แต่อาหารบางจานค่อนข้างจะอยู่ไกล เธอมองๆแล้วก็ต้องยอมถอดใจวินาทีต่อมา ตะเกียบของฮั่วหานฮุยก็ตกลงมาตรงหน้าเธอ สายตาของเธอหยุดชะงัก แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ขอบคุณค่ะที่รัก คุณก็มากินด้วยกันสิคะ”จ้าวซีซีคีบอาหารที่เขาไม่ชอบกินอย่างยิ้มแย้มและใส่ลงในจานตรงหน้าเขาฮั่วหานฮุยกวาดตาแล้วดึงตะเกียบกลับมาด้วยสีที่ไม่เปลี่ยนแปลงส่วนป้าหลิวที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ อีกเดี๋ยวจะต้องไปรายงานสถานการณ์กับท่านหญิงสักหน่อยแล้วหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ จ้าวซีซีก็ลูบท้องแล้ว “กินจนอึดอัดเลย”“คุณชายคะ คุณชายออกไปเดินเล่นกับคุณนายน้อยสักหน่อยนะคะ มีประโยชน์ต่อทั้งคนท้องและลูก”มือของจ้าวซีซีหยุดชะงัก “ไม่ต้องหรอกมั้งคะ”ให้ฮั่วหานฮุยเดินเล่นกับตัวเอง สู้เธอออกไปเดินเองเสียดีกว่าน้ำเสียงราบเรียบของชายหนุ่มดังแว่วมาจากด้านข้าง “ได้สิ”จ้าวซีซีฝืนกระตุกรอยยิ้มออกมา “ความจริงแล้ว ฉันไปเดินเองได้นะ”ชายหนุ่มกอดไหล่ของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้ “เดินเล่นมีผลดีต่อคนท้อง ไปกันเถอะ”ในที่สุดจ้าวซีซีก็มาถึงเส้นทางเดินของชุมชนกับเขาอย่างไม่เต็มใจ กลางคืนในฤดูร้อนเย็นมาก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว
จ้าวซีซีไม่คิดว่าชายหนุ่มจะถามคำถามกับตัวเองอีกครั้ง มันยากที่จะจัดการเล็กน้อยชายหนุ่มมองลงมา จากนั้นก็พูดอย่างลำบากใจว่า “มันยากที่จะตอบขนาดนั้นเลยเหรอ?”“ไม่ใช่หรอกนะ”จ้าวซีซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และเงยหน้ามองเขา “แล้วคุณอยากฟังความจริงหรือคำโกหกล่ะ?”“... ผมคิดว่าคุณควรหุบปากจะดีกว่า”พอพูดจบ ฮั่วหานฮุยก็หันกลับไปจ้าวซีซีก้าวไปข้างหน้า เธอเห็นสุนัขตัวใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ยืนขึ้นและกระดิกหางมองเธอเธอหยุดเดินทันที จิตใต้สํานึกบอกให้เธอถอยออกมา “อย่า อย่าเข้ามานะ”เธอมองไปที่สุนัขตรงหน้า แม้ว่าเธอจะไม่มีเจตนาร้ายต่อสุนัข แต่เนื่องจากเงาทางจิตใจในวัยเด็ก เธอจึงกลัวการเข้าใกล้สุนัขเล็กน้อย“มานี่”เมื่อจ้าวซีซีกำลังคิดที่จะวิ่งหนี ผู้ชายที่หายไปในตอนท้ายของความมืดก็กลับมาอีกครั้งเขายืนอยู่ใต้แสงไฟถนนและยื่นมือมาหาเธอหลังจากสุนัขตัวใหญ่เห็นฮั่วหานฮุย มันก็นั่งอยู่บนพื้นอย่างเชื่อฟัง กระดิกหางและไม่ขยับแต่อย่างใดจ้าวซีซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ฉัน ฉันไม่กล้า!”“ให้เวลาคุณสิบวินาที”ชิป ผู้ชายกาก!จะมารับเธอหน่อยไม่ได้หรือไง?แต่จ้าวซีซีรู้ว่าฮั่วหานฮุยพูดจริงทําจริง เขาบอกว่าแค่สิบวินาที นั่น
