บทที่ 2 ชีวิตหลังแต่งงานที่แสนงดงาม

แสงแดดยามเช้าค่อยๆ ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อนๆ ลอยอ่อนๆ เข้ามา พักพากลิ่นความง่วงงุนในอากาศให้จางหายไปอย่างเชื่องช้า

นลินฮัมเพลงเบาๆ อยู่ในครัว สวมเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงขาสั้นตัวโปรด ผมเธอยุ่งนิดๆ แตกต่างจากมาดรองประธานสุดเนี้ยบยามอยู่ในบริษัทโดยสิ้นเชิง ทว่ากลับดูเข้ากันกับเธออย่างน่าประหลาด

เสียงตะหลิวกระทบกระทะดังเป็นจังหวะเบาๆ คล้ายเสียงเพลงกล่อมยามเช้า

ไข่เจียวหอมๆ กำลังฟูในกระทะ ข้างกันมีหมูสามชั้นทอดน้ำปลาเรียงไว้ในกล่องใส่ข้าวสวย หญิงสาวยิ้มบาง ๆ อย่างพอใจ มือก็หั่นแตงกวาใส่กล่องไปด้วย

ทุกเช้าเธอตื่นขึ้นมาทำอาหารให้สามี ทั้งที่ไม่เคยเข้าครัวมาก่อนในชีวิต

ในตอนเริ่มแรกเธอทำได้ไม่ดีนัก แต่พีระก็กินอย่างเอร็ดอร่อยทุกครั้ง ต่อมาเมื่อนลินคุ้นชินก็เริ่มทำได้คล่อง อาหารที่ทำก็มีความหลากหลายขึ้นเช่นกัน

ริมฝีปากของหญิงสาวยิ้มน้อยๆ เมื่อจัดการกล่องอาหารเสร็จสิ้น

“ทำอะไรแต่เช้าเลยครับที่รัก” เสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง

ทุ้มต่ำและนุ่มนวล เจือไปด้วยกระแสความอ่อนโยนจนทำให้เธอเผลอตัวเคลิบเคลิ้มไปชั่ววูบหนึ่ง

นลินหันไปมอง เห็นชายเจ้าของเสียงยืนอยู่ตรงกรอบประตูครัว ใส่เสื้อเชิ้ตขาวแขนพับกับกางเกงสแล็ก ผมเปียกนิดหน่อยจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“ทายดูสิคะ” เธอขยิบตาอย่างซุกซน มือยังคงขยับไปเรื่อยๆ แต่ไม่อาจซ่อนพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงจางๆ

พีระเดินเข้ามาใกล้ โอบกอดเธอจากด้านหลังเบาๆ แทรกใบหน้าเข้ามาดูพร้อมยิ้มกว้าง

“หมูสามชั้นทอดน้ำปลา ของโปรดผมเลยนี่ครับ”

นลินหน้าแดงซ่านเมื่อลมหายใจร้อนผ่าวของเขากระทบข้างริมหู เธอรีบปิดฝากล่องอย่างแรง ราวกับจะปิดบังความขวยเขินที่เกิดขึ้นภายในใจ ทำเอาพีระถึงกับหัวเราะออกมาในลำคอ

“ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย”

นลินรีบยื่นกล่องข้าวให้อีกฝ่าย รีบร้อนจนมือไม้แทบพันกัน เมื่ออยู่กับพีระ เขามักทำให้เธอเขินจนทำตัวไม่ถูกแบบนี้เสมอ

“ขอบคุณครับที่รัก”

พีระเองก็ไม่เปิดโปงความเขินอายของนลิน เขารับกล่องข้าวไป ยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ เป็นคำขอบคุณ ทำเอาสมองของหญิงสาวแทบจะระเบิดตู้มออกมาตรงนั้น

เมื่อแผ่นหลังของสามีลับออกจากประตูบ้านไป นลินก็หันไปหยิบเครื่องดูดฝุ่นขึ้นมาเพื่อทำความสะอาดบ้านอย่างคุ้นเคย

เพราะเพิ่งแต่งงาน นลินจึงใช้สิทธิ์ของการเป็นผู้บริหารที่ไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัททุกวันเพื่อลาหยุด แต่พีระยังคงต้องเข้าทำงานตามปกติ

นลินคิดว่าเธอจะหยุดสักสามวันเพื่อปรับตัวเข้าสู่ชีวิตครอบครัว ในสามวันมานี้เธอจึงเรียนรู้ที่จะทำงานบ้านทุกอย่าง เธอเป็นคนเรียนรู้ไวมาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน แต่เพียงไม่นานก็ทำจนคล่องมือเรียบร้อยแล้ว

