เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 7 เจอกันครั้งแรก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 17:11:21@บริษัท TK กรุ๊ป
การประชุมผู้บริหาร เพื่อแนะนำปกรณ์ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าจะมีการลองภูมิจากผู้บริหารเก่าแก่บ้าง แต่ปกรณ์ที่มีประสบการณ์ทำงานมาจากต่างประเทศ ก็สามารถรับมือได้อย่างดี และทำให้ได้รับความไว้วางใจจากผู้บริหารทั้งหมดในท้ายที่สุด
“เก่งมาก ลูกแม่ ตอนนี้แม่ก็วางมือได้แล้วหละ” คุณหญิงอรพินท์กล่าวชื่นชมลูกชายด้วยความภูมิใจ
“ใช่คะ คุณแม่ พี่กรณ์เก่งมากเลย” น้องมินท์รีบพูดเยินยอพี่ชาย ‘ฮิฮิ ต่อไปงานส่วนใหญ่ก็ส่งต่อให้พี่กรณ์ เราก็มีเวลาหนีเที่ยวแล้ว นึกถึงก็มีความสุขแล้ว’
“ตอนนี้เพิ่ง 11 โมง เดี๋ยวแม่ขอโทรหาน้าอัญก่อนนะคะ จะได้นัดหนูฟ้าใสมาเจอกันเย็นนี้ น้องมินท์อย่าลืมดูสถานที่ให้แม่ด้วยนะลูก ขอส่วนตัว พี่เขาจะได้ไม่เขิน” คุณหญิงพูดไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี ลูกชายจะทั้งลัคกี้อินเกมส์ และลัคกี้อินเลิฟด้วยหรือเปล่าน้า คิดแล้วก็มีความสุข
“คะ คุณแม่ รอคุณแม่คุยเสร็จได้เวลาแน่นอน แล้วมินท์จะได้จองให้ทันทีเลยคะ”
“โอเคคะ งั้นแม่รีบโทรเลยนะ”
“ฮัลโหล อัญเหรอ สบายดีมั้ย พอดีอยากจะนัดเธอกับหนูฟ้าใสทานข้าวเย็นนี้หน่อยจ๊ะ จะได้ถือโอกาสให้เจอกับตากรณ์เลย” อรพินท์เอ่ยปากทักทายพร้อมถามเพื่อนสนิททันทีที่เพื่อนรับสาย
“ฮัลโหล อร ฉันสบายดี แล้วเธอหละ ปกรณ์กลับมาแล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ เย็นนี้เหรอ ขอถามฟ้าใสก่อนนะ ว่าเขาสะดวกมั้ย”
“ได้สิจ๊ะ งั้นเธอรีบไปโทรเลยจ๊ะ”
“โอเค” อัญชลีรีบวางสาย แล้วโทรหาลูกสาวทันที
“ฟ้าลูก สะดวกคุยมั้ยคะ พอดีเย็นนี้ ป้าอรพินท์ เพื่อนแม่ อยากนัดทานข้าวจ๊ะ เราสะดวกมั้ย” ทันทีที่ลูกสาวรับสาย คุณแม่ก็รีบถามออกไปทันที เพราะรู้ว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ลูกเคยบอกว่าสามารถโทรหาได้
“สะดวกคุยคะ คุณแม่ เย็นนี้เหรอคะ คุณป้าอรพินท์ คือใครคะ”
“คุณแม่ของปกรณ์ไงลูก ว่าที่คู่หมั้นหนูไงจ๊ะ”
‘อ๋อ แม่ของตาคู่หมั้น ก็ดีเหมือนกัน กำลังหาทางติดต่ออยู่พอดี จะได้เริ่มตามแผนสักที’ คิดได้ดังนั้น ฟ้าใสจึงรีบตอบตกลง “ได้คะ คุณแม่ นัดที่ไหนคะ”
“ดีใจจังเลยลูก เดี๋ยวแม่ส่งโลเคชั่นไปให้นะคะ”
“ได้คะ แล้วคุณแม่จะไปยังไงคะ ให้หนูไปรับมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปเองก็ได้ แล้วเจอกันนะลูกรัก”
“ฮัลโหล อร ฟ้าใสว่างจ๊ะ เย็นนี้ เจอกันที่ไหนดีจ๊ะ” เมื่อวางสายลูกสาวสุดที่รักลง ก็รีบโทรหาเพื่อนรักทันที ตื่นเต้น อยากเห็นเด็กทั้งสองคนเจอกันโดยเร็ว
“จริงเหรอ ดีจริงๆ เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้นะ แล้วเธอจะไปยังไง ฉันส่งคนไปรับมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองได้ เดี๋ยวขากลับให้ลูกสาวไปส่ง”
“ได้ยังไง เธอเป็นเพื่อนสนิทฉันนะ และเป็นว่าที่แม่ยายท่านประธาน TK กรุ๊ป เชียวนะ นั่งแท็กซี่ได้ยังไง เดี๋ยวฉันให้คนไปรับ ขากลับให้คนไปส่ง เผื่อลูกๆ ของเราเค้าอยากไปทำความรู้จักกันต่อ จะได้ไม่ต้องมาพะว้าพะวง”
“แหม เธอนี่นะ ยังใจร้อนเหมือนสาวๆ เหมือนเดิม เอาอย่างนั้นก็ได้จ๊ะ แต่ฉันรับปากลูกนะ ว่าไม่บังคับ ให้เขาทำความรู้จักกัน ถ้าเข้ากันได้ ก็ไปต่อ” อัญชลี รีบบอกเพื่อนรักถึงข้อตกลงกับลูกสาวทันที ไม่อยากให้เพื่อนรีบใจร้อนวางแผนอะไร เพราะรู้จักนิสัยเพื่อนสนิทดีพอสมควร
“ได้จ๊ะ ให้เวลาเด็กๆ จ๊ะ แต่ถ้าช้าไป ฉันก็คงอยู่เฉยไม่ได้นะ” คุณหญิงอรพินท์ พูดพร้อมกลั้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
“งั้นเจอกันนะจ๊ะ แต่รบกวนส่งโลเคชั่นมา เดี๋ยวจะส่งให้ฟ้าใสอีกทีจ๊ะ”
“ได้เลย แล้วเย็นนี้เจอกันจ๊ะ” หลังจากวางสายเพื่อนรัก คุณหญิงก็รีบแจ้งลูกสาวให้ทำการจองห้อง VIP ที่ห้องอาหารในโรงแรมหรูของเครือธันวา เพื่อนสนิทปกรณ์ พร้อมทั้งรีบส่งโลเคชั่นไปให้เพื่อนสาวที่จะได้ส่งต่อให้ฟ้าใสอีกทีนึง