จ้าวซีซีกลับไปที่ห้องนอนชั้นบนและพบว่าฮั่วหานฮุ่ยยังไม่กลับมา คาดว่าน่าจะอยู่ในห้องอ่านหนังสือล่ะมั้งเธอชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้อยู่แล้ว ยังไงเสียเขาก็จะนอนอยู่ในห้องอ่านหนังสืออยู่แล้วเธอหันไปที่ห้องแต่งตัวและพบว่านอกจากเสื้อผ้าของฮั่วหานฮุยแล้ว มันก็เป็นเสื้อผ้าของเธอทั้งหมดดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเหมือนตอนที่เธอจากไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยเธอยังคิดว่าจะเจอเสื้อผ้าของหลินซีที่นี่ แต่เธอค้นไปทั่วก็ไม่พบร่องรอยการมีอยู่ของผู้หญิงคนนั้นเลยไม่น่าจะเป็นแบบนี้นี่นาจ้าวซีซีพิงประตูของห้องแต่งตัว เธอคุ้นเคยกับที่นี่และไม่มีสถานที่ไหนที่เธอไม่สามารถค้นหาได้แต่มันกลับไม่พบอะไรเลยเธอนึกถึงสาวรับใช้เสี่ยวหงที่เคยบอกว่าหลินซีไม่เคยพักที่นี่หรือว่าแม้ว่าฮั่วหานฮุยจะเป็นคนกากๆไปหน่อย แต่เขาก็เป็นคนที่มีความประพฤติดี?จ้าวซีซีครุ่นคิดเป็นเวลานาน และพบว่าความสนใจของเธอถูกฮั่วหานฮุยพรากไปอีกครั้ง เธอรีบหาชุดนอนที่เธอสวมใส่และไปอาบน้ำทันทีชุดนอนพวกนี้เป็นเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่คนรับใช้เตรียมไว้และจะเปลี่ยนเสื้อผ้าตามฤดูกาลวันที่เซ็นใบหย่า เธอเอาแต่เสื้อผ้าของตัวเองไป เสื้อผ้าแบรนด์เนมพวกนี้ไม่ได
ฮั่วหานฮุยลุกขึ้นนั่งทันที และพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”กว่าจะหาคุณหมอที่เหมาะสมมาได้ ตามหลักเหตุผลแล้ว หลังจากมาถึงที่นี่อย่างราบรื่นแล้ว อีกไม่นานก็สามารถจัดการผ่าตัดของคุณย่าได้แล้ว“ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุครับ ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”ฮั่วหานฮุยเปิดผ้าห่มและไปที่ห้องแต่งตัวจ้าวซีซีที่อยู่ข้างๆก็ถูกปลุกขึ้นมาด้วยเช่นกัน เธอได้ยินคําพูดของฮั่วหานฮุย หรือว่าบริษัทมีปัญหาในไม่ช้า ชายหนุ่มที่แต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีมากนักจ้าวซีซีขยี้ตา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”มือของฮั่วหานฮุยหยุดชะงัก “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”เขาไม่ได้พูดเรื่องหมอแต่อย่างใด จากนั้นก็หันหลังและออกจากวิลล่าเรือนหอไปทันทีฮั่วหานฮุยรีบมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล ผู้ช่วยคนสนิทรออยู่นอกห้องฉุกเฉิน หลังจากเห็นเขา ก็เข้ามารายงานสถานการณ์อย่างรวดเร็ว “ท่านครับ ตอนนี้หมอไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่มือขวาของเขาหัก ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะกลับไปที่โต๊ะผ่าตัดได้ทันหรือเปล่า?”ฮั่วหานฮุยใบหน้าดำสนิท “ทำไมมันถึงบังเอิญได้ขนาดนี้ และยังเกิดใ
