บทที่ 2 คฤหาสน์ west sands

วันต่อมา...

แพรวรินทร์เก็บกระเป๋าเดินทางมาที่คฤหาสน์ของนายใหญ่แห่ง west sands เธอได้รับมอบหมายจากอาจารย์หมอ ให้มาดูแลคุณท่านของบ้าน ซึ่งตอนนี้เธอต้องมาที่คฤหาสน์ล่วงหน้า เพื่อเก็บของ และเตรียมอาหารเพื่อสุขภาพให้คุณท่านตอนที่เดินทางมาถึง

หญิงสาวลงจากรถส่งเงินให้กับแท็กซี่ จากนั้นก็หิ้วกระเป๋าเดินเข้าไปข้างใน และเมื่อเข้ามาถึงโถงภายในคฤหาสน์ ก็เจอกับแม่บ้านที่ยืนรออยู่

"สวัสดีค่ะคุณแพรวรินทร์ พยาบาลส่วนตัวของคุณท่านใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ เรียกแพรเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"

"ได้เลยค่ะคุณแพร ถ้าอย่างนั้นเชิญทางนี้นะคะ เดี๋ยวพี่จะพาคุณแพรขึ้นไปห้องนอนชั้นบน เก็บของให้เรียบร้อยอีกสักชั่วโมงหนึ่งคุณท่าน และนายใหญ่น่าจะกลับมาค่ะ"

เธอพยักหน้ารับทราบ จากนั้นก็รีบเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่ห้องนอน ตอนนี้เธอยังอยู่ในชุดพยาบาลเพราะว่าเพิ่งออกเวร แต่หลังจากนี้อาจจะต้องแต่งตัวชุดธรรมดาให้เรียบร้อย น่าจะสะดวกสบายกว่า

แพรวรินทร์รีบเดินลงมาจากชั้นบน ตรงเข้าไปยังห้องครัว เธอกำลังทำข้าวต้มให้คุณท่าน ตอนนี้เป็นเวลาที่สมควรแก่การกินยา เธอได้อ่านตัวยาที่ท่านต้องกินในเบื้องต้นมาจากอาจารย์หมอเรียบร้อยแล้ว ท่านควรจะต้องกินอาหารเพื่อสุขภาพมากกว่ากินของทั่วไป ซึ่งโชคดีที่เธอได้เรียนมาบ้าง จะทำให้บาดแผลที่ผ่าตัดหายอย่างรวดเร็ว

และในระหว่างที่เธอกำลังต้มข้าวต้มจะเสร็จ นายใหญ่แห่ง west sands ก็เดินทางกลับมาถึงที่คฤหาสน์ เขาประคองคุณพ่อของตัวเองให้มานั่งลงตรงโซฟา ออกคำสั่งให้พ่อนั่งรอตรงนี้ก่อน

"นั่งที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านเอาน้ำอุ่นมาให้ แล้วเดี๋ยวกินข้าวต้มแล้วก็กินยาก่อน ว่าแต่... เฉิน!"

เขาหันไปตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทที่อยู่ไม่ไกล เฉินรีบวิ่งมาหาเจ้านายโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเลยถาม

"มีอะไรครับนายใหญ่"

"ฉันจ้างพยาบาลไม่ใช่เหรอ นายบอกให้เธอมาเริ่มงานวันไหน"

"มาแล้วนะครับ น่าจะอยู่ในครัวเพราะเมื่อกี้ผมบอกแม่บ้านว่าคุณท่านกำลังกลับมา ก็เลยเข้าไปทำอาหารเพื่อสุขภาพไว้รอ"

ฟินิกซ์เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังประตู ตอนนี้มีผู้หญิงร่างบางใบหน้าจิ้มลิ้มเดินเข้ามาข้างใน เธอใส่ชุดพยาบาลเก็บผมให้เรียบร้อย ใบหน้าดูสะอาดสะอ้านน่ามองเชียวล่ะ

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อแพรวรินทร์ เป็นพยาบาลที่จะมาดูแลคุณท่านในช่วงที่ยังไม่แข็งแรง เมื่อกี้ดิฉันทำข้าวต้มเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ไปกินเลยไหมคะเดี๋ยวจะได้กินยา"

เธอหันไปคุยกับคุณพ่อของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ภาพลักษณ์คุณพยาบาลดูใจดี และสดใสเป็นอย่างมาก ฟินิกซ์เธอมองเธออยู่นานจนคนเป็นพ่อถึงกับกระแอมใส่

"อะแฮ่ม...!"

เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไฮดราจ้องมองลูกชายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างตลก เอาจริงเขาก็ยังไม่เคยเห็นลูกชายมีความรักดีๆ สักที หรือว่าเขาจะลองเป็นกามเทพ หาผู้หญิงสักคนมาดูแลหัวใจของลูกชายดี...

แพรวรินทร์หันไปมองสบตากับนายใหญ่แห่ง west sands หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มอยากนอบน้อม เพราะดูจากอายุอานามแล้ว เขาน่าจะห่างจากเธอหลายปี

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อแพรวรินทร์ หรือจะเรียกว่าแพรเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เป็นพยาบาลที่จะมาดูแลคุณท่านในระหว่างที่รักษาตัวค่ะ"

"อืม... ฉันชื่อฟินิกซ์"

"ให้แพรเรียกคุณว่านายใหญ่เหมือนคนอื่นๆ ดีไหมคะ"

"เรียกชื่อก็ได้ ถ้างั้นฝากดูแลตาแก่นี่หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฉัน... เอ่อ... แพรอายุเท่าไหร่"

เขาเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามที่จะเก็บอาการให้มากที่สุด เพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเสียทรงกับผู้หญิงอ่อนโยนและดูเรียบร้อย

"แพรอายุ 24 ปีค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นพี่จะแทนตัวเองว่าพี่แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอก ฝากดูแลคนแก่ด้วยแล้วกัน ช่วงค่ำๆ จะกลับมา"

"ค่ะคุณฟินิกซ์ ไม่ต้องห่วงคุณท่านนะคะเดี๋ยวแพรดูแลให้เอง"

เขากระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบหันหลังเดินออกไปทันที และเมื่อพ้นจากประตูห้องรับแขก ชายหนุ่มก็เอามือแตะหน้าอกตัวเองเอาไว้ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"เป็นอะไรวะเนี่ย"

"นายใหญ่จะไปไหนครับ"

"ไปดูร้านทองสักหน่อย ไม่ได้เข้าไปเป็นอาทิตย์แล้วเอารถออกได้เลยเฉิน"

"ครับนายใหญ่"

เฉินรีบวิ่งออกไปหน้าประตูบ้าน สั่งลูกน้องคนอื่นให้เอารถออก เนื่องจากว่านายใหญ่จะไปตรวจงานที่ร้านทองของตระกูล มีร้านทองในเครืออยู่ 88 ร้าน เป็นมหาเศรษฐีร่ำรวยเงินทอง ยังไม่รวมอสังหาริมทรัพย์อื่นๆ ไหนจะธุรกิจปล่อยเช่าอีกบอกเลยว่านายใหญ่ของพวกเขามีเงินมากมายมหาศาล

และเมื่อรถเคลื่อนที่มาจอดหน้าประตู ฟินิกซ์ก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ในรถ โดยที่ลูกน้องตามเข้ามานั่งอยู่ข้างๆ

ทั้งสองคนเดินทางไปยังร้านทองสาขาหลัก ที่นั่นจะเป็นศูนย์รวมการส่งออกสินค้า และมีช่างที่เก่งอยู่หลายคนสามารถทำตามที่ลูกค้าต้องการได้ แต่ว่าราคาอาจจะสูงกว่าทองรูปพรรณปกติ

"สวัสดีครับนายใหญ่"

เฉินส่งข้อความไปแจ้งกับทางร้าน ว่านายใหญ่จะเดินทางเข้ามาตรวจงาน พวกเขาจึงมีเวลาได้เตรียมตัว ออกมาต้อนรับนายใหญ่กันพร้อมเพรียง

