ศึกสายเลือด

สนามกีฬาแข่งรถมอเตอร์ไซค์ชนัศชัย

"เอ็งขับเป็นรึเปล่าแดช เห็นปกติขับแต่รถแต่งของลุงป้อ" แก้วตาที่กำลังนั่งควบอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ Yamaha YZR-M1 2024 หัวเราะพี่ชายที่ดูทุลักทุเลอยู่พอสมควรด้วยว่าปกติแดชนั้นจะขับแค่รถมอเตอร์ไซค์แต่งซิ่งธรรมดาเหมือนผู้เป็นพ่อนั่นเอง

"ข้าขับเป็นแหละน่า" พี่ชายวัยสิบแปดย่างสิบเก้าปีว่าอย่างไม่เต็มเสียงนัก "จะแข่งกันได้รึยัง"

"เอ็งขับไม่ได้หรอกพี่แดชเชื่อไอ้แก้วมันเถอะ ทางที่ดีแล้วข้าว่าเอ็งลงจากรถแล้วไปรอเชียร์พวกเราตรงขอบสนามดีกว่า" ขวัญใจที่ไม่อยากจะโดนแม่อย่างน้ำอบดุด่าว่าเป็นแกนนำให้พี่ชายทำอะไรเสี่ยงๆ เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

"อีกอย่างเกิดพี่รถล้มขึ้นมาเหมือนตอนนั้น ขวัญกับพี่แก้วก็โดนด่าอีก"

"เอ็งคิดถูกแล้วขวัญ" น้ำอบที่ได้รับข่าวจากเลขานุการของแก้วตาว่าทั้งสามคนพี่น้องกำลังจะลงแข่งขันรถมอเตอร์ไซค์กันเองก็รีบบึ่งรถมายังสนามแข่งรถของลูกชายในทันที

"แต่ถ้าพวกเอ็งให้แม่แข่งด้วย แม่สัญญาว่าจะไม่ด่า" กล่าวจบคนเป็นแม่ก็ตรงเข้าไปควบมอเตอร์ไซค์และรอออกจากจุดเริ่มต้นพร้อมๆ กับลูกทั้งสามคนในทันที

"เท่าไหร่" แก้วตา...ผู้ที่เลื่องชื่อลือชาเรื่องการพนันทุกชนิดเอ่ยถามมารดาอย่างรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยที่แชมป์เก่าของสนามแห่งนี้จะร่วมมาลงแข่งขันกันแบบสนุกๆ กับเธอด้วยอีกคน

"ล้านนึง" เพียงเท่านั้นดวงตาของคนที่หิวกระหายในคำว่าเงินตราอย่างแก้วตาก็ถึงกับตาลุกวาวขึ้นมาในทันที

"แต่ถ้าแม่ชนะ แม่เอาพวกเอ็งคนละหมื่นก็พอ"

"แดชให้ล้านห้าเลย" แดชเอ่ยขึ้นบ้างอย่างนึกขบขันความไม่เจียมสังขารของแม่ตัวเอง "ถ้าแม่ชนะแดชได้แดชให้ล้านห้า"

"อย่างนี้ขวัญก็แย่นะสิ ล้านห้าเลยนะ! เงินเก็บข้าก็ได้หมดกันพอดี ข้าไม่ได้เงินถุงเงินถังเหมือนเอ็งนะแดชเอ็งด้วยแก้วตา"

"แม่ตกลงไอ้อ้วน แพ้แล้วอย่ามางอแงก็แล้วกัน" น้ำอบขานรับก่อนจะหันไปพูดคุยกับดีน่าที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงข้างสนามแข่งรถอยู่คนเดียว

"อีหนู เอ็งเป็นคนรักของไอ้อ้วนมันอย่างนั้นใช่ไหม? เอาเป็นว่าวันนี้แม่จะพยายามออมมือให้สมกับที่ไอ้อ้วนมันไปคุยโวให้เอ็งฟังนะอีหนู"

"อย่ายุ่งกับเธอ แดชหวงเธอครับแม่"

"หวงของซะด้วย... อะๆ จะแข่งได้ยังไอ้อ้วน ข้าพร้อมสำหรับการรับเงินสี่ล้านห้าเข้าบัญชีข้าจะแย่อยู่แล้ว"

มอเตอร์ไซค์ Yamaha YZR-M1 2024 จำนวนสี่คันพร้อมผู้ขับขี่ทั้งสี่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากจุดเริ่มต้นอย่างพร้อมเพรียงกัน สี่คนแม่ลูกผลัดกันแซงอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งในที่สุดก็กลายเป็นแม่อย่างน้ำอบที่เข้าสู่เส้นชัยไปได้อย่างสวยงามก่อนลูกชายและลูกสาวอีกสามคนของเธอ

"โอนมาไอ้อ้วน ล้านห้า เอ็งด้วยขวัญ เอ็งด้วยแก้ว" แดชที่เคยคิดขบขันมารดาถึงกับหน้าเสียเมื่อพบว่าเขานั้นมาถึงเส้นชัยหลังสุด

"ก็ได้" แดชขานรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักหากแต่สุดท้ายก็ยังยินยอมที่จะกดโอนเงินให้กับคนเป็นแม่อยู่ดี

"เอ็งละแก้ว" น้ำอบคาดคั้นลูกสาวคนรองอย่างต้องการคำตอบ "จะโอนมาให้ข้าได้รึยัง"

"โธ่แม่ แก้วเป็นลูกของแม่นะ ลูกสาวคนสวยของแม่เลยนะ แม่จะใจร้ายใจดำเอาเงินที่ลูกหามาได้อย่างยากลำบากได้ลงคอเหรอ" แก้วตาใช้ลูกอ้อนเข้าช่วยด้วยหวังว่ามันจะทำให้เธอไม่ต้องสูญเสียเงินกว่าล้านบาทไปให้แม่บังเกิดเกล้า

"ลูกก็ส่วนลูก เงินเดิมพันก็ส่วนเงินเดิมพันนะไอ้แก้ว ใครมันจะมายกเงินเดิมพันที่ได้มาให้คนอื่นไปฟรีๆ เอ็งทำธุรกิจเกี่ยวกับบ่อนการพนันเอ็งน่าจะรู้ดีจริงไหม"

"แม่อะ... ใจร้าย"

"ข้าเปล่าใจร้าย แต่เป็นพวกเอ็งเองไม่ใช่หรือไงที่พูดไม่รู้ฟัง ข้าสั่งข้าสอนมากี่ครั้งแล้วว่าอย่าได้หันมาพนันขันต่อกันเอง แล้วเป็นไง พวกเอ็งก็ยังทำ พอถึงมีแพ้ขึ้นมาก็มาเสียดายเงิน ถามหน่อยถ้าเป็นไอ้อ้วนชนะพวกเอ็งในวันนี้มันจะมายืนฟังคำอุทธรณ์ของเอ็งไหมไอ้แก้ว" ได้ทีน้ำอบจึงเอ่ยสั่งสอนบุตรสาวที่หลงผิดและมัวเมาอยู่กับการพนันเสียจนถอนตัวไม่ขึ้น จนเธอกลัวเหลือเกินว่าจะถึงวันที่ลูกสาวพลั้งพลาดขึ้นมาแล้วอาจจะไม่เหลืออะไรที่เป็นสมบัติติดตัวเลย

"สนามชนวัวกับคาสิโนของปู่เอ็งถือว่าการเป็นการพนันจะจริงอยู่ แต่ปู่ของเอ็งเขาก็ไม่เคยเอาทรัพย์สมบัติที่ตัวเองมีไปละเลงเล่นอย่างที่เอ็งทำหรอกนะแก้ว ปู่เอ็งเขาถึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ยังไงละ มีเงินอย่างเดียวชีวิตไม่ก้าวหน้าหรอกนะไอ้แก้ว เอ็งต้องมีสมองและสติด้วย ชีวิตของเอ็งมันถึงจะก้าวหน้า"

"ค่ะแม่..." แก้วตาขานรับอย่างเริ่มที่จะรู้สึกผิดที่ตัวเองนั้นเอาทรัพย์สมบัติที่คุณปู่อุตส่าห์สร้างสมมาทิ้งไปกับคำว่าการพนัน...

"แก้ว...จะพยายามลดลงค่ะแม่"

"ดีแล้ว" น้ำอบเองก็พร้อมสำหรับการให้อภัยลูกๆ ทั้งสามคนของเธอเสมอ "แต่บางครั้งข้าก็สงสัยนะ ว่าข้าไปมีไอ้นิสัยรังแกคนที่อ่อนแอกว่าอย่างที่ไอ้อ้วนทำ ยกพวกไปตีเพื่อนต่างธุรกิจอย่างที่ไอ้ขวัญทำ แล้วก็นิสัยที่หลงมัวเมาอยู่กับการพนันอย่างที่เอ็งเป็นตั้งแต่ตอนไหน หรือข้าผิดพลาดอะไรไป ทำไมพวกเอ็งมันถึงได้ดื้อ ดิบเถื่อนมากถึงขนาดนี้"

น้ำอบพร่ำรำพรรณอย่างรู้สึกน้อยใจที่ตัวเองสั่งสอนลูกทั้งสามได้ไม่ดีพอจนเป็นเหตุให้ลูกๆ ต่างก็ใช้ชีวิตไปในทางที่ผิดพลาดกันไปหมด

"แดชขอโทษครับแม่" ตั้งแต่เกิดมาจนอายุย่างสิบเก้าปี นี่นับได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ลูกๆ ทั้งสามคนได้เห็นว่าคนเป็นแม่กำลังร้องไห้

"ขวัญขอโทษค่ะแม่,แก้วขอโทษค่ะแม่"

"ช่างมันเถอะ ข้าเองก็คงจะแก่แล้วก็เลยขี้บ่นจุกจิกจู้จี้มากไปหน่อย แต่ถึงจะบ่นแต่ข้าก็บ่นเพราะข้ารักพวกเอ็งนะ อย่าถือโทษหรือโกรธข้าเลย" น้ำอบรั้งตัวบุตรชายและบุตรสาวเข้าหาตัว ก่อนจะพรมจูบลงบนกระหม่อมทั้งสามนั้นด้วยความรู้สึกรักและหวงแหน

"แดชรักแม่ครับ,ขวัญรักแม่ค่ะ,แก้วรักแม่ค่ะ" 

เสียงของสามยอดกุมารดังขึ้นโดยพร้อมเพรียงกันก่อนที่แขนทั้งสามคู่นั้นจะสวมกอดมารดาตอบด้วยความรู้สึกรักไม่ต่างกันกับคนเป็นแม่

"อีหนู มานี่แม่จะกอด"

"แม่ ก็แดชบอกว่าแดชหวง" แดชเริ่มออกอาการงอแงเมื่อคนเป็นแม่นั้นถึงขั้นร้องเรียกผู้หญิงของเขาเข้ามากอด

"ไอ้อ้วน! ข้าเป็นแม่! แม่เอ็งนะไอ้อ้วนอย่ามาทำตัวเป็นไอ้ขี้หวงให้มันมากนัก!"

ดื้อจนแม่ร้องไห้ ต้องดื้อขนาดไหนถามใจน้ำอบดู  

ส่วนอีพี่ก็หวงซะจนแม่ตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าใกล้ หวงแค่ไหนถามใจเธอดู🤣🥹