บทที่2

หลังจากกลับจากร้านอาหาร ศิลาก็เงียบไปตลอดทาง คิวแอบสังเกตเห็นว่าเเฟนของเขานั่งเหม่อ ดวงตาดูล่องลอยคล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอด

 

เมื่อกลับถึงห้อง คิวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม "พี่ศิลาครับ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า? ผมเห็นพี่นั่งเหม่อตอนที่อยู่ในร้านอาหารแล้ว"

ศิลาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้มบางๆ "ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่เหนื่อยนิดหน่อย"

"แน่ใจนะครับ?" คิวถามย้ำ น้ำเสียงแฝงความเป็นห่วง

ศิลาพยักหน้า ลูบศีรษะของคิวเบาๆ "อืม พี่ขอตัวไปนอนก่อนนะ"

"ครับ" คิวรับคำ ก่อนจะมองแผ่นหลังของศิลาที่เดินเข้าห้องนอนไปเงียบๆ

ภายในห้องมืดสนิท ศิลานอนมองเพดานแต่กลับไม่มีวี่แววว่าจะข่มตาหลับลงได้เลย

 

เสียงของพายุยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา

 

"กูอยากให้มึงยกคิวให้กูซะ"

"มึงว่าอะไรนะ!? จะให้กูยกคิวให้มึง? มึงบ้าหรือเปล่า!?"

"บ้าเหรอ? แต่กูไม่ให้มึงยกคิวให้กูฟรีๆ หรอกนะศิลา ถ้ามึงยกคิวให้กู... กูจะยกหนี้ทั้งหมดให้มึง กลับไปคิดดีๆ นะเพื่อน"

ศิลากัดฟันแน่น มือกำผ้าห่มจนยับยู่ยี่

เขาควรจะทำยังไงดี?

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น

"พี่ศิลา เป็นอะไรครับ? นอนไม่หลับเหรอ?" คิวเปิดประตูเข้ามาในชุดนอนลายหมีตัวโปรด ใบหน้าใสซื่อของเขามองศิลาด้วยแววตาเป็นห่วง

ศิลาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "ไม่มีอะไรครับ คิวนอนก่อนเลย"

คิวยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวเบาๆ "ครับ ฝันดีนะครับ ผมรักพี่ศิลานะ"

 

ศิลานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยายามฝืนยิ้ม "ครับ พี่ก็รักคิวนะ"

 

ศิลาหลับตาลง แต่หัวใจกลับคิดหนักกว่าเดิม…

ภายในห้องส่วนตัว พายุเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะปรายตามองคีรินที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

"มีอะไร?" เขาถามเสียงเรียบ

 

"หมอนั่นมันขอเวลาจ่ายหนี้ครับ" คีรินรายงาน 

พายุหัวเราะในลำคอ "เหรอ? นายก็รู้นี่ว่าต้องทำยังไงกับมัน"

 

"ครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้"

"เดี๋ยว" พายุยกมือขึ้นห้าม "ฉันอยากไปคุยกับมันก่อน"

 

คีรินโค้งศีรษะ "ครับนาย"

เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะที่พายุเดินเข้าไปในห้องรับรองที่มีภาคินรออยู่ ชายหนุ่มเจ้าของชื่อรีบลุกขึ้นแทบจะทันทีเมื่อเห็นพายุเข้ามา

"คุณพายุ" ภาคินเอ่ยเสียงเคร่งเครียด "ผมขอเวลาได้ไหมครับ"

พายุหยุดฝีเท้า พลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "นึกว่าใคร... ลูกค้าประจำของเรานี่เอง"

เขาก้าวไปนั่งตรงข้าม มองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มบางที่ไม่ได้ดูเป็นมิตรนัก "ได้สิ ในเมื่อแกกล้าขอ ฉันก็กล้าให้"

ภาคินเงยหน้ามองอย่างมีความหวัง "จริงเหรอครับ?"

