หรือว่ามีคนคิดถึงเจ้ากันท่านแม่ทัพ

ศาลาว่าการตำบลหยางไหว

"ใต้เท้าเจ้าคะ ข้าอยากได้ทะเบียนบ้านเจ้าค่ะ พอดีข้ากับน้องย้ายมาจากเป่าซาน สามีตายในสนามรบแม่สามีรังเกียจ มิหนำซ้ำสามีมาจากไปตอนที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ ข้าไร้ซึ่งทางไปได้แต่หอบลูกในท้องมาอาศัยที่นี่ เห็นเขาบอกกันว่านายอำเภอกู้เป็นคนมีจิตใจเมตากรุณายิ่งนัก มิทราบว่าท่านใช่ใต้เท้ากู้หรือไม่เจ้าคะ"

เสิ่นชิงเวยรู้ฐานะของเขาจากป้ายห้อยเอว   แต่นางเพียงแค่ทำเป็นไม่รู้จึงยกยอเขาอีกสักหน่อยเท่านั้น กู้เหยียนยิ้มแก้มปริ อืมก็เขาน่ะสิจะใครล่ะ นานๆจะมีคนตาถึงเห็นว่าเขาเป็นคนจิตใจงดงามสักที

ชาวบ้านเห็นเขาต้องหลีกให้ไกล เพราะพวกเขาไม่ยอมจ่ายภาษี พอเขาทวงก็ร้องไห้ฟูมฟายราชสำนักเล่นงานหมายหัวเขามาแล้ว หากเขายังใจดีอยู่หมวกขุนนางก็ไม่อาจรักษาได้แล้ว แต่ว่าอย่างไรเล่า ผลผลิตชาวบ้านก็ใช่จะดีนัก จากนั้นเขาหันมาสนใจสตรีรู้ความตรงหน้าก่อนจะเอ่ย

"อืม เพิ่งย้ายมาหรือแจ้งชื่อเสียงมาเถอะข้าจะจัดการเรื่องทะเบียนบ้านให้ ว่าแต่เจ้ามีที่อยู่แล้วหรือ"

"ใต้เท้า อย่าว่าข้าเอ่อใช้งานท่านเลย ข้าเป็นสตรีมีน้องยังเล็กท่านช่วยดูที่หมู่บ้านให้หน่อยได้ไหมเจ้าคะ ว่ามีบ้านหลังไหนที่ไม่ต้องซ่อมแซมมากนัก ข้ายังพอเหลือไม่กี่ตำตำลึง แต่น่าจะจ่ายค่าซ่อมบ้านกับซื้อบ้านน่าจะพอได้อยู่ อยากเหลือเงินไว้ใช้จ่ายยามคลอดบุตร ตอนท้องคงหารับจ้างไม่ได้ เงินขาดมือยิ่งลำบากข้ามีสามปากที่ต้องเลี้ยงดู ฮึก ๆๆ"

เสิ่นชิงเวยเค้นน้ำตาทองคำของนางออกมา มันยากมากแต่สุดท้ายก็ได้มาสามแหมะพอให้คนสงสาร เงินสามแสนตำลึงนางจะใช้ให้ดีเชียวล่ะ กู้เหยียนถูกชะตากับแม่นางน้อยตรงหน้าหากกู้ซีฮวนหลานชายจะมีภรรยาก็อยากให้ได้ภรรยาเช่นนี้ หรือว่าเมื่อกี้บอกว่าสามีตายในสนามรบถ้าเช่นนั้นนางไม่มีสามีนี่นา

หลานชายเขาจะสามสิบแล้วเป็นหม้ายแล้วอย่างไรให้ไอ้เด็กบ้านั่นมีเมียสักทีเถอะ สัมพันธ์นี้ต้องสานยาวๆเสียแล้ว จะมีหลานสะใภ้หรือไม่เขาต้องเริ่มก่อน จากนั้นจึงรับปากแล้วบอกว่าพรุ่งนี้ยามซื่อจะเข้าไปในหมู่บ้านด้วยกัน เสิ่นชิงเวยกล่าวขอบคุณเขาตยๆนี้มีน้ำใจแม่ตำแหน่งไม่ใหญ่แต่ใจกว้างพอควร

เสิ่นชิงเวยไปโรงหมอเพื่อตรวจความแม่นยำ ปรากฎว่านางตั้งครรภ์จริงๆ หมอจ่ายยาบำรุงครรภ์มาให้ เสิ่นชิงเวยจ่ายค่ายาแล้วเดินกลับโรงเตี้ยม เท้าหนักอึ้ง สามแสนตำลึงจะพอเลี้ยงน้องเลี้ยงลูกหรือไม่ เดิมทีเป็นสายลับบางครั้งก็เป็นมีดให้คนอื่นใช้งาน

