บทที่ 1 คฤหาสน์ Allengan

คริสโตเฟอร์อุ้มหญิงสาวเข้าไปในรถ โดยที่เธอไม่ได้สมยอมแต่อย่างใด ขณะที่เขาพยายามจับเธอยัดเข้าไปในรถ เธอเองก็ร้องโวยวายออกมาขอความช่วยเหลือจากคนข้างนอก แต่ทว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย คิดว่าน่าจะบังเอิญผ่านมาทั้งสองคน แต่ว่าเด็กคนนั้นน่าจะเดินออกไปไหนสักที่หนึ่ง และคนเป็นพ่อคงถูกใครสักคนฆ่าตาย เมื่อพวกเขาผ่านมาทางนี้ก็ไม่เห็นใครยืนอยู่แล้ว

"กรี๊ดดดด ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยหนูที คนนิสัยไม่ดีจะจับตัวหนูไปค่ะ"

"ฉันบอกว่าหนวกหูไง เด็กน่ารำคาญพูดมากอยู่นั่นแหละ ฉันไม่ชอบ"

ชายหนุ่มสบถออกมา ก่อนจะเอามือปิดปากหญิงสาวเพื่อให้เธอหยุดส่งเสียงดัง เสียงร้องอู้อี้ของเธอยังคงน่ารำคาญสำหรับเขา แต่ถ้าไม่เอามือปิดไว้แบบนี้เธอก็จะร้องโวยวายไม่เลิก และเสียงของผู้หญิงมันน่ารำคาญสำหรับเขาจะตาย ทั้งแหลมทั้งแสบแก้วหูน่าหงุดหงิดเป็นที่สุด

"อ๋อยอู๋อะ"

หญิงสาวพยายามสั่งให้เขาปล่อยมือออกจากริมฝีปากของเธอ ในตอนนี้เธอนั่งอยู่เคียงข้างเขาโดยที่ชายหนุ่มเอามือปิดปากเธอไม่ยอมปล่อย และยิ่งส่งเสียงดังมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งบีบรัดให้แน่นขึ้นไปอีก

"ถ้าเธอหยุดโวยวายเมื่อไหร่ฉันจะปล่อย"

หญิงสาวเริ่มนิ่งเพราะว่าอยากจะให้เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระสักที และก็มีแผนบางอย่างที่จะเอาคืนเขาในครั้งนี้ คริสโตเฟอร์รู้สึกว่าหญิงสาวดูสงบลงจึงยอมปล่อยมือ แต่แล้วความแสบของผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเธอใช้ฟันแหลมคมกัดเข้าที่มือของเขาอย่างแรงจนเป็นรอยแดงช้ำ

"นังเด็กบ้าอยากตายใช่ไหม"

เขากุมมือตัวเองไว้แน่นจ้องมองหญิงสาวด้วยใบหน้าหงุดหงิดและฉายแววโกรธอย่างเห็นได้ชัดเจน เธอรีบขยับตัวไปชิดประตูอีกฝั่ง สายตาสอดส่องมองหาอาวุธที่จะใช้ในการป้องกันตัว แต่ทว่าภายในรถไร้ซึ่งสิ่งอันตราย และบังเอิญเหลือบสายตาไปเห็นปืนของเขาวางอยู่ หญิงสาวนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะรีบขยับตัวเข้าไปหยิบออกมา คริสโตเฟอร์เห็นแบบนั้นก็ยื่นเท้าไปเตะปืนให้เคลื่อนที่ไปอยู่ข้างหลัง ยักคิ้วให้หญิงสาวอย่ากวนประสาท

"ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกยัยแสบ คิดจะฆ่าฉันเหรอง่ายไปอีหนู พวกนายรีบกลับคฤหาสน์ ฉันจะสั่งสอนเด็กคนนี้ให้หลานจำจะได้ไม่กล้าดีคิดทำร้ายฉันอีก"

"จอดรถแล้วก็ปล่อยหนูลงไปเดี๋ยวนี้นะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะจับตัวหนูไปไว้ที่ไหนก็ได้ ไม่กลัวกฎหมายเลยหรือไง ถ้าหนูรอดออกไปได้คุณติดคุกแน่ หนูจะแจ้งความคุณข้อหาฆ่าคนตายแล้วก็จับหนูมาทารุณกรรม"

หญิงสาวเอ่ยข่มขู่ชายหนุ่มให้เริ่มรู้สึกกลัว แต่ทว่าเขาไม่ได้รู้สึกสลดแต่อย่างใด แถมยังนั่งลงตรงโซฟาเอนหลังอย่างสบายตัว มันทำให้หญิงสาวมองว่าเขากำลังกวนประสาทเป็นอย่างมาก

"นี่คุณไม่รู้สึกสลดอะไรเลยเหรอ ฆ่าคนตายทั้งคนเลยนะ ฮึก! แล้วเขาเป็นพ่อของหนูด้วย คุณกำลังพรากพ่อพรากลูกไปจากกันนะ ฮือออ"

