บทที่ 2 สงบสติอารมณ์

หญิงสาวหันซ้ายมองขวาอย่างรู้สึกกลัว ภายในห้องมืดสนิทไร้แสงไฟ แม้กระทั่งแสงแดดยังไม่ลอดผ่านเข้ามาเลยแม้แต่น้อย กล่องกระจัดกระจายตามพื้นทำให้หญิงสาวรู้สึกระแวงไปหมด เธอพยายามเคาะประตูให้คนข้างนอกได้ยิน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย

"ปล่อยหนูออกไปเดี๋ยวนี้นะคะ คุณไม่มีสิทธิ์มาขังหนูไว้ที่นี่นะ"

เธอพยายามตะโกนเรียกชายหนุ่ม แต่ทว่าเขาสั่งไม่ให้ลูกน้องคนไหนเข้าไปช่วยแม้แต่คนเดียว และถ้าใครขัดคำสั่งก็จะถูกลงโทษ

"นายใหญ่ครับข้างในมืดมากผมเกรงว่าเธอจะ..."

"ไม่ต้องกลัวหรอกแค่นั้นเอง ถ้ารู้สึกเงียบๆก็ค่อยปล่อยออกมา แต่ว่าตอนนี้ฤทธิ์เยอะสั่งสอนให้รู้สำนึกสักหน่อยดีกว่า แล้วพวกตำรวจเก็บศพพ่อยัยเด็กนี้ไปหรือยัง"

"ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ จากผลชันสูตรจากโรงพยาบาล เห็นว่ากระสุนเข้าไปเกือบห้านัด ไม่ได้โดนจุดสำคัญแต่ว่าเสียเลือดมาก ทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็เลยเสียชีวิต"

เขานิ่งเงียบไปอย่าใช้ความคิด ผู้ชายที่ถูกยิงรู้จักเขาก็ไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่ แต่เอาจริงเขาก็อดสงสัยไม่ได้เพราะภาพลักษณ์ข้างนอกเขาไม่ได้เป็นมาเฟีย เป็นแค่นักธุรกิจเจ้าของภัตตาคารอาหารยุโรป allergan ภาพลักษณ์ภายนอกคือนักธุรกิจ แต่เบื้องหลังคือเจ้าพ่อปล่อยเงินกู้ให้กับพวกแก๊งมาเฟียรายใหญ่ แต่ถ้าเป็นระดับผู้มีอิทธิพลก็ไม่ค่อยมากู้เงินกับเขาหรอกเพราะว่าพื้นฐานเป็นคนร่ำรวยมหาเศรษฐีอยู่แล้ว บางคนก็กู้ไปเพราะจะขยายธุรกิจ และเขาเองก็มีเงินหมุนเวียนในบัญชีหลายแสนล้าน จึงทำให้มีเงินปล่อยให้พวกนั้นกู้ยืมได้ และใครที่ไม่คืนเขาก็จะส่งลูกน้องตามล่าให้มันหนีหัวซุกหัวซุน เพียงเพราะความสนุกไม่ได้อยากได้เงินคืน

"แล้วส่งคนไปทำเรื่องรับศพออกจากโรงพยาบาลด้วย"

"เหมือนจะให้ญาติต้องเป็นคนไปเซ็นเอกสารนะครับ อาจจะต้องเป็นเด็กคนนั้น"

"ช่วยดูสภาพยัยนั่นด้วย มันคงยอมไปดีๆหรอก จ่ายเงินให้โรงพยาบาลไปแล้วศพออกมา บอกไปว่าฉันเป็นคนสั่งมาพวกมันยอมอยู่แล้ว"

"ครับนายใหญ่"

พายัพโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทำตามที่เจ้านายสั่ง ส่วนคนสนิทอีกคนชื่อแทน เขายืนเฝ้าอยู่หน้าประตูที่มีเด็กคนนั้นอยู่ข้างใน และดูเหมือนว่าเสียงโวยวายจะหยุดลงแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นแทน

เขาเดินออกมาจากตรงนั้น และไปหาเจ้านายก่อนจะรายงานความเป็นไปในสถานการณ์ตรงนั้น

"ว่าไงแทน หมาบ้ามันเลิกร้องหรือยัง"

"ไม่ร้องเสียงดังโวยวายแล้วครับ แต่ว่าร้องไห้ไม่หยุดเลย ปล่อยออกมาดีไหมครับข้างในนั้นมืดผมเกรงว่าเด็กจะกลัว"

"เดี๋ยวฉันไปดูเอง"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น และเดินตรงไปยังห้องเก็บของ แล้วดูเหมือนว่าเสียงข้างในจะเงียบลง แม้กระทั่งเสียงร้องไห้ก็ไม่ได้ยินแล้ว ชายหนุ่มใช้กุญแจปลดล็อคโซ่ที่อยู่ข้างนอก จากนั้นก็เปิดประตูเดินเข้าไปทันที เขาจ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่มีแสงเล็ดลอดเข้าไปทางประตู แต่ทว่าไม่มีหญิงสาวอยู่ภายในห้องนี้

"หายไปไหน"

เขาหันไปมองโดยรอบก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อมีเงาตะคุ่มจู่โจมเข้ามาหาเขาอย่างไม่คิดชีวิต ในมือถือท่อนไม้ไม่ใหญ่มากแต่ทว่าสร้างความเจ็บปวดให้คนที่โดนตีอยู่ไม่น้อย

"โอ๊ยยยย!"

