LOGINShare
บทที่ 97
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 98
เขาเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน มันก็ไม่ควรจะมีเรื่องอะไรแบบนั้นเวินหนี่เดินตามเขาไป ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน ลู่เซินรู้สึกเพลิดเพลินกับการเดินเล่นกับเธอจึงเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ ตรงมุมปากแต่แล้วก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาทำลายความสงบของช่วงเวลานั้น รถแล่นตรงเข้ามาทางพวกเขา ร่างสูงกลัวว่าเวินหนี่จะถูกรถชน จึงผลักเธอไปที่ข้างทางโดยอัตโนมัติ และเดินไปทางถนนด้านนอกแทนเหตุการณ์นี้ถูกเย่หนานโจวมองเห็นจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเย็นชา ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง เมื่อสังเกตเห็นว่าเวินหนี่ดูผ่อนคลายและมีความสุขกับการอยู่กับลู่เซินเธอทำแบบนี้ลับหลังเขาหลายครั้งแล้วใช่ไหม?เธอไม่ได้ชอบผู้ชายที่ชื่ออาจ้านหรือไง?ลู่เซินไม่ได้ชื่ออาจ้านนี่นาเย่หนานโจวกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เขาสนใจคนในใจของเธอ และตอนนี้ก็ยังสนใจผู้ชายที่อยู่กับเธอ ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีหินก้อนใหญ่กดทับอยู่ภายในใจ"คุณเย่ เลขาเวินก็อยู่ที่นี่ แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่กับเธอด้วยนะครับ" เผยชิงมองจากกระจกมองหลังและพูดขึ้นมาเย่หนานโจวมองเขาด้วยสายตาเย็นชาชายหนุ่มจึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าสิ่งที่พูดไปไม่ใช่เรื่องดี สายตาของเย่หนานโจวบอกเขา
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 99
ทว่าเย่หนานโจวกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น การเจอกันโดยบังเอิญหลายครั้งคงไม่ใช่แค่บังเอิญธรรมดาทุกครั้งที่เจอกัน เวินหนี่ก็ดูมีความสุขมาก ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจยิ่งขึ้น“คุณเย่มาถึงแล้วเหรอครับ!” ผู้อำนวยการหวังเห็นเย่หนานโจวมาถึงจึงรีบออกมาต้อนรับ โดยไม่รู้ถึงความตึงเครียดระหว่างพวกเขา เขาแค่แสดงความยินดีอย่างเต็มที่ “ในเมื่อทุกคนมาถึงแล้ว เราไปที่ร้านอาหารกันเถอะ คราวนี้ผมจะเลี้ยงพวกคุณอย่างดี”เย่หนานโจวพยักหน้าให้ผู้อำนวยการหวังโดยไม่พูดอะไรมากหลังจากที่ได้ติดต่อกันหลายครั้ง ผู้อำนวยการหวังก็เข้าใจลักษณะนิสัยของเย่หนานโจวดี ว่าเขาเป็นคนเงียบขรึมไม่ค่อยพูดจาเกินจำเป็น แถมยังเป็นคนที่ทำงานอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนักลู่เซินมองเย่หนานโจว “เชิญครับ คุณเย่”เย่หนานโจวทำหน้าบึ้งตึงและขึ้นรถไปโดยไม่พูดอะไรกับเวินหนี่ เขาต้องการดูว่าเวินหนี่จะรู้ตัวหรือไม่ว่าจะต้องไปกับเขาเผยชิงเป็นคนรู้กาลเทศะ เขามองไปที่เวินหนี่แล้วบอกให้เธอหาทางลงจากสถานการณ์นี้ “เลขาเวิน คุณนั่งข้าง ๆ คุณเย่เถอะครับ”เขารู้ว่าเย่หนานโจวไม่พอใจ และไม่อยากให้เวินหนี่ทำให้สถานการณ์
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 100
เวินหนี่อึ้งไปเล็กน้อย เย่หนานโจวควรจะอยากตามหาผู้หญิงคนนั้นมากกว่าไม่ใช่หรือ? หรือเขากำลังลองใจเธอเวินหนี่ไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ต้องพูดตามความคิดของเขา “เรื่องที่คุณเย่สั่งให้ฉันช่วย ฉันต้องทำให้ดี ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แต่เป็นทุกเรื่องค่ะ”การตอบแบบนี้ไม่น่าจะมากเกินไปใช่ไหมในฐานะเลขาของเขา เธอต้องทำตามคำสั่งของเขาในเรื่องงานอยู่แล้วคำตอบนี้แสดงถึงความจงรักภักดีของเธอ ใบหน้าสวยไม่แสดงความเศร้าเลยแม้แต่น้อย แถมยังเต็มใจช่วยเขาหาผู้หญิงที่เคยนอนกับเขาอีก ไม่ว่าจะในฐานะภรรยาหรือเลขา เธอก็มีความเข้าใจและเอาใจใส่เป็นพิเศษเย่หนานโจวหันหน้ากลับมามองข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “เลขาเวินเป็นเลขาที่ดีมาก ถ้าไม่มีเธอฉันคงแย่”เดิมทีเวินหนี่รู้สึกตึงเครียด แต่เมื่อได้ยินคำชมจากเขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น และตอบกลับอย่างเป็นทางการ “เป็นหน้าที่ของฉันค่ะ ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดต่อไป”เผยชิงที่ฟังบทสนทนาของพวกเขา รู้สึกว่ามันแปลกมาก คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นการรายงานงานของลูกน้องแต่คนที่รู้ก็คงคิดว่าพวกเขาคุยกันไม่ตรงประเด็นเผยชิงเข้าใจความหมายของเย่หนานโจว
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 101
“ก็จริง เวินหนี่สวยขนาดนี้คงมีคนตามจีบเธอมากมายและเธอก็คงจะมีมาตรฐานสูงเป็นธรรมดาผู้อำนวยการหวังมองไปที่ลู่เซินอีกครั้ง “แต่ลู่เซินเองก็ไม่ได้แย่ เขาประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังหนุ่ม แถมยังนิสัยดีและมีอนาคตที่สดใสอีกต่างหาก!”เมื่อได้ฟังคำชมเชยของเขา ใบหน้าของเย่หนานโจวก็มืดมนลง เห็นได้ชัดว่าผู้อำนวยการหวังพึงพอใจลู่เซินเป็นอย่างมากและยังพยายามจับคู่ให้พวกเขาอย่างตั้งใจลู่เซินมองไปที่เย่หนานโจว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ครูหวัง ชมผมมากเกินไปแล้วครับ แต่อย่างไรก็ตาม เวินหนี่เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกนี้ และเธอก็สมควรได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่”เวินหนี่ดูระมัดระวัง แต่เธอรู้สึกประทับใจกับคำพูดของลู่เซินเขาบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกและสมควรได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถปฏิเสธความอ่อนโยนเช่นนี้ได้เย่หนานโจวเห็นว่าเวินหนี่กำลังมองไปที่ลู่เซิน บางทีเธออาจรู้สึกประทับใจเขาขึ้นมา ซึ่งนั่นทำให้เย่หนานโจวรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาอดไม่ได้ที่จะดึงเนคไทและพูดอย่างเย็นชา “การกระทำสำคัญกว่าคำพูด ตอนที่เวินหนี่ลำบากก็ไม่เห็นว่าจะได้รับความช่วยเหลื
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 102
ผู้อำนวยการหวังมีลูกสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจเพียงคนเดียว ดังนั้นเขาจึงตามใจเธอมาก เพียงแต่ทำเป็นดุเธอเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าแขก แต่หากอยู่ที่บ้านทุกอย่างล้วนคล้อยตามเธอเขาไม่ค่อยได้พาหวังอินออกมาด้วย เว้นเสียแต่เธอจะมีความสนใจอยากมาเองและเขาก็ไม่เคยพาเธอไปพบเย่หนานโจวเขากังวลว่าลูกสาวของเขาจะไม่สามารถควบคุมคนที่เอาแต่ใจอย่างเย่หนานโจวได้ก่อนหน้านี้ เขามีความคิดที่จะแนะนำหวังอินให้กับลู่เซินลู่เซินเป็นคนดี หากลูกสาวของเขาได้แต่งงานกับลู่เซินจะไม่เสียเปรียบอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลง ลู่เซินชอบเวินหนี่ ซึ่งทุกคนสามารถสัมผัสได้หวังอินสนใจเย่หนานโจวมากกว่า ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงตามใจเธอ ดูว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่นอกจากพวกเขาแล้ว ผู้อำนวยการหวังยังเชิญเพื่อนบางคนมาด้วยทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นคนรุ่นลุง ส่วนใหญ่เฝ้าดูหวังอินเติบโตมา จึงรักและเอ็นดูเธอมากเป็นพิเศษ เมื่อมาถึงก็ถามสารทุกข์สุกดิบเกี่ยวกับเธอ หวังอินเองก็ทักทายอย่างใจกว้าง หลังจากที่ทุกคนมาครบแล้ว หวังอินก็มองไปที่เย่หนานโจวแล้วถามว่า “ประธานเย่แพ้อาหารอะไรบ้างไหมคะ? หรือว่ามีอะไรที่ชอบกินเป็นพิเศษหร
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 103
