“แต่เมื่อครู่ข้าได้ยินเหมือนเสียงของนางดังมาจากแถวนี้ขอรับ”เสี่ยวหลุนมองไปรอบ ๆ และเขาก็สังเกตเห็นบานหน้าต่างที่เริ่มสั่น ก่อนที่เขาจะรีบหันกลับมา“ข้าว่าลมคงพัดเสียงมา ทางนี้เป็นเขตหวงห้าม เร็วเข้า อย่าพึ่งให้ที่งานแตกตื่น เราต้องหานางเงียบๆ”ลู่จื่อหยางให้นางเกาะที่ขอบหน้าต่างด้านในห้องมืดๆ เอาไว้ ก่อนที่เขาจะกระแทกจากด้านหลัง จนร่างบางแอ่นรับไม่ทันเพราะต้องกัดฟันเพื่อกลั้นเสียงร้องเอาไว้ อาภรณ์ที่เหลือบัดนี้มีเพียงเสื้อชั้นในตัวจิ๋วที่เขายังปรานีเหลือเอาไว้เขารวบผมนางออกไปข้างๆ และใช้ลิ้นเริ่มเลียที่คอระหงของนาง ทำเอานางสั่นจนแทบทนไม่ไหวกับสัมผัสที่ร้อนแรงของเขา"พอ…แล้ว..ขอร้อง..อย่าทำอีกเลยย อาา…."“เจ้าท้าทายข้าเอง เจ้าทำให้ข้าโกรธ เหยาเหยา เงยหน้าสิ มองดูข้างนอกนั่น เจ้าเห็นหรือไม่ เขากำลังตามหาเจ้าอยู่ แต่เจ้ากำลังอยู่กับข้า และข้าไม่มีทางมอบเจ้าคืนให้เขา ไม่มีทาง มานี่”“ไม่นะ ท่านจะ…อ๊าา จื่อหยาง อย่า..อ๊าาา อื้อออ..”“ข้าจะคุยกับเจ้าดี ๆ เจ้าไม่เชื่อฟังข้าเอง สุดท้ายก็ต้องใช้วิธีนี้ เจ้าโทษข้าไม่ได้นะเหยาเหยา”“คน…เลว…ข้าจะ…ฆ่าท่าน...อึ๊…. อึ๊ยยย”เสียงนางสั่นเพราะจังหวะก
กว่าเขาจะยอมปล่อยนางให้แต่งตัวออกจากห้องก็เกือบยามซื่อเข้าไปแล้ว (21.00 น.) เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากห้อง ก็พบว่าซ่งจินเย่ที่เดินตามหานางอยู่รีบวิ่งเข้ามาและจับมือนางต่อหน้าลู่จื่อหยางทำเอาเขาถลึงตาใส่ ก่อนที่ซินเหยาจะเป็นผู้ดึงมือนั้นออก“ซินเหยา นี่เจ้าหายไปที่ใดมา ข้าเดินตามหาเจ้าจนทั่วแล้ว เป็นห่วงแทบแย่”“ศิษย์พี่ พอดีข้า เดินหลงเข้าไปที่สวน แล้วเจอคุณชายลู่ที่ได้ยินเสียงข้าพอดี เลยพาออกมาเจ้าค่ะ”“ว่าแล้วไง ว่าคุณหนูต้องหลงไปที่สวนแน่ ถ้าเช่นนั้น พวกเราก็แยกย้ายได้แล้ว”“ขอบคุณทุกท่านขอรับ”“ซินเหยา งั้นเราเข้าไปในงานกันเถิด”เขายังพยายามจะมาจับมือซินเหยา ก่อนที่ลู่จื่อหยางจะดึงมือนางทำให้นางเซไปหาเขาและบอกกับซ่งจินเย่“ขอโทษทีคุณชายซ่ง ซินเหยาต้องไปเข้าเฝ้าองค์ไท่จื่อกับข้า เชิญท่านเข้าไปก่อน ซินเหยา ไปเถอะ องค์ไท่จื่อรอนานแล้ว”“เอ่อ ศิษย์พี่เจ้าคะ ท่านเข้าไปก่อนก็ได้เจ้าค่ะ ข้าขอตัวไปหาท่านพ่อกับเข้าเฝ้าสักครู่เจ้าค่ะ”“งั้นก็ได้ซินเหยา ข้ารอเจ้าที่งานนะ”เขามองตามมือที่จับไม่ปล่อยของลู่จื่อหยาง ก่อนจะหันมามองหน้าซินเหยา ที่บัดนี้เริ่มแดงก่ำก่อนจะยอมเป็นผู้ที่เดินไปก่อน นางหัน
