LOGINShare
บทที่ 1128
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1129
เฉินอวิ๋นจื้อสับสนเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะถามหงหยิ่งได้ฟังเช่นนั้นจึงตอบทันที “มีสองทางเลือก ทางเลือกแรกคือเชื่อฟัง หรือทางเลือกที่สองคือตาย!”พูดจบนางก็จ้องหน้าเฉินอวิ๋นจื้อเขารู้สึกหมดหนทาง!ตอนนี้เขาอยากจะลงมือฆ่าสตรีผู้นี้ด้วยซ้ำ!เพราะการมีนางอยู่ที่นี่เป็นอุปสรรคสำหรับเขาจริง ๆแต่เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อเห็นนางทำเช่นนี้จึงตัดสินใจไม่ทำ“คือว่า... จะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ต้องบอกข้ามาก่อนว่าท่านจะทำอะไร และท่านเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า!”“ไม่เช่นนั้น... ข้า... ข้าคงไม่กล้าให้ท่านมาพักที่นี่ด้วยหรอก!”เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด แต่หงหยิ่งกลับตะคอกอย่างเย็นชาเมื่อได้ฟังเช่นนั้น แล้วจ่อคมดาบลงบนคอของเขาทันที“อย่ายุ่งเรื่องของข้า ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ข้ามีศัตรู ข้าบอกได้เพียงเท่านี้ ถ้ายังสงสัยอีกข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสีย!”หงหยิ่งตะคอกอย่างเย็นชา สายตานางดุดันอย่างยิ่งเฉินอวิ๋นจื้อรีบพยักหน้าพลางแสร้งทำเป็นกลัวมาก“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว...”แต่เขากลับสงสัยในใจมาก ศัตรูหรือ?นี่คือเมืองหลวงต้าอัน ใครจะเป็นศัตรูของนาง?ตระกูลเซิ่งหรือ?แต่เขาไม่ได้ถามออกไป เพราะหากยังไม่ได้ถามเรื่องนี้ตอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1130
ขณะนี้ไป๋ชิงชางและไป๋เฟยเฟยมาที่หมู่บ้านต้าหวังอีกครั้งทุกครั้งที่มาไป๋ชิงชางจะไม่นำอะไรมาเลย เพราะคิดว่าคงไม่มีสิ่งใดที่จะเข้าตาของหวังหยวนได้แต่ทุกครั้งที่กลับไป เขามักจะได้ของติดตัวไปด้วยเสมอมีตั้งแต่อาหารบางชนิด ไปจนถึงสินค้าจากแก้วบางชนิดไท่จื่อแห่งอาณาจักรต้าเป่ยและหวังหยวนนั้นสนิทกันมากจนเป็นเหมือนพี่น้องกัน!“หวังหยวน ถ้วยคริสตัลที่ท่านให้ข้าครั้งที่แล้วนั้นดีจริง ๆ คราวนี้ขอให้ข้าเพิ่มอีกสักใบสิ”ไป๋ชิงชางพูดอย่างไร้ยางอาย หลังจากไป๋เฟยเฟยได้ฟังเช่นนั้นก็พูดไม่ออก“พี่ใหญ่ ทุกครั้งที่มาที่นี่ท่านจะต้องได้อะไรบางอย่างติดไม้ติดมือไปเสมอ อีกไม่กี่ปีข้าเกรงว่าพี่หวังอาจจะกลายเป็นขอทานไปแล้ว”ไป๋เฟยเฟยพูดด้วยความหงุดหงิดไป๋ชิงชางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เอ๊ะ เจ้าเข้าข้างใครกันแน่เนี่ย? เจ้าเป็นน้องสาวของข้า เหตุใดจึงไปเข้าข้างคนอื่นแทนล่ะ? ขนาดหวังหยวนยังไม่พูดอะไรเลย และเจ้าก็ไม่ใช่ภรรยาของเขาด้วย เหตุใดเจ้าถึงพูดมากถึงเพียงนี้!”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ดังขึ้น ไป๋เฟยเฟยก็หน้าแดงทันทีหวังหยวนก็ทำอะไรไม่ถูกหลังจากได้ฟังเช่นนั้นในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เมื่อไป๋ชิงชางมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1131
