6 ฟันแล้วทิ้ง

ฟันแล้วทิ้ง

        ประตูรถปิดดังปัง และนั่นคือจุดเริ่มต้นของโจวหยางซี

        แน่ล่ะ เพราะเธอยังเล่นบทสลบไม่ได้สติ และยังหลับตาปี๋อย่างสมจริง ฝ่ายคนแซ่เซียวเลยอุ้ม และพาขึ้นมายังชั้นสองของตึกเขียว มันเป็นอาคารสี่เหลี่ยมที่ห้องเรียงกันเป็นแถว บรรยากาศไม่เจริญหูเจริญตา และตอนนี้เขาใช้เท้าเตะประตูห้องพักเธอ เสียงดังปังๆ อย่างคนไร้มารยาท

        ความเกรงใจคนอื่น สำหรับเซียวหวังเหล่ยคงไม่มี หรือไม่อย่างนั้น เขาก็ต้องการทำบางสิ่งให้บรรลุเป้าหมาย เลยเล่นใหญ่แบบจัดเต็ม

        “คุณนายโจว ออกมารับลูกสาวเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะทุ่มลงไปชั้นล่าง บอกไว้ก่อน ไม่พิการ ก็คงนอนซมหยอดน้ำข้าวต้มเป็นเดือนๆ”

        ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ยังจะสามารถเป็นตัวเอกของนิยายเรื่องนี้ได้หรือ

        คิดไปคิดมาโจวหยางซีก็หวาดหวั่น หรือว่าเธอควรเดินตามบทเดิม คือกลับไปหากังเหริน แล้วค่อยๆ ปลอกลอกเขา พอได้เงินมาสักก้อน จึงหายตัวเข้ากลีบเมฆ จากนั้นก็ตัดหางปล่อยวัดผู้ชายเฮงซวยทุกคนในนิยายเรื่องนี้ไปเสีย

        แต่ความคิดของเธอต้องหายแวบไปเมื่อเสียงชายหนุ่มดังอย่างน่ารำคาญขึ้นอีก

        “คุณนายโจว!”

        ทั้งเสียง อาการเหมือนหมีกินผึ้งของเขา ทำให้หลี่ฉู่ ที่แอบมองอยู่ห้องข้างๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อันที่จริงเธอให้เด็กๆ ดูต้นทางให้เสมอ ด้วยกลัวจะมีใครมาบุกที่ห้องเพื่อทวงเงินที่ติดไว้ แล้วพอเด็กๆ รีบมาส่งข่าวว่า โจวหยางซีถูกผู้ชายตัวโตอุ้มลงจากรถ หลี่ฉู่ก็รีบมาซ่อนตัวห้องเพื่อนบ้านที่สนิทกัน

        “ไป... พี่จื่อ ช่วยฉันสักหน่อย บอกเถ้าแก่เซียวว่า ฉันไม่อยู่ ส่วนเสี่ยวซี ไหนๆ เขาก็อยากได้เป็นเมียมาตั้งแต่แรก ตอนนี้ฉันยกให้เขาดูแลก็แล้วกัน แบบนี้ก็หมดปัญหากันทั้งสองฝ่าย”

        “เอ๋ นั่นมันลูกสาวสุดสวยของเธอนะ อาฉู่ แล้วจะยกให้เขาฟรีๆ ได้หรือ”

        หลี่ฉู่หัวเราะร่วน เพราะอีกฝ่ายเป็นลูกสาวสุดสวย และฉลาดของเธอน่ะสิ หลี่ฉู่ถึงคิดแผนนี้ออก ส่วนเรื่องเงินทองนั้น หึๆ ๆ คนหัวก้าวหน้าอย่างเธอ และลูกสาว อย่างไรต้องหาวิธีเจาะถังน้ำใบใหญ่ของเซียวหวังเหล่ยรั่วจนได้ 

        “จริงอย่างพี่จื่อบอกลูกสาวคนนี้สวยเหมือนแม่ สมัยสาวๆ ฉันเป็นเทพธิดาของเมืองไห่ซานเชียวนะ เสียดายคิดสั้นแต่งกับผู้ชายไม่เอา ส่วนเสี่ยวซีนั้น ฉันก็ยกให้เถ้าแก่เซียวแล้ว นี่ก็นานโข ถึงเวลาเสี่ยวซีต้องเข้าหอจริงๆ เสียที”