แต่วินาทีต่อมา เขาได้รับข้อความไลน์จากหลินซีอีกครั้ง หลังจากเห็นเนื้อหาแล้ว เขาก็หันหลังและออกจากห้องนอนอีกครั้งเมื่อจ้าวซีซีสังเกตเห็นว่าเขาออกจากห้องนอนแล้ว เธอก็ลืมตาอย่างช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยการประชดประชันเธอสัมผัสท้องน้อยของตัวเอง และหลับไปอย่างรวดเร็วหลังจากปรับอารมณ์ได้แล้ววันรุ่งขึ้น จ้าวซีซีกลับมาบ้านเพื่อเก็บของและเตรียมตัวไปลงทะเบียนเรียนที่มหาลัยป้าใหญ่จับมือเธอเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง “หนูต้องไปพักอยู่มหาลัยจริงๆเหรอ? กลับมาบ้านทุกวัน ป้าจะทำอะไรอร่อยๆเอาไว้ให้กิน”“คุณป้าคะ ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้วนะคะ”จ้าวซีซีต้องอยู่ที่มหาลัยแน่นอน มิฉะนั้นเรื่องที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลฮั่วในตอนกลางคืนจะถูกป้าใหญ่ล่วงรู้และจะเป็นห่วงเอาได้ และไม่แน่ว่าความลับอาจจะถูกเปิดเผยต่อหน้าพวกพี่ๆก็เป็นไปได้เธอไม่อยากก่อเรื่อง คุณย่าก็จำเป็นต้องผ่าตัดในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าหลังจากเล่นละครตลอดทั้งสัปดาห์นี้ เธอก็จะเป็นอิสระแล้วเมื่อจ้าวซีซีถือกระเป๋าเดินทางและกําลังจะออกไปข้างนอก แต่ทว่าพี่สามก็ได้ผลักประตูเข้ามาพอดี เมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางในมือเธอ ถึงจะเข้าใจขึ้นมาได้
หลินซีหงุดหงิดเล็กน้อย “พี่สามไม่ยอมพบหน้าฉัน แต่การผ่าตัดของตระกูลฮั่วใกล้เข้ามาแล้ว ถ้าพี่สามไม่ปรากฏตัว ฉันจะบอกกับฮั่วหานฮุยได้อย่างไรกัน?”เพราะการให้พี่สามผ่าตัดให้ท่านหญิงฮั่วเป็นข้อต่อรองเดียวของเธอ“คุณหนูใหญ่คะ ยังไงหมอที่ฮั่วหานฮุยหามาก็ไม่สามารถผ่าตัดได้อีกแล้ว อีกฝ่ายได้แต่หาพี่ชายของคุณมาผ่าตัดได้เท่านั้น เรื่องนี้รีบร้อนไปก็เท่านั้นนะคะ”“จะให้ฉันไม่รีบร้อนได้ยังไงกัน วันนั้นที่โรงพยาบาลไม่ใช่ว่าคุณจะไม่เห็น ฮั่วหานฮุยช่วยนังจ้าวซีซีเอาไว้ก่อนจริงๆ เขาไม่เคยยอมรับเงื่อนไขของฉันและแม้กระทั่งไปหาหมอคนอื่นมาผ่าตัดให้คุณย่าฮั่ว”หลินซีรู้สึกว่าการพัฒนาของสิ่งต่างๆ อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอเสียแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งทัศนคติของฮั่วหานฮุยที่มีต่อจ้าวซีซีซึ่งทําให้เธอรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายเอาเสียมากๆ“คุณหนูใหญ่คะ ขอแค่ฮั่วหานฮุยขอร้องคุณ เรื่องนี้ก็ยังมีจุดเปลี่ยนนะคะ”“คุณพูดถูก แต่ฮั่วหานฮุยไม่ได้มาหาฉันเลยนะ”ลึกๆแล้วหลินซีรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก เธอไม่แน่ใจว่าฮั่วหานฮุยจะตัดสินใจอย่างไรจากนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ส่งคนไปตรวจสอบว่าพี่สามอยู่ที่ไหน ฉันถามเพื่อนคนหนึ่งในสภาก