ปกรณ์เมื่อได้ทราบจากแม่ว่าเย็นนี้จะได้เจอกับว่าที่คู่หมั้น ก็ปกปิดความดีใจไว้ไม่มิด ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมทั้งวางแผนไว้ในใจว่าจะทำอย่างไร ให้ฟ้าใสเป็นฝ่ายถอนหมั้นไปเอง โดยอาการที่เกิดขึ้นทำให้แม่และน้องเข้าใจผิดคิดว่าชายหนุ่มดีใจที่จะได้เจอหน้าคู่หมั้นสาวเสียอีก
6:30 PM @ร้านอาหารโรงแรมหรูหกดาว ห้อง VIP
ตึก ตึก ตึก เสียงเดินบนส้นสูงของหญิงสาวรูปร่างเพรียวบางดังก้อง ก่อนจะหยุดที่หน้าห้อง VIP เพื่อสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
แอ๊ด
“ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีรถฟ้าเสียคะ เลยต้องโทรเรียกช่างมาดูคะ” เสียงหญิงสาวเอ่ยออกมาท่ามกลางเสียงพูดคุยในห้องก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้ทุกคนหยุดเสียงลงแล้วหันกลับมามองหญิงสาวแต่งตัวดีที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“อ้าว ฟ้าใสมาแล้วเหรอลูก มาๆ สวัสดีคุณป้าอรพินท์เพื่อนแม่ก่อนลูก” อัญชลีหันไปเจอลูกสาวแล้วรีบเดินไปหาเพื่อพามานั่งลงข้างตัวเอง และเป็นฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะทานอาหารนี้
“สวัสดีคะ คุณป้า” หญิงสาวพนมมือไหว้เพื่อนแม่อย่างงดงาม อ่อนช้อย ทำให้คุณหญิงซึ่งเอ็นดูฟ้าใสตั้งแต่เด็ก มีความเอ็นดูเพิ่มเข้าไปอีก
“ไหว้พระเถอะลูก ไม่ได้เจอกันนานเลย จำป้าได้มั้ยจ๊ะ” คุณหญิงอรพินท์รับไหว้อย่างใจดี พร้อมมองใบหน้าที่หมดจดตรงหน้าอย่างพอใจ
“พอจำได้คะ” หญิงสาวยิ้มตาหยี ทั้งที่ในใจพยายามนึกหน้าคุณป้าเพื่อนสนิทแม่ ที่ได้เจอเมื่อยังเด็กมากๆ ไม่ออก
“นี่ปกรณ์ และมินตราลูกป้าเองจ๊ะ เอ ปกรณ์กับเราอายุปีเท่ากัน แต่เหมือนปกรณ์จะแก่เดือนนะ หรือเราจะเรียกพี่ปกรณ์ดีจ๊ะ” คุณหญิงรีบแนะนำตัวเด็กทั้งสองคนให้รู้จักกัน และอยากให้ฟ้าใสเรียกปกรณ์ว่าพี่ เผื่อจะทำให้มีความสนิทสนมกันมากขึ้น
ฟ้าใสมองไปที่ชายหนุ่มคนเดียวบนโต๊ะอาหาร พลางคิดในใจ ‘หน้าตาก็ดีอยู่นะ แล้วทำไมไม่หาเมียเอง ต้องให้แม่หาให้เนี่ย ว่าแต่หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนน้า’ ในขณะที่ชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวอย่างตะลึงพอสมควร ‘ยัยเด็กผมเปียตอนนั้นว่าน่ารักแล้ว โตเป็นสาวน่ารักยิ่งกว่า ตาโต จมูกนิด แต่น่าจะดื้อพอสมควรนะเนี่ย ว่าแต่อายุขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนอีกเหรอ ถึงต้องให้ผู้ใหญ่หาให้’ ทั้งสองจ้องมองกันโดยอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง จนกระทั่ง เสียงน้องสาวเอ่ยขึ้นมา ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ที่สถานการณ์ปัจจุบัน
“แหม คุณแม่ คุณน้าดูสิคะ มองตากันไม่กระพริบเลยคะ สงสัยจะตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบเลยนะคะ”
“เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ น้องมินท์” ฟ้าใสรีบปฏิเสธ แต่หน้ากลับมีอาการเห่อร้อน และหูแดงขึ้นมา
“ใช่ ยัยมินท์ ใครจะไปตกหลุมรัก คนที่แม้แต่นัดกันครั้งแรกก็มาสายหละ พี่แค่คิดว่าต้องเป็นคนแบบไหน ถึงมาสายทั้งๆที่นัดกับผู้ใหญ่ไว้” ปกรณ์รีบปฏิเสธตามทันที เขาไม่มีทางให้ใครรู้หรอกว่าเขาสนใจยัยเด็กผมเปียนี้
“อ้าวคุณ ปกติฉันไม่เคยไปตามนัดสายนะ ฉันมีแบบแผนในการทำงานและการใช้ชีวิตตลอด แต่คราวนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย นายเข้าใจมั้ยว่าสุดวิสัย ถ้ารถฉันไม่เสีย ก็ไม่มาสายหรอก” ฟ้าใสได้ฟังก็โมโหขึ้นมา จากอาการหน้าแดงจากความเขินอาย กลายเป็นหน้าแดงจากความโมโหแทน คนอะไรเนี่ย กวนประสาทเป็นบ้าเลย
“ข้ออ้าง” ปกรณ์ยังไม่ยอมลดละ
“นาย.....” ฟ้าใสก็ไม่ยอมเช่นกัน
บทที่เกี่ยวข้อง
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 8 ภาพซ้อน