        ป้าจื่อ หรือ เถาจื่อมองหลี่ฉู่ ให้ตายเถอะอีกฝ่ายเป็นแม่คนได้อย่างไร ความคิดชั่งประหลาดโดยแท้

        อึดใจต่อมา หลี่ฉู่ก็ดันหลังเถาจื่อ ให้ออกมาจัดการเรื่องดังกล่าวตามแผนที่ตนวางไว้

        “เอ่อ ถ้าแก่เซียว...”

        ชายหนุ่มมองสตรีวัยกลางคน จำได้ว่า เป็นลูกค้าร้านขายผัก ไข่ไก่ รวมถึงอาหารกระป๋อง และของดองที่ตลาดสด

        “ป้าเถา คุณนายโจวล่ะ ไม่อยู่ที่ห้องหรือ”

        เถาจื่อไม่ใช่คนชอบโกหก และเกือบคายความจริงออกมาอย่างหมดเปลือกแต่โชคดีดึงสติทัน

        “น้องฉู่ กับลูกสาวคนเล็กของเขา ทั้งคู่เก็บของออกจากบ้านตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ได้ข่าวว่าจะไปหางานทำแถวทางใต้ หรือไม่ก็อาจข้ามเกาะไปแผ่นดินใหญ่ บางทีอาจลงเรือไปแล้วก็เป็นได้ เฮ้อพวกเขาน่าสงสารเหลือเกิน”

        ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง คำพูดเถาจื่อมีเรื่องน่าสงสัยมากมาย และเขาเลือกถามเสียงเรียบๆ ว่า

        “หนีใคร”

        “เจ้าหนี้น่ะสิ อันที่จริงน้องฉู่ ไม่ได้ต้องการขายลูกสาวกินเลย เถ้าแก่เซียวคงเข้าใจ แต่ฝั่งแม่สามีน่ะซี ไม่เคยให้อะไรกับน้องฉู่สักอย่าง มิหนำซ้ำยังทวงบุญคุณตลอด น้องฉู่เลยชักหน้าไม่ถึงหลัง กระทั่งพลาดพลั้งก้าวผิดไปยืมเงินแก๊งขวานลำพอง... คราวนี้เลยตกที่นั่งลำบาก”

        ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างแรง

        “นั่นเรื่องของคนอื่น และยังไงผมฝากป้าจื่อ ดูแลโจว

หยางซีด้วย และนี่ก็เพิ่งไปก่อเรื่องกับลูกสาวสารวัตรไป๋มา ไม่แน่ฝ่ายนั้น อาจตามมาหาคิดบัญชี”

        ได้ยินอย่างนั้น เถาจื่อเลยก้าวถอยหลัง และน้ำเสียงสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

        “ไม่ละ ยังไงทั้งตึกนี้ก็รู้ว่า เถ้าแก่เซียวสนใจนักหนูซีซี ตอนนี้ก็รับเลี้ยงมันไว้ก่อนเถอะ มิอย่างนั้น คงถูกตระกูลกังจับตัวไปขัดดอกแน่ๆ ส่วนเรื่องที่มีปัญหากับลูกสาวสารวัตร อันนี้ป้ายิ่งไม่อยากยุ่งด้วย”

        “โจวหยางซีกับผมไม่มีความเกี่ยวข้องกัน”

        “เกี่ยวสิ แม่สื่อก็มาดูตัวแล้ว ฤกษ์ก็มีแล้ว แต่ฝ่ายเถ้าแก่เซียวกลับปฏิเสธ อีกอย่างเงินสักหยวนทางนี้ก็ไม่ได้รับ แถมยังมีข่าวเสียหายว่า เถ้าแก่เซียวได้กับซีซี และเอ่อ... แบบที่เขาเรียกว่า ฟันแล้วทิ้งนะ แล้วไม่รู้ว่า ป่านนี้เสียหายไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”

        ยามนั้นชายหนุ่มหน้าแดง และตัวสั่น คนที่ถูกอุ้มแนบอกอยู่เลยโดนโยนลงบนพื้น

        ฉิบหายโดยแท้ เขาไปได้กับโจวหยางซีเมื่อไหร่

        “ใครปล่อยข่าวเสียหายแบบนี้ ผมกับเด็กนี่ พึ่งจะได้คุยกันอย่างจริงจัง ก็วันนี้เอง” 

        ฝ่ายโจวหยางซีที่ถูกโยนลงพื้น โมโหจัด และเธอประคองตัวไม่ให้ล้ม ปากจะต่อว่าเขาแต่ยั้งไว้ทัน เธอหันไปสบตาทางเถาจื่อ ฝ่ายนั้นหัวไวบุ้ยใบ้ให้หญิงสาวมองไปยังหลี่ฉู่ที่ซ่อนตัวอยู่

        ฝ่ายโจวหยางซีเลยรีบจัดการขั้นเด็ดขาดกับเซียวหวังเหล่ย แผนสกปรกแบบไหนที่มีในหัว เธอคงต้องงัดออกมาใช้ให้หมด

        “ฮื่อๆ ๆ ทีนี้เหล่ยต้าเกอ.... เข้าใจซีซีแล้วใช่ไหมคะ คนทั้งตึกเขียว ต่างรู้ว่าซีซี เป็นเจ้าสาวอาภัพ ถูกทิ้งขว้างโดยไม่ได้เข้าหอ และยังมีคราวเสียหายจากพวกปากบอน ใส่สีตีไข่ว่า ซีซี... ถูกเหล่ยต้าเกอ...ฟันแล้วทิ้ง ฟันหน้า ฟันหลัง ถูกจับพลิกคว่ำหงายไปหมดทุกท่า”

        หญิงสาวย้ำอย่างนั้น โดยไร้ยางอาย แถมบีบน้ำตา พร้อมกันนั้นก็ทำท่าจะเป็นลมอีกหน แต่เขาไม่คิดเข้าไปช่วย โจวหยางซีเลยคว้ามือของเถาจื่อไว้เป็นหลักยึด แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

        “ชาตินี้ ซีซี คงมีกรรมหนัก อยู่อย่างแห้งเหี่ยว มีสายตาคนอื่นคอยตำหนิตลอด ป้าจื่อทำไม ซีซีถึงไร้ค่าเช่นนี้ เกิดมาสวยเสียเปล่า แต่ไม่มีใครเอา!”

        เธอว่าและพยายามเปล่งเสียงให้ดัง ซึ่งมันได้ผลดี เพราะคนต่างเปิดประตูห้องออกมาดู

        ฝ่ายเซียวหวังเหล่ยจึงตัดสินใจด่วน ลูกชายเขารออยู่ที่รถ และได้คนขายของร้านชำของตึกเขียวดูไว้ให้ หากเขาใช้เวลานานเกินไป เด็กชายคงรบเร้าให้คนพาขึ้นมาบนตึกนี้ และนั่นคือเรื่องที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้น

        “เสี่ยวซีไป รีบไปเก็บข้าวของของเธอซะ... และจำไว้ บ้านเซียวไม่ใช่สวรรค์สำหรับผู้หญิงที่ขี้เกียจ คิดนั่งๆ นอนๆ ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปวันๆ”

        หญิงสาวทำตาโต ไม่อยากเชื่อว่า จะได้ยินคำดังกล่าวหลุดจากปากชายหนุ่มง่ายๆ เช่นนี้

        “มะ หมายความว่า เหล่ยต้าเกอ รับฉันเป็นเมียแล้วใช่ไหมคะ!”

        คำพูดคำจาของเธอ และการระบุตำแหน่งชัดเจนอย่างนั้น ทำให้ชายหนุ่มแยกเขี้ยวใส่ ก่อนหน้านั้นก็ปากพล่อยดูว่า เขาฟันแล้วทิ้ง ตอนนี้อยากเป็นเมียเขาจนตัวสั่น

        เฮ้อ เขาควรจัดการกับเธออย่างไรดี แม่ตัวแสบโจวหยางซี ผู้หญิงที่ดี ก็มีเพียงความสวยจัดจนเขาไม่อาจละสายตา!