จ้าวซีซีเดินออกจากร้านอาหาร และเห็นรถหรูสีดําที่จอดอยู่ข้างถนน และเปลือกตาของเธอก็กระตุกทันที - ฮั่วหานฮุยมาถึงแล้วงั้นเหรอ?ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก พร้อมมองไปที่สวีกั๋วกั่ว “เธอจัดการให้เพื่อนๆกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะกลับไปเข้าห้องน้ำสักหน่อย”จ้าวซีซีหันหลังกลับไปที่ร้านอาหารและซ่อนตัวอยู่ในนั้นนานกว่าสิบนาที เธอต้องรอให้เพื่อนร่วมชั้นทยอยเดินออกไปเกือบจะหมดถึงสามารถออกมาได้กรืดๆ โทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาจ้าวซีซีรับสาย จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำของผู้ชาย “ออกมา”“โอเค”หลังจากจ้าวซีซีวางสายไปแล้ว เธอก็เดินออกจากร้านอาหารอย่างช้าๆ หลังจากเห็นเพื่อนร่วมชั้นแยกย้ายกันไปแล้ว เธอจึงเดินไปที่รถหรูสีดําเธอดึงประตูและขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ากำลังหลบหนีจากมัจจุราชอยู่ฮั่วหานฮุยหรี่ตาเล็กน้อย “ไปเรียนยังจำเป็นต้องเลี้ยงสังสรรค์อีกเหรอ?”“ฉันกลับมาเรียนอีกครั้ง ออกมากินข้าวกับเพื่อนร่วมชั้นเก่า นี่เรียกว่าความสัมพันธ์ทางสังคมตามปกติ ไม่ได้เรียกว่าเลี้ยงสังสรรค์สักหน่อย”ตลอดทางเงียบกริบ ทั้งสองกลับมายังวิลล่าเรือนหอจ้าวซีซีพบว่าป้าหลิวรออยู่แล้วจริงๆ ถ้าไม่จําเป็นต้องแสดง เขาคงไม่สนใจว่าตั
หลังจากจ้าวซีซีได้ยินคําพูดของอาจารย์ใหญ่ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีนักขึ้นมาทันทีเธอมองไปยังฮั่วหานฮุยที่ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาเต็มไปด้วยการปฏิเสธในที่สุด ฮั่วหานฮุยก็ตอบอย่างจืดชืดว่า “ไม่ต้องหรอกครับ”จ้าวซีซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเห็นอาจารย์ใหญ่พาฮั่วหานฮุยไปนั่งตรงกลางแถวแรก เห็นได้ชัดว่าสถานะของเขาไม่ธรรมดาเลยเธอไม่เข้าใจว่าคนยุ่งอยู่ตลอดเลวอย่างฮั่วหานฮุยมาทําอะไรที่นี่แต่ในไม่ช้าเธอก็จะรู้แล้วว่าทำไมเพราะเมื่อเธอยืนอยู่บนเวที ฮั่วหานฮุยในฐานะผู้ให้ทุนการศึกษา ขึ้นเวทีเพื่อมอบรางวัลให้กับนักเรียนที่ได้รับรางวัลด้วยตนเองจ้าวซีซีมองผู้ชายกากๆ ที่แต่งตัวดีเดินเข้ามาฮั่วหานฮุยถือใบรับรองรางวัลอยู่ในมือ มองเธออย่างวางตัว “สู้ๆนะ”จ้าวซีซี“...”รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นเธอก็รับใบรับรองในมือของเขาและอยากจะฟาดใบรับรองบนใบหน้าของเขาจริงๆพิธีมอบรางวัลสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว จ้าวซีซีเดินออกจากห้องเรียนใหญ่โดยไม่หันกลับมาขอแค่เธอเดินเร็วๆ ปัญหาก็จะไม่ตามหาเธอไม่พบแล้วเมื่อครู่นี้อาจารย์ใหญ่ยังทําหน้ากระตือรือร้นให้เธอคุยกับฮั่วหานฮุย บางทีเธออาจจะถูกเรียกในมื้ออาหาร เธอไม่