บทที่ 1245

เมื่อต้าหู่เห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ จึงหยุดมือทันที ไม่ได้จัดการกับพวกเขาต่อ

เขาเดินเข้าไปหาเด็กกลุ่มนี้ทีละก้าว แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้งว่า “พวกเจ้าเป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงมาเป็นโจรที่นี่?”

เด็กหลายคนตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวจนแทบขวัญกระเจิง!

พวกเขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นโดยไม่รู้ตัว และพยายามถอยหลังหนีไปเรื่อย ๆ เห็นได้ชัดว่าต้าหู่ดูเหมือนจะไม่คิดจะจัดการกับพวกเขาต่อไปแล้ว แต่กลับถามถึงที่มาของพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ทำให้เด็กคนหนึ่งที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม จู่ ๆ ก็ตาแดงก่ำแล้วน้ำตาไหลพราก

“พวกเรา... พวกเราเป็นคนเขตหลิน...”

“เขตหลินหรือ?”

หลังจากที่ต้าหู่ได้ทราบที่มาของพวกเขา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนหันกลับไปมองหวังหยวนโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็มองไปที่เด็ก ๆ เหล่านี้แล้วถามกลับไปอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจังว่า “แล้วอย่างไรต่อ?”

เด็กโตซึ่งเป็นหัวหน้าปาดน้ำตาบนใบหน้า เขาอดกลั้นสะอื้นไม่อยู่ขณะพูดด้วยเสียงเบาว่า “พวกเราไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ต้องพึ่งพาอาศัยกันมาตั้งแต่เด็ก และไม่รู้ว่าจะไปหาเงินได้จากที่ไหน...”

“พวกเราเคยตั้งแผงขายของ แต่ก็ถูกไล่และยังถูกขโมยของไปด้วย