แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหมเจี่ยฟู

“อิงนาเจ้าคราวหลังระวังให้มากเดินเหินให้ช้าลงเสียหน่อยจึงดีพี่เป็นห่วงหากเจ็บมากกว่านี้คงต้องถึงหมอ”นวดข้อเท้าให้อย่างเบามือ อิงนายิ้มแก้มป่อง

“พี่สาวเมื่อคืนท่านกับเจี่ยฟู”ใช้นิ้วจิ้มเข้าหากันไปมา หลานฟางยิ้มบางๆ แต่หลบตาของอิงนา

“เรื่องของผู้ใหญ่เจ้ายังเด็กไม่ควรใส่ใจ” วิ่งมายืนตรงหน้ามองหน้าหลานฟาง ยิ้ม สดใส

“ข้าสิบหกแล้ว ต่อไปก็ต้องแต่งออกไปเช่นกัน ท่านไม่เห็นจะต้องปิดบังข้า”

“อิงนา เจ้ายังเด็ก ไว้โตขึ้นจึงจะเข้าใจ”

ฟางหลานคิดถึงเมื่อคืนที่ผ่านมา

“องค์ชายฟางหลานยังไม่พร้อม”ผุดลุกขึ้นจากแท่นนอนนั่งตัวตรงเอื้อมมือจุดเทียน แต่หมิงเซ่อกับดับเทียนลงทันที เขาห่วงเหลือเกินว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องเล่าขาน เกี่ยวกับการเข้าหอของเขากับฟางหลาน ห่วงความรู้สึกว่าฟางหลานจะขายหน้าหญิงที่สามีไม่ยอมหลับนอนด้วยในคืนเข้าหอ ถอนหายใจยาว

“ข้า ไม่ฝืนใจเจ้าแต่ไฟ ปล่อยให้มืดมิดอย่างนี้พรุ่งนี้เช้าเจ้าจึงจะไม่ต้องคอยตอบคำถาม”

“ขอบคุณองค์ชาย”ในใจเริ่มรู้สึกว่า เขาฝืนใจฟางหลานหรือไรนางจึงไม่ยอมร่วมหอด้วย

“เจ้านอนเสียพรุ่งนี้ค่อยหารือเหนื่อยมาทั้งวัน ข้าลงไปนอนด้านล่างนั่นเองรับรองว่าไม่ล่วงเกินเจ้าข้าสัญญา”หรือต้องรอเวลา เขาเองก็ไม่เคยแต่งชายามาก่อนฟางหลานเป็นคนแรกและคนเดียว ที่เขาตัดสินใจทูลฮ่องเต้ให้พูดคุยกับใต้เท้ากวงในวันหนึ่งที่ท้องพระโรง

เหมือนจะประกาศให้คนในวังหลวงและราชสำนักรู้ว่าองค์ชายใหญ่กำลังจะแต่งชายา เป็นการให้เกียรติใต้เท้ากวง ผู้ที่รักษาหน้าตายิ่งกว่าสิ่งใด และเป็นการ รับรองว่าใต้เท้ากวงจะไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน

ฟางหลานถอนหายใจ แม้จะหลับไม่เต็มตื่นทว่าเช้ามืดกลับรู้สึกถึง มือของหมิงเซ่อที่ห่มผ้าให้ด้วยความอ่อนโยน ฟางหลานแกล้งหลับตาเสียไม่อยากแม้กระทั่งเห็นเขา ในเมื่อตอนนี้ในใจของฟางหลานล่องลอยไปกับคนผู้นั้น

“พี่สาว เขาอ่อนโยนกับท่านไหม”

“อิงนา ยังเด็กใครกันสอนเจ้าพูดแบบนี้”

“ก็ ป้าถงบอกข้าว่าเจี่ยฟูค่อนข้างอ่อนโยนมองตาก็รู้ว่ารักพี่สาวอย่างจริงใจ”ฟางหลานกุมมือน้องสาว

“องค์ชายใหญ่ ไม่มีสิ่งใดบกพร่องเขาดีทุกอย่าง แต่ข้าไม่ได้รักเขา”

“แล้วทำไมพี่สาวไม่รักเจี่ยฟู”ฟางหลานยิ้มเศร้าๆ

“เรื่องของหัวใจไม่อาจฝืน ไว้เจ้ารักใครสักคนจึงจะเข้าใจว่าทำไมถึงรักเขาและทำไมถึงไม่รักใครอีกคนที่ดีกับเรา”อิงนาพยักหน้า

“ข้าหวังว่าสักวันพี่สาวจะรักเจี่ยฟู แต่ตอนนี้อิงนา หายดีแล้วและต้องการจะออกไป...สำรวจวังหลวงเสียหน่อย”ฟางหลานพยักหน้ายิ้มๆ รู้ทันอิงนาว่าต้องการไปเที่ยวเล่น

“ห้าม ไปไกลเกินไปไม่อย่างนั้นคราวหลังจึงจะไม่ให้ไปอีก”

“ข้าสัญญา เพราะท่านแม่ให้ข้าคอยดูพี่สาว”ฟางหลานยิ้มเจื่อนๆ เข้าใจดีว่ามารดาหมายความว่าอย่างไร แต่อิงนาหาเข้าใจเรื่องราวต่างๆ ไม่

อุทยานหลวง

"พี่ใหญ่ แต่ง ชายาเอกเมื่อคืนวันนี้หน้าตาอิดโรย”

“เจ้าแปด ใครกะเกณฑ์ให้เจ้ามาสอบสวนข้ากัน”ยิ้มกว้าง

"พี่ใหญ่ ดูนั่น”อิงนาวิ่งไล่จับ ลูกหมาตัวสีขาวขนปุกปุย วนไปมาข้างๆ พุ่มไม้ร่างเล็กวิ่งซอกซอน แม้ข้อเท้าจะปวดจนต้องวิ่งกระเพลกๆ ก็ไม่ย่อท้อ เสียงลูกหมาเห่า คนตัวเล็กก็วิ่งไล่จับไม่สนใจอาภรณ์ว่าจะถูกกิ่งไม้หรือหนามเกี่ยวมุดเข้าออกในพุ่มไม้หนา องค์ชายแปดส่งเสียงหัวเราะก่อนจะเรียกเจ้าหมา เบาๆ มันกระดิกหางเข้ามาหา

อิงนา เงยหน้าที่ผมเผ้ารุงรังทว่าดวงตากลมโต ใบหน้าแม้จะขะมุกขะมอมแต่ก็น่ามองไปอีกแบบ องค์ชายแปดเลิกคิ้วสูง

“ใคร นางเป็นใคร”หมิงเซ่อหันหลังก้าวเดินไม่สนใจตอบคำถาม

“ เอาหมาข้ามา ข้าอุตส่าห์ตามจับมาตั้งนาน”หมิงเซ่อหันหน้ามามองอิงนา

“ไร้มารยาท นี่องค์ชายแปดหมิงต้า”อิงนา ยิ้มกว้างแทนที่จะสลด

“เจี่ยฟูท่านก็อยู่ที่นี่ ….องค์ชายแปด”ย่อตัวลงเก้เก้กังกัง ขาก็กระเผลก หมิงต้าคว้าต้นแขนไว้เกรงว่าจะล้ม อิงนามองอีกคนที่ทำท่าจะคว้าเช่นกันได้แต่หดมือกลับ

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร อิงนาสะอย่าง”พยุงตัวยิ้มสดใส รับเอาลูกหมาจากแขนของหมิงต้า

“เจ้าชอบลูกหมาอย่างนั้นหรือ”หมิงต้าถามขึ้นยิ้มๆ