หูเมิ่งอิ๋งและหวงเจียวเจียวยิ้มแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สามีกับพี่สาวเป็นคนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องนี้เอง พวกเราจะไม่เข้าไปยุ่ง”เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หวังหยวนจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พวกเจ้าไม่ขัดกันเลยหรือ? หมายความว่าอย่างไร? พวกเจ้าไม่คัดค้านหากสามีของเจ้าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นหรือ?”หญิงสาวทั้งสองตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ตราบใดที่เป็นคนดี เหตุใดเราถึงต้องคัดค้านด้วยล่ะ?”หวังหยวนก็พูดไม่ออก หากเป็นในยุคที่เขาจากมา พวกนางคงจะเริ่มทะเลาะกันจนถึงขั้นหย่าร้างกับเขาไปแล้ว“แต่ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับไป๋เฟยเฟย ข้ารู้สึกขอบคุณไป๋เฟยเฟยมาก เพราะนางก็เป็นคนซื่อสัตย์มากเช่นกัน แต่ตอนนี้หากเข้าไปมีส่วนร่วมกับราชวงศ์ เราอาจจะมีชีวิตที่ไม่สบายเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้”“ข้ารู้ด้วยว่าตระกูลไป๋กำลังวางแผนอะไร แน่นอนว่าข้ารู้ด้วยว่าไป๋เฟยเฟยใจดีกับข้ามาก และทุ่มเทให้ข้ามาก แต่... ข้าทำได้เพียงรับความหวังดีจากนางเท่านั้น ไม่อาจตอบแทนความเมตตาของนางที่มอบให้ข้าได้ด้วยวิธีนั้น”จุดประสงค์ของหวังหยวนในการทำเช่นนี้ไม่เพียงเพื่อตัวเขาเองเท่านั้น แต่ยังเพื่อหมู่บ้านต้าหวังและหลี่ซื่อหานด้วย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1132
เมื่อหงหยิ่งได้ฟังเช่นนั้นก็แอบหัวเราะในใจชายคนนี้ติดกับดักนางเข้าแล้ว!ดีมาก!ความพยายามอย่างหนักในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาไม่ได้ไร้ผล!หงหยิ่งยกยิ้มแล้วมองเฉินอวิ๋นจื้ออย่างอ่อนโยน“ครั้งนี้... ข้าต้องทำได้แน่นอน ถ้าทำได้... พี่ใหญ่เฉิน ข้าอยาก... จะอยู่ที่นี่ตลอดไป ได้หรือไม่?”มีบางอย่างแปลก ๆ ฉายแววในดวงตาของหงหยิ่ง ราวกับว่านางกำลังเขินอายเล็กน้อยเฉินอวิ๋นจื้อไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้!ครั้งสุดท้ายที่นางออกไปนานมาก และไม่กลับมาหลายวันทำให้เขากังวลแทบตาย!ตอนนี้...นางกำลังจะออกไปอีก...พูดตามตรงคือ เฉินอวิ๋นจื้อไม่อยากให้นางไปเลยจริง ๆ!“เจ้าไม่เคยบอกข้าเลยว่าความแค้นครั้งนี้ร้ายแรงเพียงใด ช่วยบอกข้าตอนนี้ได้หรือไม่?”เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด หลังจากหงหยิ่งได้ฟังเช่นนั้นก็มีบางอย่างในใจที่อยากจะบอก แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม!“ถ้าข้าทำสำเร็จ เรื่องนี้ก็จะจบลงแล้ว”“แต่หากไม่สำเร็จก็ลืมไปเสียเถิด ทำเหมือนว่าข้าไม่เคยมาที่นี่เลยก็แล้วกัน”“เจ้าอย่าถามข้าเลย ศัตรูของข้าไม่ใช่คนที่เจ้าจะสามารถยั่วยุได้”หงหยิ่งเผยรอยยิ้ม จากนั้นก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่พูดอะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1133