“กรณ์ ลูกนี่ น้องก็ขอโทษแล้วบอกเหตุผลแล้วนิ ว่ารถเสีย ทำไมยังไปว่าน้องอีกหนะ ไม่เป็นไรลูกฟ้า ป้าเข้าใจจ๊ะ ว่าแต่หนูมายังไงจ๊ะ” ประโยคแรกปรามลูกชายเสียงดัง ประโยคหลังพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงอ่อนโยน“แหม แม่ไม่ค่อยลำเอียงเลยนะคะ กับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงสองเชียว มินท์ว่าพี่กรณ์กลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแหละ แม่มีลูกคนใหม่แล้ว แบร่” มินท์ได้ทีรีบแกล้งแหย่พี่ชายทันทีปกรณ์ทำท่าจะเขกหัวน้องสาวตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างๆ เสียงแม่ก็รีบปรามเป็นคำรบสอง“หยุดเลยนะ สองคนนี้ โตกันแล้ว อยู่ต่อหน้าหนูฟ้าใส และคุณน้าอัญเรายังจะตีกันเป็นเด็กๆ ไปได้” อรพินท์ส่ายหน้า พร้อมพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก“ทั้งสองคนยังร่าเริงกันเหมือนเดิมนะ น่ารักน่าเอ็นดูกันจริงๆ” อัญชลีเอ่ยปากออกมาอย่างเอ็นดู“ว่าแต่หนูฟ้าใสมาอย่างไรจ๊ะ เราเลยไม่มีโอกาสได้บอกป้าสักทีเพราะสองคนนี้แย่งเราพูดใช่มั้ย” คุณหญิงหันกลับมาถามคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบสักที“มารถไฟฟ้าคะ ตอนนี้รถส่งไปเข้าศูนย์คะ” ฟ้าใสตอบอย่างสุภาพ หลังจากที่สูดหายใจลึกๆ เพื่อไม่ให้โมโหคนกวนประสาทไปมากกว่านี้“อ้าว แล้วขากลับเรากลับยังไงหละจ๊ะ”“กลับรถไฟฟ้าได้คะ คอนโดฟ้าอยู่ xxx ใกล้สถา
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 9 บอกแม่เองสิ
ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้านของหนุ่มสาวทั้งสอง ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นเกือบสิบนาที“อะแฮ่ม” ปกรณ์กระแอมออกมาเพื่อต้องการกลบความเงียบ และเรียกร้องความสนใจอีกฝ่ายก่อนการเริ่มบทสนทนา เสียงกระแอมทำให้หญิงสาวที่หันหน้าเข้าหากระจกข้างตลอดเวลาหันกลับมามองหน้าคนขับ“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ยัยผมเปีย ตั้งแต่ตกน้ำคราวนั้น ก็ไม่มาที่บ้านฉันอีกเลย คงจะโกรธสินะ แล้วนี่ ทำไมถึงยอมรับการหมั้นครั้งนี้หละ” ปกรณ์รีบถามเข้าเรื่อง เพื่อจะปูไปยังเป้าหมายที่ต้องการ“คุณพูดอะไร เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ” ฟ้าใสขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินคำทักเหมือนรู้จักกันมาก่อนของชายหนุ่ม“ไม่เอาหน่า ไม่ต้องมาอำ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ เรื่องนานมาแล้วนะ อะไรจะโกรธนานขนาดนั้น โกรธยาวขนาดนี้ เจ้าคิดเจ้าแค้นนะเนี่ย คุณหนะ” ปกรณ์ยังคงยียวน และไม่เชื่อว่าหญิงสาวจำเขาไม่ได้“คุณนี้มันจริงๆ เลย นอกจากหน้าตาและความรวยแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีอะไรดีจริงๆ โดยเฉพาะปาก ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อน เราไม่เคยรู้จักกัน แล้วฉันจะไปโกรธอะไรคุณฮะ” ฟ้าใส เริ่มทนไม่ได้กับความปากเสียของหนุ่มหล่อ ‘เสียของอย่างแรง’ นั่นคือประโยคที่คิดในใจ“อ้าวคุณ พูดอย่างนี้เลยเหรอ ว่าจะขอโทษสัก
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 1 โทรศัพท์แห่งโชคชะตา
ฟ้าใสนั่งอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ของเธอที่บริษัทโฆษณาชื่อดังในกรุงเทพฯ เธอกำลังจดจ่อกับงานออกแบบโปสเตอร์สำหรับลูกค้ารายใหญ่ที่ต้องส่งในวันพรุ่งนี้ ขณะที่เธอกำลังวุ่นวายกับการหามุมที่ลงตัว เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ทำให้ฟ้าใสสะดุ้งเล็กน้อย เธอคว้ามันขึ้นมาดูชื่อที่แสดงบนหน้าจอ"แม่?" ฟ้าใสพึมพำกับตัวเองด้วยความแปลกใจ แม่ไม่ค่อยโทรหาช่วงเวลางาน ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ"สวัสดีค่ะ แม่ มีอะไรเหรอคะ?" ฟ้าใสถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเสียงของแม่ดังขึ้นที่ปลายสาย แต่กลับไม่ใช่เสียงที่ฟ้าใสคุ้นเคยที่มักจะใจดีและร่าเริง แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล “ฟ้าใส ลูกต้องกลับบ้านด่วนเลยจ้ะ มีเรื่องสำคัญมากที่แม่ต้องบอก”ฟ้าใสขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรคะ แม่? เล่าให้ฟ้าฟังทางโทรศัพท์ก็ได้นี่คะ”“ไม่ได้จ้ะ มันเป็นเรื่องที่พูดทางโทรศัพท์ไม่ได้ ลูกต้องกลับมาจริงๆ” แม่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธฟ้าใสถอนหายใจเบาๆ แม้เธอจะมีงานที่ต้องทำ แต่เมื่อแม่พูดเช่นนี้ เธอรู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรเมินเฉย “ได้ค่ะ ฟ้าจะรีบกลับไป”หลังจากวางสาย ฟ้าใสรีบเก็บของและขอตัวออกจากออฟฟิศ เธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะ
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 2 คำสัญญาระหว่างแม่ทั้งสอง
ฟ้าใสยังคงรู้สึกสับสนหลังจากกลับมาจากบ้านแม่ เธอพยายามทำใจให้สงบ แต่ความคิดต่าง ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ตอนนี้เธอต้องเผชิญกับความจริงที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน นั่นคือเธออาจจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จักมาก่อน "เราอยู่สมัยไหนกันแล้วเนี่ย ไม่มีทางแน่นอน มันจะต้องไม่เกิดขึ้น"หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านั้น ณ คฤหาสน์หรู ขนาด 100 ไร่ ใจกลางกรุงเทพฯ คุณหญิงอรพินท์ ธนเกียรติ์โภคิน ประธานบริษัท TK กรุ๊ป บริษัทชั้นนำทางด้านเทคโนโลยีในประเทศ และมีธุรกิจในเครืออีก 10 กว่าแห่ง มีลูกสองคน ปกรณ์ และมินตรา ธนเกียรติ์โภคิน สามีเพิ่งเสียไปเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว นั่งชะเง้อคอยใครสักคนอยู่ที่ห้องโถงกลางบ้าน สายตาคอยจับจ้องไปที่ประตูอยู่ตลอดเวลาบรืนนนนนน เอี๊ยดดดดดด“ตากรณ์” คุณหญิงร้องเรียกขึ้นมาทันที โดยที่ยังไม่ได้เห็นเลยว่าผู้ที่มาคือใครตึก ตึก ตึก“มาแล้วค่ะ คุณแม่ ลูกชายสุดที่รักของคุณแม่กลับมาแล้วค่ะ” เสียงใสดังขึ้นมา พร้อมร่างเพรียวบางราวนางแบบ เดินเคียงข้างควงแขนมากับชายหนุ่มหล่อสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียด และดวงตาคม เข้ามาที่ห้องโถงกลางบ้าน ที่คุณหญิงนั่งรออยู่ หญิงสาวเข้ามาสวมกอดคนเป็นแม่พร้อมยิ้ม
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 3 ยัยเด็กผมเปีย
“โอเคครับแม่ ผมยอมแล้ว แม่อย่าร้องไห้เลยครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาหลังถอนหายใจครู่ใหญ่ ทำอย่างไรได้ แม่เล่นมาแนวนี้ ถ้าหากเขายังดื้อดึง มีหวังได้คุยกันยาว แถมแม่ต้องร้องไห้มากกว่านี้แน่ ถึงจะรู้ว่าอะไรคืออะไรก็ตาม“ว่าแต่คนที่ผมจะแต่งงานด้วย ชื่ออะไรครับ แล้วเป็นเพื่อนแม่คนไหนครับ”แม่เมื่อได้ฟังสิ่งที่อยากได้ยินแล้วนั้น ก็ตาเป็นประกาย ยิ้มกว้าง พร้อมทั้งเอ่ยสาธยายลูกสาวเพื่อนในทันที “เขาชื่อฟ้าใสจ๊ะ สวย น่ารัก แถมเก่งอีกต่างหาก เขาทำงานเป็นนักออกแบบโฆษณาอยู่ที่บริษัท CTM บริษัทในเครือเราเองจ๊ะ แต่หนูฟ้าใสเค้าไม่รู้นะ ว่าแม่เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อยู่ เป็นลูกของน้าอัญชลีไงจ๊ะ ตอนเด็กๆ เราก็เคยเจอกันบ่อยๆ”“ผมพอจำน้าอัญชลีได้ครับ เมื่อก่อนครอบครัวเรากับครอบครัวน้านัดเจอกันบ่อยๆ แต่ฟ้าใสผมไม่เจอตั้งแต่เค้าอายุ 12 แล้วนี่ครับ”“อ๋อ มินท์จำได้แล้วค่ะ พี่ฟ้าใส ที่ชอบผูกเปียสองข้าง แล้วพี่กรณ์ชอบแกล้งเค้าบ่อยๆ เจอกันทีไร พี่เขาร้องไห้กลับไปทุกที พอขึ้น ป. 4 หนูก็ไม่เห็นพี่เขามากับคุณแม่เขาอีกเลย”“คุณน้าบอกว่าชวนมาแล้วฟ้าใสเขาไม่ยอมมาด้วยจ๊ะ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น” คุณหญิงนั่งนึกถึงเรื่องเก่าๆ พร้อมขมว
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 4 การพบกันของเพื่อน
@ คอนโดหรูกลางกรุง ของฟ้าใสฟ้าใสที่ยังคิดทบทวนถึงเรื่องที่คุยกับแม่เมื่อตอนกลางวัน ทันใดนั้น อยู่ๆ ก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นมาเมื่อนึกถึงชื่อ ‘ปกรณ์’ ทำไมชื่อนี้คุ้นๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกความทรงจำบางอย่างโผล่ขึ้นมาถึงหน้าเด็กชายหน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่ง พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และเสียงดังตูม แค่แวบเดียวเท่านั้น มันก็หายไป แต่อาการปวดหัวยังอยู่ฟ้าใสเดินไปหยิบยาแก้ปวดหัวออกมาจากตู้ยา พร้อมทั้งเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำ หลังจากจัดการกับยาเรียบร้อย เดินกลับไปที่ห้องน้ำแล้วแช่น้ำอุ่น พร้อมคิดว่าจะหาทางออกจากเรื่องนี้อย่างไรดี อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นครืด ครืด“ฮัลโหล” ฟ้าใสไม่ทันได้มองว่าใครโทรมา เอื้อมมือไปแล้วรับแล้วกรอกสายลงไปด้วยอารมณ์ เหนื่อยอ่อน“สวัสดี คุณเพื่อน กลับไปหาแม่มา เป็นไงบ้าง แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” แป้ง เพื่อนสาวคนสนิท ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เอ่ยถามออกมา เมื่อเพื่อนรักส่งเสียงทักทาย“แป้ง แกโทรมาพอดีเลย ฉันมีเรื่องกลุ้มใจมาก อยากหาที่ปรึกษาพอดี” ฟ้าใสผุดตัวนั่งหลังจากที่นอนหลับตาในอ่างอาบน้ำเพื่อคิดหาทางออกจากเรื่องนั้น“แกเป็นอะไร ยัยฟ้าใส ทำไมเสียงดูร้อนรนแ
