บทที่19

เสียงฝีเท้า ของชายชุดดำสองคนดังขึ้นในโกดังร้าง เงาของพวกมันทอดยาวลงบนพื้นซีเมนต์ คิวที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้พยายามดิ้นให้หลุด แต่เชือกที่รัดแน่นทำให้เขาขยับตัวแทบไม่ได้

"จับมันไว้!" หนึ่งในนั้นคำราม ก่อนที่หมัดหนักจะพุ่งเข้ากระแทกเข้าที่ท้องของคิวเต็มแรง

"อึก!" คิวกัดฟันแน่น รู้สึกถึงความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง แต่เขายังคงไม่ส่งเสียงร้องออกมา

ชายอีกคนแสยะยิ้ม ก่อนจะจับผมของคิวกระชากขึ้นบังคับให้เงยหน้า

ชุติมากอดอกยืนมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ

คิวหอบหายใจแรง มองชุติมาด้วยสายตาแข็งกร้าว "คุณคิดจริงๆ เหรอว่าคุณพายุจะกลับไปหาคนอย่างคุณ?"

"หุบปาก!" ชุติมากรีดร้องด้วยความโกรธ ก่อนจะเดินเข้าไปหวดฝ่ามือลงบนหน้าของคิวอย่างแรงอีกครั้ง

"เพลียะ!!"

คิวสะบัดหน้าไปตามแรงตบ ริมฝีปากแตกมีเลือดซึมออกมา แต่เขายังคงไม่ยอมก้มหน้าหรืออ้อนวอนแม้แต่นิดเดียว

"แกมันน่ารำคาญ! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลย!"

ชายชุดดำชักมีดออกมา ใบมีดวาววับสะท้อนแสงไฟสลัวภายในโกดัง พวกมันเดินเข้าไปหา เตรียมจะปลิดชีพคิวตามคำสั่งของชุติมา

พายุปรากฏตัวขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้!!!"

เสียงคำรามดังขึ้นจากทางเข้าโกดัง ประตูเหล็กถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง เผยให้เห็น