LOGINShare
บทที่ 676
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 677
ชายคนนั้นพิงอยู่ตรงมุมกำแพง ข้างกายมีเหล้าหกกระจายเกลื่อนพื้น ไหเหล้าขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่าหลายใบล้มคว่ำ ชุดสีขาวทั้งสกปรกและยับ ผมสีหมึกหลุดลุ่ยกระจัดกระจายอย่างยุ่งเหยิง คอตกอย่างหมดสภาพ ท่าทางที่กึ่งหลับกึ่งตื่นนั่น เสื่อมโทรมอย่างอธิบายไม่ได้“อ๋อง…หลี?”เป็นเขา!สภาพดูไม่จืดอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนบนร่างกายเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าที่เข้มข้น สติสัมปชัญญะและการรับรู้ของเขาถูกเหล้าแรงกลืนกิน ยกศีรษะขึ้นอย่างตอบสนองช้า ในดวงตาที่ขุ่นมัวเหม่อลอยหาจุดศูนย์กลางไม่เจอเขาพลางส่ายศีรษะ พลางยกเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก ใช้แรงทั้งหมดที่มี พยายามอย่างมากจึงจะมองเห็นชัดเจน“ฉู่…ฉู่เชียนหลี?!”เป็นนางเป็นนางจริงหรือ?ความมีชีวิตชีวาเสี้ยวหนึ่งที่เพิ่งปรากฏในดวงตา พริบตานั้นก็ดับสลัวอีกครั้งนางเข้ามาในความฝันของเขา?ถ้าหากนี่เป็นความฝัน เช่นนั้นก็เมาให้หนักกว่านี้ ไม่ต้องตื่นตลอดไปเขาหัวเราะเบาๆ ยกไหเหล้าที่อยู่ข้างกายขึ้น ดึงฝาทิ้ง แหงนหน้าก็กรอกเข้าปาก“เลิกดื่มได้แล้ว” ฉู่เชียนหลีเดินเข้าไป กดข้อมือของเขา แยกไหเหล้ามา โยนทิ้งไกลๆ “ก็แค่กลุ้มใจเรื่องค่ายลาดตระเวนไม่ใช่หรือ? ใช่
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 678
“ข้าก็อยากรักษา ข้าก็อยาก…แต่ว่า ทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ…ฉู่เชียนหลี เจ้าไม่รู้หรอกว่าหลายปีมานี้ข้าอยู่อย่างไร…ข้าราวกับอยู่ในนรก ตายแล้วก็เกิดใหม่ เกิดใหม่แล้วก็ตาย เป็นเช่นนี้ซ้ำๆ ทรมานยิ่งกว่าตาย…”เขาพิงกำแพง คอตก เสียงในปากคลุมเครือแบกชื่อเสียงของลูกนางกำนัลไว้ ถูกดูหมิ่นเหยียดหยามการมองข้ามของฝ่าบาท ความอคติของพี่น้อง การกลั่นแกล้งของคนในวัง…เขาทนมามากพอแล้ว“ข้าอยากพิสูจน์ตัวเอง ของสิ่งเดียวที่ข้าต้องการ นั่นก็คือมีวันหนึ่ง สามารถแก้ไขชื่อมารดาผู้ให้กำเนิดของข้าให้ถูกต้อง…”เขาไม่ต้องการให้มารดาผู้ให้กำเนิดตายแล้ว ก็ยังถูกวิพากษ์วิจารณ์ และแบกรับคำด่าของผู้คนเขาไม่อยากให้ตนเองอดทนอดกลั้นทั้งชีวิต และยิ่งไม่อยากให้ลูกของตนเองได้รับอิทธิพลจากตัวเขา จนในวันข้างหน้าต้องมาลำบากกับเขาแต่ว่าฮูหยินเว่ยกลับหวังให้เขาไม่แย่งไม่ชิง อยู่อย่างสงบสุข ไม่ต้องทำอะไรเลย ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายตลอดไปเขาติดอยู่ตรงกลาง เดินหน้าไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้เขาเจ็บปวดมาก“ไม่มีใครเข้าใจข้า…ฉู่เชียนหลี ไม่มีใครสามารถเข้าใจข้าจริงๆ…พวกนางรู้จักแต่สอนให้ข้าทำเช่นนี้เช่นนั้น กลับไม่เคยถา
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 679
ในตรอกที่มืดสลัวและว่างเปล่า ตอนปลายมีดที่เป็นประกายวิบวับกดลงมา เสียงที่เบามากของฉู่เชียนหลีดังขึ้น “บางครั้ง การมีชีวิตก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง”ร่างกายเฟิงเจิ้งหลีสั่นเบาๆ ความแจ่มชัดเสี้ยวหนึ่งแลบผ่านดวงตาที่มึนเมา เห็นมีดสั้นเล่มนั้น ถอยร่างกายออกเหมือนกับสะดุ้งตกใจ“ฉู่เชียนหลี…”เขาโยนมีดทิ้งอย่างตื่นตระหนกเขากำลังทำอะไร?เมื่อครู่เขากำลังคิดอะไร?บ้าไปแล้ว?บ้าไปแล้วแน่ๆ!