แน่นอนว่านางไม่มีทางเลือก เพราะนางได้สาบานแล้วว่าจะจงรักภักดีต่อเซิ่งตงฉยง ไม่ว่านางจะต้องใช้วิธีการใดนางก็จะทำ!เฉินอวิ๋นจื้อเฝ้าดูทั้งคืน แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราว!เขาทุกข์ใจและเจ็บปวดมาก!ดวงตาของเขาแดงก่ำหลังจากนอนไม่หลับมาทั้งคืน เขาหวังว่าหงหยิ่งจะกลับมาเรียกตนว่าพี่เฉินตามปกติอีกครา!“บางที... อาจจะกลับมาพรุ่งนี้...”เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความกระวนกระวาย นัยน์ตาฉายแวววิตกกังวลและคาดหวังแต่ในวันที่สองและสามก็ยังไม่เห็นวี่แววของหงหยิ่ง!เขาจึงรู้สึกสิ้นหวังแล้ว!ทุกวันนี้เขาไม่รู้รสอาหารหรือชาอีกต่อไป เฝ้าพะวงอยู่กับการรอให้หงหยิ่งกลับมาเท่านั้น!แต่ย่างเข้าวันที่สี่ วันที่ห้า วันที่หก!นางก็ยังไม่ปรากฏตัวด้วยซ้ำ!ทำให้เฉินอวิ๋นจื้อตื่นตระหนกอย่างยิ่ง!เขารู้สึกว่าต้องมีเรื่องร้ายบางอย่างเกิดขึ้น!เขาไม่เคยกังวลหนักถึงเพียงนี้มาก่อน!ในที่สุดยามเช้าตรู่ของวันที่เจ็ด เขาก็เห็นร่างหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นเคยมีบาดแผลเต็มตัว ทันทีที่กลับมาถึง นางก็เหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วหมดสติไป!“น้องสาว!”เฉินอวิ๋นจื้อรู้สึกตื่นตระหนก ในใจเต็มไปด้วยความกังวล!เขาจึงเริ่มตร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1134
หงหยิ่งใช้แผนการมามากแล้ว และนี่คือสิ่งที่นางรอคอย!วันนี้นางรู้ว่าในที่สุดนางก็ทำสำเร็จแล้ว!ใช้เวลามากกว่าสามเดือนในการขจัดความกังวลและความเคลือบแคลงของเขา!พูดตามตรงคือมันยากมาก!ถ้าไม่ใช่เพราะหงหยิ่งทำเช่นนี้ก็คงล้มเหลวไปนานแล้ว!มีเพียงคนระดับหงหยิ่งเท่านั้นที่ทำได้อย่างแนบเนียน!“พี่ใหญ่เฉิน ท่านจะช่วยข้าได้อย่างไร?”หงหยิ่งแสร้งทำเป็นพูด แต่เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อได้ฟังดังนั้นก็ไม่อ้อมค้อม เขายกมือขึ้นทุบไปที่เสาหินขนาดใหญ่จนแตกออกเป็นเสี่ยง!เมื่อหงหยิ่งเห็นเช่นนั้นก็แสร้งทำเป็นตกใจ“พี่ใหญ่เฉิน... ท่าน... ท่านเป็นใครกันแน่? ท่าน...”นางรีบผลักเฉินอวิ๋นจื้อออกไป ช่างเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมเสียจริง!“น้องสาว เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ามีสถานะพิเศษที่ปกปิดไว้มาโดยตลอด เจ้าเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังก่อน ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า และจะไม่ทำอะไรไม่ดีกับเจ้าด้วย!”หลังจากที่เฉินอวิ๋นจื้อพูดจบ หงหยิ่งก็มองเขาด้วยสายตาระแวง ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นการเล่นละคร!“จริงหรือ?”หงหยิ่งอดไม่ได้ที่จะถาม“แน่นอน ข้าจะโกหกเจ้าไปเพื่ออะไร?”เมื่อหงหยิ่งได้ฟังดังนั้นจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1135
