บทที่ 97

บางทีเขาอาจจะเป็นห่วงเธอ แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ทำไมเขาถึงยังมีสายตาแบบนั้นอยู่ล่ะ?

สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ เขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่ปีที่สองหลังจากเกิดเหตุการณ์

“ดูเหมือนว่าข่าวลือจะไปถึงอเมริกาแล้วสินะ”

ลู่เซินพูดต่อ “ปีนั้นฉันกลับมาครั้งหนึ่ง”

เวินหนี่จ้องมองเขาไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร แต่เขาก็พูดต่อ “แต่ฉันต้องกลับไปอเมริกาเร็วมาก จนไม่มีโอกาสได้มาทักทายเธอเลย”

เธอจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร ตอนนั้นเรายังไม่สนิทกันขนาดนี้”

ลู่เซินยิ้มเล็กน้อย “ใช่ ในตอนนั้นเรายังไม่สนิทกันขนาดนี้” แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่อง “แต่พอมาคิดดูแล้ว ฉันรู้สึกเสียดาย ถ้าตอนนั้นฉันไม่ไปต่างประเทศ อะไร ๆ คงจะไม่เหมือนเดิม ตอนเธอเจออันตราย ฉันอาจจะปกป้องเธอได้ จะไม่มีทางปล่อยให้เธอถูกทำร้าย พวกโจรจะไม่มีทางจับเธอได้”

“พูดเป็นเล่นน่า” คำพูดของเขามีลักษณะครึ่งจริงครึ่งเล่น เวินหนี่จึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก

“ฉันได้ยินจากลุงเวินว่าเธอเป็นโรค PTSD (โรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนใจ) และใช้เวลาครึ่งปีในการรักษา ช่วงเวลานั้นคงยากลำบากมาก”

มันเกิดขึ้นหลังจากที่เขาไปต่างประเทศได้ไม่นาน ในช่วงเวลาที่สำคัญที่ส