บทที่ 149

ตอนผมอยู่ใกล้เอวา เธอแทบไม่เคยยิ้มเลย อย่าว่าแต่หัวเราะ แม้แต่รอยยิ้มยังดูเย็นชาและห่างเหินเหลือเกิน เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่าเธอหัวเราะออกมาได้เพราะใครคนอื่น มันเป็นสิ่งที่กล้ำกลืนฝืนทนมากเสียจริง

“เฮ้ย แล้วโนอาพูดอะไร นายถึงได้โกรธขนาดนั้น?” ทราวิสถามขึ้นพลางมองผมด้วยความอยากรู้

“เปล่า แค่เรื่องเพื่อนบ้านคนใหม่น่ะ มันเดินเข้ามาในบ้านเอวาอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง แล้วยังทำให้เธอหัวเราะได้อีก” ผมกัดฟันพูดออกมาพร้อมกำหมัดแน่น

ทราวิสกับเกเบรียลมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา ผมไม่สนใจหรอกเพราะในหัวมันยุ่งเหยิงไปหมด

ผมอยากต่อยใครสักคนเสียรู้แล้วรู้รอดไป ความรู้สึกมันรุนแรงอย่างมาก ดวงตาเขี้ยวปัดด้วยความโกรธเกรี้ยว

มีบางอย่างในตัวที่อยากจะกรีดร้องว่าเอวาเป็นของผม มันไม่ควรจะมีผู้ชายหน้าไหนกล้าเข้ามาใกล้เธอด้วยซ้ำ

ส่วนหนึ่งในจิตใจทำให้ผมประหลาดใจ เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอเป็นของผม เธอก็เป็นแค่เอวามาโดยตลอด หญิงสาวผู้ทำลายชีวิตผมจนย่อยยับ

“มองจากดวงจันทร์ก็รู้ว่าพี่กำลังหึง” เกเบรียลพูดหลังจากเสียงหัวเราะจางลง “โนอาอยากให้พี่กลับไปอยู่กับเอวาด้วยกัน ชัดจะตาย เด็กมันอยากเห็นปฏิกิรย