บทที่ 76

องค์หญิงสิบสามยอบกายส่งผู้เฒ่าที่ก้าวเท้าไวกว่าตอนมาที่เรือนของนาง เสียงสนทนาของฮูหยินชรากับสาวใช้คนสนิทดังมาตามสายลมฟังได้ยินชัดเจนยิ่ง

“อาฉินเจ้าไปนำชาที่ใต้เท้าจงส่งมาคราวก่อนให้ข้าหน่อยรสชาติชาคงช่วยให้ข้ารู้สึกดีขึ้นได้”

“ท่านย่าคงไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

องค์หญิงสิบสามในที่สุดก็เอ่ยขึ้น นางยังคงเป็นห่วงท่านย่าอยู่ดี

ดวงตาของหยางเอ้อหลางจับจ้องมาที่องค์หญิงสิบสาม แววตาของเขาดูลึกล้ำยิ่งขนตายาวประดุจขนนกที่ประดับบนใบหน้าทำให้องค์หญิงสิบสามรู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยน

“ดูแล้วท่านย่าคงไม่เป็นอันใด ท่านไม่ต้องห่วงแล้ว”

“อื้ม”

องค์หญิงสิบสามมองเขาอย่างขอกำลังใจ หยางเอ้อหลางเห็นท่าทางนางเป็นกังวลกับท่านย่าด้วยความจริงใจก็อดตื้นตันไม่ได้

เขายิ่งมองนางลึกซึ้ง ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาคมที่คล้ายจะมีดวงดาราระยิบระยับอยู่ในนั้นทำให้นางเข่าอ่อนแล้วอีกทั้งยังรู้สึกเก้อเขินเป็นอย่างยิ่ง นางจึงเอ่ยปากสนทนาเรื่องที่สมควรจะพูดคุยในตอนนี้

“วันนี้รู้สึกที่ผ่านมาผิดกับสามีหลายเรื่อง จึงได้ทำอาหารเพื่อขอโทษ สามีทานเสียหน่อย”

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจและอ่อนหวานยิ่ง

“สามีหรือ”

เขายิ้มบางๆ ดวงตาอบอุ่นหายไปแล้ว