บทที่ 1 นลิน จิราธิวัฒน์

แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ส่องลอดผ่านม่านผ้าซาตินราคาแพงในห้องนอนใหญ่บนชั้นหกของคฤหาสน์หรูใจกลางกรุงเทพ ภายในห้องห้องตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์นำเข้าทั้งหมดไม่ต่างจากห้องในโรงแรมห้าดาว แต่นลิน จิราธิวัฒน์ผู้เป็นเจ้าของห้องกลับนอนนิ่งอยู่บนเตียงหรู ราวกับไม่รู้สึกถึงความสวยงามรอบตัวเลยสักนิด

เธอลืมตาช้าๆ ดวงตากลมโตภายใต้ขนตางอนยาวมองเพดานอย่างว่างเปล่า เจือไว้ด้วยความเศร้าหมอง

วันนี้คือวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่ในสถานที่แห่งนี้

นลินเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวประเสริฐ เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังที่มีโครงการหรูอยู่ทั่วประเทศ ชีวิตของเธอมีครบทุกอย่าง เงิน ทอง รถหรู เครื่องเพชร เสื้อผ้าแบรนด์เนม ทริปต่างประเทศ ยกเว้นสิ่งเดียว... ความรัก

นลินโตมากับพ่อเพียงลำพัง แม่ของเธอเสียตั้งแต่เธอยังเล็ก ขณะที่เจ้าสัวประเสริฐให้ความสำคัญกับงานเหนือสิ่งอื่นใด จนถึงกับละเลยลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง

แม้ภายนอกนลินจะดูเหมือนคุณหนูผู้สืบทอดธุรกิจของตระกูลที่สมบูรณ์แบบทุกกระเบียดนิ้ว แต่ภายใน เธอกลับขาดความรักอย่างรุนแรง

แม้แต่การแต่งงานของเธอ นลินยังไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเสียด้วยซ้ำ สัญญาการแต่งงานระหว่างสองตระกูลใหญ่ถูกเขียนขึ้นตั้งแต่เธอยังอยู่ในครรภ์มารดา เงื่อนไขที่พ่วงมาคือความร่วมมือทางธุรกิจระหว่างสองตระกูล

เดิมทีเธอยอมรับชะตากรรมเช่นนี้แล้ว จนกระทั่งเธอได้เจอกับพีระ พนักงานธรรมดาในบริษัทของบิดา และเป็นคนรักของเธอ

ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่นกว่าคนอื่น จะบอกว่าหน้าตาหล่อเหลาก็แค่เรียกได้ว่าดูดีไม่เลว นลินเคยพบคนที่หล่อกว่าเขามาแล้วหลายต่อหลายคน แต่กลับไม่มีใครที่สะดุดตาเธอเท่าเขา

หลังจากที่ทั้งสองพบกันครั้งแรก นลินก็เริ่มเห็นหน้าพีระบ่อยขึ้นเวลาเข้าบริษัท ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญ หรือเพราะบางสิ่งกำลังพาให้ทั้งคู่ได้เข้าใกล้กันทีละน้อย

พีระมักเป็นคนที่พูดน้อย ทำงานเงียบ ๆ ไม่ได้โดดเด่นในหมู่พนักงาน แต่นลินกลับมองเห็นความแตกต่างในตัวเขา ความใส่ใจในแววตาคู่นั้นของเขามอบให้เธอเพียงคนเดียว

ทุกครั้งที่เขายิ้ม... เธอก็รู้สึกเหมือนได้ยินหัวใจตัวเองเต้นกระหน่ำอยู่ในอก

และนลินก็รู้ตัว เธอตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว

ความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อยๆ พัฒนาอย่างเงียบๆ ไม่หวือหวา นลินเป็นหญิงสาวที่แกร่ง เธอรู้หัวใจของตัวเองดี และเมื่อเธอรักใคร เธอพร้อมที่จะทุ่มเทเต็มที่เสมอ

