บทที่ 3 ของฝาก

และระยะเวลาในการที่ลูกน้องของนายใหญ่แห่ง west sands ไปต่อคิวมา ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมงครึ่ง ถึงกับต้องบอกลูกน้องว่าวันนี้จะไม่คิดค่าที่ของร้านขนมเจ้าดัง เพื่อที่จะได้ขนมมาด้วยความรวดเร็ว แต่ทว่าลูกน้องตัวดีบอกว่าทำแบบนั้นไม่ได้ ลูกค้ารับรู้นายใหญ่จะเสียหาย ทำให้กินเวลาไปนานเกือบสองชั่วโมง

และตอนนี้พวกเขาก็เดินทางกลับมาที่คฤหาสน์สุดหรู เฉินเปิดประตูให้นายใหญ่ลงไปก่อน ส่วนเขาก็ถือถุงขนมเดินตามเข้าไปด้วย และตอนนี้คุณท่านกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ โดยมีคุณพยาบาลนั่งเล่นอยู่เป็นเพื่อน

"หนูแพรอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนลุงหรอก อยู่กับคนแก่น่าเบื่อจะตาย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรอยู่ได้ แต่ถ้าเกิดว่าคุณลุงอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวก็บอกได้นะคะ เดี๋ยวแพรออกไปทำอย่างอื่น"

"ลุงไม่ได้อยากมีเวลาไปส่วนตัวอะไรหรอก ก็แค่รู้สึกสงสารที่หนูต้องมานั่งเบื่อหน่ายอยู่ที่นี่ ว่าแต่หนูมาอยู่ที่นี่แล้วไม่กลับบ้านเหรอ หรือว่ามีวันไหนที่อยากกลับบ้านไหม บอกได้เลยนะลุงอนุญาตให้หนูกลับได้เลย"

ไฮดรารู้สึกว่าหญิงสาวน่าจะเบื่อกับการมาดูแลคนป่วยอย่างเขา และเด็กอายุนามแบบนี้ก็น่าจะอยากมีเวลาอยู่กับพ่อแม่ หรือไม่อย่างนั้นก็คงอยากมีเวลาส่วนตัว อย่างเช่นอยู่กับคนรักอะไรแบบนี้

"เอาไว้ถ้าแพรอยากกลับบ้านไปเยี่ยมแม่จะบอกคุณท่านนะคะ แต่ว่าตอนนี้หนูก็อยู่ที่นี่แหละค่ะ ไม่รู้ว่าจะไปไหนเหมือนกัน"

"เราไม่มีแฟนอะไรกับเขาเหรอ"

"แพรไม่เคยมีแฟนหรอกค่ะ ทุกวันนี้ไปเรียนหนังสือก็กลับท่านไปดูแลคุณแม่ ชีวิตก็มีแค่นี้แหละค่ะไม่ได้มีอะไรหวือหวา ส่วนเรื่องแฟนก็คงจะไม่มีใครมาชอบแพรหรอก ช่างมันเถอะค่ะว่าแต่คุณลุงหิวไหมคะเดี๋ยวหนูหาอะไรให้กิน"

ตอนแรกเธอก็มีสีหน้าที่สลดลงจนคนรอบข้างสังเกตเห็น แต่หญิงสาวก็ปรับสีหน้าให้สดใสเหมือนเดิม เพราะว่าไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงเรื่องน่าเจ็บปวดในชีวิตของตัวเอง มันหดหู่เกินกว่าที่ใครจะมารับฟังความเจ็บปวดนี้ เพราะฉะนั้นเลือกที่จะเก็บไว้ไม่บอกใครจะดีกว่า

ฟินิกซ์ที่แอบมองทั้งสองคนคุยกันอยู่พักใหญ่ ก็เดินเข้าไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา หรือเรียกอีกอย่างว่ากำลังทำเข้มต่อหน้าสาวเสียมากกว่า

"กลับมาแล้วเหรอลูก"

