บทที่ 126

เรื่องนี้ทำให้เวินหนี่ตกใจไม่น้อย

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเธอจะบาดเจ็บสาหัสหรือป่วยหนักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยสนใจเธอถึงขนาดนี้

บางครั้งเขายังยุ่งกับงานจนละเลยความรู้สึกของเธอไปด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ในเวลาที่เธอไม่ต้องการให้เขาอยู่ด้วย เขากลับพยายามหาวิธีที่จะอยู่เคียงข้างเธอ

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกกังวลและอึดอัดเล็กน้อย

เมื่อเย่หนานโจวเห็นว่ามีคนอื่นกำลังจะเข้าลิฟต์ เขาจึงพูดว่า “เข้าไปก่อนเถอะ มีอะไรก็ค่อยว่ากันทีหลัง”

พวกเขายืนรออยู่หน้าลิฟต์สักพักหนึ่งแล้ว

ในที่สุดเวินหนี่ก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับเขา

มือของเธออยู่ในกระเป๋า กำแผ่นกระดาษใบนั้นไว้แน่น รู้สึกเหมือนมันร้อนจนแทบทนไม่ไหว

วันที่ไม่ควรเจอเขาเลยกลับเป็นวันที่เจอพอดี

ประธานเย่ยืนอยู่ในลิฟต์ สายตามองตรงไปข้างหน้า แต่ก็ยังคำนึงถึงความรู้สึกของเวินหนี่ “กินข้าวเช้าหรือยัง?”

เวินหนี่ไม่ได้ตอบเพราะเธอกำลังจมอยู่ในความกังวล ใจคิดหาวิธีที่จะหนีจากเขาไปให้ได้

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ เขาจึงหันมามองแล้วก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับมีเรื่องบางอย่างภายในใจ

“เวินหนี่”

เวินหนี่ตกใจจนสะดุ้งแล้วหันไปมองเย่หนานโจวด้วยความต