LOGINShare
บทที่4
Last Updated:
2025-03-24 13:32:09ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ คิวยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สายตาของเขามองสบกับหญิงสาวสวยสง่าที่เพิ่งเข้ามา เธอแต่งตัวหรูหรา เครื่องประดับแวววาวบ่งบอกถึงฐานะที่สูงส่ง
"พายุนี่ใครเหรอคะ?" ชุติมาถามเสียงหวาน พายุปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนตอบเรียบๆ "ชุติมา มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า" ชุติมาหัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้พายุ "คู่หมั้นมาหา ต้องมีธุระด้วยเหรอคะ?" เธอหันกลับมามองคิวอีกครั้ง "พายุยังไม่บอกชุเลยว่านี่ใคร" พายุยิ้มมุมปากก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "คนนี้เหรอ? คนใช้ใหม่ไง คนเก่าลาออกไปแล้ว" คิวเงยหน้าขึ้นมองพายุทันที ดวงตาของเขาสั่นไหว ไม่คิดว่าพายุจะลดคุณค่าของเขาเหลือเพียง คนใช้ "งั้นเหรอคะ" ชุติมาพยักหน้าเบาๆ ก่อนมองคิวจากหัวจรดเท้า "ยังเด็กอยู่เลย อายุเท่าไหร่เราอ่ะ?" คิวขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ "ถามทำไม?" พายุขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วพูดเสียงเข้ม "คิว คู่หมั้นฉันถามก็ตอบสิ" คิวกัดฟันแน่นก่อนตอบเสียงเบา "18" ชุติมาหัวเราะเบาๆ "เด็กจริงๆ ด้วย..." เธอหันไปหาพายุพร้อมรอยยิ้ม "พายุ ชุขออุปการะเด็กคนนี้ได้ไหม?" คิวเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าชุติมาจะพูดอะไรแบบนี้ ส่วนพายุเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ก็แล้วแต่คุณ" ชุติมายิ้มกว้าง ขณะที่พายุเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ เอื้อมมือแตะที่เอวบางของเธอแล้วกระซิบข้างหู "คุณมาหาผมถึงที่นี่ คืนนี้เรา..." ชุติมารีบยกมือดันอกพายุออกแล้วหัวเราะคิกคัก "พายุ พูดอะไรก็ไม่รู้ อายคิวบ้างสิ" ภายในคฤหาสน์หรูของชุติมา พายุลุกออกจากเตียงอย่างไม่ใส่ใจ หยิบเสื้อคลุมมาสวมทับโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองหญิงสาวที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง ชุติมาขยับตัวเข้าหาเขา ใช้ปลายนิ้วลากเบาๆ ไปตามแผ่นหลังของพายุ “รีบไปไหนคะ... อยู่ต่อกับชุก่อนไม่ได้เหรอ?” พายุเม้มริมฝีปาก ไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอ "ผมมีธุระต้องไปทำ" ชุติมาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้มหวาน “ค่ะ ชุเข้าใจ” เธอขยับตัวขึ้นจากเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมกายบางของตัวเอง "แต่พายุขา... คืนนี้อย่าลืมกลับมาหาชุนะคะ" พายุไม่ตอบอะไร แค่ปรายตามองเธอนิดๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ชุติมานอนยิ้มพอใจอยู่คนเดียว ขณะที่พายุเดินผ่านโถงทางเดิน เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องในความเงียบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย “หลวมชิบหาย...” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนึกถึง 'ของเล่นชิ้นใหม่' ที่เขาเพิ่งได้มาเมื่อไม่นานมานี้ คิว... ริมฝีปากของพายุยกยิ้มขึ้นมามุมหนึ่ง ดวงตาพราวระยับด้วยความสนใจ "คืนนี้... น่าจะสนุกกว่าเดิม" คฤหาสน์วรงค์ ร่างบางพยายามดิ้นหนีเมื่อถูกพายุผลักติดผนัง ข้อมือเล็กถูกมือหนากอบกุมแน่นจนไม่สามารถขยับได้ "อย่าดิ้นสิคิว..." พายุโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหู "อย่า" คิวหันหน้าหนี ลมหายใจร้อนของพายุเป่ารดต้นคอ ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน พายุยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมจากลำคอขาว “หอมจัง...” “คุณพายุ... ได้โปรด...” คิวพยายามขอร้อง เสียงสั่นเครือ “นายรู้ไหมว่าฉันใจดีแค่ไหน ที่ให้นายอยู่ที่นี่... แทนที่จะโยนนายไปอยู่ที่อื่น” “...!!!” คิวตัวสั่นไปทั้งร่าง “แต่ถ้านายยังดื้อ...” พายุใช้นิ้วไล้ไปตามโครงหน้าของคิว ก่อนจะบีบปลายคางเบาๆ “ฉันก็ต้องทำให้นายเชื่อง” คิวเม้มริมฝีปากแน่น พยายามหาทางรอด แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้พายุชะงัก “นายครับ คุณวายุมามาหา” เสียงคีรินดังขึ้นจากอีกฝั่งของประตู พายุขมวดคิ้ว ก่อนจะปล่อยมือจากคิวอย่างไม่เต็มใจ “รอดไปนะ...” พายุพึมพำ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ปล่อยให้คิวยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้นคนเดียว พายุเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ไขว่ห้างอย่างไม่รีบร้อน ขณะที่วายุยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า แววตาจริงจัง "เด็กนั่นเกี่ยวอะไรกับนาย?" พายุถามเสียงเรียบ "พี่จะทำอะไรกับคิว?" วายุถามกลับทันที น้ำเสียงแข็งขึ้น พายุหัวเราะในลำคอ "ทำไม? นายสนใจเด็กนั่นเหรอ?" "ผมแค่ไม่อยากให้พี่ทำอะไรเลวๆ อีก" วายุจ้องพายุเขม็ง "คนก่อนๆ ก็ไม่มีใครรอดจากพี่ได้เลย พี่จะเลิกเล่นกับชีวิตคนอื่นได้รึยัง?" พายุยิ้มเย็นก่อนจะยันตัวลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้วายุ "อย่ามายุ่งเรื่องของฉันวายุ... นายไม่มีสิทธิ์" "พี่ขายเด็กคนนั้นไปแล้วใช่ไหม? หรือจับมาเพราะการพนันเหมือนเดิม?" วายุไม่ลดละ พายุชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะแสยะยิ้ม "แล้วถ้าใช่ล่ะ?" วายุถอนหายใจเฮือกใหญ่ กำหมัดแน่น "พี่มันเลวจริงๆ" "หึ..." พายุยักไหล่ "ก็ฉันมันเป็นแบบนี้" "พี่จะทำยังไงกับคิวต่อไป?" "ไม่ใช่เรื่องของนาย" พายุตัดบทแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้แล้ว ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับน้องชายที่เอาแต่ใจแบบนาย" วายุเม้มปากแน่น กำหมัดจนเส้นเลือดขึ้น สุดท้ายเขาตัดสินใจหมุนตัวเดินออกไป แต่ก่อนจะพ้นประตู เขาหันกลับมามองพายุด้วยแววตา "ถ้าพี่ไม่หยุด... สักวันพี่จะต้องเสียใจ" พายุไม่ตอบ เพียงแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเรียบนิ่งไร้อารมณ์
Related chapters
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่5
ห้องนอนกว้างขวางในคฤหาสน์วรงค์พายุเดินเข้ามาเห็นคิวนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ใบหน้าซุกลงกับแขน เสื้อผ้าหลวมๆ คล้ายจะร่วงจากไหล่เล็กนั่น มือที่กำผ้าห่มแน่นสั่นเล็กน้อย"เป็นอะไร?" พายุเอ่ยเสียงเรียบ ขณะเดินเข้ามาใกล้คิวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบปาดน้ำตา "เปล่า"พายุเลิกคิ้ว "โกหก""มันไม่ใช่เรื่องของคุณ" คิวเงยหน้าขึ้น ตาจ้องพายุอย่างไม่ยอมแพ้พายุส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง "นายร้องไห้ทำไม"คิวเม้มปากแน่น รู้ดีว่าถ้าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ พายุไม่มีวันเข้าใจ ไม่มีวันสนใจความรู้สึกของเขา"ฉันถาม" พายุเสียงเข้มขึ้นคิวสูดหายใจลึกก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ฮึก... พี่ศิลา"พายุเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ "ยังจะคิดถึงมันอีกเหรอ?"คิวเมินหน้าหนี ไม่ตอบพายุเอื้อมมือไปเชยคางอีกฝ่ายให้เงยขึ้น "ฉันอยู่ตรงนี้ แต่หัวใจนายยังอยู่กับมัน?""คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับความรู้สึกของผม" คิวสะบัดหน้าหนีพายุจ้องเด็กตรงหน้า สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา "หึ งั้นเหรอ?"เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดเสียงต่ำ "ก็ได้ ถ้านายยังไม่ลืมมัน งั้นฉันจะช่วยทำให้นายลืมเอง"คิวเบิกตากว้าง "คะ... คุณจะทำอะไร?"พายุโน้มตัว
Last Updated : 2025-03-24นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่6