คนทั้งงานต่างพากันตกใจเมื่อฝูงผึ้งป่าที่จู่ๆ ก็บินมาเล่นงานที่เป่าหยุนเซียนเพียงคนเดียว ลู่จื่อหยางมองหน้าองค์ไท่จื่อที่ดูตกใจ ก่อนที่เขาจะรู้สึกแปลกใจที่จื่อหยางดูไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้“ช่วยด้วย โอ๊ยย เจ็บไปหมดแล้ว ข้าจะตายแล้ว ช่วยด้วย โอ๊ยย”ซินเหยาเห็นว่าคนเริ่มจะมามุงดูแล้ว และหนึ่งในนั้นมีคนที่รู้ว่านางมีวิชาพวกนี้ นางจึงรีบส่งฝูงผึ้งกลับ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นว่าใบหน้าของเป่าหยุนเซียนบวมและฝูงผึ้งนั้นทิ้งร่องรอยเอาไว้ที่ใบหน้านางซึ่งดูแล้วน่ากลัวยิ่งนัก“รีบพาท่านหญิงไปที่ห้องเร็วเข้า เรียกหมอมาด้วย”องค์ไท่จื่อตะโกนสั่งการก่อนที่เขาจะเดินมาสมทบกับลู่จื่อหยาง“นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดผึ้งนั่นโจมตีแค่หยุนเซียนเพียงผู้เดียว เจ้ารู้ใช่หรือไม่”“เสด็จพี่ ข้าจะไปรู้ได้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ ข้าก็นั่งอยู่กับท่าน”“อาเหยา ฝีมือเจ้าหรือไม่”“ท่านพ่ออย่ากล่าวหาข้าสิเจ้าคะ ข้ามิได้เป่าขลุ่ยเสียหน่อย ดูสิเจ้าคะ ข้าก็ถูกต่อยด้วย”หลิวอ๋องมองบุตรสาวก่อนที่นางจะปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ได้ทำ เขาเองก็ไม่อยากคาดคั้นเพราะเรื่องนี้ไม่มีที่มาที่ไป หากเรื่องนี้นางถูกพาดพิง คงจะเป็นเรื่องใหญ่เป็นแน่ ที่สำคัญ
“ท่านอ๋อง คือว่าเรื่องนี้”“องค์ชายแปด กระหม่อมทราบฐานะพระองค์ตั้งแต่วันแรกที่พบที่จวนแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทราบเรื่องนี้ดี ฝ่าบาทส่งจดหมายมาให้กระหม่อมแล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าอาเหยา...”“องค์ชายแปด หม่อมฉันว่าพระองค์จัดการเรื่องของท่านหญิงก่อนจะดีกว่าเพคะ เรื่องของเหยาเหยา หม่อมฉันว่าปล่อยนางไปสักพักเถิดเพคะ”“แต่ว่า…”“เชื่อพระชายาเถอะพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย”“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน”“น้อมส่งองค์ชายแปด”จวนหลิวอ๋อง“เหยาเหยา ดูแลตัวเองด้วยนะ หากไม่ไหวก็กลับบ้านนะลูก”“ท่านแม่ ข้าอยู่ที่นั่นมาก่อนนะเจ้าคะ ท่านก็รู้ว่าอาจารย์เอ็นดูข้าขนาดไหน ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ"“อาเหยา หากเจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่ม ก็ส่งคนมาบอก พ่อจะจัดส่งไปให้”“เจ้าค่ะท่านพ่อ ไปกันเถิดเจ้าค่ะเดี๋ยวจะสาย พวกศิษย์พี่น่าจะไปรอที่ประตูเมืองแล้วเจ้าค่ะ”“ไปสิ”ไป๋ซินเหยาเดินออกจากจวนไปพร้อมกับหลิวอ๋องและท่านแม่ของนางเพื่อขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ นางหันหลังไปมองบนถนนที่มุ่งตรงไปที่ตลาด และปลายทางเส้นทางนั้นคือพระตำหนักขององค์ไท่จื่อและองค์ชายแปด ตั้งแต่คืนงานเลี้ยงจนถึงวันนี้ นางก็ไม่ได้พบเห็นแม้แต่เงาขององค์ชายแปด หรือลู่จื่อหยางอ
“ท่านว่าอย่างไรนะ อะไรคือซินเหยาไม่อยู่จวน นางไปไหนกัน”“เรียนคุณชายลู่ คุณหนูใหญ่เดินทางไปร่วมงานประลองประจำปีที่สำนักเพ่ยเฉิงจัดขอรับที่เขาเซียนซี นางออกเดินทางไปสองวันแล้วนะขอรับ”“ไปแล้วงั้นหรือ ขอบคุณ”องค์ชายแปดเดินออกมาจากจวนอ๋องด้วยความแปลกใจและหมดแรง สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นทันทีเมื่อสืบรู้มาว่าคณะศิษย์ของเพ่ยเฉิงออกเดินทางไปเมื่อสองวันที่แล้วเช่นกัน เหตุใดนางไม่เคยบอกเขาสักคำว่านางจะไปที่เขาเซียนซี นั่นแสดงว่า นางจะต้องเดินทางกลับไปพร้อมกับ…“ซ่งจินเย่กล้ามาวุ่นวายกับผู้หญิงของข้า เหยาเหยา ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าทำแบบนี้”เมื่อเขาเดินเข้ามาที่ตำหนักองค์ไท่จื่อจึงเรียกเขามาดื่มชาด้วยกันที่ห้องหนังสือ“เจ้าไปโมโหเรื่องใดมา อย่าบอกว่าทะเลาะกับคุณหนูไป๋มา”“นางไม่อยู่จวนพ่ะย่ะค่ะ”“มิน่าล่ะ ถึงได้โมโหกลับมา แล้วเหตุใดเจ้าไม่รอนางกลับเล่า”“นางไปที่สำนักเพ่ยเฉิง เขาเซียนซีแล้วเมื่อสองวันก่อน”“เขาเซียนซี สำนักเพ่ยเฉิง”“เสด็จพี่ เหตุใดท่านทำสีหน้าเช่นนั้น”“ข้ารู้สึกคุ้นชื่อนี้ หมิงกงกง ท่านไปเอารายงานบนโต๊ะข้าให้ทีสิ”หมิงกงกงเดินไปเอามาตามคำสั่ง องค์ไท่จื่อเปิดอ่านดูก่อนที่
ซินเหยาที่กำลังจิบชาอยู่ถึงกับเกือบสำลัก ก่อนที่จื่อหลินจะตบหลังให้นาง“ศิษย์พี่ เบาๆ สิเจ้าคะ ท่านเป็นอะไร”“เจ้าบอกว่า ตัวแทนราชสำนักจะมาที่นี่งั้นหรือ เราเชิญพวกเชื้อพระวงศ์เข้าร่วมด้วยหรือ ไม่เห็นอาจารย์บอกข้าเลย”“ก็อาจารย์ทราบว่าองค์ไท่จื่อมาประทับอยู่ที่เมืองเจียงหยาง จึงต้องเชิญพระองค์มาเพื่อร่วมเป็นเกียรติเจ้าค่ะ หากไม่เชิญ มันจะดูไม่เหมาะสม”“หวังว่าเขาคงไม่มาหรอกนะ”“ศิษย์พี่ ใครไม่มานะเจ้าคะ”“ออ เปล่าๆ พวกเจ้ากินกันไปก่อนนะ ข้าขอตัวไปพบอาจารย์สักครู่”“เจ้าค่ะๆ รีบมานะ”ซินเหยาเดินไปที่ห้องโถงเพื่อพบกับอาจารย์ลี่คุณที่นั่งอยู่ที่โต๊ะและเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษก่อนที่เขาจะเงยหน้ามาเห็นนาง“อาเหยา เจ้ามีอะไรงั้นหรือ”“อาจารย์ ท่านเชิญ เอ่อ องค์ไท่จื่อมาในงานประลองด้วยหรือเจ้าคะ”“อ้อ ใช่สิ ได้ข่าวว่าพระองค์พึ่งเสด็จมาถึงไม่กี่วันก็เป็นที่รักของราษฎรในเจียงหยางแล้ว ท่านพ่อของเจ้าก็ชมพระองค์อยู่ไม่น้อยเลย งานนี้ไม่ทูลเชิญพระองค์คงจะไม่เหมาะเป็นแน่”“เจ้าค่ะ”“เจ้า มีอะไรกับพระองค์หรืออาเหยา”“เปล่าเจ้าค่ะอาจารย์เพียงแต่…”“อาจารย์ใหญ่ขอรับ ตัวแทนราชสำนักมาถึงแล้วขอรับ”“อ้
ลู่จื่อหยางเดินเล่นจนรู้เส้นทางลัดระหว่างเรือนพักของเขาไปยังเรือนพักริมน้ำตกของซินเหยาแล้ว พอตะวันตกดินเมื่อไหร่ เขาก็จะไปหานางทันที เสี่ยวหลุนสืบมาแล้วว่านางพักอยู่คนเดียวในฐานะแขกของอาจารย์ลี่คุณ มิใช่ศิษย์ในสำนักที่พักอยู่ที่เรือนพักรวมเขาเดินมาถึงระเบียงที่พวกนางนั่งเล่นกันเมื่อช่วงบ่าย ก่อนจะค่อยๆ เปิดหน้าต่างห้องนางและเดินเข้าไป แต่กลับถูกสายผ้าพันผูกตัวเขาและดึงขึ้นจนเกือบถึงเพดาน เขามองลงมาก็พบว่าไป๋ซินเหยายืนอยู่ และหันกลับมาหาเขาด้วยสายตาที่โมโหอย่างที่สุด“ข้าก็คิดว่าขโมยที่ไหน ที่แท้ก็ท่านนี่เอง มีธุระอะไรกับข้าหรือเพคะ องค์ชายแปด”“เหยาเหยา เจ้าปล่อยข้าลงไปก่อนสิ เหตุใดต้องวางกับดักแบบนี้ เจ้าระแวงผู้ใดกัน”“ก็เห็นๆ กันอยู่มิใช่หรือ พระองค์ลักลอบเข้าห้องผู้อื่น ถึงจะเป็นตัวแทนองค์ไท่จื่อ ก็มิควรทำแบบนี้นะเพคะ”“เหยาเหยา ข้าจะนับถึงสาม ปล่อยข้าลงไปเดี๋ยวนี้”“ในเมื่อพระองค์รนหาที่เอง งั้นคืนนี้ก็อยู่ท่านี้ก็แล้วกันเพคะ ขอตัว”“เหยาเหยา กลับมานี่นะ”เขาหรี่ตามองร่างเล็กที่เดินไปอีกห้องหนึ่งที่เป็นห้องนอนของนาง ตอนนี้ด้านนอกฝนเริ่มตกหนักแล้ว ซินเหยาวางตะเกียงลงข้างเตียงและถ
นางนอนหันหลังให้กับเขา ก่อนที่ร่างหนาจะโอบนางเอาไว้ปากก็คอยซุกไซ้ไปทั่วหลัง คอและไหล่ของนางไม่หยุด“เหยาเหยา ตกลงว่าเจ้ากับบุรุษผู้นั้น เป็นอะไรกันแน่”“เขาเป็นอาจารย์อาของข้า เป็นผู้สอนวิชาเรียกสัตว์ และเคล็ดวิชาดัชนีพิฆาตมารให้”“ดัชนีพิฆาตมาร เขาคงมิใช่ผู้อาวุโสฮ่าวหรอกใช่หรือไม่ เคล็ดวิชานี้หายสาบสูญไปนานแล้ว”“ท่านรู้จักอาจารย์อางั้นหรือ”“เขาชื่อฮ่าวเซียวผิงใช่หรือไม่”“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”“ถ้าเช่นนั้นก็คนละคน แต่แซ่เดียวกัน หรือว่าเขาเป็นทายาทของอาวุโสฮ่าว เห็นบอกว่าเขาอายุไม่มาก เหยาเหยา แล้วเจ้ารู้สึกอะไรกับเขาหรือไม่”“….”“เหตุใดเจ้าไม่ตอบข้า เหยาเหยา หรือว่าเจ้า”เขาดึงตัวนางหันมา ก่อนจะจับหน้านางให้มาสบตากับเขา นางหลบสายตาก่อนจะเบี่ยงตัวหนีเขา“หรือว่าเจ้า ครั้งก่อนที่พูดถึงเขาที่เนินเขานั่น เจ้าจะบอกว่า เจ้ามีใจให้กับบุรุษแซ่ฮ่าวผู้นั้นงั้นหรือ”“ท่านมาเพื่อต้องการทราบเรื่องนี้หรือเพคะองค์ชาย”“ใช่ ข้าอยากรู้ นี่เจ้า…”“ใช่เพคะ หม่อมฉันชอบเขา ชอบมานานตั้งแต่อาจารย์สอนวิชาหม่อมฉันแล้ว และคิดว่าเขาคือบุรุษที่สงบ สง่างามและน่าเกรงขาม ในสายตาหม่อมฉัน ไม่เคยเห็นผู้ใดที่ดีกว่าอาจาร
ใบหน้าของเขาตกใจระคนดีใจเมื่อมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของพระชายาที่บอกเขาเรื่องนี้ มิน่าเล่านางจึงไม่ยอมให้เขาทำ เพราะต้องการบอกข่าวดีนี้ก่อนที่จะเข้าหอ“จริงหรือ เหยาเหยา เจ้าจะบอกว่า ในท้องเจ้าตอนนี้…มีลูกของเราอยู่เช่นนั้นหรือ”“เพคะ เพราะฉะนั้น พระองค์จะทำอะไร…ก็ จะหักโหมเช่นเดิมมิได้นะเพคะ”“ข้าดีใจยิ่งนัก ข้าดีใจที่สุดเลย เหยาเหยา นี่มันเรื่องดีมากจริงๆ เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ พิธีการทั้งหลายนั่น ข้าจะได้สั่งลดเพื่อไม่ให้เจ้าและลูกต้องเหนื่อยมากขนาดนี้”“ข้าปรึกษาแม่นมแล้วเพคะ แม่นมก็จัดการทุกอย่างให้รวบรัดแล้ว ก่อนหน้านี้หม่อมฉันมีอาการแพ้ท้องหนัก ทั้งจวนเลยวุ่นวายเกรงว่าข้าจะทนไม่ไหว ทั้งเครื่องประดับและชุดหนักๆ นี่ก็ถูกถอดออกไปหลายชิ้นเหลือเพียงสิ่งที่สำคัญๆ ไว้เท่านั้นเพคะ”“นี่ขนาดเจ้าเอาออกไปบ้างแล้ว แต่เหตุใดมันยังดูเยอะและหนักอยู่เล่า ตอนนี้เจ้ารู้สึกเช่นไรบ้าง อยากกินอะไรหรือไม่ เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้านี่นา ข้าจะไปสั่งให้คนยกอาหารมาให้นะ”ว่าแล้วเขาก็รีบเดินไปเปิดประตู แม่สื่อถึงกับตกใจที่เจ้าบ่าวจู่ ๆ ก็เปิดประตูออกมา แต่เขาเพียงสั่งอาหารเพื่อให้เจ้าสาวเ
พระราชพิธีผ่านไปด้วยความราบรื่นและโล่งอกของทั้งแม่นมหวงและพระชายาหลิวอ๋องที่มีความกังวลเกี่ยวกับอาการแพ้ท้องของเจ้าสาวซึ่งไม่ต้องการแจ้งข่าวนี้ให้กับผู้อื่นทราบเจ้าบ่าวเองก็แทบจะไม่อยากรับแขกอีกต่อไป เขาอยากจะเร่งให้จบงานเลี้ยงที่ท้องพระโรงเร็วๆ เสียเหลือเกินเพราะคิดถึงเจ้าสาวที่เฝ้ารอมาหลายสิบวันเต็มที่แล้วตำหนักบูรพา ห้องส่งตัวเจ้าสาว“พระชายา อีกประเดี๋ยวเมื่อองค์ไท่จื่อเข้ามา จะเปิดหน้าเจ้าสาวก่อน และดื่มสุรามงคล คืนนี้จะมีแม่สื่อเฝ้าอยู่หน้าห้องจนกว่าไฟในห้องจะดับลงเพื่อส่งตัวพวกท่านเข้าหอ พิธีเข้าหอ ห้ามมิให้คู่บ่าวสาวออกจากห้องหอจนกว่าจะรุ่งสาง”“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะแม่นม”“เอาล่ะ ตอนนี้ข้าจะออกไปแล้วนะเพคะ องค์ไท่จื่อน่าจะกำลังมาแล้ว”“ขอบคุณแม่นมเจ้าค่ะ”เป็นดังคาด องค์ไท่จื่อ เว่ยจื่อหยางเสด็จมาถึงห้องส่งตัวก่อนเวลาถึงสองเค่อ เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว เขาทิ้งให้องค์ชายห้า เจ้าบ่าวอีกคนทำหน้าที่รับแขกแทนเขา แล้วเขาก็มาที่ห้องส่งตัวก่อน องค์ชายห้าเข้าใจความรู้สึกของจื่อหยางดี เขาจึงรับหน้าที่ดูแลแขกในงานแทนน้องชายประตูห้องส่งตัวถูกเปิดออก เว่ยจื่อหยางเดินเข้ามา ตอนแรกเขารี
ท่านหมอวิ่งเข้าไปยังห้องที่ซินเหยานอนพักอยู่ ตอนนี้นางหยุดอาเจียนแล้ว เขาเริ่มจับชีพจรของนางก่อนและก็หันมามองที่แม่นมหวงและพระชายาที่มองไปที่คนป่วยอย่างนึกเป็นห่วง ท่านหมอลุกขึ้นมาพร้อมกับความตกใจของทั้งคู่“ท่านหมอ เหตุใดตรวจเพียงนิดเดียว นางเป็นหนักถึงเพียงนี้ ท่านจะรีบลุกไปไหนกัน”“ยินดีกับพระชายาด้วย คุณหนูตั้งครรภ์แล้วขอรับ”ทั้งสองที่รอฟังเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนดีใจ พร้อมกับแม่นมที่คอยตบแขนพระชายาหลิวอ๋อง“พระชายา ท่านได้ยินหรือไม่ ข่าวดีเช่นนี้ พระชายา”“มีครรภ์ เหยาเหยามีครรภ์ แม่นม ข้ามิได้ฟังผิดไป”“ไม่ผิดเจ้าค่ะ เร็วเข้า พวกเจ้ารีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้คุณหนู ท่านน่ะ รีบไปเตรียมอาหารบำรุง ข้าจะรีบจดให้ว่าต้องซื้อสิ่งใดบ้าง พระชายา ท่านอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูก่อน ข้าจะรีบไปช่วยท่านป้าฝูเตรียมของบำรุง”“ท่านหมอ แล้วช่วงนี้ต้องระวังสิ่งใดบ้างเจ้าคะ”“พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป ไม่มีอะไรหนัก ช่วงนี้ให้นางพักผ่อนมาก ๆ อย่ายกของหนัก ห้ามวิ่ง ระวังเรื่องอาหารรสจัด ส่วนเรื่องอื่น ไม่น่าต้องเป็นห่วง ช่วงครรภ์อ่อนๆ การพักผ่อนเป็นเรื่องสำคัญ”“ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ”“ยินดีด้วยๆ พระช
พระราชพิธีแต่งตั้งองค์ไท่จื่ออย่างเป็นทางการได้ผ่านไปสองวันแล้ว เหลืออีกเพียงสิบวันก็จะถึงวันพระราชพิธีสมรสและแต่งตั้งพระชายาองค์ไท่จื่อจวนสกุลหลิวต่างเร่งตกแต่งจวนและส่วนหนึ่งก็รีบจัดเตรียมสถานที่เพื่อรอรับงานใหญ่ ไม่คิดว่าการกลับมาเมืองหลวงในครั้งนี้จะเกิดเรื่องมากมายถึงเพียงนี้“พวกเขามากันแล้ว อาจารย์ ศิษย์จะไปต้อนรับพวกเขาเอง”“ไปเถอะๆ แล้วพาพวกเขาไปห้องพักด้วย”“ขอรับอาจารย์”เซียวจุนวิ่งออกไปหน้าจวน รถม้าสองคันที่จอดต่อกันอยู่เพื่อมาร่วมงานสำคัญที่จะเกิดขึ้นในอีกสิบวันข้างหน้า เซียวจุนวิ่งออกมารอรับพวกเขา ประตูรถม้าคันแรกเปิดออกมาแล้ว สิงอี้หานเดินนำหน้าออกมาพร้อมกับพยุงอันถงถงลงมาจากรถม้า ก่อนจะลงมาทักทายเซียวจุนที่รออยู่หน้าจวน“คุณชายสิง แม่นางอัน ยินดีต้อนรับ การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง”""คุณชายเซียว""พวกเขาเอ่ยทักขึ้นพร้อมกัน ไป๋ซินเหยาเล่าเรื่องเซียวจุนในจดหมายให้พวกเขาฟังแล้วก่อนเดินทางมาที่นี่ พวกเขาพบเซียวจุนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้ เซียวจุนจะดูเป็นมิตรมากกว่าที่เจอตอนอยู่เขาเซียนซี“พี่เซียว พวกข้าปลอดภัยดี ระยะทางค่อนข้างไกลแต่เดินทางสะดวก ได้ข่าวว่าท่านบาดเจ
จื่อหยางรีบลุกขึ้นจากตักของซินเหยาที่เขากำลังนอนหนุนอย่างสบาย และหันมากอดนางแทน“ข้าก็ไม่ได้อยากโกหกเจ้านะ เพียงแต่เหตุการณ์บางอย่างทำให้ข้าบอกเจ้าไม่ได้ หากบอกเจ้าไป เรื่องบางเรื่องอาจจะไม่เป็นเช่นนี้ ไหนเจ้าบอกว่าไม่โกรธข้าแล้วอย่างไรเล่า”“ข้าก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เป็นท่านที่ร้อนตัวออกมาเอง”“ก็ได้ๆ ข้าผิดเองๆ ทุกเรื่องเลย ข้าผิดแต่เพียงผู้เดียว”“แล้วหลังจากนั้นเล่าเพคะ”“จากนั้น เซว่านชิงก็เอาขวดยานั่นมาให้ข้ากับเสด็จพี่ตรวจดู พบว่ามันเป็นยาพิษ พวกเราเลยสลับขวดใหม่และซ้อนแผนนาง ทำให้เซว่านชิงทำเหมือนทำตามแผนของนาง ข้ารู้ว่านางกำนัลนั่นเป็นคนของหยุนเซียน นางต้องฟ้องแน่ และก็อย่างที่เจ้าเห็นนั่นแหละ”“มีเพียงข้าคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องแผนการนี้”“นั่นเพราะพวกเราไม่มีเวลาบอกกับเจ้า เซว่านชิงเองก็บอกเจ้าไม่ได้เพราะนางกำนัลสองคนนั้นจับตาดูพวกเจ้าอยู่ นางจึงทำได้เพียงทำตามแผนเท่านั้น”“ท่านไม่เชื่อว่าข้าจะเป็นคนทำตั้งแต่แรก”“ข้าไม่มีทางเชื่ออยู่แล้ว เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น และคงไม่โง่ขนาดที่จะวางยาพิษอย่างโจ่งแจ้งแบบนั้น ดูก็รู้ว่าเรื่องนี้ต้องมีคนใส่ร้ายเจ้าแน่ ๆ”“ขอเพียงพระองค์เชื่อ หม่อม
