ตอนที่ 9   ข้าทำอะไรผิดละนี่

 

“อะไรนะ! นี่เจ้ากล้าขู่บุตรเสนาบดีอย่างข้าเลยหรือ”

“ต่อให้เจ้าเป็นฮองเฮาหรือพระสนม ผิดก็คือผิด ข้ามีหน้าที่ทำตามกฎเช่นนั้นก็อย่าโทษข้าเลย”

เข็มถูกยกขึ้นสูงจนโม่ชิงเซียนกรีดร้องออกมา ท่านอ๋องยืนมองและไม่เอ่ยสิ่งใดจนถึงบัดนี้ เดิมทีเขาก็เป็นคนเย็นชาและมิได้ใส่ใจผู้ใดอยู่แล้ว

“เดี๋ยว! ข้ากลับก็ได้ แค้นนี้ข้าจดจำเอาไว้แล้ว เรื่องนี้…”

“เจ้าจะไปฟ้องบิดาของเจ้างั้นหรือ คิดไม่ถึงว่าบุตรขุนนางของหลิงโจวจะอ่อนหัดและยังไม่โตเช่นนี้ แค่โดนตีนิดหน่อยก็วิ่งโร่ไปฟ้องพ่อแม่ งอแงเป็นเด็กสิบขวบ เช่นนี้ยังจะออกเรือนได้อยู่หรือ ข้าว่าเจ้ากลับไปหมั่นร่ำเรียนศาสตร์ทั้งสี่ของสตรีใหม่จะดีกว่ากระมัง”

“เจ้า!”

“คุณหนูเจ้าคะ กลับเถิดเจ้าค่ะ”

โม่ชิงเซียนทำได้แค่ใช้สายตาโกรธมองมาที่หลิ่วอวิ๋นซีที่ยิ้มให้นางเท่านั้น สาวใช้ค่อย ๆ พยุงโม่ชิงเซียนออกไปแล้วท่านอ๋องจึงได้เดินมาหานาง

“เป็นวิธีที่เด็ดขาด แต่ก็ดูโหดร้ายไปสักนิดสำหรับสตรีที่บอบบางไร้วรยุทธ์เช่นนั้น”

“งั้นหรือ หากท่านกลัวว่านางจะเจ็บ เช่นนั้นก็ตามไปปลอบโยนสิ มิใช่ว่านางคือว่าที่คู่หมั้นของท่านหรืออย่างไร หึ”

“เอ่อ ข้ามิได้หมายความว่าเช่นนั้น...เดี๋ยวสิเจ้าจะไปไหน อวิ๋นซี!”

แต่อวิ๋นซีเดินกลับเข้าไปในตำหนักโดยไม่รอเขาแล้ว ตงหรานถึงกับแปลกใจและสับสน เขายังมีเรื่องที่จะคุยกับนางอีกเพราะยังคุยไม่จบ แต่นางกลับไม่อยู่ฟัง

“แล้วนี่ข้าทำอะไรผิดละนี่ ก็แค่อยากจะชื่นชมที่จัดการเรื่องนี้ได้ดีเท่านั้น ไม่ทันพูดจบก็ไปเสียแล้ว”

“ท่านอ๋อง แน่ใจนะพ่ะย่ะค่ะว่าจะให้นางเป็นสาวใช้ข้างกาย”

“เสี่ยวอวี้เจ้าไม่เห็นเมื่อครู่หรือ หากมิใช่นางคงจัดการโม่ชิงเซียนที่น่ารำคาญนั่นไม่ได้ ข้าทำอะไรนางไม่ได้เพราะโม่เซี่ยงอวี๋เป็นขุนนางของฝ่าบาทที่ส่งมา ข้าจำเป็นต้องไว้หน้า”

“แต่ว่าดูจากที่แม่นางหลิ่วลงมือเมื่อครู่นี้…”

ท่านอ๋องหันมามององครักษ์ข้างกายที่ทำสีหน้าหวาดหวั่นเป็นครั้งแรก เขาเองก็คงพึ่งเห็นอวิ๋นซีจัดการคนครั้งแรกแบบเต็มตา

“ทำไม เจ้าเกิดกลัวนางขึ้นมางั้นหรือ”

“เรื่องวรยุทธ์กระหม่อมไม่กลัวเท่าไหร่ แต่เข็มเงินนั่น ก็น่าหวาดเสียวอยู่นะพ่ะย่ะค่ะ”

“หึ คิดไม่ถึงว่าสตรีหน้าหวานแต่หน้านิ่งอย่างหลิ่วอวิ๋นซี จะเป็นคนจัดการโม่ชิงเซียนได้ดีเกินกว่าที่ข้าคาดการณ์เอาไว้”