ลานจอดรถหลังผับกลางดึกเสียงชกต่อยดังขึ้นท่ามกลางความมืดสลัวของพื้นที่ลับตาคน พายุเช็ดมุมปากที่แตกจากหมัดของวายุ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล"นี่มึงกล้าต่อยกูเหรอ ห่ะ?" พายุคำรามออกมา มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น"เออ มึงจะทำไม?" วายุสวนกลับ น้ำเสียงเย็นชาแต่สายตาแข็งกร้าวไม่เกรงกลัวคิวที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังมองสถานการณ์ด้วยความกังวล เขาไม่อยากให้เรื่องนี้บานปลายกว่านี้"พอเถอะครับ อย่าทะเลาะกันอีกเลย" คิวพยายามเข้าห้าม ใจเต้นแรงเพราะกลัวว่าทั้งคู่จะลงไม้ลงมือกันมากกว่านี้เสียงฝีเท้าดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงของคีรินจะปรากฏตัว ดวงตาคมกริบมองไปที่พายุและวายุ "เกิดอะไรขึ้นครับนายท่าน?" คีรินถามพายุอย่างร้อนรนพายุไม่ตอบ เขาหันไปมองวายุที่กระชากแขนคิวให้ตามออกไป"คิว ไปกับฉัน" วายุสั่งเสียงเข้ม ดึงตัวคิวให้ออกห่างจากพายุพายุขบฟันแน่น ก่อนตะโกนสั่งลูกน้อง "ยืนบื้ออยู่ทำไม ไปตามจับตัวมันมาสิวะ!"คีรินสะดุ้ง รีบขานรับ "คะ ครับ นายท่าน!" ก่อนออกวิ่งตามวายุไปคิวเริ่มหอบจากการวิ่งหนี ใจเต้นรัวเพราะความตื่นเต้นและความกลัว "คุณวายุครับ...ผมวิ่งไม่ไหวแล้ว จะทำอะไรครับ?"วายุหันกลับมามอ
Last Updated : 2025-03-25นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่7
ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด พายุยืนอยู่กลางห้องรับแขก ดวงตาคมกริบฉายแววกรุ่นโกรธ มือกำแน่นขณะออกคำสั่งเสียงเข้ม"บอกคนของเราตามหาวายุกับคิวให้เจอ!"คีรินที่ยืนอยู่ตรงหน้ารีบก้มศีรษะรับคำสั่ง "ครับ นายท่าน" จากนั้นจึงรีบออกไปจัดการตามที่ได้รับคำสั่งไม่นานนัก ชุติมาก็ก้าวเข้ามาในห้อง "พายุ เกิดอะไรขึ้นคะ? เด็กคนนั้น...หายไปกับวายุเหรอคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความกังวล "โธ่ คิว... ฉันสงสารเด็กคนนั้นจังเลยค่ะ"พายุปรายตามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจ "คุณมาหาผมที่นี่มีอะไร?"ชุติมายิ้มบางๆ พลางยกมือขึ้นแตะแขนของพายุอย่างอ่อนโยน "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ชุแค่อยากชวนคุณไปทานข้าวข้างนอก"พายุเงียบไปครู่หนึ่ง เขากำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มบางๆ"ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะไปไหน" เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความคิดคำนึงถึงเรื่องของวายุและคิวชุติมามองเขาด้วยสายตาผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า "เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นชุไม่กวนคุณแล้ว"หญิงสาวเอ่ยจบก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้พายุยืนอยู่ตรงนั้นเพีย
Last Updated : 2025-03-25นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่8
บรรยากาศภายในห้องเช่าตึงเครียดขึ้นทันทีที่พายุปรากฏตัว ร่างสูงในชุดสูทสีดำยืนอยู่ตรงหน้าประตู สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างพอใจ"พี่พายุ..." วายุเอ่ยเสียงต่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวดระวังพายุหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเหนือกว่า "ว่าไง ไอ้น้องชายตัวแสบ? อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยนะ" เขาเอ่ยพลางปรายตามองไปยังศิลาและคิวที่ยืนอยู่ใกล้กันคิวยืนตัวสั่น หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว แต่เขาก็ยังพยายามรวบรวมความกล้าพูดออกไป "ปล่อยพวกเราไปเถอะนะครับ คุณพายุ..." น้ำเสียงสั่นเครือแสดงให้เห็นถึงความหวาดหวั่นในใจพายุเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก "เหอะ... ปล่อยงั้นเหรอ?" เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้คิวมากขึ้น "ฉันปล่อยก็ได้..."ดวงตาของคิวมีประกายแห่งความหวัง แต่เพียงไม่นาน คำพูดถัดไปของพายุก็ทำให้เขาชะงัก"แต่นายต้องมาเป็น นายบำเรอ ให้ฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ"ดวงตาของคิวเบิกกว้าง น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาทันที เขาถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว แต่แผ่นหลังกลับชนเข้ากับอกของศิลา"แก!" ศิลากัดฟันแน่น กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา "อย่ามายุ่งกับคิว!"พายุไม่ได้สะทกสะท้านกับค
