ไม่เลย

ฟางหลานยิ้มบางๆ โบกมือให้นางกำนัลก่อนจะกล่าวขึ้นเบาๆ

“ใครก็ได้เข้าไปช่วยคุณหนูแต่งตัวอย่าให้องค์ชายทั้งสองรอนาน”

รินน้ำชาลงในจอกยกส่งให้หมิงเซ่อและหมิงต้า หมิงเซ่อนั่งลงฉุดมือฟางหลานให้นั่งลงข้างๆ เขาซึ่งฟางหลานก็ไม่ขัดข้อง

นางกำนัลสางผมให้อิงนาก่อนเกล้าเก็บให้เรียบร้อย อาภรณ์ถูกเปลี่ยนเสียใหม่ส่งผลให้ใบหน้างดงามผุดผาดอยู่แล้วยังงดงามยิ่งขึ้นริมฝีปากแม้ไม่ได้แต่งแต้มสีชาดทว่ากับเป็นสีชมพูระเรื่อน่ามอง

ประตูห้องถูกเปิดออกก่อนที่อิงนาจะยืนตัวตรงที่หน้าประตู ซึ่งโต๊ะเครื่องเสวยในตำแหน่งที่องค์ชายทั้งสองนั่งอยู่สามารถมองเห็นอิงนาได้ในทันทีที่ประตูเปิด หมิงเซ่อหลุบตาต่ำ หมิงต้ากลับแย้มยิ้ม ลุกขึ้นจากแท่นนั่ง เข้าพยุงอิงนาให้มานั่งข้างๆ เขาตรงข้ามกับหมิงเซ่อ

“เห็นไหมเล่าอิงนาหากไม่ทำตัวซุกซนน้องสาวของพี่ก็งดงามเกินหญิงใด”

ฟางหลานเอ่ยปากชมเพื่อจะให้อิงนาเลิกซุกซนเสียที

“ค่ะท่านพี่”

รู้ดีว่าทำให้ฟางหลานหนักใจจึงต้องทำตัวน่ารักเสียหน่อยหมิงต้าเลือกคีบของอร่อยวางบนถ้วยข้าวให้

“พรุ่งนี้ต้องอยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหนจนกว่าขาจะหาย”

“ค่ะท่านพี่”

หมิงต้าฉงนกับท่าทีของอิงนาที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวกับเมื่อครู่เมื่ออยุ่ต่อหน้าฟางหลาน

“ส่งนางให้ฝึกมารยาทกับเหล่านางใน”อิงนาทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน

“ไม่ไม่ไม่เจี่ยฟู ไม่เอา อิงนา จะทำตัวดีดีต่อจากนี้”

หมิงเซ่อถอนหายใจ ฟางหลานตบที่หลังมืออิงนาเบาๆ

“นั่งลง”

อิงนาคีบเครื่องเสวยลงบนถ้วยข้าวของหมิงเซ่อย่างเอาใจ

“อิงนารู้ว่าเจี่ยฟูใจดีที่สุดอย่างที่พี่สาวว่า เจี่ยฟูอย่าส่งอิงนาฝึกมารยาทเลยจะได้ไหม อิงนาสัญญาต่อไปจะไม่ซุกซนอีกแล้ว”

“เชื่อได้แค่ไหน ในวังหลวงไม่ใช่ที่วิ่งเล่น”

น้ำเสียงยังแสดงความไม่พอใจ

“จริงๆ อิงนาสัญญา พรุ่งนี้ มะรืนหรือว่า วันไหนจะอยู่เฝ้าพี่สาวให้ไม่ไปไหนเลย”

“อิงนา พอได้แล้ว”ฟางหลานปรามเบาๆ อิงนาสลดลงทันที

“ก็ได้ อิงนายอมแล้วรับรองจะไม่ดื้อไม่ซุกซน”

“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ข้าพูดในฐานะคนในวังหลวง วังหลวงล้วนมีกฎเกณฑ์ เคร่งครัดชวนอึดอัด อิงนาน่ารักสดใสหาได้ยากในวังหลวง ยอมให้นางเป็นความสดใส กันนางออกห่างจากกฎระเบียบชวนคลื่นเหียนนั่นเสีย ข้าไม่เห็นว่ามันจำเป็น อิงนาเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ดีกว่าให้นางเงียบขรึมอยู่แต่ในกฎระเบียบ”

หมิงต้าอดที่จะเข้าข้างอิงนาไม่ได้เมื่อเห้นว่าทั้งฟางหลานและหมิงเซ่อต่างตีหน้ายักษ์เข้าใส่สาวน้อยสดใสผู้นี้

“ฟางหลานคิดว่าจะให้อิงนา กลับตระกูลกวงในไม่ช้านี้”

อิงนาปล่อยน้ำตาร่วงลงบนถ้วยข้าว อย่างที่ไม่อาจห้ามได้ ดื้อแต่เจ้าน้ำตา

“อิงนาต้องคิดถึงพี่สาวแน่ๆ ”น้ำต่าร่วงกราว

“พี่ก็คิดถึงเจ้า แต่เมื่อองค์ชายแปดช่วยพูดเช่นนี้เห็นทีพี่จะต้องให้เจ้ารั้งอยู่ที่นี่ก่อน”

อิงนาขยับตัวลุกขึ้น คว้ามือหมิงต้ามาเขย่าไปมา

“ขอบคุณองค์ชายแปดที่สุด องค์ชายแปดใจดีที่สุดเลย”

หมิงเซ่อวางตะเกียบลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น

“นางอิ่มแล้ว ให้ไปหาข้าที่ห้องหนังสือ”

ฟางหลานเหลือบตามองอิงนากับหมิงเซ่อสลับกันไปมา หมิงต้ายิ้มเจื่อนๆ อิงนาเลิกคิ้วสูงทำหน้างุนงงไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง