เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1250
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1251
เซียวฉู่ฉู่ครุ่นคิดในใจพลางพินิจมองหวังหยวน ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น“ครึ่งปีหรืออาจจะปีหนึ่งก็คงไม่มีปัญหา...”“เพียงแต่... หวังหยวน เจ้าคิดว่าข้าจะออกไปอย่างไรดี?”“หรือก็คือข้าควรจะใช้เหตุผลใดในการจากไป?”เมื่อเซียวฉู่ฉู่ถามคำถามนี้ หวังหยวนก็ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น“บัดนี้มีหนทางอยู่สองทาง”“ทางหนึ่งคือกล่าวไปตามความจริง อีกทางหนึ่งคือกล่าวด้วยคำลวง”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เซียวฉู่ฉู่ก็เข้าใจได้โดยง่าย“หนทางทั้งสองนี้ล้วนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย”คำกล่าวนี้ย่อมถูกต้องแล้ว หากมีทางเลือกสองทางย่อมมีทั้งข้อดีและข้อเสีย“หากกล่าวไปตามความจริง แม้ว่าอาจจะเกิดความวุ่นวาย แต่ความวุ่นวายนั้นก็คงไม่ยืดเยื้อนัก อย่างน้อยในช่วงปีนี้ก็น่าจะยังไม่เกิดอะไรขึ้น”“แต่แน่นอนว่าหากเลยไปกว่าหนึ่งปีแล้วท่านยังไม่เสด็จกลับ ก็อาจเกิดความวุ่นวายหนักได้!”“แต่หากกล่าวด้วยคำลวง เกรงว่าบัดนี้... ก็อาจเกิดความวุ่นวายได้ในทันที!”“ความวุ่นวายนี้ แม้จะเป็นเรื่องเลวร้าย แต่ก็อาจทำให้รู้ได้โดยง่ายว่าผู้ใดเป็นคนคิดร้ายต่อท่าน!”หวังหยวนอธิบายถึงข้อดีข้อเสียทั้งหมดให้ฟังเซียวฉู่ฉู่พย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1252
หวังหยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจึงได้ข้อสรุปนี้มา“คุณชาย ช่างคิดได้อย่างถ่องแท้”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เชียนหลงก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง“คุณชาย ข้าใคร่จะถามท่านว่า ท่าน... เหตุใดจึงไม่ทรงสงสัยเรื่องที่ข้าจะสามารถรักษาไทเฮาให้หายได้?”หวังหยวนจ้องมองหน้าเชียนหลง แล้วกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา“สาวน้อย เมื่อเจ้ากล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะบอกเจ้าให้ก็แล้วกัน”“แท้จริงแล้ว... เมื่อได้พบเจ้าครั้งแรกในงานประชุมกวีชิงหลง ข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา”“เพียงแต่เจ้ามีจิตใจที่เมตตา บริสุทธิ์ และจะไม่คิดร้ายต่อข้า ข้าจึงให้เจ้ามาอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง เพื่อให้เจ้ามีที่พำนักอันสงบสุข”“ส่วนเรื่องตัวตนของเจ้า แท้จริงแล้วไม่ได้สำคัญสำหรับข้า”หวังหยวนกล่าวด้วยความจริงใจ เขาไม่ค่อยเชื่อนักว่าเชียนหลงจะเป็นเพียงคนธรรมดาตั้งแต่แรกเริ่ม “คุณชาย ในเมื่อท่านรู้เช่นนั้นแล้ว ท่านไม่กลัวหรือว่าข้าจะคิดร้ายต่อท่าน?”เชียนหลงเกิดความสงสัยขึ้นมา โดยปกติแล้วหากเป็นคนแปลกหน้า ก็ควรมีความระมัดระวังบ้างไม่ใช่หรือ!แล้วเหตุใด...ถึงได้เชื่อใจได้โดยง่ายดายเช่นนี้!หวังหยวนยกยิ้มแล้วถามกลับ“แล้วเจ้าจะคิดร้ายต่อข้าหรือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1253