Last Updated : 2025-03-25นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่9
คิวเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทิ้มเมื่อลมหายใจร้อนของพายุรินรดลงบนต้นคอ มือหนาของอีกฝ่ายยังคงจับแขนของเขาไว้แน่น ไม่ให้ขยับหนี"ปล่อย..." คิวพยายามดิ้น แต่กลับถูกแรงบีบจากพายุรั้งเอาไว้พายุหัวเราะในลำคอ "ทำไม? หวงตัวไปได้"คิวพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนนั้น "อือ... อย่า! คุณพายุ ปล่อยผม!"พายุโน้มตัวลงมาใกล้ กระซิบข้างหูของคิว"ฉันมีข้อเสนอให้นาย..."คิวตัวเกร็ง รู้สึกได้ถึงอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจากบุคคลตรงหน้า"ถ้านายยอมเป็นเมียฉัน... ไม่สิ เป็น นายบำเรอ ให้ฉัน" พายุยิ้ม นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากของคิวเบาๆ "ฉันจะปล่อยศิลาไป""..." คิวกำหมัดแน่น หัวใจแทบหยุดเต้น"แต่ถ้านายปฏิเสธ..." พายุหยุดเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "มันตาย""ไม่นะ!" คิวอุทานออกมาทันที ดวงตาสั่นระริกพายุไหวไหล่เล็กน้อยราวกับเรื่องที่เขาพูดไม่ใช่เรื่องใหญ่โต "เลือกเอาสิ นายจะช่วยชีวิตมัน หรือจะให้มันตายเพราะความดื้อของนาย?"คิวกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ก่อนจะรวบรวมสติเอ่ยออกมาเสียงสั่น "แล้วคุณวายุล่ะครับ..."พายุเลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับพอใจที่คิวยังมีสติพอจะคิดถึงคนอื่น
Last Updated : 2025-03-25นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่10
พายุ มองดูเขาด้วยสายตานิ่งสนิท แววตาของเขาไร้ปรานี แล้วจู่ๆ ริมฝีปากของพายุก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงเรียบ "ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย" คิวชะงัก หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น แต่แล้วเสียงของพายุก็แทรกเข้ามาอีกครั้ง "แต่นายอย่าคิดนะว่าคืนนี้นายจะรอดจากน้ำมือฉัน" ความหวังที่เพิ่งก่อตัวขึ้นถูกทำลายลงในพริบตา ดวงตาของคิวฉายแววสับสน ขณะที่พายุเบือนหน้าไปทาง คีริน คนสนิทของเขา "คีริน เอาตัวคิวไป" "ครับ" คีรินรับคำสั่งทันที ก้าวเข้ามาหาคิวก่อนจะคว้าแขนของเขาแน่น "คิว!" เสียงของ ศิลา ดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของห้อง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรนและเป็นห่วง เขาขยับจะเข้ามา แต่ถูกคีรินตวาดขัด "อย่ามายุ่ง ถ้าแกไม่อยากเดือดร้อน" ศิลากำหมัดแน่น ดวงตาของเขามีทั้งความโกรธและความสิ้นหวัง แต่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนมองคนที่ตัวเองรักถูกลากออกไป ในขณะที่ความเงียบเริ่มปกคลุม เสียงของ พายุ ก็ดังขึ้นอีกครา คราวนี้เป็นคำพูดที่พุ่งตรงไปยัง วายุ ที่ยืนเงียบอยู่มุมห้อง "วายุ กลับบ้าน ถ้าแกไม่กลับ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่" แววตาของวายุเต็มไปด้วยความขัดแย้ง หัวใจของ
Last Updated : 2025-03-25นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่11
หลังจากที่พายุจอดรถหน้าคฤหาสน์ของชุติมา หญิงสาวก็หันมายิ้มหวานให้เขา ก่อนจะเอื้อมมือแตะแขนเบาๆ ด้วยท่าทีอ่อนโยน"ขอบคุณนะคะพายุ ที่มาส่งชุที่บ้าน"พายุหันไปมองเธอ สายตาอ่อนลงเล็กน้อย "ก็ชุเป็นคู่หมั้นของผม ผมก็ต้องดูแลเป็นพิเศษ" น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ชุติมายิ้มกว้างขึ้นกับคำพูดของพายุ "ปากหวานจังเลยค่ะ ฝันดีนะคะ ขับรถดีๆ ล่ะ" เธอยกมือขึ้นแตะแขนพายุเบาๆ ก่อนจะก้าวลงจากรถ และเดินเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมหันมาส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายทันทีที่ชุติมาลับสายตา พายุถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะกลับขึ้นรถ ขณะที่เขากำลังจะขับออกไป เขาก็เหลือบมองคนที่นั่งเงียบมาตลอดทาง"เป็นอะไร" พายุถามเสียงนิ่งคิวที่กำลังนั่งก้มหน้า มือกำชายเสื้อแน่น ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา "เปล่าครับ" น้ำเสียงราบเรียบ แต่ฟังดูฝืนเต็มทีพายุเหล่มองด้วยหางตา ขมวดคิ้วเล็กน้อย "นายคงโกรธเรื่องนั้นสินะ ก็นายทำชุขนาดนั้น"คิวกลั้นหัวเราะเยาะออกมา ก่อนจะเอียงหน้าหันไปสบตาพายุตรงๆ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น"ครับ ถ้าผมทำชุปหกจริงๆ ผมไม่ได้ทำที่มือแน่"พายุชะงักไปเล็กน้อยกับคำพูดนั้น ก่อนที่ดวงตาคมจะฉายแววไม่พอใจ "คิว อย่ามาต่อปากต่อคำ