"อืม... มานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ขึ้นไปพักผ่อน เพิ่งผ่าตัดออกมาจากโรงพยาบาล หาเรื่องให้ตัวเองไม่สบายอีกละ"

"เอ่อ... แพรพาขึ้นข้างบนดีไหมคะ คุณท่านขึ้นไปพักผ่อนดีกว่า คุณฟินิกซ์เขาจะได้ไม่เป็นห่วง"

หญิงสาวคะยั้นคะยอให้คุณท่านขึ้นไปชั้นบน เธอเกรงว่าเขาจะไม่พอใจ พยาบาลอย่างเธอไม่ดูแลคุณท่านให้ดีที่สุด และปล่อยให้เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ชั้นล่าง

"ลุงยังไม่อยากพักผ่อนเลย อยู่ที่โรงพยาบาลก็นอนทั้งวันทั้งคืน กลัวเจ้าฟินิกซ์มันดุหรือไงว่าดูแลลุงไม่ดี"

ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนจะรู้ทันหญิงสาว รอดูจากอากัปกิริยาน่าจะกลัวนายใหญ่ของบ้านเสียมากกว่า ไฮดราเหลือบสายตามองลูกชาย เพื่อให้เขารู้ตัวว่าการที่ทำน้ำเสียงแบบนั้น คุณพยาบาลคนสวยเขารู้สึกเกร็ง และรู้สึกกลัวด้วย

"แต่ว่าคุณเขา..."

"พี่ไม่ได้ดุอะไรแพร พี่แค่บ่นตาแก่คนนี้ต่างหาก เอาเถอะ... เฉินเอาขนมมาวางตรงนี้"

"ครับนายใหญ่"

ลูกน้องของเขาเอาถุงขนมมาวางไว้ที่โต๊ะข้างหน้า ฟินิกซ์เหลือบสายตามองคุณพยาบาลคนสวย บอกให้เธอเลือกขนมที่ชอบไปกิน ด้วยความที่ซื้อมาเยอะมากๆ คงกินไม่หมด ถือว่าแบ่งกันกินแล้วกัน

"แพรเลือกเอาสิจะกินอันไหน"

"คะ... ให้แพรเหรอคะ"

หญิงสาวจ้องมองถุงขนมตรงหน้า ก่อนจะทำหน้าตกใจเพราะจำชื่อร้านได้ เป็นร้านดังในตลาดแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาก็เอาเรื่องอยู่

"อืม... เอาไปสิ"

"ขอบคุณนะคะ ร้านนี้แพรชอบกินมากเลยค่ะ แต่ว่าราคาเอาเรื่องเลย นานๆ กินทีก็พอไหวค่ะ"

เธอหยิบขนมในถุงออกมาเพียงแค่ชิ้นเดียว เพื่อให้คนอื่นได้ลองชิมบ้าง ฟินิกซ์เลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ เขาให้เธอหยิบไปทั้งถุง แต่ทว่าหญิงสาวหยิบออกไปเพียงแค่ชิ้นเดียว

"ทำไมเอาไปแค่นั้นล่ะ ของโปรดไม่ใช่เหรอเอาไปทั้งถุงสิ มีตั้งสามถุง"

"แบ่งคนอื่นบ้างก็ได้ค่ะ แพรคนเดียวไม่กินเยอะขนาดนั้นหรอก"

"หึ... เอาไปทั้งถุงนั่นแหละ"

หญิงสาวรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่เมื่อถูกสายตาดุจ้องมองมา ก็รีบหยิบไปหนึ่งถุงก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณเขา

"ขอบคุณค่ะ"

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะ หกโมงเย็นลงมากินข้าว"

"ได้ค่ะ ถ้างั้นแพรไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะคุณท่าน มีอะไรเรียกได้เลยค่ะ"

"จ้ะหนู ไปเถอะ"

คุณท่านยิ้มออกมาเล็กน้อย ปล่อยให้หญิงสาวไปพักผ่อนบ้างเพราะว่าดูแลเขามาหลายชั่วโมงแล้ว เอาจริงตัวเองก็ไม่ได้ป่วยอะไรมากมาย แผลก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรแล้ว ไม่รู้ว่าจะจ้างพยาบาลมาทำไมเหมือนกัน