ชายหนุ่มร้องออกมาเมื่อถูกท่อนไม้ตีเข้าที่หัวไหล่ เขาใช้มือจับเอาไว้รู้สึกเจ็บจี๊ดแต่พยายามไม่แสดงออกมากนัก จ้องมองไปยังร่างบางที่รีบปล่อยท่อนไม้ก่อนจะรีบวิ่งออกไปยังประตู

"จับตัวเอาไว้"

"กรี๊ดดดดด ปล่อยหนูนะ!"

หญิงสาวกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น เมื่อถูกลูกน้องของเขาจับตัวเอาไว้ เธอดีดดิ้นใช้เท้าเตะไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม แต่ทว่าเรี่ยวแรงของเธอไม่มีทางที่จะสู้กับผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าได้

คริสโตเฟอร์พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เผลอบีบคอฆ่าผู้หญิงตรงหน้า ไหล่ของเขาเริ่มช้ำแดงและมีเลือดซิบเพราะท่อนไม้ที่เธอเอามาตีเขามันบาดเนื้อของเขา ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาจนรู้สึกได้ ชายหนุ่มเดินตรงมาจ้องมองใบหน้าเล็กก่อนจะยิ้มมุมปากออกมามองสำรวจร่างบางด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทิวาเริ่มนิ่งขึ้นและรู้สึกระแวงกับสายตาของเขาในตอนนี้

"ทำไมมองหนูแบบนี้"

"เธอก็สวยดีนะ หุ่นดีด้วยน่าเอา..."

หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็เบิกตาก็อย่างตกใจ เธอพยายามปัดป้องการเกาะกุมจากลูกน้องของเขา ไม่อยากให้ชายหนุ่มมองเรือนร่างของเธอด้วยความหื่นกระหายแบบนั้น

"หึ... กลัวหรือไง"

เขายิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะจัดการถอดเสื้อนอกของตัวเองออก ให้เห็นซิกแพคเป็นลอนสวยงามแก่ผู้ที่มองเห็น และหัวไหล่ของเขาที่ถูกท่อนไม้ตีอย่างแรง ตอนนี้กลายเป็นเขียวช้ำและเขาน่าจะเจ็บมากพอสมควร แถมยังมีรอยเลือดติดอยู่ทำให้เธอรู้สึกผิดที่ทำแรงแบบนั้น

"เห็นอะไรนี่ไหม"

เขาเอาหัวไหล่ของตัวเองหันไปให้หญิงสาวดู เธอนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะเถียงข้างๆ คูๆ เพื่อให้ตัวเองไม่ผิด

"ก็คุณมาจับตัวหนูทำไม ถ้าคุณปล่อยหนูไว้ตรงนั้นก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก"

"ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเคยมีใครกล้าทำให้ฉันเลือดไหลเลย เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้เอาไม้โง่ๆ มาตีฉัน แทน... พายัยเด็กนี้ไปที่ห้องนอนของฉัน เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนให้รู้สำนึกว่าการที่คิดร้ายต่อฉันมันจะต้องเจออะไรบ้าง"

พูดจบแทนก็หิ้วปีกหญิงสาวกับลูกน้องอีกคนลากไปที่ห้องนอนของเขาในทันที ทิวาเบิกตากว้างยาวตกใจพยายามดึงรั้งตัวเองไม่ให้เดินตามเขาไป ท้ายที่สุดลูกน้องเขาทั้งสองคนก็อดทนไม่ไหวหิ้วและกึ่งลากพาขึ้นไปข้างบน

"กรี๊ดดดดดด หนูไม่ไปนะอย่ามาทำกับหนูแบบนี้"

"แสบนักใช่ไหม ฉันจะเอาจนตายคาเตียงเลย"

เขาหัวเราะออกมาในลำคอจากนั้นก็เดินตามร่างบางไป เมื่อเข้ามาถึงในห้องนอนลูกน้องของเขาทั้งสองคนก็โยนหญิงสาวลงไปบนเตียงนอนคิงไซส์ เธอพยายามหลบหนีแต่ทั้งสองคนก็ตั้งท่าจะจับอีกครั้ง

คริสโตเฟอร์เดินเข้ามาข้างในก่อนจะส่งเสื้อของเขาที่ถือไว้ไปให้ลูกน้อง

"ออกไปให้หมดแล้วล็อคประตูด้วย"

"อย่าเข้ามานะ คุณทำอะไรหนู หนูจะแจ้งความให้คุณติดคุก"

"ตำรวจหน้าไหนก็ทำอะไรฉันไม่ได้ เสียใจด้วยนะอีหนูวันนี้เธอต้องโดนฉันเอาจนตายคาเตียงอยู่ที่นี่แหละ หลังจากนี้ฉันอนุญาตให้เธอฆ่าฉันได้ทุกเวลาที่ต้องการ แต่จำไว้นะว่าถ้าเกิดฆ่าฉันไม่ได้ จะกลายเป็นเธอเองที่โดนฉันเอาจนตาย"