MasukShare
บทที่ 85
Terakhir Diperbarui:
2024-10-29 19:42:56Bab terkait
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 86
ปลายสายลังเลเล็กน้อยก่อนตอบว่า “มีคนเห็นคุณเวินอยู่ที่สำนักงาน แต่ไม่มีใครเฝ้าอยู่ที่นั่นตลอดเวลาก็ไม่แน่ใจว่าเธออยู่ที่นั่นตลอดหรือเปล่า”นี่เป็นปริศนา เขาเคยถามเวินหนี่ด้วยความสงสัยมาก่อน ในความทรงจำของเขาเวินหนี่รักษาความสัมพันธ์กับเขาอย่างมีระเบียบแบบแผนมาโดยตลอด ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด ดังนั้นเขาจึงไม่เคยมีข้อสงสัยมากนักเมื่อคิดย้อนกลับไป เวินหนี่ดูเหมือนจะมีท่าทีลุกลี้ลุกลนในตอนนั้น ผู้หญิงที่สามารถเข้าถึงเขาได้ก็มีเพียงเธอเท่านั้น แต่เขามั่นใจว่าคนที่ทำเรื่องนี้ไม่ใช่ลู่ม่านเซิงเย่หนานโจววางสายโทรศัพท์ ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินออกจากห้องทำงานเย่หนานโจวเดินเข้าไปในห้องนอน พบว่าไฟยังเปิดอยู่แต่เวินหนี่กลับไม่อยู่ในห้อง โทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนเตียง เขามองหาเธอรอบ ๆ แต่ไม่พบ จึงถามคนรับใช้ว่า “คุณผู้หญิงอยู่ไหน?”คนรับใช้ตอบว่า “เมื่อครู่ยังเห็นคุณผู้หญิงลงไปข้างล่างอยู่เลยค่ะ”เมื่อหาตัวเวินหนี่ในบ้านไม่เจอ และเธอก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ทำให้เย่หนานโจวรู้สึกกังวล เขารีบโทรศัพท์ออกไป “เวินหนี่หายตัวไป รีบหาตัวเธอให้เจอเร็ว!”…เวินหนี่ลืมตาตื่นขึ้นมา หัวยังรู้สึกมึนงง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 87
“คู่สามีภรรยาที่ทะเลาะกัน แต่สุดท้ายก็คืนดีกันได้อย่างรวดเร็วนะครับ มีอะไรที่ผ่านไปไม่ได้บ้าง ผมจะบอกพี่หนานว่าพี่อยู่โรงพยาบาล เขาจะได้ไม่เป็นห่วงจนตาย”เวินหนี่ปฏิเสธในใจ “อย่าบอกเขานะ”“พี่ไม่ได้ยินที่พยาบาลบอกเหรอว่าต้องแจ้งให้ครอบครัวทราบ ถ้าไม่แจ้งจะออกจากโรงพยาบาลไม่ได้”เวินหนี่มองหมอเสิ่น “ฉันหวังว่าคุณจะไม่ยุ่งเรื่องนี้”เวินหนี่มีสีหน้าที่ไม่ดีนักและยังคงดื้อรั้น แต่ท่าทีการพูดของเธอคล้ายกับเย่หนานโจวอย่างมาก ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันจริง ๆหมอเสิ่นกล่าวว่า “พี่หนานกำลังตามหาพี่อยู่ ผมติดต่อเขาแล้ว เขาจะมาที่โรงพยาบาลเร็ว ๆ นี้”เวินหนี่เม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่พอใจ แต่หมอเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่หนานโจว เขาย่อมเข้าข้างเย่หนานโจวอยู่แล้วเสิ่นฉือกลัวว่าเวินหนี่จะหนีจึงเฝ้าดูเธอตลอด จนกระทั่งเย่หนานโจวมาถึงโรงพยาบาลเย่หนานโจวหายใจหอบ เมื่อเห็นเวินหนี่ก็รู้สึกผ่อนคลายก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาเธอ “เกิดอะไรขึ้น? เธอไม่สบายตรงไหน?” เขายื่นมือไปสัมผัสที่หน้าผากของเวินหนี่เวินหนี่หลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัวมือของเย่หนานโจวค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่ไม่สู้ดีนักและ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 88
