เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1125
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1126
อาณาจักรต้าเป่ยดำเนินการตามนโยบายใหม่ทันที เห็นได้ชัดว่ากำลังฟื้นตัว!ความจริงทุกคนต่างเข้าใจสถานการณ์นี้ดีว่าการแก้ไขปัญหาสามอาณาจักรนั้นยาก ไม่ต้องพูดถึงว่ามีการทำศึกสงครามกันมานานมากแล้วยิ่งไปกว่านั้นคือสงครามเพิ่งจบลง แม้ว่ากองกำลังของทุกฝ่ายจะไม่เท่ากัน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะสามารถกวาดล้างคู่ต่อสู้ได้ในคราวเดียว!ดังนั้น...สถานการณ์ที่มั่นคงเช่นนี้จึงดูปกติมากไปหน่อย!“พี่หยวน ตระกูลไป๋ได้ดำเนินการตามนโยบายของท่านแล้ว ตอนนี้คนมากมายจากทั่วสารทิศกลับมาบ้านที่อาณาจักรต้าเป่ยแล้ว!”ช่วงนี้เกาเล่อค่อนข้างผ่อนคลาย เพราะเมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นแล้วมีองค์กรเครือข่ายผีเสื้อช่วยเหลือก็จะง่ายขึ้นมาก!ทุกคนอยู่ในตำแหน่งเฉพาะ คอยติดตามความเคลื่อนไหวต่าง ๆ โดยที่สามารถปกปิดตัวตนของตนเองได้เป็นอย่างดี จึงไม่ต้องใช้ความพยายามมากเท่ากับตอนก่อตั้งในตอนแรก“ตระกูลไป๋เป็นคนดีมาก อย่างน้อยเมื่อเทียบกับราชวงศ์ตระกูลเซิ่ง ข้าคิดว่าแผ่นดินนี้เหมาะสำหรับพวกเขามากกว่า”หวังหยวนไม่ได้พูดไร้สาระ แต่เขาพูดตามที่ใจคิดจริง ๆ“อืม... พี่หยวน ท่านไม่มีความคิดอยากครองแผ่นดินนี้บ้างจริงหรือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1127
หลังจากนั้นหงหยิ่งก็เดินออกไป ส่วนคนอื่น ๆ ก็รีบตามไปแสร้งทำเป็นต่อสู้กับนางทันใดนั้นเสียงการต่อสู้ก็ดังขึ้น!เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อที่กำลังหลับใหลได้ยินเสียงการต่อสู้ดังมาจากภายนอก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นจึงเดินไปที่หน้าต่างพร้อมกับแหวกม่านออกเล็กน้อยเพื่อมองออกไปข้างนอก“ใครจะเข้ามาในตรอกมืด ๆ แห่งนี้กัน?”เขาขมวดคิ้วอยากจะออกไปดู แต่ไม่สามารถทำได้ เพราะสุดท้ายเขาก็มาจากองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ และข้อมูลที่เขารวบรวมมาก็ไม่สามารถเปิดเผยได้!หากถูกเปิดเผย องค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะสูญเสียความแข็งแกร่งไปมาก หรืออาจจะถูกทำลายลงเลยก็เป็นได้!เขาจึงไม่ได้ออกไปแต่ก็ยังคงเฝ้าดูสถานการณ์ต่อไปแต่ในขณะนี้ จู่ ๆ ก็มีร่างหนึ่งกระโจนเข้ามาในลานบ้านของเขา แล้วมาซ่อนตัวอยู่ข้างในทันทีสักพักกลุ่มคนเหล่านั้นก็เดินผ่านลานบ้านไป“ลอบสังหารหรือ? หรือว่าเป็นศัตรูกัน?”เฉินอวิ๋นจื้อขมวดคิ้ว และไม่ขยับตัวอย่างหุนหันพลันแล่นด้วยวิธีนี้เวลาจึงผ่านไปทีละนาที ในไม่ช้าก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว“คนผู้นี้ค่อนข้างสงบดีทีเดียว”เฉินอวิ๋นจื้อยกยิ้มพลางคิดกับตัวเองแต่จู่ ๆ ร่างที่ซ่อนตัวนิ่งอยู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1128