อาชีพที่ไม่ต้องเอาชีวิตผู้ใดเช่นโลกก่อนคงต้องหา สองเดือนมานี้อาหารการกินผ่านมากว่าหกเมือง รับรู้แล้วว่าเป็นเช่นไร อยากกินหลายๆอย่างเพราะแพ้ท้อง แต่ชาวบ้านกับไม่มีใครรู้จัก งั้นเอาอาชีพหาของดีในป่ามาขายเถอะ

"เด็กๆพี่กลับมาแล้ว"

ประตูห้องเปิดออกมาทันทีที่เสียงพี่สาวดังมา เสิ่นชิงชิวหลับไปแล้วน่าจะมีไข้ น้องชายไม่ค่อยแข็งแรง นี่เป็นสาเหตุอีกอย่างที่นางต้องหาเงินหนักจนต้องไปรับจ้างที่จวนเผย เดิมแค่ค่ายาท่านพ่อก็ทำงานจนถึงยามเซิน แต่ค่ายาน้องชายด้วยทำให้ต้องอยู่เย็นกว่าเดิมจนเกิดเรื่องในที่สุด น่าสงสารเจ้าของร่างจริงๆ

"น้องเล็กหลับแล้วหรือ"

"เจ้าค่ะมีไข้เล็กน้อย ข้าเช็ดตัวให้ตามที่ท่านบอกแล้ว พี่ใหญ่ได้เรื่องไหมเจ้าคะ"

"อืม พี่สั่งอาหารแล้ว บอกน้องเล็กตื่นมากินข้าวก่อน เดี๋ยวให้เสี่ยวเอ้อไปตามหมอมาตรวจสักหน่อย"

ไม่นานอาหารก็มาส่ง สามพี่น้องกินข้าวเงียบๆต่างคนต่างใช้ความคิด เสิ่นชิงผิงกำลังเสียใจ หากวันนั้นนางยอมรับข้อเสนอองค์ชายรองไปเป็นสาวใช้ห้องซักล้างให้เขาบางทีพี่สาวอาจไม่ต้องโชค้าย

ส่วนเสิ่นชิงชิวกำลังคิดว่าหากเขาแข็งแรงกว่านี้พี่ๆก็ไม่ต้องเดือดร้อน เมื่ออิ่มแล้วก็ให้เสี่ยวเอ้อไปเชิญหมอมา หลังจากที่หมอมาตรวจก็จ่ายยาให้ เสิ่นชิงเวยไม่สะดวกไปรับเองอีกทั้งน้องสาวก็ไม่เคยออกนอกจวนมาก่อนจึงได้แต่ไหว้วานเสี่ยวเอ้อเท่านั้น

ทางด้ายเผยซ่างกวนที่ตอนนี้ปรึกษางานกับฮ่องเต้อยู่ก็จามไม่หยุดจนฮ่องเต้ให้เขากลับบ้านไปพักผ่อน

"แม่ทัพเผย ท่านป่วยหรือ"

"หามิได้พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมก็มิทราบว่าเป็นอันใดวันนี้จามทั้งวันเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ"

"ถ้าเช่นนั้นท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ เรื่องที่ท่านขอเราจัดการให้แล้วท่านจะไปเองหรือให้คนของเรานำไป"

"กระหม่อมไปเองดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อนางเล่นปาหี่ใหญ่โตเพียงนี้ก็ควรสมศักดิ์ศรีนางเสียหน่อย กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ"

เผยซ่างกวนเจอหน้าใต้เท้าหลิวที่หน้าท้องพระโรง เขาทักทายแต่เผยซ่างกวนมองเพียงหางตาเท่านั้น

"แม่ทัพเผย อะ เอ่อ ท่านอ๋องคือเรื่องเข้าใจผิดระหว่างเหยียนเอ๋อร์กับพระองค์กระหม่อมคิดว่าน่าจะ.."

"เจ้ากรมหลิว ข้ามิได้ใส่ใจนักหรอกสัญญาหมั้นหมายนั่นเป็นบิดากับแม่เลี้ยงข้าเห็นดีเห็นงาม ในเมื่อคุณหนูหลิวมีคนในใจอยู่แล้วก็ช่างเถอะ พรุ่งนี้พระราชโองการถอนหมั้นจะไปถึงที่จวนของท่าน อย่าลืมต้อนรับดีๆเล่า"

เผยซ่างกวนเดินจากไป หลิวเสียนปาดเหงื่อนี่พระราชโองการถอนหมั้นเชียวหรือ ต่อไปบุตรสาวยังจะแต่งบุรุษดีๆที่ไหนได้อีก

นังลูกโง่เหตุใดไม่รู้จักชั่งน้ำหนักว่าระหว่างองค์ชายเป็นสิบในวังกับแม่ทัพใหญ่เพียงหนึ่งเดียวใครสามารถทำให้ตระกูลหลิวรุ่งโรจน์ได้มากกว่ากัน