และเมื่อหญิงสาวถือถุงขนมเดินออกไปจากห้องรับแขก นายใหญ่ก็หันไปมองหน้าคุณพ่อของตัวเองก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"กินไหมเดี๋ยวผมให้แม่บ้านไปใส่จานให้"

"ยัง... ตั้งใจซื้อมาฝากพ่อ หรือตั้งใจซื้อมาฝากสาวกันแน่"

"จับผิดเหรอไง"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ยื่นแขนไปหยิบถุงขนมก่อนจะเปิดดู จากนั้นก็ลองชิมสักคำหนึ่ง ขนมเจ้าดังที่ขายอยู่ในตลาดของเขา ตั้งแต่มีมายังไม่เคยไปกินเลยสักครั้งเดียว และเมื่อได้ลิ้มรสชาติก็รู้สึกว่ามันอร่อยถูกปาก และไม่หวานจนเกินไป

"ก็อร่อยดีนะ ลองกินสิคุณไฮดรา"

"เดี๋ยวรอให้หนูแพรมาป้อนดีกว่า"

"เกินไปปะ... ผ่าตัดเอาลูกกระสุนออก ไม่ได้ล้มแขนหัก กินเองไม่เป็นหรือไง"

เขาเอ่ยออกมาเขาจะวางถุงขนมลงที่โต๊ะตามเดิม คุณพ่อถึงกับหลุดขำออกมา และรู้สึกว่าลูกชายแสดงออกจนเกินงาม ทั้งที่ตัวเองเป็นคนจ้างพยาบาลให้มาดูแลเขาแท้ๆ

"แกเป็นคนจ้างให้มาดูแลพ่อไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ให้พ่อดูแลตัวเองล่ะ"

"ที่ผมจ้างพยาบาลให้มาดูแล ก็แค่ให้มันจัดยาแล้วดูแลเรื่องอาหารการกิน ไม่ได้มีหน้าที่มาป้อนข้าวป้อนน้ำเข้าใจที่พูดไหม"

"ว่าแต่... ใครเป็นคนเลือกคนนี้มา"

เขายังสงสัยอยู่ว่าใครเป็นคนเลือกพยาบาลคนนี้มาให้ จะบอกว่าโรงพยาบาลเป็นคนคัดเลือกมาเอง แล้วทำไมถึงเจาะจงเป็นเด็กสาวโสด แถมยังสวยมากด้วย

"ไม่รู้ดิผมแค่บอกให้เฉินหาพยาบาล แล้วนายไปบอกโรงพยาบาลว่าไงเฉิน"

นายใหญ่หันไปถามลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่าง เขาเงียบอยู่สักพักก่อนจะยิ้มออกมาหน้าแป้นแล้น

"ผมก็แค่บอกโรงพยาบาลไปว่าต้องการพยาบาลสาวสวย อายุไม่เกิน 25 ปี ผิวขาวจั๊วะ นิสัยน่ารักมารยาทงาม พูดเพราะและที่สำคัญ ต้องโสดด้วย"

"แกไปเลือกพยาบาลหรือหาเมียให้ลูกชายฉัน"

"อย่างหลังครับคุณท่าน"

และเมื่อจบประโยคของเฉิน สองหนุ่มต่างวัยก็หัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน แต่อีกคนกำลังสงบสติอารมณ์ ไม่อยากจะเถียงกับคนเป็นพ่อและลูกน้อง เฉินเป็นคนหนึ่งที่ชอบหาผู้หญิงมาเสนอให้เขา แต่ด้วยความที่มีธุรกิจรัดตัว และยังไม่เจอคนที่ถูกใจ ก็เลยยังไม่มีเป็นตัวเป็นตนสักที และแพรวรินทร์ก็เป็นคนล่าสุดที่ลูกน้องของเขาเอามาเสนอให้ แต่ทว่าคนนี้เขากลับรู้สึกถูกใจอย่างประหลาด...