ตอนมัธยมต้นเขาเป็นเพียงเด็กอ้วน จะมีความกล้ายืนเคียงข้างเธอได้อย่างไรเขาจึงทำได้เพียงเแอบมองเธออย่างเงียบ ๆ“ตอนนี้ฉันเป็นเวอร์ชันที่ดีที่สุดของตัวเองแล้ว”เวินหนี่ไม่คาดคิดว่าเขาจะมีความรู้สึกเช่นนี้กับเธอ และเธอก็เคยสังเกตเห็นจริง ๆลู่เซินมองไปที่เธอยิ้ม ๆ ด้วยความรักใคร่ “เวินหนี่ ตอนที่อยู่ประเทศเอ็ม ฉันเคยกลับมาแล้วครั้งหนึ่ง นั่นก็คือหลังจากที่ฉันรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ตอนที่ฉันกลับมา เธอก็เข้าโรงเรียนมัธยมปลายแล้ว ฉันเพียงแค่กล้ามองเธอจากทางด้านหลังเท่านั้น ฉันดีใจมากที่เห็นเธอไม่เป็นอะไร และตอนนั้นฉันก็ตั้งใจแล้วจะทำให้เธอมีความสุขเมื่อฉันกลับมา”เวินหนี่ทำอะไรไม่ถูก เธอสามารถเข้าใจเขาได้นี่ก็เป็นเวลาสิบกว่าปีแล้วตั้งแต่สมัยมัธยมต้นจนถึงตอนนี้และลู่เซินชอบเธอมานานกว่าที่เธอชอบเย่หนานโจว เธอถามขึ้นว่า “หลายปีมานี้นายไม่เคยชอบคนอื่นเลยเหรอ?”ลู่เซินตอบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “บางทีอาจเป็นเพราะตระกูลลู่ของเรารักเดียวใจเดียว”“แต่เวินหนี่เธอไม่ต้องกังวลไป ที่ฉันชอบเธอ ฉันไม่เคยต้องการกดดันเธอเลย เธอจะคิดกับฉันแค่เพื่อนก็ได้ แค่นั้นฉันก็ดีใจแล้วที่มีเพื่อนแบบเธอ”เวินห
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 104
ในขณะนี้เวินหนี่เหมือนถูกฟ้าผ่า ใบหน้าของเธอซีด ร่างกายของเธอแข็งทื่อ และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เธออยากจะหนีออกไปจากสถานที่นี้ แต่เท้าของเธอรู้สึกเหมือนถูกตอกด้วยตะปู ไม่อาจละสายตาไปจากพวกเขาได้เลยไม่คิดเลยว่าแค่เธอมาเข้าห้องน้ำ พวกเขาจะพัฒนามาถึงจุดที่จูบกันได้แบบนี้แล้วเพียงแต่ในวินาทีต่อมา เย่หนานโจวก็ดึงมือของหวังอินออก ดวงตาของเขาบังเอิญสบกับเวินหนี่ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของพวกเขาสบกันในอากาศ เต็มไปด้วยความสงสัยและความเสียใจเย่หนานโจวไม่มีเวลาอธิบายอะไร ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงรักษาระยะห่างจากหวังอินและพูดอย่างเย็นชา “คุณหวัง กรุณาให้เกียรติตัวเองด้วย”หวังอินไล่ตามเขาออกมา เมื่อเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่คนเดียว จึงอยากจะใกล้ชิดกับเขาให้มากขึ้นเธอคิดว่าไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถปฏิเสธผู้หญิงสวยได้ และยังไม่เคยมีใครปฏิเสธเธอมาก่อนด้วยตราบใดที่เธอริเริ่ม เธอก็สามารถคว้าเย่หนานโจวได้แม้ว่าจะเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบคืนเดียว แต่เธอก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้วไม่คิดเลยว่าเขาจะดึงตัวเธอออกบางทีนี่อาจเป็นวิธีกระตุ้นความต้องการ หวังอินไม่ได้คิดอะไรมาก แต่กลับยิ้มมุมปากแล้วม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 105
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาไม่สามารถพัฒนาไปได้มากกว่านี้เธอจัดการอารมณ์ทั้งหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม จากนั้นก็มองไปที่หวังอินที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ประธานเย่ ในฐานะเลขาของคุณ ฉันจะไม่มองสิ่งที่ไม่ควรมอง และจะไม่ฟังสิ่งที่ฉันไม่ควรฟัง สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกคุณที่นี่ฉันจะเก็บเป็นความลับ ไม่พูดออกไปอย่างแน่นอนค่ะ”หวังอินเข้าใจอะไรบางสิ่งบางในทันที และเดินเข้าไปก่อนจะพูดว่า “ประธานเย่ เป็นเพราะมีคนอื่นอยู่ คุณเลยกังวลใช่ไหมคะ หากเป็นเช่นนั้น คน ๆ นี้คือเลขาของคุณ เธอต้องเข้มงวดกับคำพูดของตัวเองอย่างแน่นอน ฉันรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่คุณเย่ไม่มีเรื่องอื้อฉาวและไม่เคยเปิดเผยเรื่องแฟนสาว ฉันไม่จำเป็นต้องมีสถานะก็ได้ เรามาแอบคบกัน ตกลงไหมคะ?”เธอหลงรักเย่หนานโจวอยากอยู่ใกล้เขาและพิชิตใจเขาหากเขาสนใจเธอ เธอก็สามารถเป็นคนรักลับ ๆ ของเขาได้แบบนี้เขาคงไม่สามารถปฏิเสธได้แน่ ความห่างเหินและความเฉยเมยของเวินหนี่ทำให้เย่หนานโจวไม่พอใจมากพออยู่แล้ว ยังมีหวังอินที่มาพูดจาไร้สาระอยู่ข้างหูของเขาอีก มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น สายตาเย็นชาของเขาเบี่ยงจากเวินหนี่ไปยังหวังอินเดิ
Latest chapter
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
