มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน

ร้านอาหารทะเล

"ไม่ต้องเกร็งนะดีน่า ทำตัวตามสบายเลย" แดชร้องบอกหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกันพร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่แม้กระทั่งแม่อย่างน้ำอบก็ไม่เคยทีาจะมีโอกาสได้รับมันไปจากลูกชาย

"น่ากินจัง" ดีน่าที่ในคราแรกอยู่สึกเขินอายอยู่ไม่น้อยกับการที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับคนแปลกหน้า แต่พอได้เห็นกับตาว่าเหล่ากุ้งและปูตัวโตที่ถูกนำมาเสิร์ฟนั้นน่ารับประทานมากแค่ไหน ความเขินอายที่เคยมีก็กลายเป็นความรู้สึกท้องหิวขึ้นมาแทน

"แดชแกะให้นะ แดชจำได้ว่าดีน่าเคยบอกว่าอยากดินปูตัวโตๆ"

น้ำอบ...ส่งสายตาไปยังบุตรสาวอีกสองคนอย่างถามไถ่ในความคิดเห็นของคนทั้งคู่ ก่อนที่เธอจะได้เห็นว่าแก้วตากับขวัญใจนั้นทำท่าทางคล้ายว่าจะอาเจียนกลับมาเป็นคำตอบให้กับเธอ

"เอ็งชอบแกะกุ้งตั้งแต่เมื่อไหร่กันไอ้อ้วน ข่าวใหม่เลยนะหนิ" โดยปกติแล้วลูกชายของเธอนั้นไม่ค่อยจะสันทัดในเรื่องอาหารทะเลอย่างกุ้ง กั้งหรือปูสักเท่าไหร่ ด้วยว่าไม่ชอบที่จะต้องมานั่งแกะนั่งแคะเปลือกของมันนั่นเอง

"แดชทำได้หมดที่ดีน่าต้องการ" แดชตอบมารดาเพียงสั้นๆ ก่อนจะวางก้ามปูชิ้นใหญ่ลงในจานของดีน่า

"ทานให้อร่อยนะครับ" แดชลอบมองพวงแก้มที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะการบดเคี้ยวอาหารของหญิงสาวอย่างรู้สึกเอ็นดู ยิ่งเธอมีท่าทีว่าชอบในสิ่งที่เขาพึ่งจะมอบมันให้กับเธอมากแค่ไหนแดชก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข

"อร่อยจังเลยแดช ขอบคุณนะ เป็นครั้งแรกเลยที่เราได้ทานปูตัวใหญ่ๆ แบบนี้" ดีน่าว่าอย่างใสซื่อ หากแต่เธอคงจะไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าประโยคเรียบง่ายนั้นจากปากของเธอ สามารถที่จะขโมยหัวใจของอีกสี่คนแม่ลูกมาได้อย่างง่ายดาย

หลังจากที่อาหารมื้อวิเศษของดีน่าจบลง ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปจนเหลือเพียงเธอและเขาเพียงสองคนที่ยังคงนั่งรอรถประจำทางอยู่ที่ป้ายรถเมย์

"บอกแล้วว่าให้คนของที่บ้านแดชไปส่ง ดีน่าดื้อครับ" 

"เราอาย...บ้านเราเป็นแบบนั้น" ดีน่าบอกถึงเหตุผลที่เธอปฏิเสธความหวังดีของชายหนุ่มไปอย่างตรงๆ 

"ดีน่า..." แดชจ้องมองหัวทุยเล็กที่เอาแต่ก้มลงมองเท้าด้วยความรู้สึกเอ็นดู การที่เธอเป็นเธอและแสดงออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองนั้นต้องการสิ่งใด ก็คงจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เขาหลงรักเธอจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นอยู่อย่างนี้

"แดชรักดีน่านะ ความรู้สึกนั้นของแดชไม่เคยที่จะเปลี่ยนไปเลย เมื่อไหร่...ดีน่าถึงจะให้โอกาสแดชบ้างครับ" แม้คำว่ารักจากปากของแดชจะจริงใจจนหญิงสาวสัมผัสถึงมันได้มากแค่ไหน หากแต่สุดท้ายเธอก็ยังกลัวที่จะยอมรับเขาในฐานะคนที่รักกัน

แดชเป็นคนใจร้อน วู่วามและชอบใช้กำลังในการตัดสินปัญหาเหมือนกับพ่อของเธอ และเธอก็ไม่ต้องการที่จะให้ตัวเองต้องมาเป็นที่รองมือรองเท้าเขาเหมือนกับที่แม่ของเธอต้องเผชิญมาตลอดชีวิต กระทั่งเมื่อถึงวันที่พ่อของเธอได้จากโลกใบนี้ไปเธอถึงจะมีโอกาสที่จะได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของคนเป็นแม่อีกครั้ง...

ความรัก ความหลงที่ถูกฉาบฉวยมาด้วยความทุกข์ทรมานทั้งกายและใจแบบนั้น เธอไม่ต้องการ...

"รถมาแล้ว เราไปก่อนนะแดช" ดีน่ารู้สึกขอบคุณรถเมย์คันสีแดงที่คุ้นเคยอยู่ภายในใจอยู่ไม่น้อยที่มันมาจอดเทียบตรงป้ายได้อย่างทันเวลาพอดิบพอดี

"เจอกันนะดีน่า..." มุมปากหยักพยายามอย่างหนักในการฝืนกระตุกยิ้มไปให้ผู้หญิงที่ตัวเองมีใจรัก ก่อนที่ใบหน้าหล่อนั้นจะถูกเคลือบไปด้วยหยดน้ำตาในทันทีที่รถเมย์คันสีแดงนั้นวิ่งหายไปจนลับสายตา 

"ไอ้หน้าอย่างเรา เขาคงไม่รักหรอกไอ้แดช" แดชว่าอย่างรู้สึกน้อยใจในวาสนาแห่งความรักของตัวเองที่ดูเหมือนกับว่าจะยากต่อการที่จะสมหวัง

"ไม่ร้องนะครับน้องแดช" เด่นกับดอนผู้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของแดช ที่ไปหาแดชถึงที่บ้านแม่ของเขาแล้วพบว่าเพื่อนหนุ่มยังคงเดินทางไปไม่ถึงบ้าน จึงรีบพากันบึ่งรถมาหาแดชตามเครื่องติดตามรถมอเตอร์ไซค์ของแดชในทันที

"คนมันอกหัก จะให้ข้ายิ้มรึไงเด่น" เมื่อหันไปเห็นว่าเป็นใครร่างสูงใหญ่ของแดชก็ตรงเข้าสวมกอดสหายรักทั้งสองในทันที

"เวรกรรมของเอ็ง หรือของข้ากับดอนมันวะแดช เฮ้อ..." เด่นกับดอนได้แต่มองหน้ากันแต่ก็อับจนซึ่งปัญญาที่จะช่วยเพื่อนหนุ่มแก้ปัญหาหัวใจในข้อนี้

"ฮึก..."

"เออน่า... ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง"

น้องมีปมนะ น้องไม่ได้เล่นตัวเด้อพี่ๆ🥹