หงหยิ่งรู้ว่าเฉินอวิ๋นจื้อกำลังเล่นละครอยู่ นางจึงใช้ประโยชน์จากกลอุบายด้วยการเล่นละครกลับ!“ข้าได้รับบาดเจ็บ ถ้าเจ้าไม่อยากตายก็เชื่อฟัง และอย่าไปแจ้งเจ้าหน้าที่หรือส่งเสียงดัง!”หงหยิ่งพูดแล้วเตะเฉินอวิ๋นจื้อออก ก่อนจะนั่งลงบนเตียง“ไปเอาผ้าพันแผลมาให้ข้าหน่อย!”หงหยิ่งตะคอกอย่างเย็นชา เฉินอวิ๋นจื้อกะพริบตา ถ้าเขาไม่กลัวว่าคนจะสงสัยเรื่องตัวตนของเขา เขาคงจะฆ่าสตรีผู้นี้ไปนานแล้วแต่เมื่อเห็นความงามของนาง เฉินอวิ๋นจื้อก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วไปทำตามคำสั่งด้วยการไปหยิบผ้าพันแผลและยารักษาแผลมาให้หงหยิ่งจ้องหน้าเฉินอวิ๋นจื้อแล้วบอกว่า “ทำแผลให้ข้าหน่อย หากเจ้ามีเจตนาชั่วร้าย ข้าจะฆ่าเจ้า!”หงหยิ่งพูดจบก็หันหลังไปถอดเสื้อออกทันใดนั้นแผ่นหลังที่ขาวเนียนสวยก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาของเฉินอวิ๋นจื้อ แต่กลางแผ่นหลังมีบาดแผลลึก!หากไม่ใช่เพราะนางปิดกั้นคมดาบไว้ได้ในช่วงเวลาวิกฤติ ดาบเล่มนี้อาจตัดกระดูกสันหลังของนางได้!หงหยิ่งช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก นางไม่ลังเลเลยที่จะทำให้ตนเองได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ เพื่อทำให้เฉินอวิ๋นจื้อหลงเชื่อ!จนถึงตอนนี้เฉินอวิ๋นจื้อก็ไม่สงสัยอะไรเลย เขาแสร้งทำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1129
เฉินอวิ๋นจื้อสับสนเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะถามหงหยิ่งได้ฟังเช่นนั้นจึงตอบทันที “มีสองทางเลือก ทางเลือกแรกคือเชื่อฟัง หรือทางเลือกที่สองคือตาย!”พูดจบนางก็จ้องหน้าเฉินอวิ๋นจื้อเขารู้สึกหมดหนทาง!ตอนนี้เขาอยากจะลงมือฆ่าสตรีผู้นี้ด้วยซ้ำ!เพราะการมีนางอยู่ที่นี่เป็นอุปสรรคสำหรับเขาจริง ๆแต่เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อเห็นนางทำเช่นนี้จึงตัดสินใจไม่ทำ“คือว่า... จะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ต้องบอกข้ามาก่อนว่าท่านจะทำอะไร และท่านเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า!”“ไม่เช่นนั้น... ข้า... ข้าคงไม่กล้าให้ท่านมาพักที่นี่ด้วยหรอก!”เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด แต่หงหยิ่งกลับตะคอกอย่างเย็นชาเมื่อได้ฟังเช่นนั้น แล้วจ่อคมดาบลงบนคอของเขาทันที“อย่ายุ่งเรื่องของข้า ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ข้ามีศัตรู ข้าบอกได้เพียงเท่านี้ ถ้ายังสงสัยอีกข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสีย!”หงหยิ่งตะคอกอย่างเย็นชา สายตานางดุดันอย่างยิ่งเฉินอวิ๋นจื้อรีบพยักหน้าพลางแสร้งทำเป็นกลัวมาก“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว...”แต่เขากลับสงสัยในใจมาก ศัตรูหรือ?นี่คือเมืองหลวงต้าอัน ใครจะเป็นศัตรูของนาง?ตระกูลเซิ่งหรือ?แต่เขาไม่ได้ถามออกไป เพราะหากยังไม่ได้ถามเรื่องนี้ตอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1130