"พวกเจ้าเห็นหมดแล้วสินะ"

อ๋องห้าและอ๋องเก้าเดินมาสมทบกับท่านอ๋องที่ริมสระ เมื่อเห็นว่าอวิ๋นซีเดินกลับเข้าไปในตำหนัก

“คิดไม่ถึงเลยว่าจะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วดุจเงาเช่นนั้น มิน่าเล่าพี่สามถึงได้เลือกนางเอาไว้ข้างกาย”

“นางจัดการได้ค่อนข้างเด็ดขาด ครั้งนี้ทำเอาโม่ชิงเซียนเสียขวัญกลับไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้ คาดว่าพี่สามคงต้องหาเหตุผลที่ดีพอตอบคำถามเสนาบดีโม่แล้วล่ะ”

“เจ้าไม่ได้ยินที่อวิ๋นซีค่อนแคะนางก่อนจะออกไปหรอกหรือ”

“นับว่านางฉลาดพูดนัก ข้าชอบ”

“น้องเก้า มิใช่ว่าเจ้าสงสัยนางก่อนหน้านี้หรอกหรือ”

“นาน ๆ ข้าจะได้เห็นฉากเด็ดเช่นนี้สักที สกุลโม่น่ะเหิมเกริมเห็นว่าตัวเองเป็นขุนนางเก่าของเสด็จพ่อ ใช้ความไว้วางพระทัยของพี่ใหญ่มาทำให้พี่สามลำบากใจ ข้าไม่ชอบเขาเลย”

“เอาเถอะช้าเร็วก็ต้องปะทะ ให้เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ข้าเองก็อยากจะรู้ว่าโม่ชิงเซียนจะกล้าฟ้องบิดาของนางหรือไม่”

“ข้าว่าหากมองตามศักดิ์ศรีนางคงไม่กล้าฟ้องเป็นแน่ เพราะที่แม่นางหลิ่วพูดไปนั่น ก็ทำให้โม่ชิงเซียนหน้าชาไปเหมือนกัน”

“แต่ข้าว่านะพี่ห้า ครั้งนี้ทำให้นางอับอายเช่นนี้ อย่างไรก็คงหาวิธีแก้แค้นหลิ่วอวิ๋นซีเป็นแน่”

“นี่แหละที่ข้ากังวล ฝากเจ้าด้วยก็แล้วกันน้องเก้า”

"อ้าว! ทำไมเป็นข้าอีกแล้วล่ะพี่สาม… นี่มันเรื่องของท่านมิใช่หรือ เดี๋ยวสิท่านจะรีบไปไหน พี่ห้าท่านดูสิเขาทำแบบนี้อีกแล้ว พูดจบแล้วก็ไปไม่ถามข้าเลยสักนิดว่าเข้าใจที่เขาพูดหรือไม่"

เฟิ่งเซียวเดินมาตบไหล่รั่วเฟิงอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มให้

“ก็เพราะเจ้าเป็นเจ้าของหอหรงเยว่ ที่มากไปด้วยยอดฝีมืออย่างไรเล่า พี่สามต้องการจะบอกว่าให้เจ้าคอยอารักขาหลิ่วอวิ๋นซีให้เขาด้วย และจับตาโม่ชิงเซียนมิให้นางลงมือกับสาวใช้ข้างกายได้”

“อะไรนะ นี่ยังไม่ทันไรก็ให้ข้าจัดคนคุ้มกัน วรยุทธ์นางแกร่งกว่ายอดฝีมือของหอหรงเยว่อีกกระมัง เขาจะห่วงอะไรอีก… พี่ห้า หรือว่าท่านคิดว่า…”

“หึหึ อีกไม่นานก็ได้คำตอบ เจ้าจะอยากรู้ไปล่วงหน้าทำไมกัน”

“เดี๋ยวก่อนสิ ท่านพูดมาก่อนข้ายังไม่เข้าใจ…”

ทั้งสองเดินกลับเข้าไปในตำหนักของตัวเองแล้ว เฟิ่งเซียวค่อย ๆ โบกพัดในมือพลางคิดบางอย่างระหว่างที่เดินกลับ โดยมีรั่วเฟิงคอยพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้

‘วรยุทธ์ของนางไม่เหมือนกับคนเฉินซาน หลิ่วอวิ๋นซีเป็นผู้ใดมาจากไหนกันแน่ การที่นางพบกับพี่สาม เป็นเรื่องบังเอิญแน่หรือ’

“นี่พี่ห้า ท่านฟังข้าอยู่หรือไม่”