และเมื่อได้สติเธอก็เริ่มร้องไห้ออกมาอย่างรู้สึกเจ็บปวด ภาพคุณพ่อนอนยิงตายอยู่ที่พื้นยังติดตาไม่ยอมหาย หลังจากนี้เธอจะมีชีวิตต่อได้อย่างไร คุณพ่ออยู่ในร่างที่ไร้วิญญาณไปเรียบร้อย และเธอที่ชีวิตมีแต่ท่านมาตลอด จะใช้ชีวิตต่อยังไงอีกยังมองไม่เห็นทางเลย

"โคตรใจร้ายเลยผู้ชายอะไร"

เธอนั่งทรุดลงกับพื้น ร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้นโดยที่ชายหนุ่มทำได้แค่ชายตามองเท่านั้น เขาเองไม่เคยปลอบใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน จึงปล่อยให้เธอทำความเข้าใจกับอารมณ์ของตัวเอง โดยที่เขาจะไม่ยุ่งเด็ดขาด

และเมื่อมาถึงที่คฤหาสน์ Allergen ลูกน้องของเขาเดินเข้ามาเปิดประตูรถ คริสโตเฟอร์เดินลงไปก่อนจากนั้นก็หันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างในก่อนจะเรียกเธอออกมา

"ลงมาเดี๋ยวนี้"

"หนูไม่ลง คุณเอาปืนมายิงหนูเดี๋ยวนี้เลย ให้ตายตรงนี้เลยค่ะหนูไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว"

"ฉันไม่ฆ่าเธอให้เสียมือหรอก ไร้ค่า"

พูดจบชายหนุ่มก็เดินเข้าไปในบ้านทันที และเมื่อเข้าประตูบ้านก็เจอแม่บ้านยืนอยู่หลายคน เขาเหลือบสายตาไปมองยังรถที่ประตูยังคงเปิดทิ้งไว้อยู่ ก่อนจะหันไปคุยกับแม่บ้าน

"ไปลากยัยเด็กบ้านั่นลงมา แล้วพาไปขังไว้ที่ห้องเก็บของ ถ้าสงบสติอารมณ์ไม่ได้ก็ปล่อยให้อาละวาดอยู่ในห้องเก็บของนั่นแหละ ไม่ต้องปล่อยให้ออกมา ถ้าไม่หยุดอาละวาดก็ไม่ต้องให้กินข้าว"

พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบนในทันที แม่บ้านหันมามองกันอย่างเลิกลั่ก ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ และเด็กบ้าที่เขาว่านั้นคือใครกัน แม่บ้านเดินออกไปที่รถก็เจอเด็กผู้หญิงในชุดนักศึกษาคนหนึ่งนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในรถ ใบหน้าบวมช้ำใครมาเห็นเป็นต้องสงสาร

"คุณคะออกมาเถอะค่ะ"

"หนูไม่ออกค่ะ พวกคุณพาหนูไปส่งที่เดิมเลยนะหนูจะไปหาพ่อ"

"แต่นายใหญ่สั่งไว้ว่าให้คุณหนูลงมานะคะ ลงมาเถอะค่ะอย่าทำแบบนี้เลย"

"ไม่"

เธอยังไม่ยอมทำตามที่คนอื่นแนะนำ กอดเข่าอยู่ในรถและจะไม่ยอมลงไปเด็ดขาด ชะตากรรมของเธอในตอนนี้ไม่รู้ว่าต้องพบเจออะไรบ้าง และที่นี่คือที่ไหนก็ไม่รู้ ผู้ชายคนนั้นก็ดูน่ากลัว ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว

"ถ้าคุณหนูไม่ลงมานายใหญ่จะต้องส่งคนมาลากตัวลงไปนะคะ ถึงตอนนั้นคุณหนูจะเจ็บตัวเปล่าๆ"

หญิงสาวร้องไห้ออกมาทันที เสียงร้องของเธอดังลั่นไปทั่วรถชวนคนรอบข้างรู้สึกหนวกหูเอามากๆ ชายหนุ่มที่อยู่ชั้นบนยังได้ยินเสียงร้องไห้และโวยวายของเธอ จึงตัดสินใจเดินลงมาชั้นล่าง ตรงไปยังรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก่อนจะขยับตัวเข้าไปอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าและพาลงมาทันที

"กรี๊ดดดดดดด ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะไอ้คนบ้า"

"แสบนักนะต้องเจอลงโทษ"

เขาอุ้มเธอเข้าไปในตัวบ้าน จากนั้นก็พาไปข้างหลังของคฤหาสน์ ถึงที่นั่นมีห้องเก็บของที่ไม่ได้ใช้อยู่ ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไป จากหญิงสาวโยนเข้าไปในกล่องที่วางกระจัดกระจายอยู่อย่างแรง เธอร้องโวยวายออกมาเสียงดังลั่นกว่าจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อชายหนุ่มปิดประตูข้างนอกและล็อคไม่ให้เธอออกมา บรรยากาศภายในห้องมืดสนิทจนเธอรู้สึกกลัว หญิงสาววิ่งไปเคาะประตูหน้าห้องก่อนจะส่งเสียงออกไป

"อย่าเอาหนูมาขังไว้ที่นี่นะปล่อยออกไปเดี๋ยวนี้"

"ถ้าหยุดโวยวายจนเหนื่อยเมื่อไหร่ค่อยปล่อยออกมา ตอนนี้ขังไว้ในนั้นแหละเสียงแหลมหนวกหูน่ารำคาญ"