ขณะนี้ไป๋ชิงชางและไป๋เฟยเฟยมาที่หมู่บ้านต้าหวังอีกครั้งทุกครั้งที่มาไป๋ชิงชางจะไม่นำอะไรมาเลย เพราะคิดว่าคงไม่มีสิ่งใดที่จะเข้าตาของหวังหยวนได้แต่ทุกครั้งที่กลับไป เขามักจะได้ของติดตัวไปด้วยเสมอมีตั้งแต่อาหารบางชนิด ไปจนถึงสินค้าจากแก้วบางชนิดไท่จื่อแห่งอาณาจักรต้าเป่ยและหวังหยวนนั้นสนิทกันมากจนเป็นเหมือนพี่น้องกัน!“หวังหยวน ถ้วยคริสตัลที่ท่านให้ข้าครั้งที่แล้วนั้นดีจริง ๆ คราวนี้ขอให้ข้าเพิ่มอีกสักใบสิ”ไป๋ชิงชางพูดอย่างไร้ยางอาย หลังจากไป๋เฟยเฟยได้ฟังเช่นนั้นก็พูดไม่ออก“พี่ใหญ่ ทุกครั้งที่มาที่นี่ท่านจะต้องได้อะไรบางอย่างติดไม้ติดมือไปเสมอ อีกไม่กี่ปีข้าเกรงว่าพี่หวังอาจจะกลายเป็นขอทานไปแล้ว”ไป๋เฟยเฟยพูดด้วยความหงุดหงิดไป๋ชิงชางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เอ๊ะ เจ้าเข้าข้างใครกันแน่เนี่ย? เจ้าเป็นน้องสาวของข้า เหตุใดจึงไปเข้าข้างคนอื่นแทนล่ะ? ขนาดหวังหยวนยังไม่พูดอะไรเลย และเจ้าก็ไม่ใช่ภรรยาของเขาด้วย เหตุใดเจ้าถึงพูดมากถึงเพียงนี้!”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ดังขึ้น ไป๋เฟยเฟยก็หน้าแดงทันทีหวังหยวนก็ทำอะไรไม่ถูกหลังจากได้ฟังเช่นนั้นในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เมื่อไป๋ชิงชางมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1131
หูเมิ่งอิ๋งและหวงเจียวเจียวยิ้มแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สามีกับพี่สาวเป็นคนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องนี้เอง พวกเราจะไม่เข้าไปยุ่ง”เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หวังหยวนจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พวกเจ้าไม่ขัดกันเลยหรือ? หมายความว่าอย่างไร? พวกเจ้าไม่คัดค้านหากสามีของเจ้าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นหรือ?”หญิงสาวทั้งสองตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ตราบใดที่เป็นคนดี เหตุใดเราถึงต้องคัดค้านด้วยล่ะ?”หวังหยวนก็พูดไม่ออก หากเป็นในยุคที่เขาจากมา พวกนางคงจะเริ่มทะเลาะกันจนถึงขั้นหย่าร้างกับเขาไปแล้ว“แต่ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับไป๋เฟยเฟย ข้ารู้สึกขอบคุณไป๋เฟยเฟยมาก เพราะนางก็เป็นคนซื่อสัตย์มากเช่นกัน แต่ตอนนี้หากเข้าไปมีส่วนร่วมกับราชวงศ์ เราอาจจะมีชีวิตที่ไม่สบายเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้”“ข้ารู้ด้วยว่าตระกูลไป๋กำลังวางแผนอะไร แน่นอนว่าข้ารู้ด้วยว่าไป๋เฟยเฟยใจดีกับข้ามาก และทุ่มเทให้ข้ามาก แต่... ข้าทำได้เพียงรับความหวังดีจากนางเท่านั้น ไม่อาจตอบแทนความเมตตาของนางที่มอบให้ข้าได้ด้วยวิธีนั้น”จุดประสงค์ของหวังหยวนในการทำเช่นนี้ไม่เพียงเพื่อตัวเขาเองเท่านั้น แต่ยังเพื่อหมู่บ้านต้าหวังและหลี่ซื่อหานด้วย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1132
