เที่ยวตลาด

หลี่เจ๋อสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบจิตใจก่อนจะหันหลังเดินก้าวออกจากห้องนอนที่เขาจัดเตรียมไว้สำหรับหานหยาง ทิ้งความรู้สึกสับสนและสิ่งที่เกิดขึ้นไว้เบื้องหลัง เขากลับไปสู่หน้าที่สำคัญที่ยังคั่งค้างนั่นคือการสะสางงานปราบกบฏในส่วนที่เหลือ

ยามเช้าของเหมันต์ฤดู แม้จะยังไม่ถึงคราที่หิมะแรกจะโปรยปรายก็ตาม แต่มันกลับสามารถเยือกหัวใจของหานหยางได้เป็นอย่างดี

โฉมสะคราญค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ทุกข้อต่อของร่างกายนั้นปวดร้าวราวกับถูกบีบคั้นด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น เรื่องเมื่อคืนยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ

ในความเงียบงันของห้องนอนหรูหราของหานหยาง เสียงฝีเท้าหนึ่งกลับทำลายความสงบลงเมื่อสตรีวัยกลางคนได้ย่างเท้าเข้ามาในห้อง

“ดื่มน้ำแกงนี่เสีย นางคณิกาชั้นต่ำอย่างเจ้าไม่สมควรได้ร่วมเตียงกับองค์ชายของข้า!” พูดจบนางก็วางน้ำแกงกระแทกลงบนโต๊ะด้วยความเดือดดาล พร้อมกับแววตาที่จ้องมองมาที่หานหยางด้วยท่าทางรังเกียจ

“ท่านคิดว่าท่านสูงส่งนักหรือถึงเที่ยวมาด่ากราดว่าผู้อื่นเป็นคนชั้นต่ำ” แม้จะถูกซื้อตัวมาจริงแต่นางก็เป็นถึงบุตรสาวของคณบดีหาใช่คนที่โตมากับหอนางโลม ถูกเหยียดหยามขนาดนี้ก็ย่อมต้องมีโทสะเป็นธรรมดา

“ข้าพูดผิดตรงไหน เจ้าเป็นเพียงคณิกาชั้นต่ำมาจากหอคณิกา ไม่คู่ควรแม้แต่จะอยู่ในจวนของเป่ยอ๋อง เจ้าอย่าหวังเลยว่าจะได้ให้กำเนิดบุตรของเขา!”

คำพูดเหล่านั้นทำให้หัวใจของหานหยางเหมือนถูกกรีดด้วยมีดคม นางกัดฟันแน่นเพื่อสะกดกลั้นน้ำตาที่พร้อมจะไหลริน แต่ความเจ็บปวดกลับล้นท้นอยู่ในใจ

“แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนาเลยสักนิด หากต้องมีใครคนใดคนหนึ่งที่ไม่คู่ควร...มันคือท่านอ๋องต่างหาก ไม่ใช่ตัวข้า!”

“บังอาจนัก! ข้าเลี้ยงท่านอ๋องมาตั้งแต่เยาว์วัย องค์ชายไม่ลดตัวลงมาเล่นกับของสกปรกอย่างเจ้าหรอก!” แม่นมอิงฮวากล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น 

“ธุระของข้าจบลงแล้ว ที่นี่สกปรกเกินไปจนข้าไม่อยากอยู่นาน” หลังจากที่น้ำแกงถูกทานจนหมดถ้วย แม่นมอิงฮวาจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วพร้อมถ้วยน้ำแกงถ้วยนั้น ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศที่ชวนดูอึดอัดไว้แทน

จากนั้นไม่นานบ่าวสองคนก็เข้ามาจัดแจงอาบน้ำแต่งกายให้กับหานหยาง สอบถามจึงรู้พวกนางมีชื่อว่าว่าจินเป่ยและหงหลัน พวกนางบอกว่าเป็นคำสั่งของท่านเป่ยอ๋อง เห็นว่าเขาต้องการพาหานหยางออกไปเดินเที่ยวนอกจวน

"เตรียมตัวเสีย เราจะออกไปข้างนอกกัน"

‘ลูกกบฏอย่างข้าจะไปข้างนอกได้จริงหรือ ไหนบอกว่าข้าจะมีอันตราย เขาลืมไปหมดสิ้นแล้วหรืออย่างไร'

"ไปข้างนอก? ท่านจะพาข้าไปไหนกัน?" หานกยางถามด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล

หลี่เจ๋อไม่ได้ตอบในทันที เขาทำแค่เพียงยืนเงียบพลางทอดมองไปที่หานหยางด้วยสายตาที่เหมือนจะซ่อนบางสิ่งไว้จนยากจะอ่านออก 

ที่จริงแล้วหลี่เจ๋อรู้สึกผิดในสิ่งที่เขาก่อไว้เมื่อคืน เขาเมาจนเสียการควบคุมตัวเอง และการกระทำของเขาไม่เพียงทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของหานหยาง แต่ยังทำให้แผนการใหญ่ของเขาพลั้งพลาดไปด้วย

การออกไปข้างนอกครั้งนี้อาจเป็นหนทางหนึ่งที่เขาจะได้ชดเชยความผิดพลาด อย่างน้อยที่สุดก็เพื่อปลอบโยนหญิงสาวที่เขาได้ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ

"ไม่ต้องถามมาก…แค่ทำตามที่ข้าบอก เจ้าก็จะปลอดภัย ข้าเคยบอกกับเจ้าว่าถ้าตัวข้าไม่อนุญาต ใครก็เข้ามาทำร้ายเจ้าไม่ได้"

แม้จะยังสับสนแต่หานหยางไม่กล้าขัดคำสั่ง นางลุกขึ้นยืนอย่างลังเล แม้ใจของหญิงสาวยังเต็มไปด้วยคำถาม ทว่าคำตอบเดียวที่นางได้รับกลับเป็นความเงียบจากชายตรงหน้า

แต่ก่อนที่จะได้ออกจากเขตจวนของเป่ยอ๋อง หมวกคลุมหน้าใบหนึ่งถูกยื่นมาให้หานหยาง  นางรับมันมาใส่อย่างว่าง่าย ด้วยไม่อยากให้ท่านอ๋องนั้นต้องลำบากใจในการไปไหนมาไหนกับลูกกบฏอย่างนาง

ตลาดคนเดินที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ร้านค้าตั้งแผงลอย มีทั้งอาหาร ขนม ของเล่น เครื่องประดับและผ้าแพรสวยงามเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

สายตาหลายคู่พากันจับจ้องเมื่อเห็นเป่ยอ๋องหลี่เจ๋อเดินเคียงข้างหญิงสาวคนหนึ่งอย่างใกล้ชิด หลายคนเริ่มซุบซิบกันด้วยความสงสัย เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าเป่ยอ๋องมักไม่เข้าใกล้สตรี ไม่ว่าจะฐานะใดก็ตาม

หลี่เจ๋อไม่สนใจเสียงซุบซิบเหล่านั้น เขาพาหานหยางเดินผ่านแผงลอยต่าง ๆ ก่อนจะหยุดที่ร้านขายเครื่องประดับที่เต็มไปด้วยของงดงาม 

หานหยางเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาสับสน ขณะที่หลี่เจ๋อชี้ให้ดูแหวนหยกและกำไลทองคำ

"จงเลือกสิ่งที่เจ้าชอบมาหนึ่งอย่าง" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