบทวนก่อน จึงค่อยให้คำตอบ! วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหนักใจเช่นนี้เลย รอให้ดื่มกันให้หนำใจก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันดีกว่า เจ้าว่าเช่นไร?”หวังหยวนให้เกียรติไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวจากท่านหวังเจ้าค่ะ!”เมื่องานเลี้ยงเลิกราและจัดการเรื่องที่พักของไป๋ลั่วหลีแล้ว หวังหยวนก็รีบออกไปข้างนอกพร้อมกับตงฟางฮั่นริมถนน หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเล่นไปพลางคุยกัน “ท่านตงฟาง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”“ข้าคิดว่าควรส่งกองกำลังไปช่วย!”“ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม โครงการชลประทานทำให้อาณาจักรอื่น ๆ เห็นถึงประโยชน์ เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่อาณาจักรต้าเป่ยก็กำลังเร่งสร้างโครงการชลประทานเหมือนกัน!”“ในเมื่อพวกเราสร้างเสร็จก่อน ก็ควรใช้โอกาสนี้ขยายอาณาเขต!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้ว รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย “ท่านตงฟาง ท่านลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนที่พวกเราพบกันที่หอหลิวหลี ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่ทำสงครามเพื่อให้โลกสงบสุข!”“หากข้ายกทัพตอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2074
ดูเหมือนว่าเมืองหลิงจะเป็นเมืองที่รุ่งเรืองและมั่งคั่งที่สุดในดินแดนทั้งเก้า!ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข เป็นที่หมายปองของทุกคน!เมื่อทุกคนกลับถึงบ้านของหวังหยวน พวกหลี่ซื่อหานได้สั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว หวังหยวนจึงแนะนำหลิ่วหรูเยียนให้เหล่าภรรยารู้จักพวกนางชินกับเรื่องแบบนี้แล้วบุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ไม่นานพวกนางก็สนิทสนมกันดั่งพี่สาวน้องสาวเนื่องจากไป๋ลั่วหลีอยู่ที่นี่ด้วย หวังหยวนจึงไม่อาจอยู่พูดคุยกับภรรยาได้ เพราะต้องไปดูแลไป๋ลั่วหลีก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทหวังหยวนกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากดื่มกับไป๋ลั่วหลีสองสามจอกแล้วจึงกล่าวว่า “คุณหนูไป๋เดินทางมาไกล คงไม่ใช่แค่มาขอบคุณข้ากระมัง?”“ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาก็บอกมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม! ข้าไม่ใช่คนใจแคบ! หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ข้าก็ยินดี”หวังหยวนเป็นคนใจกว้างไป๋ลั่วหลีได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเป็นเช่นที่ร่ำลือกันจริง ๆ!หวังหยวนมีสายตาเฉียบแหลม แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดใดหลบเลี่ยงสายตาเขาไปได้!“ในเมื่อท