อ๋องเป่ยหลิง!เมื่อคำพูดสามคำนี้หลุดออกมา!ก็ทำให้ทุกคนตกใจกันหมด!นี่...อ๋องเป่ยหลิงไม่ใช่หวังหยวนหรอกหรือ!เขามาที่นี่ได้อย่างไร!ไม่เพียงแต่เหล่าขุนนางเท่านั้น แม้แต่อ๋องถูหนาน อ๋องเจิ้นตง และอ๋องหลงซีก็ตกใจเช่นกัน!เพราะพวกเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดไทเฮาจึงเรียกหวังหยวนมา!ในเวลานี้หวังหยวนเดินเข้ามาจากนอกท้องพระโรงเขาเดินเข้ามาทีละก้าวด้วยท่วงท่าสง่างาม!ผู้คนในราชสำนักต่างก็รู้จักหวังหยวนเป็นอย่างดี!พวกเขาย่อมรู้ถึงความสามารถของหวังหยวน! ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้ด้วยว่าหวังหยวนกำจัดอาณาจักรต้าอันได้ในคราวเดียว และยังขัดขวางการรุกรานเข้าสู่ต้าเย่ของพวกเขาด้วย!กล่าวได้ว่าพลังของคนผู้นี้สามารถครองโลกทั้งใบได้!เพียงแต่เขามาที่นี่แล้ว...ทุกคนต่างก็สับสน!ขณะที่ทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย หวังหยวนก็ได้เดินขึ้นไปบนแท่นแล้ว!“ถวายบังคมไทเฮา!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เซียวฉู่ฉู่จึงมองไปที่ทุกคน“ข้าไม่สบาย ขณะนี้ได้ทราบว่ามีภูเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งที่สามารถรักษาอาการป่วยของข้าได้ ข้าจึงจะต้องเดินทางไปอยู่ในที่แห่งนั้นนานที่สุดหนึ่งปี เร็วที่สุดครึ่งปี!”“ในช่วงครึ่งปี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1254
“ไทเฮาไปรักษาอาการป่วย ไท่จื่อขึ้นครองราชย์โดยมีพวกเราทั้งสี่เป็นผู้ช่วยเหลือ เป็นความคิดที่ดี!”“เพียงแต่... การให้ท่านกลับมานี้หมายความว่าไทเฮากังวลว่าจะมีคนสร้างความไม่สงบหรือเปล่า?”เพราะตามปกติแล้วมีเพียงอ๋องทั้งสามก็เพียงพอแล้ว!แต่การให้หวังหยวนมาด้วย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเซียวฉู่ฉู่กังวลว่าในบรรดาพวกเขาสามคนจะมีคนที่คิดไม่ซื่อ!และคนที่เซียวฉู่ฉู่วางใจมากที่สุดก็คือหวังหยวน!เพราะหากหวังหยวนต้องการยึดครองแผ่นดินอันกว้างใหญ่และต้องการเป็นฮ่องเต้ ไม่ว่าจะเป็นต้าเย่หรืออาณาจักรต้าเป่ย!ก็คงล่มสลายไปตั้งนานแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้นคือรากฐานของหวังหยวนอยู่ในดินแดนต้าเย่!ในดินแดนเมืองหลิง!เขาจึงจะไม่ยึดครองเมืองหวงแม้แต่ส่วนเดียว!ดังนั้นการที่หวังหยวนมาจึงเหมาะสมที่สุดหวังหยวนพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน!“เจ้าพูดถูกแล้ว ไทเฮามีความกังวลเช่นนั้นจริง จึงให้ข้ากลับมา”“อากู่ต๋า เจ้าคิดว่า... ในบรรดาพวกเจ้าสามคน ใครจะมีความคิดเช่นนี้?”“หรือว่า... ในราชสำนักแห่งนี้หรือแม้แต่ในวังชั้นใน ใครบ้างที่จะมีความคิดเช่นนี้?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ อ๋องถูหนานก็ส่ายหน้า“ข้าไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1255