เมื่อหงหยิ่งได้ฟังเช่นนั้นก็แอบหัวเราะในใจชายคนนี้ติดกับดักนางเข้าแล้ว!ดีมาก!ความพยายามอย่างหนักในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาไม่ได้ไร้ผล!หงหยิ่งยกยิ้มแล้วมองเฉินอวิ๋นจื้ออย่างอ่อนโยน“ครั้งนี้... ข้าต้องทำได้แน่นอน ถ้าทำได้... พี่ใหญ่เฉิน ข้าอยาก... จะอยู่ที่นี่ตลอดไป ได้หรือไม่?”มีบางอย่างแปลก ๆ ฉายแววในดวงตาของหงหยิ่ง ราวกับว่านางกำลังเขินอายเล็กน้อยเฉินอวิ๋นจื้อไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้!ครั้งสุดท้ายที่นางออกไปนานมาก และไม่กลับมาหลายวันทำให้เขากังวลแทบตาย!ตอนนี้...นางกำลังจะออกไปอีก...พูดตามตรงคือ เฉินอวิ๋นจื้อไม่อยากให้นางไปเลยจริง ๆ!“เจ้าไม่เคยบอกข้าเลยว่าความแค้นครั้งนี้ร้ายแรงเพียงใด ช่วยบอกข้าตอนนี้ได้หรือไม่?”เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด หลังจากหงหยิ่งได้ฟังเช่นนั้นก็มีบางอย่างในใจที่อยากจะบอก แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม!“ถ้าข้าทำสำเร็จ เรื่องนี้ก็จะจบลงแล้ว”“แต่หากไม่สำเร็จก็ลืมไปเสียเถิด ทำเหมือนว่าข้าไม่เคยมาที่นี่เลยก็แล้วกัน”“เจ้าอย่าถามข้าเลย ศัตรูของข้าไม่ใช่คนที่เจ้าจะสามารถยั่วยุได้”หงหยิ่งเผยรอยยิ้ม จากนั้นก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่พูดอะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1133
แน่นอนว่านางไม่มีทางเลือก เพราะนางได้สาบานแล้วว่าจะจงรักภักดีต่อเซิ่งตงฉยง ไม่ว่านางจะต้องใช้วิธีการใดนางก็จะทำ!เฉินอวิ๋นจื้อเฝ้าดูทั้งคืน แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราว!เขาทุกข์ใจและเจ็บปวดมาก!ดวงตาของเขาแดงก่ำหลังจากนอนไม่หลับมาทั้งคืน เขาหวังว่าหงหยิ่งจะกลับมาเรียกตนว่าพี่เฉินตามปกติอีกครา!“บางที... อาจจะกลับมาพรุ่งนี้...”เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความกระวนกระวาย นัยน์ตาฉายแวววิตกกังวลและคาดหวังแต่ในวันที่สองและสามก็ยังไม่เห็นวี่แววของหงหยิ่ง!เขาจึงรู้สึกสิ้นหวังแล้ว!ทุกวันนี้เขาไม่รู้รสอาหารหรือชาอีกต่อไป เฝ้าพะวงอยู่กับการรอให้หงหยิ่งกลับมาเท่านั้น!แต่ย่างเข้าวันที่สี่ วันที่ห้า วันที่หก!นางก็ยังไม่ปรากฏตัวด้วยซ้ำ!ทำให้เฉินอวิ๋นจื้อตื่นตระหนกอย่างยิ่ง!เขารู้สึกว่าต้องมีเรื่องร้ายบางอย่างเกิดขึ้น!เขาไม่เคยกังวลหนักถึงเพียงนี้มาก่อน!ในที่สุดยามเช้าตรู่ของวันที่เจ็ด เขาก็เห็นร่างหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นเคยมีบาดแผลเต็มตัว ทันทีที่กลับมาถึง นางก็เหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วหมดสติไป!“น้องสาว!”เฉินอวิ๋นจื้อรู้สึกตื่นตระหนก ในใจเต็มไปด้วยความกังวล!เขาจึงเริ่มตร
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2242
หวังหยวนใช้นิ้วเคาะเบา ๆ ที่หน้าผากของตน จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นส่วนเกาเล่อยกยิ้ม แล้วเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “นี่ก็เป็นเรื่องง่าย หากต้องการจะได้รับฉายาไร้เทียมทานย่อมต้องไปให้ถึงจุดสูงสุดของด้านนั้นๆ ต่อให้มีผู้เชี่ยวชาญมาสองคน พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องรับไว้ทั้งหมด สู้ให้พวกเขาทั้งสองประลองฝีมือกัน ผู้ใดแข็งแกร่งกว่า ผู้อ่อนแอกว่า ย่อมรู้ได้ในพริบตา!”“ท่านผู้นำคิดเห็นเช่นไรขอรับ?”หวังหยวนตบมือ เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร?เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?หากสามารถรวบรวมผู้ที่ไร้เทียมทานเหล่านี้มาอยู่เคียงข้างได้ เขาสามารถจินตนาการถึงภาพนั้นได้แล้ว!ต่อให้ภายภาคหน้าเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าผู้ครองเมืองหลิงอีกต่อไป เพียงแค่หอไร้เทียมทานก็สามารถทำให้ผู้คนทั่วหล้ายังคงเคารพเขา และปกป้องแผ่นดินให้สงบสุขได้ด้วย!“ดื่มสุรา! ดื่มสุรา!”หวังหยวนอารมณ์ดียิ่งนัก เขายกจอกสุราขึ้น พลางโบกมือให้กับทุกคน ทุกคนจึงดื่มสุราตามเฉินอวิ่นไม่ได้ทำตัวเป็นคนนอก ในไม่ช้าก็สามารถเข้ากับทุกคนได้ดี ผู้ที่มีความสัมพันธ์อันดีที่สุดกับเขาคือไฉจวิ้นแม้ว่าไฉจวิ้นจะอายุน้อยกว่าเขามาก แต่ไฉจวิ้นมีนิสัยห้าวหาญ อีกทั้งยังไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2241
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้”“อย่างไรเสีย ข้าก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ดื่มสุรากับท่านสักสองจอกที่นี่ก็ถือว่าได้สหายเพิ่มอีกคน”“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร แต่ดูจากความร่ำรวยของท่านแล้ว ภายภาคหน้าหากต้องการเงินทอง ท่านคงเป็นผู้ช่วยที่ดี”ชายคนนั้นไม่เกรงใจ เขากล่าวอย่างไม่ใส่ใจหวังหยวนรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเนื่องจากไท่สื่อลี่ได้เตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว ทุกคนจึงมุ่งหน้าไปยังบ้านของไท่สื่อลี่อย่างไรเสีย หวังหยวนก็ไม่อยากดื่มสุรากับคนทั้งเผ่า ประสบการณ์ครั้งก่อนยังคงแจ่มชัด เขาไม่อยากจะประสบพบเจออีก...อีกอย่าง ครั้งนี้ที่ต้องการจะดื่มสุราก็เพราะชายตรงหน้าคนนี้คนผู้นี้ช่างลึกลับยิ่งนัก แต่มีความสามารถที่แท้จริง หวังหยวนเป็นคนชอบคนเก่ง หากสามารถทำให้คนผู้นี้มาทำงานให้ตนได้ ภายภาคหน้าย่อมเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนาของเขา!“ไม่ทราบว่าท่านมีนามว่าอะไรหรือ?”ขณะที่ทุกคนกำลังเดินไปยังบ้านของไท่สื่อลี่ สายตาของหวังหยวนก็จับจ้องไปที่ชายคนนั้น“ท่านไม่ต้องสุภาพมากนักหรอก เรียกข้าว่าเฉินอวิ่นก็พอ”เฉินอวิ่นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ เห็นได้ชัดตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นคนคนพเนจร ไม่ยึดติดกับกฎเกณฑ์เฉินอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2240
หวังหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ย่อมไม่เป็นเช่นนั้นแน่ เขามีวรยุทธ์ล้ำเลิศ แต่กลับแต่งกายเรียบง่าย นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าเขาใช้เงินเท่าที่จำเป็น คาดว่าเงินทองส่วนเกินคงจะมอบให้ผู้อื่นไปหมดแล้ว”“นี่อาจจะเป็นความหมายของคำว่าคุณธรรมก็เป็นได้”“แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่สำคัญ หากต้องการจะพิชิตใจคนผู้นี้ ดูท่าแล้วคงต้องใช้ความคิดมากกว่านี้”เกาเล่อพยักหน้าเห็นด้วย เป็นเช่นนั้นจริงๆครึ่งชั่วยามผ่านไป ชายคนนั้นกระโดดลงมาจากที่สูงเพียงไม่กี่ครั้งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกหวังหยวน ในมือของเขาถือเกสรดอกไม้ที่ส่องประกาย“นี่คือเกสรของดอกหน้าผาชันหรือ?”