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 5 จอมวางแผน
“แล้วแกก็ได้จริงๆ ตามแผนแกหนะแหละ ว่าแต่อาการป่วยของแกเนี่ย อยู่ในแผนแกด้วยมั้ย” เพื่อนสาวชม พร้อมแขวะไป อย่างเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่ตัวเองมาเนี่ย อยู่ในแผนด้วยหรือเปล่า“ถ้าอยู่ในแผน ฉันจะมีหน้าอย่างนี้เหรอแกกก” ฟ้าใสพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมทั้งไหลนอนพิงไปกับพนักโซฟา ลืมตามองเพดานอย่างไร้จุดหมาย“เฮ้ย ฟ้า มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ไหนมีอะไรเล่ามาเดี๋ยวนี้”“แม่บอกให้ฉันหมั้นกับเพื่อนลูกชายแม่.....” ฟ้าใสหลับตานั่งสักพัก ก่อนจะเริ่มเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น“ก็ดีแล้วนี่แก เราก็อายุเยอะกันแล้วนะ อีกไม่กี่ปีจะเข้าเลขสามแล้ว ถ้าเราเริ่มหาคนรู้ใจตอนนี้ กว่าจะคบ กว่าจะทำความรู้จัก จนถึงแต่งงาน เหี่ยวพอดี แกโชคดีออก แม่หาให้ ข้ามขั้นแต่งไปเลย เหี่ยวน้อยกว่าคนอื่นในอายุเท่ากันไปสองถึงสามปี ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แป้งพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมแหย่เพื่อนสาวไปในตัว เพราะรู้ว่าเพื่อนของเธอไม่มีทางที่จะเริ่มเปิดใจให้ใครแน่นอน หากแม่อัญ คุณแม่ของฟ้าใส สามารถหาคนดีๆ มาเป็นคู่ให้กับเพื่อนเธอได้ก็คงดีไม่น้อย“แกก็รู้ว่ามันไม่ได้อยู่ในแผนฉัน ฉันวางแผนชีวิตฉันไว้หมด
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 6 ไม่มีความรักให้ใครอีก
“ไง ไอ้เสือ กลับมาแล้วคิดถึงมาก เลยโทรตามกูยิกๆ ให้ออกมาหาเลยเหรอ” ธันวาเอ่ยถามปกรณ์อย่างอารมณ์ดี พร้อมดีใจที่เห็นเพื่อนรักกลับมาเมืองไทยสักที“เออ กูคิดถึงมึงมาก แต่มึงมาช้านะ กูนัดกี่โมงนี่ เลทมาเกือบชั่วโมงแล้วไอ้เวร” ปกรณ์ยักคิ้ว พร้อมยิ้มที่มุมปากแล้วพูดออกมา“เออ โทษทีวะ พอดีมีเรื่องกับป้าที่คอนโดนิดหน่อย เลยเสียเวลาต่อปากต่อคำ” ธันวาพูดพร้อมนึกถึงใบหน้าป้าที่เขาพูดถึง ‘ทำไมน่ารักได้ขนาดนั้นนะ คุณป้า หึหึ’“ป้าที่ไหนวะ ป้าแกอยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ หรือท่านลงมาหาแก แล้วอยู่ถึงเมื่อไหร่ กูจะได้เข้าไปไหว้ คิดถึงท่านเหมือนกัน”“เปล่า ป้าที่อาศัยที่คอนโด ไม่ใช่ป้ากู” ธันวาส่ายหัวไปมา “ว่าแต่ที่เรียกกูมาเนี่ย คิดถึงมากงั้น ถึงมาปุ๊บ เรียกหากูปั๊บเลย” ว่าพลางยกคิ้วพลาง พร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์“อืม อยากดื่มเลยคิดถึงมึง” ว่าพลางยกแก้วสีอำพันขึ้นดื่ม“เป็นไรวะ กลับมาก็ดีแล้ว ทำไมดูหน้าเครียดๆ” ธันวาเอ่ย เมื่อลอบสังเกตอากัปกิริยาของเพื่อน ขณะที่ยกดื่มหลายๆ อึก ในคราวเดียว ‘หรือมันรีบวะ’ ได้แต่คิดในใจ“แม่กูจะให้กูหมั้นวะ” สักพักใหญ่ๆ ปกรณ์ ก็ยอมเปิดปากพูดออกมา หลังจากที่นั่งดื่มเงียบๆ มาห
บทล่าสุด
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 9 บอกแม่เองสิ
ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้านของหนุ่มสาวทั้งสอง ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นเกือบสิบนาที“อะแฮ่ม” ปกรณ์กระแอมออกมาเพื่อต้องการกลบความเงียบ และเรียกร้องความสนใจอีกฝ่ายก่อนการเริ่มบทสนทนา เสียงกระแอมทำให้หญิงสาวที่หันหน้าเข้าหากระจกข้างตลอดเวลาหันกลับมามองหน้าคนขับ“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ยัยผมเปีย ตั้งแต่ตกน้ำคราวนั้น ก็ไม่มาที่บ้านฉันอีกเลย คงจะโกรธสินะ แล้วนี่ ทำไมถึงยอมรับการหมั้นครั้งนี้หละ” ปกรณ์รีบถามเข้าเรื่อง เพื่อจะปูไปยังเป้าหมายที่ต้องการ“คุณพูดอะไร เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ” ฟ้าใสขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินคำทักเหมือนรู้จักกันมาก่อนของชายหนุ่ม“ไม่เอาหน่า ไม่ต้องมาอำ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ เรื่องนานมาแล้วนะ อะไรจะโกรธนานขนาดนั้น โกรธยาวขนาดนี้ เจ้าคิดเจ้าแค้นนะเนี่ย คุณหนะ” ปกรณ์ยังคงยียวน และไม่เชื่อว่าหญิงสาวจำเขาไม่ได้“คุณนี้มันจริงๆ เลย นอกจากหน้าตาและความรวยแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีอะไรดีจริงๆ โดยเฉพาะปาก ฉันไม่เคยเจอคุณมาก่อน เราไม่เคยรู้จักกัน แล้วฉันจะไปโกรธอะไรคุณฮะ” ฟ้าใส เริ่มทนไม่ได้กับความปากเสียของหนุ่มหล่อ ‘เสียของอย่างแรง’ นั่นคือประโยคที่คิดในใจ“อ้าวคุณ พูดอย่างนี้เลยเหรอ ว่าจะขอโทษสัก