ฐานะของพีระไม่ได้ดีมากนัก ระหว่างทั้งคู่ไม่เคยมีดอกไม้ ไม่มีของขวัญหรูแบบตอนที่เธอคบกับลูกเศรษฐีรุ่นเยาว์ทั้งหลาย แต่สิ่งที่มีคือความจริงใจที่นลินสัมผัสได้ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา

การตกลงคบกันง่ายดายกว่าที่คาด แต่สิ่งที่เป็นปัญหากลับเป็นการบอกข่าวนี้กับครอบครัว เจ้าสัวประเสริฐคัดค้านเรื่องนี้อย่างถึงที่สุด ถึงกับยื่นคำขาดว่าหากเธอดึงดันจะแต่งงาน ก็ไม่ต้องคิดว่าเขาเป็นพ่ออีก

การทะเลาะกันครั้งที่ผ่านมายังวนเวียนอยู่ในความคิด พาให้หยาดน้ำตาไหลกลิ้งลงบนหมอน

นี่คือบ้านที่เธออยู่มายี่สิบปี

และนี่จะเป็นครั้งแรกที่นลินขัดคำสั่งของบิดา

หญิงสาวลุกขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว ค่อยๆ เก็บข้าวของส่วนตัวใส่กระเป๋าเดินทาง จากไปโดยไม่หวนกลับมาอีก

นลินย้ายมาอยู่บ้านหลังเล็กของพีระในย่านชานเมืองบ้านที่เขาเคยอยู่กับแม่ก่อนแม่เสียชีวิต ทุกอย่างเรียบง่ายแต่เป็นระเบียบ เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรัก

และที่สำคัญคือความสัมพันธ์กับบิดาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่กลัว

อันที่จริงเธอเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องรับความโกรธของบิดา แต่ก็มีพีระคอยปลอบใจอยู่ไม่ห่าง เขาเองก็มีสีหน้ากังวลไม่น้อยเมื่อเห็นว่าคนรักของตนต้องทะเลาะกับพ่อตาเช่นนี้

ทว่าความเป็นจริงก็พิสูจน์แล้วว่าเธอกังวลมากเกินไปเอง

แม้จะตัดขาดความเป็นพ่อลูก แต่เจ้าสัวประเสริฐก็ยังคงห่วงใยลูกสาวของตนเอง จึงยังคงให้เธอเป็นรองผู้บริหารของบริษัทต่อไป และไม่เคยตัดค่าใช้จ่ายของหญิงสาว เธอยังคงเป็นคุณหนูผู้มีเงินใช้ไม่ขาดมือเหมือนเก่า

งานแต่งของพวกเขาจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายกว่างานแต่งของลูกสาวเศรษฐีทั่วไป แขกเหรื่อบางตา ไม่มีเซเลบ ไม่มีข่าวลงหน้าหนังสือพิมพ์ มีเพียงเพื่อนสนิทของเธอไม่กี่คนเท่านั้น แม้แต่บิดาของเธอก็ไม่มาร่วมงานด้วยซ้ำ

แม้จะหายโกรธแล้ว แต่เจ้าสัวปากแข็งเกินกว่าจะง้องอนลูกสาวของตน แต่ก็ยังส่งคนมากำชับพีระผู้เป็นลูกเขยว่าให้ดูแลเธอให้ดี

นลินเพียงแค่ยิ้มด้วยความอุ่นซ่านในหัวใจ

ความสัมพันธ์ที่ห่างเหินกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ทำให้การพูดคุยระหว่างพ่อลูกเป็นไปอย่างยากเย็น ซึ่งนลินก็ชินแล้ว

ในตอนนี้เธอต้องการเพียงคนรักของเธอเท่านั้น

เสียงเพลงงานแต่งบรรเลงคลอในบรรยากาศ

แม้จะขาดหลายสิ่งหลายอย่างไป แต่นลินกลับรู้สึกว่าเป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดในชีวิต

เธอยืนจับมือเขาไว้แน่นในพิธี เงยหน้ามองเจ้าบ่าวของเธอด้วยรอยยิ้ม ภายในใจเธอรู้ดีว่าเพียงได้อยู่กับเขา เธอจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวนี้... จะนำไปสู่ “จุดจบ” ของเธอเอง