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะทำเป็นว่าข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”หงหยิ่งมองเฉินอวิ๋นจื้อแล้วพูดอย่างจริงจังแต่เฉินอวิ๋นจื้อกลับลังเล“คือว่า... น้องสาว ข้า... ข้าอยากอยู่กับเจ้า ได้หรือไม่?”ทั้งสองได้แสดงความรู้สึกของตนออกมาแล้วแต่ไม่เคยแสดงออกตามตรงหงหยิ่งพยักหน้าเบา ๆ “พี่เฉิน ข้า... ข้ายินดีที่จะอยู่กับท่าน... ตราบใดที่ท่านไม่รังเกียจข้า...”เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด “เป็นไปได้อย่างไร? ข้าจะรังเกียจเจ้าได้อย่างไร!”“เป็นเพียงเพราะตัวตนของข้า ข้าจึงไม่สามารถอยู่ใกล้ใครได้ เรื่องของข้ากับเจ้านั้นข้าต้องถามผู้ใหญ่ก่อน ขอโทษด้วย”แน่นอนว่าหงหยิ่งไม่กลัวที่จะถูกตรวจสอบตัวตน เพราะนางได้สร้างตัวตนปลอมขึ้นมาแล้ว“ไม่เป็นอะไร หากมีปัญหาก็อย่ากังวลที่จะพูด ข้าจะปฏิบัติต่อท่านในฐานะเถ้าแก่ร้านขายธัญพืชและน้ำมัน”“แต่ว่าพี่เฉิน ท่านต้องการช่วยข้าอย่างไรล่ะ? พวกเราจะบุกไปที่วังหรือ? ข้าเคยไปที่นั่นสองครั้ง มันยากมาก”หงหยิ่งเริ่มทดสอบ เฉินอวิ๋นจื้อฟังแล้วจึงตอบว่า“มันไม่ได้ลำบากถึงเพียงนั้น ไม่ช้าก็เร็วจะเกิดเรื่องกับตระกูลเซิ่ง พวกเขาจะไม่อาจยับยั้งความทะเยอทะยานของตนเองอย่างแน่นอน เมื่อถึง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1136
เกาเล่อขมวดคิ้ว!แม้จะพบว่าไม่มีปัญหาก็ถือว่าเป็นเรื่องดี!แต่เขาก็ยังกังวล!เขารู้อยู่ในใจว่าเฉินอวิ๋นจื้อคงหลงรักผู้หญิงคนนี้มาก ไม่เช่นนั้นคงไม่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนางชัดเจนถึงเพียงนี้!“เฉินอวิ๋นจื้อเอ๋ยเฉินอวิ๋นจื้อ ข้ารู้จักเจ้าดีนะเจ้าเด็กน้อย แม้ว่าจะรอบคอบระมัดระวัง แต่เมื่อตกหลุมรักจะไม่มีวันปล่อยมือ!”“ดูเหมือนว่า... ข้าจะไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้แล้ว!”เมื่อเป็นเช่นนั้นเกาเล่อก็ตอบกลับเขาทันที โดยบอกให้เขารอผลการตรวจสอบก่อน หากผลออกมาดี เขาจะปล่อยให้เยี่ยนหงเข้าร่วมองค์กรเครือข่ายผีเสื้อโดยเร็วที่สุด!เกาเล่อทำเช่นนี้ก็เพื่อควบคุมเฉินอวิ๋นจื้อ เพราะเขากังวลจริง ๆ ว่าเขาจะเปิดเผยความลับหากใจร้อนเฉินอวิ๋นจื้อมีความสุขมากเมื่อได้รับคำตอบ!แต่เขาไม่รู้ว่าเกาเล่อยังคงมีความคลางแคลงใจอยู่!เกาเล่อเล่าเรื่องนี้ให้หวังหยวนฟังทุกอย่างในหมู่บ้านต้าหวังหวังหยวนยังคงมีรอยยิ้มเมื่อได้ฟังดังนั้น“เด็กหนุ่มเฉินอวิ๋นจื้อคนนี้ได้พบรักแท้แล้ว!”เกาเล่อฟังแล้วก็ยกยิ้มแล้วพูดว่า “พี่หยวน แม้ว่าเราจะสนับสนุนพี่น้องเมื่อพบรักแท้ แต่สถานะของเขานั้นไม่ธรรมดา
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
