บทที่ 4 การพบกันของเพื่อน

@ คอนโดหรูกลางกรุง ของฟ้าใส

ฟ้าใสที่ยังคิดทบทวนถึงเรื่องที่คุยกับแม่เมื่อตอนกลางวัน ทันใดนั้น อยู่ๆ ก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นมาเมื่อนึกถึงชื่อ ‘ปกรณ์’ ทำไมชื่อนี้คุ้นๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

ความทรงจำบางอย่างโผล่ขึ้นมาถึงหน้าเด็กชายหน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่ง พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และเสียงดังตูม แค่แวบเดียวเท่านั้น มันก็หายไป แต่อาการปวดหัวยังอยู่

ฟ้าใสเดินไปหยิบยาแก้ปวดหัวออกมาจากตู้ยา พร้อมทั้งเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำ หลังจากจัดการกับยาเรียบร้อย เดินกลับไปที่ห้องน้ำแล้วแช่น้ำอุ่น พร้อมคิดว่าจะหาทางออกจากเรื่องนี้อย่างไรดี อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ครืด ครืด

“ฮัลโหล” ฟ้าใสไม่ทันได้มองว่าใครโทรมา เอื้อมมือไปแล้วรับแล้วกรอกสายลงไปด้วยอารมณ์ เหนื่อยอ่อน

“สวัสดี คุณเพื่อน กลับไปหาแม่มา เป็นไงบ้าง แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” แป้ง เพื่อนสาวคนสนิท ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เอ่ยถามออกมา เมื่อเพื่อนรักส่งเสียงทักทาย

“แป้ง แกโทรมาพอดีเลย ฉันมีเรื่องกลุ้มใจมาก อยากหาที่ปรึกษาพอดี” ฟ้าใสผุดตัวนั่งหลังจากที่นอนหลับตาในอ่างอาบน้ำเพื่อคิดหาทางออกจากเรื่องนั้น

“แกเป็นอะไร ยัยฟ้าใส ทำไมเสียงดูร้อนรนแบบนี้ แกอยู่ไหน”

“ฉันอยู่ที่คอนโด อาบน้ำอยู่ คืนนี้แกมานอนกับฉันได้มั้ย อยากคุยวะ” ฟ้าใสขอร้องเพื่อนสาวอย่างต้องการที่ปรึกษาจริงๆ

“เออๆ งั้นแกไปอาบน้ำต่อ เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปนอนด้วย ไปถึงแล้วจะเคาะห้องนะ แกอย่าเพิ่งคิดอะไรมากหละ” จากนั้นแป้งก็รีบวางหู หยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที โดยลืมไปว่าตัวเองใส่ชุดนอนเตรียมจะนอนเพื่อรีบไปหาเพื่อนสาวที่ดูน่าจะมีอะไรใหญ่ เกิดขึ้น แน่ๆ เพราะปกติฟ้าใสเป็นคนค่อนข้างสุขุม วางแผนรอบคอบ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในแผน ฟ้าใสไม่เคยจะแสดงอาการร้อนรน หรือทำอะไรไม่ได้อย่างที่เห็น เจ้าหล่อนจะมีแผน 2 แผน 3 อยู่ในหัว ไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือเรื่องการดำเนินชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ฟ้าใสแสดงอาการตื่นตระหนกกับอะไรสักอย่าง

เอี๊ยด

แป้งขับรถมาจอดที่คอนโดฟ้าใสภายในไม่เกินครึ่งชั่วโมง แป้งในชุดนอนกระโปรงยาวลายหมี มุ่งหน้าไปที่ลิฟท์ ระหว่างนั้นก็ก้มกดมือถือเพื่อโทรหาฟ้าใส โดยไม่ทันได้มอง ทำให้ชนกับอกแกร่งของใครบางคน

ปึก “โอ้ย”

“นี่ป้าเดินยังไงกันครับเนี่ย หิวก่อนนอนก็มองทางหน่อยครับ มัวแต่กดสั่งอาหารอยู่ได้” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นข้างหูอย่างดัง

“ป้าบ้านแกสิ” แป้งเอ่ยพร้อมเงยหน้าขึ้นมา พลันก็อึ้งไปชั่วขณะ หูว นี่เทพบุตรชัดๆ สันจมูกนั่น ไหนจะตาเรียวที่ดูน่าค้นหา แล้วปากหยักได้รูป คนอะไรจะหล่อขนาดนี้เนี่ย

“ป้าผมอยู่ที่ต่างจังหวัดครับ ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับผม” หนุ่มหล่อยังคงกวนประสาทหญิงสาว ทั้งๆ ที่ ก็แอบตะลึงเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นตากลมโต ปากเล็ก จมูกโด่งเชิด มีความรั้นอย่างไม่อาจปกปิด ขัดกับชุดนอนลายหมี เป็นไหนๆ ‘น่าแกล้งดีแหะ’ ชายหนุ่มนึกในใจ