ดวงตาของหวังหยวนก็เป็นประกาย เขากำลังจะยื่นมือไปรับ แต่ชายคนนั้นหดมือกลับ“สหาย ท่านสัญญากับข้าว่าจะให้หนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทอง จ่ายเงินแล้วค่อยรับของ เช่นนี้ถึงจะถูกต้อง”“หากข้าไม่เห็นเงิน ข้าก็ไม่อาจมอบสิ่งนี้ให้ท่านได้”ชายคนนั้นมีท่าทีที่หนักแน่นหวังหยวนจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทองนั้นมากมายยิ่งนัก แต่สำหรับข้าแล้วนั้นไม่นับว่ามากมาย เพียงแต่ว่าข้าไม่ได้พกทองติดตัวมามากมายเพียงนั้น หรือว่าท่านจะติดตามข้าไปยังเผ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2239
ดังเช่นที่ชายคนนั้นได้กล่าวไว้ บนหน้าผาสูงตระหง่านแห่งนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!แม้ว่าเกาเล่อจะมีวรยุทธ์ล้ำเลิศและฝึกฝนอยู่เป็นประจำ แต่ก็ไม่อาจปีนป่ายหน้าผาได้!เมื่อครู่นี้เขาตั้งใจจะเสี่ยงอันตราย หากสามารถนำดอกหน้าผาชันกลับมาได้ย่อมเป็นเรื่องดีแต่หากไม่สำเร็จ คงต้องสูญเสียชีวิตไป...ในขณะที่เขากำลังจะเคลื่อนไหวผ่านจุดที่ยากลำบากที่สุด ก็เห็นชายคนนั้นมาถึงข้างกาย ใช้เถาวัลย์พันรอบเอวของเขา แล้วพาเขากลับลงสู่พื้นดินทุกอย่างราวกับความฝัน ทำให้เกาเล่อไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น!หลังจากที่ชายคนนั้นช่วยเหลือเกาเล่อแล้ว ก็ไม่ได้เสียเวลาพูดคุยกับพวกหวังหยวนอีก แต่กลับมุ่งหน้าไปยังหน้าผาอีกครั้ง!การเคลื่อนไหวนั้นช่างชำนาญยิ่ง ราวกับเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ!ทั้งสองคนที่ยืนอยู่บนหน้าผารู้สึกราวกับกำลังชมการร่ายรำ เพียงแต่ว่าท่วงท่าอันงดงามนี้ หากเกิดความผิดพลาดเพียงครึ่งก้าวย่อมต้องแลกมาด้วยชีวิต!ผลลัพธ์ที่ตามมานั้นร้ายแรงยิ่งนัก!หวังหยวนและเกาเล่อสบตากัน เกาเล่อเอ่ยขึ้นว่า “ชาติที่แล้วเจ้านี่คงเกิดเป็นลิง ทักษะของเขาจะดีเยี่ยมปานนี้ได้อย่างไร? หรือว่าจะเป็นผู้มีวิชาที่เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2238
น่าเสียดาย หากต้องการเก็บเกสรดอกหน้าผาชันก็จำเป็นต้องมีทักษะอย่างแท้จริง!“ท่านรู้จักดอกหน้าผาชันด้วยหรือ?”หวังหยวนเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว“ย่อมต้องรู้จักสิ”“ท่านไม่อยากรู้หรือว่าข้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”“ง่ายมาก! ข้าเองก็มาเพื่อดอกหน้าผาชันนี้เช่นกัน!”ชายคนนั้นกอดอกพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ“ท่านต้องการดอกหน้าผาชันไปทำอะไร?”หวังหยวนรีบถาม“แน่นอนว่าต้องนำไปแลกเงิน”“ดอกหน้าผาชันนับว่าเป็นสมุนไพรล้ำค่า ข้าต้องพึ่งพามันเพื่อหาทางอยู่รอด!”“ดอกหน้าผาชันหนึ่งดอกสามารถขายได้สิบตำลึงเงิน เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายทั้งเดือนของข้า!”หวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง เพียงแค่สิบตำลึงเงินเองหรือ?“เหตุใดจึงมีราคาแต่ไม่มีคนขาย?”