"อืม... สวัสดีทุกคน เป็นยังไงบ้างช่วงนี้ ราคาขึ้นไม่หยุดเลย ลูกค้าหายบ้างหรือเปล่า"

"ส่วนใหญ่เอามาเทขายกันครับ แต่เมื่อสองวันก่อนราคาลงไปเยอะพอสมควร ช่วงนั้นลูกค้ามาซื้อกันเต็มเลยครับ ขายดีแทบทุกสาขา"

"อืม... ก็ดี ไปเอาบัญชีมาให้ฉันดูหน่อย"

"ได้ครับนายใหญ่ ถ้าอย่างนั้นเชิญนายใหญ่ที่ห้องประชุมครับ เดี๋ยวผมจะเปิดสไลด์ให้ดู"

เขาเดินเข้าไปพร้อมกับผู้ช่วยคนสนิท เดินตรงไปยังห้องประชุมหลักที่อยู่ชั้น 4 เขาใช้เวลาในการตรวจงานอยู่ประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมง แล้วเดี๋ยวว่าจะแวะเข้าไปดูตลาด ช่วงนี้ร้านค้าเต็มทุกร้าน ไม่ค่อยมีว่างให้ปล่อยเช่า ส่วนใหญ่เขาไม่ได้ลงมือทำเอง จะเป็นลูกน้องจัดการแทบทุกอย่าง เขามีหน้าที่ตรวจสอบบัญชี และอนุมัติสิ่งที่พวกเขาต้องการสั่งซื้อแค่เท่านั้น และเฉินจะเป็นคนที่ทราบรายละเอียดทุกอย่าง ซึ่งถ้ามีอะไรผิดปกติเขาจะเป็นคนมาแจ้งกับเจ้านายเอง

"คนรุมอะไรกัน"

"ขนมเจ้าดังในตลาดของเราไงครับ เจ้านี้อร่อยมากมีแต่คนชม ต่อคิวกันแบบนี้แหละครับกว่าจะได้กินบางคนรอเกือบ 2 ชั่วโมง"

"มันขนาดนั้นเลยเหรอ"

เขามองไปยังขนมร้านใหญ่ที่มีคนต่อคิวรอหลายสิบชีวิต เอาจริงเป็นคนไม่ได้ชอบกินของจุกจิก จึงไม่ได้สนใจเท่าไหร่

"นายใหญ่อยากลองชิมไหมครับ เดี๋ยวผมจะสั่งให้พวกลูกน้องไปต่อคิวซื้อมาให้"

"ไปซื้อมาสิเอามาเยอะๆ เลยนะ เผื่อว่าตาแก่อยากจะลองชิม"

"นายใหญ่จะไม่เรียกคุณท่านว่าพ่อจริงเหรอครับ"

เฉินเอ่ยถามเจ้านายด้วยน้ำเสียงปกติ เขาเป็นลูกน้องเพียงคนเดียวที่สามารถพูดคุยกับเจ้านายแบบนี้ได้ โดยที่เขาไม่ได้โกรธ และบ่นว่าเป็นลูกน้องมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของเจ้านาย

"ยังไม่พร้อม อนาคตก็ไม่แน่ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน ช่วยไม่ได้อยากทิ้งฉันกับแม่เอง เพราะฉะนั้นรับกรรมไปก่อนแล้วกัน"

"แล้วนายใหญ่จะซื้อขนมไปเผื่อคุณพยาบาลคนสวยไหมครับ"

ฟินิกซ์เหลือบสายตามองลูกน้องก่อนจะยกเท้าขึ้นเตะ เมื่อใบหน้าของเฉินออกไปทางล้อเลียนเจ้านายมากกว่า คงเพราะแอบสังเกตเห็นเจ้านายมีสายตาที่มองคนสวยไม่ค่อยปกติ ดูจะมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เหมือนปฏิบัติกับผู้หญิงคนอื่น

"แกที่มันสู่รู้จริงๆ เลย จะไปซื้อขนมก็รีบไปพูดมากอยู่ได้"

"ครับนายใหญ่"