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 8 ภาพซ้อน
“กรณ์ ลูกนี่ น้องก็ขอโทษแล้วบอกเหตุผลแล้วนิ ว่ารถเสีย ทำไมยังไปว่าน้องอีกหนะ ไม่เป็นไรลูกฟ้า ป้าเข้าใจจ๊ะ ว่าแต่หนูมายังไงจ๊ะ” ประโยคแรกปรามลูกชายเสียงดัง ประโยคหลังพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงอ่อนโยน“แหม แม่ไม่ค่อยลำเอียงเลยนะคะ กับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงสองเชียว มินท์ว่าพี่กรณ์กลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วแหละ แม่มีลูกคนใหม่แล้ว แบร่” มินท์ได้ทีรีบแกล้งแหย่พี่ชายทันทีปกรณ์ทำท่าจะเขกหัวน้องสาวตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างๆ เสียงแม่ก็รีบปรามเป็นคำรบสอง“หยุดเลยนะ สองคนนี้ โตกันแล้ว อยู่ต่อหน้าหนูฟ้าใส และคุณน้าอัญเรายังจะตีกันเป็นเด็กๆ ไปได้” อรพินท์ส่ายหน้า พร้อมพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก“ทั้งสองคนยังร่าเริงกันเหมือนเดิมนะ น่ารักน่าเอ็นดูกันจริงๆ” อัญชลีเอ่ยปากออกมาอย่างเอ็นดู“ว่าแต่หนูฟ้าใสมาอย่างไรจ๊ะ เราเลยไม่มีโอกาสได้บอกป้าสักทีเพราะสองคนนี้แย่งเราพูดใช่มั้ย” คุณหญิงหันกลับมาถามคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบสักที“มารถไฟฟ้าคะ ตอนนี้รถส่งไปเข้าศูนย์คะ” ฟ้าใสตอบอย่างสุภาพ หลังจากที่สูดหายใจลึกๆ เพื่อไม่ให้โมโหคนกวนประสาทไปมากกว่านี้“อ้าว แล้วขากลับเรากลับยังไงหละจ๊ะ”“กลับรถไฟฟ้าได้คะ คอนโดฟ้าอยู่ xxx ใกล้สถา
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 7 เจอกันครั้งแรก
@บริษัท TK กรุ๊ปการประชุมผู้บริหาร เพื่อแนะนำปกรณ์ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าจะมีการลองภูมิจากผู้บริหารเก่าแก่บ้าง แต่ปกรณ์ที่มีประสบการณ์ทำงานมาจากต่างประเทศ ก็สามารถรับมือได้อย่างดี และทำให้ได้รับความไว้วางใจจากผู้บริหารทั้งหมดในท้ายที่สุด“เก่งมาก ลูกแม่ ตอนนี้แม่ก็วางมือได้แล้วหละ” คุณหญิงอรพินท์กล่าวชื่นชมลูกชายด้วยความภูมิใจ“ใช่คะ คุณแม่ พี่กรณ์เก่งมากเลย” น้องมินท์รีบพูดเยินยอพี่ชาย ‘ฮิฮิ ต่อไปงานส่วนใหญ่ก็ส่งต่อให้พี่กรณ์ เราก็มีเวลาหนีเที่ยวแล้ว นึกถึงก็มีความสุขแล้ว’“ตอนนี้เพิ่ง 11 โมง เดี๋ยวแม่ขอโทรหาน้าอัญก่อนนะคะ จะได้นัดหนูฟ้าใสมาเจอกันเย็นนี้ น้องมินท์อย่าลืมดูสถานที่ให้แม่ด้วยนะลูก ขอส่วนตัว พี่เขาจะได้ไม่เขิน” คุณหญิงพูดไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี ลูกชายจะทั้งลัคกี้อินเกมส์ และลัคกี้อินเลิฟด้วยหรือเปล่าน้า คิดแล้วก็มีความสุข“คะ คุณแม่ รอคุณแม่คุยเสร็จได้เวลาแน่นอน แล้วมินท์จะได้จองให้ทันทีเลยคะ”“โอเคคะ งั้นแม่รีบโทรเลยนะ”“ฮัลโหล อัญเหรอ สบายดีมั้ย พอดีอยากจะนัดเธอกับหนูฟ้าใสทานข้าวเย็นนี้หน่อยจ๊ะ จะได้ถือโอกาสให้เจอกับตากรณ์เลย” อรพินท์เอ่ยปากทักทายพร้อมถามเพื่อนสนิททัน
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 6 ไม่มีความรักให้ใครอีก