เธอไม่ควรหวังอะไรอีกแต่ควรทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลับไปที่จุดเริ่มต้น นั่นคือสิ่งที่เธอควรทำเย่หนานโจวรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดดูปกติแต่ก็ไม่ปกติในเวลาเดียวกัน เมื่อมองใบหน้าซีดเซียวของเธอ เขาก็ไม่สามารถถามอะไรได้มากนักจึงพูดว่า “คราวหน้าอย่าดื้อวิ่งออกไปคนเดียวแบบนี้ อย่างน้อยต้องพกโทรศัพท์และมีคนไปด้วย จะได้ตามหาเธอได้ทันที”เวินหนี่ฝืนยิ้ม เขายังจะแสร้งทำเป็นห่วงอะไรอีกล่ะ เธอคิดในใจทำเป็นห่วงใยเธอ เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดที่มีต่อเธองั้นหรือ? เธอควรจะร่วมแสดงไปกับเขาด้วยไหม?“รู้แล้วล่ะค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก” เวินหนี่ตอบอย่างเชื่อฟังเย่หนานโจวลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเธอ ดวงตาลึกซึ้งของเขามองสำรวจเธอหลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่มีปัญหาอื่นอีกก่อนที่ชายหนุ่มจะถามขึ้นอีกครั้ง “เวินหนี่ ยังจำเรื่องคืนนั้นได้ไหม?”เวินหนี่ไม่แน่ใจ “คืนไหนเหรอคะ?”“คืนที่ฉันไปงานเลี้ยงและเมา”แม้เสียงของเย่หนานโจวจะเรียบเฉย แต่ก็ทำให้เวินหนี่รู้สึกตึงเครียดขึ้นมา เธอจ้องมองเย่หนานโจวอย่างไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาหรือว่าเขารู้เรื่องอะไรบางอย่างแล้ว?หรือว่าเขามาถามห
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 89
“เวินหนี่” เย่หนานโจวเรียกชื่อเธอเวินหนี่เงยหน้าขึ้น “อะไรคะ?”“ผู้หญิงคืนนั้นก็คือเธอ”ร่างกายของเวินหนี่แข็งทื่อไปชั่วขณะไม่สามารถตอบสนองได้ตามปกติ แต่เธอก็ฝืนยิ้มออกมา “คุณเย่ พูดเล่นเก่งจริง ๆ ฉันไปถึงที่เกิดเหตุในวันถัดมา ฉันยังให้หลี่ถิงเอาเสื้อผ้าไปให้คุณด้วย ถ้าเป็นฉัน คุณเย่คงจะรู้ตั้งนานแล้ว ฉันเองก็หวังว่าจะเป็นฉัน บางทีเราอาจจะมีลูกด้วยกันไปแล้วก็ได้”ท่าทางสบาย ๆ ของเธอทำให้เย่หนานโจวไม่แน่ใจขึ้นมา แต่ท่าทีของเธอที่ไม่สนใจ ทั้งที่เขาเป็นสามีของตนและการที่เขาไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นไม่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยน้ำเสียงของเขาเย็นชาลง “งั้นเธอต้องไปสืบให้ชัดเจน!”พูดจบ เย่หนานโจวก็เดินออกจากห้องพักผู้ป่วยรอยยิ้มของเวินหนี่จางหายไปทันทีที่เขาออกไปแล้ว เธอตกอยู่ในความสงสัยในตัวเองยังไม่ทันที่เวินหนี่จะได้คิดอะไรต่อ หมอก็เดินเข้ามาจากข้างนอก เห็นว่าในห้องมีเพียงเวินหนี่คนเดียว จึงถามว่า “ญาติของคุณอยู่ไหนครับ?”เวินหนี่ได้สติกลับมา เงยหน้าขึ้นตอบ “คุณหมอ มีอะไรก็พูดกับฉันได้เลยค่ะ”หมออ่านผลตรวจแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณเวิน คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์?”คำพูดน