Last Updated : 2025-03-25นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่12
ภายในห้องทำงานของพายุบรรยากาศเงียบสงัด แสงจากโคมไฟบนโต๊ะทำงานส่องให้เห็นใบหน้าคมเข้มของพายุที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาสีนิลจ้องมองเอกสารตรงหน้า ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น“เข้ามา” พายุเอ่ยเสียงเรียบประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างของคีริน บอดี้การ์ดคู่ใจที่เดินเข้ามา“นายครับ ผมจัดการเรื่องที่นายให้ผมไปทำเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”พายุเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “อืม ไปได้แล้ว”คีรินก้มศีรษะรับคำสั่ง “ครับนาย” จากนั้นก็หันหลังกลับเดินออกไปจากห้อง พายุเหลือบสายตามองคนที่ยืนจ้องเขาอยู่ฝั่งตรงข้าม คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้น“อะไร? จ้องฉันขนาดนั้นทำไม”คิวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเบือนสายตาหลบและเอ่ยเสียงเบา “ไม่มีอะไรครับ”พายุหัวเราะในลำคอ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่สั่งสอนคนที่มันคิดจะทรยศฉันนิดหน่อย”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนเป็นเรื่องปกติ “ฉันไม่เอาถึงตายหรอก แค่นอนโรงพยาบาลสักคืนสองคืนเท่านั้นเอง”คิว เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ดวงตาสั่นระริกด้วยอารมณ์“คุณมันคนใจร้าย!”คิวพูดออกมาด้วยเสียงสั่น น้ำเสียง
Last Updated : 2025-03-25
Latest chapter
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่24
เสียงหัวเราะสดใสของเด็กน้อยดังก้องไปทั่วบ้าน น้องเพียวกำลังวิ่งเล่นอยู่กลางห้องรับแขก จับของเล่นโยนไปมาอย่างสนุกสนาน แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ลูกบอลพลาสติกกลับกลิ้งไปชนแจกันใบโปรดของคิวที่ตั้งอยู่บนชั้นวาง"เพียว! หยุดเดี๋ยวนี้นะลูก!" คิวรีบร้องห้าม แต่ไม่ทันแล้วเพล้ง!แจกันเซรามิกตกกระทบพื้นแตกกระจาย น้องเพียวชะงัก หยุดนิ่งเหมือนรู้ตัวว่าทำผิด คิวยืนกอดอกขมวดคิ้วแน่น มองเศษแจกันที่แตกอยู่บนพื้น"น้องเพียว!" คิวเรียกลูกเสียงเข้มเด็กน้อยเบะปาก เตรียมจะร้องไห้ แต่ก่อนที่น้ำตาจะไหล พายุก็ก้าวเข้ามาขวางระหว่างคิวกับลูกชายตัวน้อย"ใจเย็นๆ ก่อนนะคิว ลูกไม่ได้ตั้งใจ" พายุพูดพลางอุ้มลูกขึ้นมากอดปลอบ"ไม่ได้ตั้งใจแล้วทำไมซนแบบนี้ล่ะครับ! " คิวเสียงแข็งพายุลูบหัวน้องเพียวเบาๆ พลางกระซิบ "ลูกขอโทษหม่าม๊าเร็วครับ"น้องเพียวยกมือไหว้ตาแป๋ว "ขอโทษครับ หม่าม๊าเพียวไม่ได้ตั้งใจ"คิวมองใบหน้าลูกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ใจที่กำลังเดือดก็อ่อนลงทันที เขาถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปลูบหัวลูกเบาๆ"ครั้งหน้าห้ามเล่นซนจนทำของพังอีกนะครับ เข้าใจไหม?""เข้าใจแล้วครับ" น้องเพียวพยักหน้าหงึกๆพายุยิ้มบาง ก่อนจ
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่23
ค่ำคืนอันแสนงดงาม ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาวระยิบระยับ ลานกว้างของโรงแรมหรูถูกตกแต่งด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ แสงไฟสีทองอ่อนๆ ประดับรอบบริเวณ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและโรแมนติกเสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ แขกในงานต่างแต่งกายหรูหรา บ้างเป็นนักธุรกิจ บ้างเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล รวมไปถึงเพื่อนสนิทของทั้งพายุและคิว ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อเป็นสักขีพยานในวันสำคัญของทั้งคู่เมื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวปรากฏตัว ท่ามกลางเสียงปรบมือและแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูป คิวอยู่ในชุดสูทสีขาวบริสุทธิ์ ขับเน้นให้เขาดูงดงามราวกับเจ้าชายในเทพนิยาย ส่วนพายุอยู่ในชุดสูทสีดำสุดเนี้ยบ สายตาคมจ้องมองเจ้าสาวของเขาด้วยความรักหลังจากพิธีการดำเนินไปจนถึงช่วงที่แขกขึ้นอวยพร คู่รักทั้งสองก็มายืนรับคำอวยพรจากเพื่อนๆ และแขกในงาน“ขอแสดงความยินดีด้วยนะพายุ คิว ฉันรู้ว่านายสองคนผ่านอะไรมามากมาย แต่สุดท้ายก็ได้มาอยู่ด้วยกัน ขอให้ความรักของพวกนายยืนยาวตลอดไป” “คิว ฉันอาจเคยทำผิดพลาดไปบ้าง แต่ฉันยินดีกับพวกนายจริงๆ นะ พี่พายุ อย่าทำให้คิวร้องไห้อีกล่ะ”พายุหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงคิวเข้ามาใกล้“ไม่มีวัน ฉันจะดูแลคิวให้ดีที่สุด” “ยินดีด้วยครับนาย คุณคิว
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่22
ภายในห้องมีเพียงเเสงไฟสลัว พายุจ้องริมฝีปากของคิว ไม่อาจควบคุมได้เขาเข้าไปจูบบดขยี้ริมฝีปากปลายลิ้นนิ่มโลมไล้ไปทั่วโพรงร้อน "อือ" คิวครางเบาๆ สายตาของเขาทอดหวานอย่างเว้าวอน พายุเห็นเเบบนั้นจึงผละริมฝีปากออก"อมให้หน่อยสิ" พายุปลดกางเกงออกเผยให้เห็นลำเอ็นใหญ่ยาว คิวจ้องมองไม่ละสายตา"ทำสิคิว" เขากดหัวของคิวลงไปตรงบริเวณช่องระหว่างขาคุณพายุ! คิวไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจลิ้นของร่างเล็กไล้เลียไปตามลำเอ็นใหญ่ยาวหัวบานถูกดูดจนมีน้ำเมือกใสพายุสั่นระริกครางเสียงทุ้มออกมาด้วยความเสียวซ่าน"อืม...คิว"ลำเอ็นขยับเข้าขยับออกภายในปากที่อวบอิ่มริมฝีปากเเดงระเรื่อพายุสั่นกระตุกครางออกมาเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด"อ่า...คิว ฉันจะเสร็จแล้ว"ร่างหนากระตุกน้ำขาวพุ่งกระฉูดเข้าปากร่างบางอย่างจัง "ตอนนั้นพี่เคยบอกว่าให้คิวมาเป็นเมียบำเรอ ตอนนี้ล่ะ?"คำพูดของวายุเหมือนกำลังทำลายภาพลักษณ์ของพายุให้ดูแย่ลงในสายตาคิว "คุณพายุ!"ทันทีที่คิวพูดเสร็จ เขายกมือขึ้นตบพายุไปเต็มๆ อย่างไม่คิดอะไร ทำให้พายุสะดุ้งเล็กน้อยและร้องออกมา"โอ้ย ตบฉันทำไม"คิวกระชากตัวเองออกห่างจากพายุ เขาพูดในสิ่งที่เขาคิดออกจากใจ "ผมไม่เคยคิดเล
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่21
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของพายุที่ก้าวออกมา ผ้าขนหนูพันรอบเอวหนาอย่างลวกๆ หยดน้ำยังคงเกาะอยู่บนแผ่นอกแกร่ง แต่สิ่งที่ทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาในทันที คือสายตาคมกริบที่ตวัดมองภาพตรงหน้า คิวชะงักเมื่อเห็นสีหน้าของพายุ ดุดัน และเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้น?” ดวงตาคมจ้องตรงไปที่คิว สายตานั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่เป็นความโกรธที่คิวไม่เคยเห็นมาก่อน “คิว… นายอ่อยน้องชายฉันเหรอ?” คิวเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน เขาส่ายหน้าทันที “เปล่านะครับ! ก็คุณวายุ—” “หยุด” เสียงสั่งของพายุทำให้คิวชะงัก คำพูดที่กำลังจะอธิบายถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ ใบหน้าของพายุเคร่งเครียด เขาขยับก้าวเข้ามาใกล้คิวมากขึ้น บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความกดดัน คิวมองใบหน้าของพายุที่อยู่ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล เขาอยากอธิบาย แต่สีหน้าของพายุในตอนนี้ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป พายุไม่ได้สนใจวายุที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลัง ดวงตาคมจับจ้องที่คิวเพียงคนเดียว และในวินาทีนั้น คิวรู้ได้ทันทีว่า... พายุโกรธจริงๆ และครั้งนี้... อาจจะไม่ใช่แค่ความหึงหวงธรรมดา...