“นะ นะ นายเรียกใครว่าป้า หน้าฉันกับนายก็พอๆ กันอะแหละ เผลอๆฉันยังดูเด็กกว่าอีก” แป้งรีบดึงสติกลับมา แล้วรีบตอบโต้ ‘หึย ปากเสียชะมัด หล่อแต่ปากแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ’ แป้งนึกในใจพร้อมทั้งเสียดายความหล่อ

“เอาละครับ ผมรีบ ไม่มีเวลามานั่งเถียงกับป้าหรอกนะครับ ว่าแต่ชนผม ไม่คิดจะขอโทษเหรอครับ”

“ขอโทษก็ได้ ฉันก็รีบเหมือนกัน ไม่อยากเสียเวลากับนายหรอก” แป้งรีบๆ ขอโทษเพื่อให้เรื่องจบไปเร็วๆ หญิงสาวนึกถึงเรื่องด่วนของเพื่อน

“ป้าชนผมแรงขนาดนี้ ไม่รู้หน้าอกผมเป็นอะไรหรือเปล่า เอางี้ ป้าอยู่ห้องไหน ชั้นไหน เผื่อผมมีปัญหา ไปตรวจร่างกายมาแล้วจะได้ให้ป้าชดใช้ให้ผม” ธันวา อยากรู้จักหญิงสาวมากขึ้น เขาสนใจในตัวเธอเสียแล้ว แต่ก็ต้องรีบไปเช่นกัน เพื่อนตัวดีกำลังโทรตามเค้ายิก ๆ อยู่ในกระเป๋ากางเกงที่เค้ารู้สึกได้

“นายจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ชนแรงขนาดนั้นสักหน่อย ถอยไปได้แล้ว ฉันไม่มีเวลา” ว่าแล้วแป้งก็ผลักชายหนุ่มออกไป แล้วรีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดออกพอดี

“เฮ้” ธันวาเซ ถอยหลังไปหน่อยเมื่อโดนผลักพร้อมมองตามหญิงสาวในชุดนอนลายหมีวิ่งเข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว “หึหึ ปล่อยไปก่อนแล้วกัน” ชายหนุ่มไม่รีบร้อนตามเข้าไปเพราะเขาต้องรีบไปหาเพื่อน

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

เสียงออดหน้าห้องฟ้าใสดังขึ้น ปลุกให้หญิงสาวที่เผลองีบหลับไปบนโซฟา เนื่องจากอาการปวดหัว ลุกขึ้นมานั่ง สะบัดหัวไปมา เพื่อให้หายอาการหนักหัว แล้วเดินไปเปิดประตูให้เพื่อนสาว โดยที่ไม่ได้มองที่ตาแมว ด้วยคอนโดแห่งนี้มีราคาสูง ฟ้าใสค่อนข้างมั่นใจในระบบความปลอดภัยของที่นี้มาก

“ไงจ๊ะ คุณเพื่อน ทำไมหน้าเป็นเบบนี้หละ ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแกไม่ดีเลย ไปหาหมอมั้ย” เสียงแป้งดังออกมาทันทีเมื่อประตูเปิดขึ้น จากเสียงสดใสในประโยคแรก ต้องเปลี่ยนไปเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิท

“อืม ไม่มีอะไรมากหรอกแก รู้สึกปวดหัวอะ” ฟ้าใสเดินหันหลังกลับมานั่งที่โซฟา พร้อมทั้งเอนหัวหลับตาไปตรงพนักพิง

“ขอบใจแกมากนะ ที่มาหาหนะ” ฟ้าใสค่อยๆ ลืมตาเมื่อรู้สึกว่าโซฟาข้างๆ ยุบลง พร้อมมีมือเพื่อนมาแตะที่หน้าผาก

“หูว แกมาพร้อมชุดนอนเลยเหรอ เพื่อนดีเด่นมาก” แม้หน้าตาจะไม่สบาย แต่ก็ยังไม่วายกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อนที่อุตส่าห์มาหาด้วยชุดนอนตัวเก่ง

“ก็เพราะเป็นห่วงแกนะสิ รู้มั้ยว่ารีบมากแค่ไหน พอมาถึงคอนโดแก ก็ดันมาชนใครก็ไม่รู้อีก คนอะไรก็ไม่รู้ปากเสียชมัด มาเรียกชั้นว่าป้าด้วยอะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครนะ ตาถั่วมาเรียกอดีตดาวคณะว่าป้าได้น้า” ฟ้าใสหัวเราะออกมาอย่างดัง ก็จริงนี่นา เพื่อนสาวของเธอสวยมาก หน้าตายังดูเด็ก ไม่เหมือนคนอายุ 27 เลยแม้แต่น้อย

“ฉันอดีตดาวคณะ เพราะแกหละสิ จริงๆ ถ้าแกไม่สละสิทธิ์ ฉันก็ไม่ได้เป็นหรอก”

“ก็ฉันนไม่ชอบทำอะไรที่มันไม่ได้อยู่ในแผนชั้นนี่ แกก็รู้ ฉันวางแผนว่าเข้าไปเรียน ทำกิจกรรมไม่เกินสองอย่างต่อปีเท่านั้น เพื่อเอาเกียรตินิยมมาให้ได้”