“ข้ากลัวว่าเจ้าจะปฏิเสธข้า ไม่ยอมรับข้า เจ้าเป็นคนรักอิสระดั่งนกที่โบยบินอยู่บนท้องนภาที่ยิ่งใหญ่ แต่ตัวข้าคือพญาอินทรีที่ต้องคอยเฝ้ามองสรรพสิ่ง คอยจัดการกับสิ่งที่ไม่ถูกต้องและกำจัดเหยื่อที่มารุกราน ข้ากลัวว่าหากเจ้าไม่รักข้าก่อน ข้าจะไม่สามารถกุมหัวใจเจ้าได้ เจ้าจะโบยบินจากข้าไป นั่นคงทำให้ข้าไม่มีแรงที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป”“แต่อย่างไรพระองค์ก็ต้องเลือก และสิ่งที่เลือกก็ช่างยิ่งใหญ่ แม้จะไม่มีหม่อมฉัน พระองค์ก็ยืนหยัดเพื่อราษฎรได้นะเพคะ”“เมื่อก่อนได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่แน่ใจ เหยาเหยา เจ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตข้า ตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ที่หัวใจข้าถูกเจ้าขโมยมันไปจนหมดสิ้น ข้าไม่เป็นตัวของตัวเอง ข้าผู้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด กลับกลัวว่าเจ้าจะไม่พอใจ อารมณ์เจ้าขึ้นๆ ลงๆ ก็ทำให้ข้ากลัวจนทำอะไรน่าอับอายมากมาย ข้ามักจะทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่ต่อหน้าเจ้า นึกๆ ไปแล้ว พอเป็นเรื่องของเจ้า ข้ารู้สึกว่าข้าเป็นเพียงแค่ลูกนกหัดบินเท่านั้น และไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่ ที่ขาดเจ้าไม่ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ อีกครึ่งชีวิตที่เหลือของข้า อยากจะอยู่กับเจ้าตลอดไป”“พระองค์พูดเช่นนี้ ต้องการให้หม่อมฉันยกโทษให้งั
ไป๋ซินเหยาหันมามองหน้าเว่ยจื่อหยางด้วยความตกใจเช่นกัน เรื่องนี้เขาไม่เคยบอกนางมาก่อน ฐานะที่แท้จริงของเขาพึ่งมาเปิดเผยวันนี้ นางหันไปมองที่ท่านอา ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะรู้ก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว“ที่แท้พระองค์เฝ้าระวังมาโดยตลอด พระองค์ระแวงกระหม่อมมาโดยตลอด หึ นี่คือสิ่งตอบแทนข้ารับรับใช้ที่ซื่อสัตย์”“ซื่อสัตย์ ท่านยังกล้าพูดว่าท่านซื่อสัตย์เช่นนั้นหรือ ท่านอาศัยเอาความบาดหมางของพระชายารองหลิวอ๋อง ยุยงให้แม่ทัพหลิงร่วมมือกับท่านเพื่อจะก่อกบฏแบ่งแยกดินแดน ยังดีที่เสด็จพี่ข้าเชี่ยวชาญการทูต สามารถเกลี้ยกล่อมให้แม่ทัพหลิงล้มเลิกความคิดนี้ได้ คิดว่าท่านจะหยุด แต่ไม่เลย ท่านกลับหาเรื่องใช้บุตรสาวคิดแผนการร้าย จะป้ายสีให้พระสนมกับองค์หญิงแคว้นเหวยหน่วนมีความผิดเพื่อยุยงให้แคว้นเหวยหน่วนก่อสงครามและท่านก็จะเป็นนกขมิ้นที่ตามเก็บผลประโยชน์ในภายหลัง ท่านยังกล้าพูดว่าท่านเป็นขุนนางซื่อสัตย์ ท่านไม่อายปากบ้างหรือ”“ฮ่าๆๆ องค์ชาย ไม่ ไม่สิ องค์ไท่จื่อ แม้แต่เรื่องนี้ท่านก็สืบรู้จนหมด นับถือจริงๆ ที่แท้ พวกท่านเดินทางไปเจียงหยางเพราะเรื่องแม่ทัพหลิงนี่เอง ถึงว่า เขาไม่คิดจะติดต่อข้ามาอีกเลย ข้าคิดว่าทอ