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่20
ภายในคฤหาสน์ พายุเหลือบตามองน้องชายด้วยสายตาเรียบนิ่ง ขณะที่ศิลาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง วายุสบตาพายุ “พี่พายุ” พายุเสียงเข้ม “แกมีอะไร?” วายุสูดลมหายใจ “ผมอยากชวนคิวไปเที่ยวทะเล” คำพูดนั้นทำให้พายุชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าคมจะเรียบนิ่ง ดวงตาคมกริบฉายแววแข็งกร้าว “ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาต” สิ้นคำของพายุ วายุก็ขมวดคิ้วทันที เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้า มองสบตาพี่ชายอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเอ่ยออกมา “ทำไมล่ะ? ผมจะไปถามคิวเอง เพราะคนที่จะตัดสินใจว่าจะไปหรือไม่ไป ก็คือคิว ไม่ใช่พี่” คำพูดของวายุทำให้พายุหรี่ตาลง สีหน้าแข็งกระด้างขึ้น พายุเสียงต่ำ “วายุ…” เสียงเข้มที่เอ่ยเรียกชื่อวายุเต็มไปด้วยความกดดัน แต่วายุไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัว บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยแรงกดดัน คิวมองวายุที่เดินเข้ามาหาด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คุณวายุมีอะไรหรือเปล่าครับ?” วายุยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ฉันอยากจะชวนนายไปเที่ยวทะเล นายไปกับฉันไหม?” พายุที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่คิวแน่วแน่ สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ ทว่าแฝงไ
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่19
เสียงฝีเท้า ของชายชุดดำสองคนดังขึ้นในโกดังร้าง เงาของพวกมันทอดยาวลงบนพื้นซีเมนต์ คิวที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้พยายามดิ้นให้หลุด แต่เชือกที่รัดแน่นทำให้เขาขยับตัวแทบไม่ได้"จับมันไว้!" หนึ่งในนั้นคำราม ก่อนที่หมัดหนักจะพุ่งเข้ากระแทกเข้าที่ท้องของคิวเต็มแรง"อึก!" คิวกัดฟันแน่น รู้สึกถึงความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง แต่เขายังคงไม่ส่งเสียงร้องออกมาชายอีกคนแสยะยิ้ม ก่อนจะจับผมของคิวกระชากขึ้นบังคับให้เงยหน้าชุติมากอดอกยืนมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ คิวหอบหายใจแรง มองชุติมาด้วยสายตาแข็งกร้าว "คุณคิดจริงๆ เหรอว่าคุณพายุจะกลับไปหาคนอย่างคุณ?""หุบปาก!" ชุติมากรีดร้องด้วยความโกรธ ก่อนจะเดินเข้าไปหวดฝ่ามือลงบนหน้าของคิวอย่างแรงอีกครั้ง"เพลียะ!!"คิวสะบัดหน้าไปตามแรงตบ ริมฝีปากแตกมีเลือดซึมออกมา แต่เขายังคงไม่ยอมก้มหน้าหรืออ้อนวอนแม้แต่นิดเดียว"แกมันน่ารำคาญ! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลย!"ชายชุดดำชักมีดออกมา ใบมีดวาววับสะท้อนแสงไฟสลัวภายในโกดัง พวกมันเดินเข้าไปหา เตรียมจะปลิดชีพคิวตามคำสั่งของชุติมาพายุปรากฏตัวขึ้น"หยุดเดี๋ยวนี้!!!"เสียงคำรามดังขึ้นจากทางเข้าโกดัง ประตูเหล็กถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง เผยให้เห็น
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่18
ภายในคฤหาสน์หรู เสียงกรีดร้องของเธอดังลั่นบ้าน ทำให้ อรอุมา ผู้เป็นแม่สะดุ้งตกใจ เธอวางถ้วยชาในมือก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องรับแขก"อะไรกันยัยชุ! แม่ตกใจหมด" อรอุมาเอ่ยอย่างหงุดหงิด"พายุกลับมาแล้วค่ะ!" ชุติมายืนหอบหายใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความเจ็บแค้นอรอุมาพยักหน้า "กลับมาก็ดีแล้วนี่ลูก""ดีอะไรล่ะคะคุณแม่! พายุจะถอนหมั้นชุค่ะ!" ชุติมาแทบจะร้องไห้ "เขาไม่เคยเห็นค่าชุเลย เขาจะเลือกเด็กคนนั้นแทนชุ!"