บทที่ 102

หลินซีเดินตามหลังหลี่อู่หราน เมื่อเห็นจ้าวซีซีที่นั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยสีเข้ม

จ้าวซีซีรู้สึกถึงดวงตาของหลินซี แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากนัก แม่สามีหลี่อู่หรานพูดกับเธอทันทีอย่างไม่เกรงใจว่า “จ้าวซีซีเธอยืนขึ้นให้ฉัน ยังไม่ให้คุณหลินนั่งอีก เธอเป็นแขกคนสำคัญนะ!”

“นั่งลง!”

“ไม่ต้อง”

จ้าวซีต้องการยืนขึ้นโดยอัตโนมัติ แต่กลับถูกคุณย่าฮั่วดึงเอาไว้ และยังมีเสียงของฮั่วหานฮุยตามมาด้วย

แม่สามีหลี่อู่หรานพูดทันทีว่า “ลูก นี่ลูกทําอะไรอยู่ จ้าวซีซีผิวหยาบเนื้อหนา ยืนสักพักมันจะเป็นอะไรไป คุณหลินตั้งใจมา แม้แต่เก้าอี้สักตัวก็ไม่ให้คนอื่นนั่ง พูดออกไปมันจะไม่อับอายขายหน้าหรอกงั้นเหรอ?”

หลินซีพูดด้วยสีหน้าเสแสร้งว่า “คุณน้าคะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยืนได้”

ท่านหญิงฮั่วพูดว่า “ตอนนี้ซีซีไม่เหมือนกัน เธอตั้งท้องแล้ว ก็ต้องนั่งเป็นธรรมดา”

ประโยคนี้เหมือนกับเสียงสายฟ้าฟาด และมันก็ระเบิดออกในทันที

หลินซีตะลึงงันอยู่อย่างนั้น

แม่สามีหลี่อู่หรานก็เบิกตากว้างและมองไปที่จ้าวซีซี “เป็นไปไม่ได้ ทําไมจู่ๆ ก็ท้องได้แล้วล่ะ?”

ท่านหญิงฮั่วจึงรีบพูดว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร เธอไม่