“ไง ไอ้เสือ กลับมาแล้วคิดถึงมาก เลยโทรตามกูยิกๆ ให้ออกมาหาเลยเหรอ” ธันวาเอ่ยถามปกรณ์อย่างอารมณ์ดี พร้อมดีใจที่เห็นเพื่อนรักกลับมาเมืองไทยสักที“เออ กูคิดถึงมึงมาก แต่มึงมาช้านะ กูนัดกี่โมงนี่ เลทมาเกือบชั่วโมงแล้วไอ้เวร” ปกรณ์ยักคิ้ว พร้อมยิ้มที่มุมปากแล้วพูดออกมา“เออ โทษทีวะ พอดีมีเรื่องกับป้าที่คอนโดนิดหน่อย เลยเสียเวลาต่อปากต่อคำ” ธันวาพูดพร้อมนึกถึงใบหน้าป้าที่เขาพูดถึง ‘ทำไมน่ารักได้ขนาดนั้นนะ คุณป้า หึหึ’“ป้าที่ไหนวะ ป้าแกอยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ หรือท่านลงมาหาแก แล้วอยู่ถึงเมื่อไหร่ กูจะได้เข้าไปไหว้ คิดถึงท่านเหมือนกัน”“เปล่า ป้าที่อาศัยที่คอนโด ไม่ใช่ป้ากู” ธันวาส่ายหัวไปมา “ว่าแต่ที่เรียกกูมาเนี่ย คิดถึงมากงั้น ถึงมาปุ๊บ เรียกหากูปั๊บเลย” ว่าพลางยกคิ้วพลาง พร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์“อืม อยากดื่มเลยคิดถึงมึง” ว่าพลางยกแก้วสีอำพันขึ้นดื่ม“เป็นไรวะ กลับมาก็ดีแล้ว ทำไมดูหน้าเครียดๆ” ธันวาเอ่ย เมื่อลอบสังเกตอากัปกิริยาของเพื่อน ขณะที่ยกดื่มหลายๆ อึก ในคราวเดียว ‘หรือมันรีบวะ’ ได้แต่คิดในใจ“แม่กูจะให้กูหมั้นวะ” สักพักใหญ่ๆ ปกรณ์ ก็ยอมเปิดปากพูดออกมา หลังจากที่นั่งดื่มเงียบๆ มาห
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 5 จอมวางแผน
“แล้วแกก็ได้จริงๆ ตามแผนแกหนะแหละ ว่าแต่อาการป่วยของแกเนี่ย อยู่ในแผนแกด้วยมั้ย” เพื่อนสาวชม พร้อมแขวะไป อย่างเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่ตัวเองมาเนี่ย อยู่ในแผนด้วยหรือเปล่า“ถ้าอยู่ในแผน ฉันจะมีหน้าอย่างนี้เหรอแกกก” ฟ้าใสพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมทั้งไหลนอนพิงไปกับพนักโซฟา ลืมตามองเพดานอย่างไร้จุดหมาย“เฮ้ย ฟ้า มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ไหนมีอะไรเล่ามาเดี๋ยวนี้”“แม่บอกให้ฉันหมั้นกับเพื่อนลูกชายแม่.....” ฟ้าใสหลับตานั่งสักพัก ก่อนจะเริ่มเอ่ยปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น“ก็ดีแล้วนี่แก เราก็อายุเยอะกันแล้วนะ อีกไม่กี่ปีจะเข้าเลขสามแล้ว ถ้าเราเริ่มหาคนรู้ใจตอนนี้ กว่าจะคบ กว่าจะทำความรู้จัก จนถึงแต่งงาน เหี่ยวพอดี แกโชคดีออก แม่หาให้ ข้ามขั้นแต่งไปเลย เหี่ยวน้อยกว่าคนอื่นในอายุเท่ากันไปสองถึงสามปี ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แป้งพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมแหย่เพื่อนสาวไปในตัว เพราะรู้ว่าเพื่อนของเธอไม่มีทางที่จะเริ่มเปิดใจให้ใครแน่นอน หากแม่อัญ คุณแม่ของฟ้าใส สามารถหาคนดีๆ มาเป็นคู่ให้กับเพื่อนเธอได้ก็คงดีไม่น้อย“แกก็รู้ว่ามันไม่ได้อยู่ในแผนฉัน ฉันวางแผนชีวิตฉันไว้หมด
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 4 การพบกันของเพื่อน
@ คอนโดหรูกลางกรุง ของฟ้าใสฟ้าใสที่ยังคิดทบทวนถึงเรื่องที่คุยกับแม่เมื่อตอนกลางวัน ทันใดนั้น อยู่ๆ ก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นมาเมื่อนึกถึงชื่อ ‘ปกรณ์’ ทำไมชื่อนี้คุ้นๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกความทรงจำบางอย่างโผล่ขึ้นมาถึงหน้าเด็กชายหน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่ง พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และเสียงดังตูม แค่แวบเดียวเท่านั้น มันก็หายไป แต่อาการปวดหัวยังอยู่ฟ้าใสเดินไปหยิบยาแก้ปวดหัวออกมาจากตู้ยา พร้อมทั้งเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำ หลังจากจัดการกับยาเรียบร้อย เดินกลับไปที่ห้องน้ำแล้วแช่น้ำอุ่น พร้อมคิดว่าจะหาทางออกจากเรื่องนี้อย่างไรดี อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นครืด ครืด“ฮัลโหล” ฟ้าใสไม่ทันได้มองว่าใครโทรมา เอื้อมมือไปแล้วรับแล้วกรอกสายลงไปด้วยอารมณ์ เหนื่อยอ่อน“สวัสดี คุณเพื่อน กลับไปหาแม่มา เป็นไงบ้าง แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” แป้ง เพื่อนสาวคนสนิท ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เอ่ยถามออกมา เมื่อเพื่อนรักส่งเสียงทักทาย“แป้ง แกโทรมาพอดีเลย ฉันมีเรื่องกลุ้มใจมาก อยากหาที่ปรึกษาพอดี” ฟ้าใสผุดตัวนั่งหลังจากที่นอนหลับตาในอ่างอาบน้ำเพื่อคิดหาทางออกจากเรื่องนั้น“แกเป็นอะไร ยัยฟ้าใส ทำไมเสียงดูร้อนรนแ
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 3 ยัยเด็กผมเปีย