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 90
เวินหนี่จำได้ว่าลู่ม่านเซิงร้องไห้และวิ่งออกไปในวันนั้น แต่คราวนี้กลับมายิ้มให้เธอได้อีกครั้งลู่ม่านเซิงมาที่บริษัทและยังยิ้มออกมาได้ แสดงว่าต้องมีเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขแน่ ๆ เวินหนี่ไม่อยากเสี่ยงทำให้ตัวเองเสียหน้า จึงเลือกที่จะไม่สนใจเธอลู่ม่านเซิงไม่โกรธแต่ยิ้มออกมาแทน ขณะที่เวินหนี่กำลังจะเข้าไปในลิฟต์ ลู่ม่านเซิงก็พูดว่า “เวินหนี่ ฉันรู้ว่าอีกไม่นานเธอก็จะไม่ใช่คุณผู้หญิงแล้ว ขอให้เธอมีช่วงเวลาที่ดีไปอีกไม่กี่วันก็ไม่มีอะไรเสียหายหรอก ยังไงสุดท้ายเย่หนานโจวก็จะทิ้งเธออยู่ดี”เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงพร้อมด้วยการที่เวินหนี่เห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะของลู่ม่านเซิง ราวกับเธอรู้อยู่แล้วว่าเวินหนี่จะกลายเป็นเหยื่อของการแต่งงานเวินหนี่มีสีหน้าไม่สู้ดี กำหมัดแน่นแล้วมองไปที่ท้องของตัวเองโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดถึงลูกในท้อง เธอก็ยังคงต้องมีความหวังเมื่อเดินไปที่สำนักงาน ทุกคนกำลังทำงานอยู่ เธอไม่ได้กลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ตรงไปที่ห้องทำงานของเย่หนานโจวทันทีเย่หนานโจวกำลังประชุมทางโทรศัพท์ เมื่อเห็นเวินหนี่เข้ามาเขาจึงหยุดประชุมชั่วคราว “มีอะไรหรือเปล่า?”เวินหนี่พูดตรง ๆ “ฉันมี
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 91
ท่าทางของเธอทำให้เย่หนานโจวขมวดคิ้วแน่น เขาชักมือกลับและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”เวินหนี่มองเขาแต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เธอรู้สึกต่อต้านเขา ทำให้เย่หนานโจวรู้สึกหงุดหงิดจนแสดงสีหน้าเย็นชาออกมา “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ”เวินหนี่ใช้เวลาสักพักเพื่อสงบสติอารมณ์จากเหตุการณ์เมื่อครู่ หลังจากมีลูกเธอรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอจะไม่อนุญาตให้เขาทำร้ายลูกของเธอกับเขาได้เวินหนี่ลุกขึ้น ถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วพูดกับเย่หนานโจวด้วยความเคารพ “เรื่องที่คุณมอบหมาย ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ คุณเย่วางใจได้!”พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกจากห้องทำงานไปทันทีคำพูดของเธอทำให้เย่หนานโจวไม่พอใจอย่างมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกขัดใจไม่นานเผยชิงก็เข้ามาเตือน “คุณเย่ การประชุมยังดำเนินอยู่...”“ไสหัวไป!” เย่หนานโจวตะโกนออกไป…เมื่อเวินหนี่เดินออกมาแข้งขาของเธออ่อนจนแทบทรุด เธอรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรตามอารมณ์ได้ เพราะหากพลาดแม้แต่ก้าวเดียว เธออาจจะตกลงไปในห้วงลึกของความทุกข์ทรมานเธอต้องมีสติและไม่สามารถบอกเย่หนานโจวได้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ คำเตือนของเขาไม่ใช่ไม่มีมูล ในวันแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 92