ฝ่าบาทเป็นผู้สั่งการเองโดยไม่รอให้เสนาบดีเป่าร้องขอชีวิตบุตรสาว เขาเองก็คงไม่ได้อยากทำเช่นนั้น การเก็บบุตรสาวที่ทำให้ชื่อเสียงของสกุลเป่าเสื่อมเสียเอาไว้เป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่ในความคิดของเขา ตัดเนื้อร้ายออก อย่างไรก็ยังดีกว่าที่เสียหายทั้งตระกูล“หมอหลวง อาการฮองเฮาเป็นเช่นไรบ้าง”“ทูลฝ่าบาท ฮองเฮาปลอดภัยดี ชีพจรเต้นคงที่ ราวกับว่าพระองค์กำลังพักผ่อนอยู่ ทางที่ดีปล่อยให้พระองค์นอนพักผ่อนอย่าให้ผู้ใดไปรบกวนจะเป็นการดีพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้ก็ฝากให้พวกท่านจัดการก็แล้วกัน”“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”หมอหลวงออกไปแล้ว พระสนมโม่เฟยเองก็ถูกสั่งให้ไปพักพร้อมกับองค์หญิงเซว่านชิง ตอนนี้เหลือเพียงฝ่าบาท องค์ชายทั้งสอง เสนาบดีเป่า ไป๋ซินเหยาและหลิวอ๋องที่อยู่ในกระโจม“ไป๋ซินเหยา เรื่องนี้ต้องขอโทษเจ้าที่ถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม”“ฝ่าบาทอย่าได้ทรงกังวลเพคะ เพียงเรื่องคลี่คลายได้หม่อมฉันก็ไม่ติดใจเอาความแล้วเพคะ”“ฝ่าบาท บุตรีกระหม่อมอายุยังน้อย ที่ทำไปก็เพราะอารมณ์ชั่ววูบ หวังว่าฝ่าบาทจะไม่ลงโทษนางมากเกินไปพ่ะย่ะค่ะ”“หึ เสนาบดีเป่า ท่านบอกว่านางอายุน้อย ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ที่นางจะเอาชีวิตคือฮ
“เป่าหยุนเซียน แล้วที่เจ้าโวยวายว่าฮองเฮาถูกวางยาพิษและกล่าวโทษผู้อื่นนี่มันอย่างไรกัน ข้าต้องการคำอธิบาย”ฝ่าบาทหันมาถามเอาความกับหยุนเซียนที่นั่งคุกเข่าสั่นอยู่กับพื้น“ฝ่าบาท คิดว่านางคงตกใจเพราะนางนั่งอยู่กับฮองเฮาและคงตกใจเมื่อเห็นว่าฮองเฮาล้มลง จึงคิดว่านางถูกพิษพ่ะย่ะค่ะ”เป่าอี้หยวนเป็นผู้แก้ต่างให้บุตรสาวเพื่อให้นางได้พ้นข้อกล่าวหาโง่ๆ นี้ หากไม่ใช่นางที่โวยวายทำแตกตื่น เรื่องนี้คงมิได้ลุกลามเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้“งั้นหรือ แล้วเหตุใดนางถึงได้กล่าวโทษไป๋ซินเหยากับองค์หญิงทันทีที่คิดว่าฮองเฮาโดนยาพิษเล่าท่านเสนาบดี”“เรื่องนี้ข้าคิดว่าข้าอธิบายได้เพคะ”เซว่านชิงเดินก้าวออกมาเผชิญหน้ากับเป่าหยุนเซียนที่นั่งส่ายหน้าร้องขอความเห็นใจจากเซว่านชิงอยู่ แต่ตอนนี้นางเห็นธาตุแท้ของเป่าหยุนเซียนแล้ว เมื่อหลอกใช้นางแล้วยังจะโยนความผิดให้นางและเสด็จอาที่เป็นพระสนมรับเคราะห์ไปด้วยเพื่อให้ตนเองได้พ้นผิด“องค์หญิง เจ้าหมายความว่าเช่นไร”“ทูลฝ่าบาท ก่อนหน้านั้นเป็นท่านหญิงผู้นี้ที่เข้ามาทำตัวสนิทสนมกับหม่อมฉันและพระสนมเพื่อยุให้หม่อมฉันทำร้ายแม่นางไป๋เพคะ รวมถึงเหตุการณ์วันนี้...”“องค์หญิง ท่