หากสามารถใช้เงินซื้อดอกหน้าผาชันในตอนนั้นได้ เขาจะลำบากเดินทางมาที่นี่เพื่ออะไร?บ่ายวันนี้ หวังหยวนได้แอบสอบถามมาแล้ว ปรากฏว่าในเผ่าไม่มีดอกหน้าผาชันแม้แต่ดอกเดียว!เขามีบารมีสูงส่งในเผ่า ผู้คนในเผ่าย่อมไม่หลอกลวงเขาหรือว่า...ชายตรงหน้าเขากำลังโกหก?“เหตุใดท่านมองข้าเช่นนี้?”“แน่นอนว่าดอกหน้าผาชันไม่ได้มีไว้ขายให้กับคนในเผ่า เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการสิ่งนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2237
ในขณะที่หวังหยวนกับเกาเล่อกำลังพูดคุยกัน พลันได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น“เขาพูดถูก หากตกลงมาจากยอดเขานี้ ต่อให้เจ้ามีสามเศียรหกกรก็จะต้องแหลกเป็นชิ้นแน่นอน!”“ถึงตอนนั้น สภาพย่อมดูไม่จืด!”หวังหยวนกับเกาเล่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียด รีบหันไปมองตามต้นเสียงเมื่อสักครู่นี้พวกเขาทั้งสองคนกลับไม่ทันสังเกตว่าในความมืดมิดนั้นยังมีผู้อื่นซ่อนอยู่ด้วย!“พวกท่านไม่ต้องเครียด! ข้าไม่มีเจตนาร้ายต่อพวกท่าน!”ชายคนนั้นค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืด เขาแต่งกายด้วยชุดผ้าป่าน อายุใกล้เคียงกับหวังหยวน ใบหน้าใต้แสงจันทร์ ของเขาเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา“ไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร?”“เหตุใดจึงมาที่นี่ในยามนี้?”ภูเขาทางเหนือตั้งอยู่ในที่ห่างไกล รอบด้านไม่มีบ้านเรือนผู้คน แม้แต่หมู่บ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ยังอยู่ห่างออกไปหลายร้อยลี้!ไม่เช่นนั้น หวังหยวนคงไม่ต้องเสียเวลาเดินทางมาหลายชั่วยาม!แต่ในสถานที่เช่นนี้กลับมีคนแปลกหน้าปรากฏตัว จะไม่ให้สงสัยได้อย่างไร?ชายคนนั้นยิ้มพลางโบกมือเอ่ยว่า “ข้าก็เพียงแค่เดินทางผ่านมาที่นี่ เห็นพวกท่านทั้งสองกำลังเตรียมปีนหน้าผา จึงคิดจะดูความสนุกสักหน่อย”“แต่ข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2236
ในใจนางก็รู้เรื่องราวเหล่านี้ดี และที่พูดเช่นนี้กับไฉจวิ้นก็เพราะว่านางมองว่าไฉจวิ้นเป็นน้องชายแท้ ๆ ของนางเองไม่ใช่หรือ?หากปฏิบัติต่อคนนอกย่อมไม่ใช่ท่าทีเช่นนี้หยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง หลิ่วหรูเยียนอาจจะรู้สึกเหนื่อยจึงหลับไปอย่างรวดเร็วในคืนนั้น หลังจากที่หวังหยวนกินอาหารเสร็จก็ได้ออกไปอย่างเงียบเชียบหลายชั่วยามต่อมาก็เป็นเวลาเที่ยงคืน หวังหยวนมายืนอยู่ตรงหน้าผาของภูเขาทางเหนือเมื่อมองออกไป อาจเป็นเพราะความมืดมิด จึงมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของหน้าผา ให้ความรู้สึกกดดันอย่างอธิบายไม่ถูก!หวังหยวนกอดอกยืนอยู่ด้านข้าง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มจางที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและสง่างาม“พายุใหญ่คลื่นยักษ์แบบไหนที่ไม่เคยพบเจอ?”“สถานการณ์แบบไหนที่ไม่เคยประสบ?”“เพียงแค่หน้าผา คิดจะขวางทางข้าได้หรือ?”“ช่างน่าขันนัก!”ขณะที่พูด หวังหยวนก็ลุกขึ้นเตรียมที่จะปีนขึ้นหน้าผาด้วยมือเปล่า ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวมาจากด้านหลังเขาหันกลับไปโดยสัญชาตญาณ สายตาจับจ้องไปที่ผู้มาเยือน ผู้ที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเกาเล่อ!ท่ามกลางความมืดมิด ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2235
“เช่นนั้นก็ได้ขอรับ...”เมื่อเห็นท่าทีที่แข็งกร้าวของหวังหยวน ไท่สื่อลี่ก็ไม่ได้กล่าวต่ออีก สุดท้ายก็จำต้องจากไปส่วนหวังหยวนนั่งลงศึกษาแผนที่อย่างละเอียดภายในห้องเมื่อไฉจวิ้นกลับมา หลิ่วหรูเยียนก็รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาไฉจวิ้นอย่างรวดเร็ว พลิกดูห่อผ้าในมือเขาอย่างตื่นเต้น“ครั้งนี้เจ้าทำได้ดีมาก!”“ซื้อของดี ๆ มาฝากข้ามากมายเพียงนี้เลยหรือ?”“ต่อไปต้องมอบเรื่องเช่นนี้ให้เจ้าจัดการแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนลูบศีรษะของไฉจวิ้น พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มไฉจวิ้นรู้สึกอึดอัด นี่นางเห็นเขาเป็นเด็กน้อยชัด ๆ แต่เขาก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว อายุอานามก็ไม่น้อย กลับถูกปฏิบัติเหมือนเด็กงั้นหรือ?ช่างน่าเจ็บใจนัก!แต่พี่สะใภ้ผู้นี้ก็เป็นคนที่เขาไม่อาจล่วงเกิน จึงทำได้เพียงอดทนหากเป็นผู้อื่นที่กล้าลูบศีรษะของเขา นี่ถือว่าเป็นการหาเรื่องตายชัดๆ!“จริงสิ พี่ใหญ่ของเจ้าอยู่ไหน?”“เมื่อครู่เขาออกไปกับไท่สื่อลี่ นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ยังไม่กลับมาอีก หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”หลิ่วหรูเยียนกินขนมพลางเอ่ยถามไฉจวิ้นชี้ไปที่นอกประตู แล้วตอบว่า “พี่ใหญ่อยู่ในลานบ้านขอรับ เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้ามา เขากำลั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2234
ครึ่งชั่วยามต่อมา ไท่สื่อลี่นำแผนที่มาให้ด้วยตนเอง ทางด้านหวังหยวนเฝ้ารออยู่ที่ลานบ้านเมื่อรับแผนที่มาก็ตรวจดูอย่างละเอียด คิ้วของหวังหยวนขมวดแน่นช่างอันตรายยิ่งนัก!แม้ว่าภูเขาทางเหนือจะเป็นภูเขาโดดเดี่ยว แต่ด้านข้างเป็นหน้าผาทั้งสิ้น หากต้องการเก็บเกสรของดอกหน้าผาชันก็ต้องปีนขึ้นไปบนหน้าผา ไม่มีเส้นทางอื่นให้เลือกเดินนี่ช่างเป็นเรื่องที่ยุ่งยากยิ่งนัก!หากไม่มีวิชาตัวเบา การปีนขึ้นหน้าผาด้วยมือเปล่านั้นยากราวกับปีนขึ้นสวรรค์!หวังหยวนตกอยู่ในห้วงความคิด ครุ่นคิดหาวิธีเก็บเกสรดอกหน้าผาชันส่วนไท่สื่อลี่ไม่ได้เอ่ยคำใด ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเวลาผ่านไปทีละน้อย ไม่นานไฉจวิ้นก็กลับมาพร้อมกับห่อผ้าห่อใหญ่ ในมือไม่เพียงแต่มีของกิน ยังมีของเล่นน่าสนใจอีกมากมายด้วยทั้งหมดนี้ก็เพื่อเอาใจหลิ่วหรูเยียนเป็นเพราะเขาเอง หลิ่วหรูเยียนจึงไม่อาจออกไปเที่ยวเล่นได้ สตรีนั้นอารมณ์แปรปรวน เขากลัวว่าหลิ่วหรูเยียนจะเก็บเรื่องนี้มาคิดเล็กคิดน้อย“กลับมาแล้ว”หวังหยวนเอ่ยอย่างเรียบเฉยไฉจวิ้นพยักหน้า เขามองหวังหยวนก่อนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดี หรือว่าเมื่อครู่นี้ทะเลาะกับพี่