อรอุมาชะงัก ดวงตาคมวาบขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ "แกว่าอะไรนะ? พายุจะถอนหมั้น? ทำไม!"ชุติมากำหมัดแน่น "ก็เพราะไอ้เด็กคิว คนนั้นไงคะ! เด็กนั่นเป็นตัวปัญหา ทำให้พายุเปลี่ยนไป! เขาไม่สนใจชุอีกแล้ว!"อรอุมาเดินไปนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะยกมือกอดอก "แล้วแกจะทำยังไง?"ชุติมากัดริมฝีปาก "ก็ต้องกำจัดมันค่ะคุณแม่… ชุจะทำให้มันหายไปจากชีวิตพายุตลอดไป!"อรอุมาเลิกคิ้ว "แกแน่ใจนะ ว่าจะทำแบบนั้น?""แน่ใจสิคะ! ไม่มีใครมาแย่งพายุไปจากชุได้!"อรอุมานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ "ถ้าแกคิดว่าทำแล้วดี ก็ทำซะ แต่อย่าให้ตัวเองเดือดร้อน เข้าใจไหม?"ชุติมายกยิ้มมุมปาก "ค่ะคุณแม่"ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแผ
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่17
หลังจากอาหารมื้อค่ำจบลง บรรยากาศภายในร้านอาหารก็ยังคงอบอุ่น เสียงเปียโนยังบรรเลงอย่างนุ่มนวล "อิ่มแล้วเหรอ?"เสียงของ พายุ ทำให้คิวหลุดจากภวังค์ เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะพยักหน้าช้าๆ"อิ่มแล้วครับ"พายุมองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปเรียก คีริน บอดี้การ์ดคู่ใจที่ยืนรออยู่ไม่ไกล"คีริน""ครับนาย" คีรินเดินเข้ามาทันที สีหน้าสงบนิ่งพายุเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ฉันต้องการไปดูแสงเหนือกับคิว""...?"คิวเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไปดูแสงเหนือเหรอ?คีรินมองหน้าพายุนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่ง "ได้ครับนาย พายุพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "งั้นก็ไปกันเถอะ"คิวยังคงตกใจอยู่เล็กน้อย… นี่มันไม่ใช่เดทใช่ไหม?แต่เมื่อพายุหันมามองเขาด้วยสายตาที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ คิวก็ได้แต่เดินตามออกไป โดยที่หัวใจของเขายังคงเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ …ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่หนาวเย็นถูกแต่งแต้มด้วยริ้วแสงสีเขียวและม่วงของ แสงเหนือ ที่พาดผ่านเส้นขอบฟ้า มันส่องประกายระยิบระยับราวกับม่านเวทมนตร์ที่พลิ้วไหวอยู่เหนือผืนโลก หิมะสีขาวโพลนปกคลุมพื้นดินโดยรอบ
นายบำเรอของมาเฟีย {Mpreg} บทที่16
อ้อมแขนแข็งแกร่งของพายุโอบรอบเอวเล็กดึงเข้าไปแนบชิดริมฝีปากร้อนจบลงมาแผ่วเบาแต่เร่าร้อนปลายลิ้นลากไล้ไปตามผิวกายอ่อนนุ่มทิ้งร่องรอยร้อนผ่าวเสียงหอบหายใจของคิวดังปลุกเร้าอารมณ์จนร่างกายสั่นไหวปลายหัวบานสอดเข้าไปในรูจีบที่เปียกเยิ้มคิวกระตุกขมิบถี่เชื้อเชิญให้เข้าไปสำรวจภายในเสียงครางเเผ่วเบาของคิวปลุกอารมณ์เร่าร้อนปราถนาของพายุคิวร้องครางด้วยความเสียวสะโพกส่ายไปมารองรับการบดกระเเทกของพายุเรียวลิ้นอุ่นลากไล้ไซรไปตามลำคอ พายุเเทงเข้าเเทงออกเอวหนาซอยยิกๆเสียงทุ้มนุ่มเมื่อใกล้เสร็จคิวสั่นกระตุกครางเสียงหวานเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอดน้ำขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาจากรูจีบทั้งคู่จูบปากกันอย่างเร่าร้อนหลังจากเสร็จกิจ"ขออีกรอบนะคิว" ลิ้นซุกซน ลากไล้ไปตามลำคอยอดอกถูกดูดจนบวมเต่งคิวสั่นระริกครางเสียงเเผ่ว "อือ"ลำเอ็นขยับเข้าภายในรูจีบ คิวหน้านิ่วด้วยความเสียวซ่าน "อึก... อ่า ...บะ ...เบาๆหน่อยครับคุณพายุ"นิ้วเรียวเล็กจับที่ไหล่ของเขาเเน่นร่างเล็กเกร็งกระตุกน้ำขาวอุ่นพ่นออกมา "อือ...ฮึก...คุณพายุ" คิวน้ำตาคลอเบ้า พายุจูบปลอบใจร่างเล็กอย่างเเผ่วเบาหลังจากเสร็จกิจกรรมอันเร่าร้อน ทั้งคู่ทำความสะอาดตั