“โจวเสี่ยวหลินค่ะ”เด็กสาวที่ชื่อโจวเสี่ยวหลินมีผมยาว หน้าตาอ่อนหวานและบอบบาง เธอดูผอมและขี้อาย รูปร่างคล้ายกับเวินหนี่ แต่หน้าตาคล้ายลู่ม่านเซิง ใบหน้าใสซื่อและไร้เดียงสา ซึ่งเป็นประเภทที่ผู้ชายมักจะปฏิเสธไม่ได้เจ้าของร้านแนะนำให้เวินหนี่ฟังว่า “นี่คือเด็กใหม่ของเรา หน้าตาสวย กำลังอยู่ในช่วงฝึกงาน ยังไม่เคยทำงาน บ้านอยู่ชนบท แม่ป่วยอยู่ที่บ้านเกิด ต้องการเงินด่วน ประวัติของเธอสะอาดมาก”เวินหนี่คิดว่าโจวเสี่ยวหลินเหมาะสมที่สุด เธอดูอ่อนหวาน สวยงาม และสามารถกระตุ้นความรู้สึกปกป้องในตัวผู้ชาย ซึ่งน่าจะเป็นประเภทที่เย่หนานโจวชอบ“เอาคนนี้แหละ” เวินหนี่กล่าวโจวเสี่ยวหลินยังไม่รู้ว่าพวกเขาเรียกเธอมาเพื่ออะไร ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล เธอพูดตะกุกตะกักว่า “พวกคุณจะทำอะไรเหรอคะ? ฉันเพิ่งมาใหม่ แต่ฉันขายศิลปะไม่ขายตัว ฉันจะไม่ขายร่างกายของตัวเองเด็ดขาด”เวินหนี่เข้าใจความกังวลของเธอ จึงพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันแค่ต้องการให้เธอช่วยฉันทำบางอย่าง เมื่อถึงเวลา ฉันจะให้เงินเธอจำนวนหนึ่ง ฉันไม่บังคับ แต่ถ้าเธอยินดีช่วย ก็สามารถติดต่อฉันได้”เธอยื่นนามบัตรให้โจวเสี่ยวหลินโจวเสี่ยวหลินม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 93
“เด็กสาวคนนี้ทั้งสวยและยังอายุน้อย ผู้ชายที่ไหนจะต้านทานเสน่ห์แบบนี้ได้” ถังเยาพูดด้วยความกังวล ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่มีใครไม่ชอบเด็กสาวที่สวยแบบนี้ แม้จะมีความหักห้ามใจแต่เมื่อเห็นเด็กสาวที่เย้ายวนก็อาจจะอดใจไม่ไหวในสถานการณ์ตอนนี้ เวินหนี่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” เวินหนี่พยายามฝืนยิ้ม “ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ตัดสินใจทำในวันนี้”เวินหนี่ไม่กล้าเสี่ยงเอาลูกในท้องมาเดิมพัน ถังเยาไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของเธอ แต่เธอเชื่อว่าเวินหนี่ต้องมีเหตุผลที่ไม่สามารถพูดได้ถังเยาจึงไม่ถามอะไรอีก ถ้าเวินหนี่อยากบอก เธอคงจะบอกเอง เพียงแค่ถังเยาเห็นว่าทั้งสองเพิ่งกลับมาดีกันได้ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แสดงว่ามันต้องเป็นเรื่องร้ายแรงมากถังเยาจึงรู้สึกเห็นใจเวินหนี่ไมน้อยถ้าไม่มีเย่หนานโจวเป็นอุปสรรค ชีวิตของเธอก็คงจะมีความสุขถังเยาเตือนอีกข้อหนึ่งว่า “เธอก็ต้องระวังตัวด้วย ไม่ใช่แค่เย่หนานโจว เด็กสาวคนนั้นก็ควรระวังด้วย ดูภายนอกอาจจะไม่มีพิษภัย แต่ใครจะรู้ว่าเธอมีความทะเยอทะยานหรือเปล่า”เวินหนี่คิดว่าตอนนั้นคงจะหย่ากั
Bab terbaru
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