“อ้อ เจ้าพูดอะไรตั้งมากมายข้าฟังทั้งหมดนั่นไม่ทันหรอก ว่าแต่เจ้าให้คนสืบเรื่องของหลิ่วอวิ๋นซีหรือยัง”

“ไม่ต้องห่วง สตรีที่พี่สามสนใจข้าต้องไม่พลาดอยู่แล้ว”

“เช่นนั้นก็ดี”

“นี่ ๆ อย่าพึ่งเดินหนีข้าสิ พวกท่านสองคนนี่ไม่ต่างกันเลย เมื่อไหร่พี่แปดจะมาถึงนะ เบื่อพวกท่านจะแย่แล้วชอบพูดแล้วก็เดินหนีข้าอยู่เรื่อยเลย”

ตำหนักท่านอ๋อง

เฉินตงหรานเดินกลับเข้ามาก็ไม่พบกับหลิ่วอวิ๋นซีแล้ว คาดว่านางคงจะกลับเข้าห้องไปหลังจากที่เดินเข้ามาในตำหนัก เขาจึงเดินไปที่ลานด้านหลังจึงได้นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“ให้คนไปเรียกอวิ๋นซีมาพบข้าที่นี่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เสี่ยวอวี้เดินไปสั่งการสาวใช้ให้ไปตามอวิ๋นซีออกมาพบท่านอ๋อง ไม่นานหลังจากนั้นนางก็เดินมาที่ลานฝึกอาวุธด้านหลัง

“ท่านอ๋อง ให้คนเรียกข้ามีสิ่งใดจะชี้แนะ”

“มิกล้า อวิ๋นซีเจ้ามักจะพูดจาห้วน ๆ เช่นนี้อยู่เสมอเลยหรือ”

เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นซีชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขาอย่างชัดเจน ยิ่งกว่าตอนที่เขาถามเรื่องเกี่ยวกับอาจารย์ของนางเสียอีก 

“พระองค์หมายจะให้หม่อมฉัน...”

“พอ ๆ พอแค่นั้นแหละ คำพูดประดิษฐ์เหล่านี้ให้ผู้อื่นพูดก็พอ ข้าแค่อยากถามเจ้าว่านอกจากอาวุธลับและวิชายุทธ์แล้ว เจ้าถนัดใช้อาวุธอื่นอีกหรือไม่”

“ลูกศรพิษ"

“ใหญ่กว่านั้นเล่า”

“มีดสั้น”

“นั่นก็นับเป็นอาวุธลับ”

“ผ้าต่วนสี่หลา”

“นั่นมันต้องใช้คู่กับกำลังภายใน”

“ท่านอ๋อง ท่านถามเช่นนี้ต้องการให้ข้าตอบเช่นไรกันแน่ ข้าไม่เข้าใจท่านโปรดพูดมาตามตรงเถอะ”

“เฮ้อ… เอาเถอะ ข้าจะถามเจ้าว่านอกจากอาวุธลับและกำลังภายในแล้ว กระบี่หรือดาบเจ้าใช้เป็นหรือไม่”

“เคยฝึกแต่ไม่ถนัดนักเพราะต้องคอยพกติดตัว มันใหญ่เกะกะน่ารำคาญ ข้าไม่ชอบ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง เช่นนั้นข้าจะสอนเจ้าใช้... ดาบก็แล้วกัน น่าจะฝึกง่ายกว่าอย่างอื่น”

“เหตุใดต้องฝึกด้วย ตัวข้าก็มีวรยุทธ์ อีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้วที่ข้าช่วยชีวิตท่านได้”

“หลิ่วอวิ๋นซี ครั้งแรกที่หอซิงเฟยเจ้าช่วยข้าเพราะความบังเอิญ อีกอย่างต่อให้เจ้าไม่ช่วย ข้าก็ไม่มีทางถูกทำร้ายโดยอาวุธลับกระจอก ๆ นั่นหรอก ส่วนที่สกุลเพ่ย ข้าจงใจให้พวกมันบุกเข้ามาจึงไม่ป้องกันตัว ส่วนวันนี้… ไม่นับว่าช่วยข้านะ เจ้าแค่ช่วยตัวเอง”

“ช่างเถอะ เถียงไปก็ไม่ชนะท่านหรอก”

“ข้ามิได้อยากจะมาเถียงกับเจ้า ที่อยากให้เจ้าฝึกวิชาดาบก็เพื่อ… ปกปิดวิชากับเข็มพิษวารีของอาจารย์เจ้าเท่านั้น เพื่อความปลอดภัยของตัวเจ้าเอง”