“โอเคครับแม่ ผมยอมแล้ว แม่อย่าร้องไห้เลยครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาหลังถอนหายใจครู่ใหญ่ ทำอย่างไรได้ แม่เล่นมาแนวนี้ ถ้าหากเขายังดื้อดึง มีหวังได้คุยกันยาว แถมแม่ต้องร้องไห้มากกว่านี้แน่ ถึงจะรู้ว่าอะไรคืออะไรก็ตาม“ว่าแต่คนที่ผมจะแต่งงานด้วย ชื่ออะไรครับ แล้วเป็นเพื่อนแม่คนไหนครับ”แม่เมื่อได้ฟังสิ่งที่อยากได้ยินแล้วนั้น ก็ตาเป็นประกาย ยิ้มกว้าง พร้อมทั้งเอ่ยสาธยายลูกสาวเพื่อนในทันที “เขาชื่อฟ้าใสจ๊ะ สวย น่ารัก แถมเก่งอีกต่างหาก เขาทำงานเป็นนักออกแบบโฆษณาอยู่ที่บริษัท CTM บริษัทในเครือเราเองจ๊ะ แต่หนูฟ้าใสเค้าไม่รู้นะ ว่าแม่เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อยู่ เป็นลูกของน้าอัญชลีไงจ๊ะ ตอนเด็กๆ เราก็เคยเจอกันบ่อยๆ”“ผมพอจำน้าอัญชลีได้ครับ เมื่อก่อนครอบครัวเรากับครอบครัวน้านัดเจอกันบ่อยๆ แต่ฟ้าใสผมไม่เจอตั้งแต่เค้าอายุ 12 แล้วนี่ครับ”“อ๋อ มินท์จำได้แล้วค่ะ พี่ฟ้าใส ที่ชอบผูกเปียสองข้าง แล้วพี่กรณ์ชอบแกล้งเค้าบ่อยๆ เจอกันทีไร พี่เขาร้องไห้กลับไปทุกที พอขึ้น ป. 4 หนูก็ไม่เห็นพี่เขามากับคุณแม่เขาอีกเลย”“คุณน้าบอกว่าชวนมาแล้วฟ้าใสเขาไม่ยอมมาด้วยจ๊ะ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น” คุณหญิงนั่งนึกถึงเรื่องเก่าๆ พร้อมขมว
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 2 คำสัญญาระหว่างแม่ทั้งสอง
ฟ้าใสยังคงรู้สึกสับสนหลังจากกลับมาจากบ้านแม่ เธอพยายามทำใจให้สงบ แต่ความคิดต่าง ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ตอนนี้เธอต้องเผชิญกับความจริงที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน นั่นคือเธออาจจะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จักมาก่อน "เราอยู่สมัยไหนกันแล้วเนี่ย ไม่มีทางแน่นอน มันจะต้องไม่เกิดขึ้น"หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านั้น ณ คฤหาสน์หรู ขนาด 100 ไร่ ใจกลางกรุงเทพฯ คุณหญิงอรพินท์ ธนเกียรติ์โภคิน ประธานบริษัท TK กรุ๊ป บริษัทชั้นนำทางด้านเทคโนโลยีในประเทศ และมีธุรกิจในเครืออีก 10 กว่าแห่ง มีลูกสองคน ปกรณ์ และมินตรา ธนเกียรติ์โภคิน สามีเพิ่งเสียไปเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว นั่งชะเง้อคอยใครสักคนอยู่ที่ห้องโถงกลางบ้าน สายตาคอยจับจ้องไปที่ประตูอยู่ตลอดเวลาบรืนนนนนน เอี๊ยดดดดดด“ตากรณ์” คุณหญิงร้องเรียกขึ้นมาทันที โดยที่ยังไม่ได้เห็นเลยว่าผู้ที่มาคือใครตึก ตึก ตึก“มาแล้วค่ะ คุณแม่ ลูกชายสุดที่รักของคุณแม่กลับมาแล้วค่ะ” เสียงใสดังขึ้นมา พร้อมร่างเพรียวบางราวนางแบบ เดินเคียงข้างควงแขนมากับชายหนุ่มหล่อสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียด และดวงตาคม เข้ามาที่ห้องโถงกลางบ้าน ที่คุณหญิงนั่งรออยู่ หญิงสาวเข้ามาสวมกอดคนเป็นแม่พร้อมยิ้ม
นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ บทที่ 1 โทรศัพท์แห่งโชคชะตา
ฟ้าใสนั่งอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ของเธอที่บริษัทโฆษณาชื่อดังในกรุงเทพฯ เธอกำลังจดจ่อกับงานออกแบบโปสเตอร์สำหรับลูกค้ารายใหญ่ที่ต้องส่งในวันพรุ่งนี้ ขณะที่เธอกำลังวุ่นวายกับการหามุมที่ลงตัว เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ทำให้ฟ้าใสสะดุ้งเล็กน้อย เธอคว้ามันขึ้นมาดูชื่อที่แสดงบนหน้าจอ"แม่?" ฟ้าใสพึมพำกับตัวเองด้วยความแปลกใจ แม่ไม่ค่อยโทรหาช่วงเวลางาน ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ"สวัสดีค่ะ แม่ มีอะไรเหรอคะ?" ฟ้าใสถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเสียงของแม่ดังขึ้นที่ปลายสาย แต่กลับไม่ใช่เสียงที่ฟ้าใสคุ้นเคยที่มักจะใจดีและร่าเริง แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล “ฟ้าใส ลูกต้องกลับบ้านด่วนเลยจ้ะ มีเรื่องสำคัญมากที่แม่ต้องบอก”ฟ้าใสขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรคะ แม่? เล่าให้ฟ้าฟังทางโทรศัพท์ก็ได้นี่คะ”“ไม่ได้จ้ะ มันเป็นเรื่องที่พูดทางโทรศัพท์ไม่ได้ ลูกต้องกลับมาจริงๆ” แม่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธฟ้าใสถอนหายใจเบาๆ แม้เธอจะมีงานที่ต้องทำ แต่เมื่อแม่พูดเช่นนี้ เธอรู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรเมินเฉย “ได้ค่ะ ฟ้าจะรีบกลับไป”หลังจากวางสาย ฟ้าใสรีบเก็บของและขอตัวออกจากออฟฟิศ เธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะ
