บทที่ 300

ฉินเฟิงเดินออกมาในตอนเที่ยง "ซีซี เราไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ"

"ได้ค่ะ รุ่นพี่ ฉันจะเลี้ยงเองค่ะ ครั้งก่อนรุ่นพี่บาดเจ็บเพราะช่วยฉันเอาไว้ นานขนาดนี้แล้วฉันยังไม่รู้จะขอบคุณรุ่นพี่อย่างไรดีเลย"

"อยากจะขอบคุณฉันมันง่ายจะตายไป ก็ขอบคุณด้วยร่างกายก็พอแล้ว"

ท่าทางของจ้าวซีซีดูอึดอัดเล็กน้อย วินาทีต่อมา ฉินเฟิงก็รีบพูดขึ้นมาว่า "แค่ล้อเล่นเท่านั้น เธออย่าจริงใจเลย ไปกินข้าวกันเถอะ"

ในเวลานี้ หญิงวัยกลางคนก็เดินเข้ามา "ลูกรัก ลูกทำงานเสร็จแล้วเหรอ? แม่ตุ๋นซุปไก่มาให้ลูกโดยเฉพาะเลยนะ จะได้บำรุงร่างกายไงล่ะ"

"แม่ครับ แม่มาได้ยังไงเนี่ย? ผมบอกแล้วว่ากลางวันไม่กลับไปกินข้าวไม่ใช่เหรอครับ?"

ฉินเฟิงขมวดคิ้ว เขารู้ว่าวันนี้จ้าวซีซีมาทำงานล่วงเวลาที่สตูดิโอ เขาก็เลยจงใจนัดจ้าวซีซีออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยแบบนี้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แม่ของเขาจะมาหิ้วซุปไก่มาที่บริษัทจริงๆ นี่มันจะทำให้วุ่นวายมากขึ้นหรือเปล่า?

"ลูกรัก นี่แม่ก็กลัวว่าลูกจะกินอะไรที่ไม่ค่อยมีประโยชน์ที่บริษัท ก็เลยหิ้วซุปไก่มาแบบนี้ พอดีเลยหนูจ้าวก็อยู่ พวกหนูก็กินด้วยกันได้นี่นา"

จ้าวซีซียิ้มอย่างกระอักกระอ่วนใจ "คุณป้าทานมื้อเที่ยง