 

พายุเอนตัวไปข้างหน้า วางศอกลงบนโต๊ะก่อนพูดต่อ "ฉันให้เวลาแกสองเดือน… ถ้าเลยจากนี้แล้วแกยังไม่มีเงินมาใช้หนี้ ก็รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น?"

 

ภาคินกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพยักหน้ารัว "ขอบคุณครับคุณพายุ ผมจะหามาให้ได้แน่นอน!"

 

พายุโบกมือเบาๆ เป็นเชิงไล่ "ปล่อยมันไป"

 

"ครับนาย" คีรินรับคำ ก่อนจะเดินไปจัดการตามคำสั่ง

 

พายุมองตามแผ่นหลังของภาคินที่รีบเดินออกไป ดวงตาคมกริบของเขาไม่ได้มีแววเห็นใจแม้แต่น้อย

"ทุกคนต่างก็ต้องแลกบางอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ... และศิลาก็เช่นกัน"

 

ริมฝีปากของพายุยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ความคิดบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวของเขา…

ศิลาเดินเข้ามาในห้องทำงานของพายุด้วยท่าทางอึดอัด ดวงตาฉายแวววิตกกังวล เขาไม่ได้อยากมาที่นี่ แต่พายุเรียกเขามา... และเขารู้ดีว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอะไร

 

"มึงเรียกกูมามีอะไร" ศิลาถามเสียงแข็ง พยายามเก็บซ่อนความกระวนกระวาย

พายุนั่งเอนหลังบนเก้าอี้หนังอย่างสบายใจ ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากก่อนจะพูด"มึงตัดสินใจได้หรือยัง?"

 

ศิลากำหมัดแน่น "เรื่องอะไร?"

 

พายุถอนหายใจเบาๆ แล้วเอนตัวมาข้างหน้า วางศอกลงบนโต๊ะ กระแทกปลายนิ้วกับแฟ้มเอกสารตรงหน้า "กูไม่อยากพูดซ้ำๆ หรอกนะศิลา"

 

ศิลาเม้มปากแน่น ความรู้สึกหลากหลายตีกันในใจ เขาอยากปฏิเสธ อยากจะหาทางอื่น แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่มีหนทางไหนเหลืออีกแล้ว

 

"กู..."

พายุส่ายหน้าเบาๆ ทำสีหน้าราวกับกำลังปลอบเพื่อนรัก"ไม่เอาน่าศิลา อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ใช่ว่ากูจะเอาคิวจริงจังเสียหน่อย"

 

เสียงของพายุเจือไปด้วยความขบขันจางๆ ก่อนจะเอื้อมหยิบปากกาขึ้นมา หมุนเล่นพลางเอ่ยต่อ

 

"ถ้ากูเบื่อเมื่อไหร่ กูก็จะคืนให้มึงเหมือนเดิม"

 

เขาผลักแฟ้มเอกสารไปตรงหน้าศิลา แล้วดันปากกาใส่มืออีกฝ่าย

"นี่... เซ็นซะ หนี้ทั้งหมดกูยกให้มึง"

ศิลามองกระดาษตรงหน้าด้วยมือสั่นเทา น้ำเสียงของพายุฟังดูง่ายดายราวกับว่ามันเป็นแค่การแลกเปลี่ยนธรรมดาๆ

 

แต่เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่...

ศิลาหลับตาลงแน่น สูดหายใจลึก พยายามข่มความรู้สึกผิดบาปที่กำลังกัดกินหัวใจเขา

 

"พี่ขอโทษนะครับคิว... พี่ขอโทษ"

 

ริมฝีปากของเขาสั่นระริกขณะที่ปลายปากกาขยับลากตัวอักษรลงบนเอกสาร

ลายเซ็นของเขา... คือหลักฐานของการทรยศคนรัก

พายุยกยิ้มอย่างพอใจ ขณะดึงเอกสารกลับมา กวาดตามองมันอย่างพึงพอใจ 

"แค่นี้ก็เรียบร้อย"