แม้ชีวิตในตอนนี้จะลำบากกว่าตอนอยู่ที่บ้านซึ่งมีคนรับใช้คอยปรนนิบัติ แต่นลินกลับพึงพอใจชีวิตในตอนนี้มากกว่า เธอมีความสุขกับการดูแลพีระ ทำงานบ้าน ซักเสื้อผ้าให้เขา รีดเสื้อให้เขา ดูแลเขาทุกอย่างอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้

แม้จะเหนื่อยบ้าง เธอก็ไม่เคยเสียใจ

ในสายตาของคนอื่น นลินคือเจ้าสาวผู้โชคดีที่ได้สามีแสนดี

แต่ในหัวใจของเธอเอง เธอคือผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังมีความรักอย่างเต็มหัวใจ

กว่างานทั้งหมดจะเสร็จก็ผ่านไปจะเกือบเที่ยง นลินอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อจินตนาการภาพสามีที่กำลังกินอาหารที่เธอเตรียมไว้ให้อย่างเอร็จอร่อย

เธอไม่มีทางรู้เลยว่าข้าวกล่องนั้นจะถูกโยนทิ้งลงในถังขยะแทบจะทันทีที่พีระก้าวพ้นรั้วบ้านออกไป

และยิ่งไม่มีทางรู้ได้เลยว่าผู้ชายที่เธอรักสุดใจคนนั้น ซึ่งยามนี้กำลังอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าแผนกที่เธอมอบให้ จะกำลังกอดกกอยู่กับเลขาสาวสวยคนใหม่ที่เธอเปิดรับเข้ามาเป็นพิเศษเพื่อเขา

ในห้องส่วนตัวประจำตำแหน่งหัวหน้าแผนกนั้น หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน มือขยับแตะแผงอกของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องอย่างเย้ายวน ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายคนนั้นออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า

“ภรรยาแสนดีของคุณไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ” เธอถามยิ้มๆ น้ำเสียงเจือแววเยาะหยัน พีระพลันหัวเราะตอบ

“ผู้หญิงอย่างเธอ… พูดอะไรนิดหน่อยก็เชื่อแล้ว จะสนใจทำไมกัน”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก ไหนเลยจะมีคราบสุภาพบุรุษแสนดีดั่งยามที่อยู่ต่อหน้านลินอีก

มีนา เลขาสาวคนสวยของพีระหัวเราะเบาๆ เธอส่ายหน้าช้าๆ “คุณหนูนลินช่างน่าสงสารจริงๆ”

เอ่ยจบ หญิงสาวก็ประกบริมฝีปากจูบกับชายตรงหน้า ภายในหัวจินตนาการภาพฝันแสนหวานราวกับมันกำลังเกิดขึ้นจริงอยู่ตรงหน้า

ขณะที่ร่างถูกดันให้แนบลงกับโต๊ะทำงาน

มีนามีความสัมพันธ์กับพีระมานานก่อนเขาจะแต่งงานกับนลินเสียอีก หากว่ากันตามหลักแล้ว เธอต่างหากที่เป็นคนรักตัวจริงของชายหนุ่ม แต่มีนาเป็นคนทะเยอทะยาน สายตาของเธอกว้างไกลมากกว่านั้น และเธอไม่มีวันพอใจกับคนรักที่เป็นเพียงพนักงานธรรมดาของบริษัท

มีนาคือผู้หญิงที่รู้ดีว่าอะไรคือเป้าหมาย และจะเอามันมาให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีไหน

“อดทนอีกนิดนะมีนา อีกไม่นานทุกอย่างก็จะเป็นของเรา” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบ ริมฝีปากของชายหนุ่มซุกไซร้ซอกคอขาวนุ่ม ดูดเม้มอย่างกระหาย ฝ่ามือหนาเคล้นต่ำลงมาที่ทรวงเต้าทั้งสองที่นุ่มนิ่มสู้มือ ก่อนจะล้วงลึกลงไปยังบริเวณที่เร้นลึกมากยิ่งกว่า

“รวมถึงสมบัติของคุณนลินด้วย…” มีนากระซิบตอบกลับด้วยเสียงหวิวเครือ แอ่นกายตอบรับรสสัมผัสจากคนรักอย่างโหยหา

เปลี่ยนบรรยากาศภายในห้องให้ร้อนระอุด้วยแรงปรารถนาที่เปี่ยมล้นจนกักเก็บไม่อยู่อีก

ในขณะที่อีกด้านของเมือง นลินกำลังตระเตรียมโต๊ะอาหารเย็นอย่างดี ใช้จานที่เธอเลือกเองด้วยความรัก พร้อมจุดเทียนหอมสร้างบรรยากาศ

เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายที่เธอยกหัวใจให้ทั้งดวง กำลังตกเป็นของผู้หญิงอีกคน