ในเมื่อหวังหยวนตกลงกับเซียวฉู่ฉู่แล้วก็ย่อมสามารถป้องกันตนเองได้!ไม่เพียงแต่จะสามารถป้องกันตัวได้เท่านั้น แต่ยังสามารถควบคุมกิจการของเมืองหวงไว้ในมือได้อีกด้วย!ไม่เช่นนั้นหวังหยวนก็ไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือเซียวฉู่ฉู่!แน่นอนว่าเหตุผลที่เขาช่วยเหลือเซียวฉู่ฉู่นั้น เมื่อคิดดูดี ๆ แล้ว เหตุผลก็เรียบง่ายมาก!นอกจากเห็นแก่มิตรภาพแล้ว หวังหยวนยังไม่อยากเห็นโลกเกิดความโกลาหลจริง ๆ!ในขณะนี้เซียวฉู่ฉู่ยังไม่ได้จากไปแม้ว่านางจะร้อนใจ แต่ก็ยังต้องจัดการเรื่องราวภายในวังหลวงให้เสร็จสิ้นก่อนเป็นอันดับแรก!ซึ่งเรื่องแรก!นั่นก็คือการทำให้วังชั้นในสงบสุข!คราวนี้นางจะต้องจากไปครึ่งปีหรือหนึ่งปี!ดังนั้นวังชั้นในย่อมต้องมีผู้นำ!อันกุ้ยเหรินและเจิ้งกุ้ยเหริน!ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นสตรีที่มียศสูงที่สุดรองจากนาง!นางสนิทกับเจิ้งกุ้ยเหรินมากกว่า ดังนั้น...ย่อมต้องมอบอำนาจภายในราชสำนักให้กับเจิ้งกุ้ยเหริน!เพียงแต่ว่า...ตอนนี้นางยังไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนลงมือทำร้ายนาง!หากเป็นอันกุ้ยเหริน ถึงแม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ แต่นางก็ระมัดระวังอันกุ้ยเหรินอย่างเข้มงวด!อันกุ้ยเหรินจึงน่าจะลงมือได้ย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1256
“เหตุใดจู่ ๆ จึงถามเช่นนี้?”อันกุ้ยเหรินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา แต่กลับพูดว่า “ท่านพี่ เรื่องนี้พักไว้ก่อนเถิด ข้าอยากถามท่านว่า... เซียวฉู่ฉู่ป่วยจริงหรือไม่?”เมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินคำถามก็ขมวดคิ้ว“ข้าก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ว่า... ข้าคิดว่าน่าจะจริง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เรียกหวังหยวนมา และจะไม่จากเมืองหวงไป ข้าจึงคาดว่านางคงจะป่วยจริง ๆ!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อันกุ้ยเหรินก็พยักหน้า“ท่านพี่และข้าคิดเหมือนกัน แต่ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ นั่นก็คือ... เซียวฉู่ฉู่จะหายดีหรือไม่”“เมื่อนางจากไปเช่นนี้ นางจะรอดหรือไม่!”เมื่ออันกุ้ยเหรินพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็หรี่ตา“เรื่องนี้พูดตามตรงพี่เองก็อยากรู้เช่นกัน เซียวฉู่ฉู่คนนี้จะรอด... หรือไม่รอด!”อ๋องเจิ้นตงสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นจึงพูดต่อ“น้องสาว ครั้งก่อนที่พี่ล้มเหลวจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ในเวลานั้นเซียวฉู่ฉู่อยู่ที่เมืองหลวงและยังมีหวังหยวนคนนี้อีกด้วย พี่จึงล้มเหลว!”“แต่ว่า... ครั้งนี้เซียวฉู่ฉู่ออกจากเมืองหลวงเมืองหวงไปแล้ว และยังเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งปีหรือหนึ่งปี นี่คือโอกาสสำคัญสำหรับเรา!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1257
อ๋องเจิ้นตงชื่นชมและเคารพหวังหยวนมาโดยตลอด!เพราะคนที่เขาพ่ายแพ้ไม่ใช่เซียวฉู่ฉู่ แต่เป็นหวังหยวน!และในปัจจุบัน หวังหยวนยิ่งเก่งกล้ามากขึ้น ดังนั้น...เขาจึงเกรงกลัวเป็นธรรมดา!“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ!”เมื่ออันกุ้ยเหรินได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกับอึ้งไป!หากไม่สามารถจัดการกับหวังหยวนได้ แล้วการที่พวกเขามาหารือกันที่นี่จะมีประโยชน์อะไร?“น้องสาว เรื่องนี้... สิ่งที่เราต้องทำไม่ใช่ลงมือจากภายนอก แต่ต้องลงมือจากภายในกำแพงวังนี้ต่างหาก!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อันกุ้ยเหรินก็ถึงกับตกใจ“อะไรนะ? ท่านพี่ ข้าไม่เข้าใจ ท่านต้องการจะสื่ออะไร!”อันกุ้ยเหรินสงสัย เมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินคำถามก็ยกยิ้ม“ง่ายมาก สิ่งที่เราต้องทำคือยึดครองวังหลวงแห่งนี้โดยเร็วที่สุด! ให้วังชั้นในตกอยู่ในกำมือของเจ้า!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงตรัสจบ อันกุ้ยเหรินก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเข้าใจ“ท่านพี่ ข้าเข้าใจแล้วว่าท่านจะสื่ออะไร แต่...เรื่องนี้คงยาก เพราะเซียวฉู่ฉู่ได้สั่งให้ข้าและเจิ้งกุ้ยเหรินร่วมกันดูแลวังชั้นใน แล้วข้า... ข้าจะให้นางมอบอำนาจในการดูแลวังชั้นในให้ข้าคนเดียวได้อย่างไร?”คำพูดของอันก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1258
อันกุ้ยเหรินไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว เพราะนางทราบดีว่าหากพี่ชายของนางครองอำนาจในวังหลวงแล้วจะเกิดอะไรขึ้น!อย่างน้อยนางก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครอีกต่อไปแล้ว!...ในขณะเดียวกัน ภายในจวนอ๋องเป่ยหลิงหวังหยวนและเกาเล่อกำลังนั่งจิบชาพูดคุยกันอยู่ในห้อง“เกาเล่อ เจ้ารู้จักอันกุ้ยเหรินและเจิ้งกุ้ยเหรินบ้างหรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็พยักหน้า“ทั้งสององค์นี้เป็นพระสนมเอกของฮ่องเต้องค์ก่อน แม้ว่าจะไม่ได้รับความโปรดปรานเท่ากับไทเฮา แต่ก็ถือว่าได้รับความโปรดปรานมากทีเดียว!”“ก่อนฮ่องเต้องค์เสด็จสวรรคต พระองค์ไม่ได้ขับไล่พระสนมทั้งสองออกไป แต่ให้พระสนมทั้งสองพำนักอยู่ในวังหลวงเพื่อเสวยสุขต่อไป จึงแสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้องค์ก่อนเมตตาต่อพระสนมทั้งสอง”“ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ ข้าไม่รู้จักเจิ้งกุ้ยเหริน แต่ข้ารู้จักอันกุ้ยเหรินอยู่บ้าง เมื่อครั้งที่นางติดตามอ๋องเจิ้นตง ข้าเคยพบนางหลายครั้ง!”“นาง... ไม่ค่อยมีสติปัญญาเฉียบแหลมมากนัก หลายเรื่องล้วนแต่เชื่อฟังอ๋องเจิ้นตง!”“ส่วนเจิ้งกุ้ยเหริน ข้ารู้จักนางน้อยมาก!”หลังจากหวังหยวนฟังแล้วก็ยกยิ้ม“เชื่อฟังอ๋องเจิ้นตงมากสินะ...”หลังจา
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