เขารู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรเป็นดั่งหวัง ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา จมอยู่ในหุบเหวลึกมาโดยตลอด โลกทั้งใบของเขามืดมน ไม่มีแสงอาทิตย์ ไม่มีความหวัง มีเพียงความมืดที่ไม่รู้จบเหนื่อยมาก กลับตายไม่ได้ เขายังต้องตอบแทนบุญคุณเลี้ยงดูของฮูหยินเว่ยเขาไม่สามารถตัดสินใจแม้แต่ความเป็นความตายของตนเอง เขาก็เหมือนกับศพเดินได้ ไม่มีความคิด เหลือเพียงร่างกาย“ฉู่เชียนหลี…” ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาพยายามมองผู้หญิงตรงหน้า โซเซไปข้างหน้าสองก้าวอย่างมึนเมา พลันกระโจนลงพื้นอย่างเข่าอ่อน กอดต้นขาทั้งสองข้างของฉู่เชียนหลีไว้ พึมพำเสียงเบา“ฉู่เชียนหลี เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าอิจฉาเจ้ามากแค่ไหน…”อิจฉาที่นางปีนออกมาจากหุบเหวที่ลึกม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 680
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร…“พระชายา!”“พระชายา…”นอกตรอก เจ้าดำน้อยที่ทำภารกิจเสร็จสับอุ้มเท้าวิ่งเข้ามา ข้างหลังตามมาด้วยเยว่เอ๋อร์กับอวิ๋นอิง และยังมีเด็กรับใช้ของจวนอ๋องหลี“ท่านอ๋อง ที่แท้ท่านอยู่นี่เอง! ท่านอ๋อง!”เด็กรับใช้วิ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้น เพิ่งสัมผัสโดนแขนของเฟิงเจิ้งหลี ร่างกายที่หนักอึ้งของเขายิ่งกดทับลงมาที่ตัวฉู่เชียนหลี“พระชายาระวัง!” อวิ๋นอิงรีบยันเอวของฉู่เชียนหลีไว้ กล่าวกับเฟิงเจิ้งหลี “อ๋องหลี พระชายาของเรามีครรภ์ ท่านโปรดลุกขึ้น”สิ้นเสียง ไม่ได้รับการตอบกลับ“อ๋องหลี?”พลันเยว่เอ๋อร์เข้ามาดู ก้มลง สังเกตอย่างละเอียดและระมัดระวังสองวินาที กลิ่นเหล้าที่เข้มข้นฉุนจนทำให้นางขมวดคิ้ว“เหมือนเขาหลับแล้ว?”ฉู่เชียนหลีดึงมือของเขา กลับพบว่ามือทั้งสองข้างของเขาโอบต้นขานางไว้แน่ เอาไม่ออกอวิ๋นอิงกับเยว่เอ๋อร์ก็ลองดูเช่นกัน มือของเขาเหมือนถูกเชื่อม ‘ติด’ กับตัวฉู่เชียนหลี แม้นอนหลับแล้ว ก็แยกไม่ออกฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วร้องไห้ก็ส่วนร้องไห้ โวยวายก็ส่วนโวยวาย กอดนางหมายความว่าอย่างไร?ในเมื่อหาคนเจอแล้ว เช่นนั้นก็วางใจแล้ว หันไปกล่าวกับเด็กรับใช้ของจวนอ๋
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 681
ฉู่เชียนหลีเงยหน้า มองเห็นเฟิงเย่เสวียนผลักประตูเข้ามาจากเงาสะท้อนของกระจกสัมฤทธิ์ บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนสายหนึ่ง“เสร็จงานแล้วหรือ?”“อืม”เฟิงเย่เสวียนเดินไปที่ข้างหลังนาง รับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือนางอย่างเป็นธรรมชาติ ม้วนผมที่ยาวไปถึงเอวของนาง แล้วกดเบาๆ เพื่อซับน้ำให้แห้งหลังจากนั้นโคจรกำลังภายในมาที่ฝ่ามือ ปัดผ่านระหว่างเส้นผมของนางตั้งแต่บนลงล่าง ทุกที่ที่ฝ่ามือไปถึง ผมค่อยๆ แห้งทีละนิด เงางามเหมือนหมึกฉู่เชียนหลียิ้มแล้ว “กำลังภายในของเจ้าใช้ดียิ่งกว่าไดร์เป่าผมเสียอีก และไม่ทำร้ายเส้นผมด้วย ยังสามารถใช้ต้มน้ำแกง ทอดไข่ด้วยใช่หรือไม่?”เฟิงเย่เสวียนมองนางในกระจกสัมฤทธิ์ ดวงตาสีหมึกลึกล้ำไม่เห็นก้นบึ้ง ริมฝีปากบางโค้งเล็กน้อย“ถ้าเชียนหลีต้องการ ใช่ว่าจะไม่ได้”เสียงสงบเป็นพิเศษ ภายใต้การหนุนเสริมของยามราตรีฉู่เชียนหลีกลับอยากลองด้วยตนเอง แม้นางมีกำลังภายในที่แข็งแกร่ง และยังเป็นเคล็ดวิชาเหมันต์ แต่โอกาสที่ได้ใช้นั้นมีน้อยมาก ประกอบกับตั้งครรภ์ จึงไม่เหมาะที่จะลงมือหรือไม่พรุ่งนี้ลองทอดไข่ดู?อืม เช่นนั้นก็ลองดู!พลันใบหน้าเล็กเคร่งขรึม ครุ่นคิดอย่างจริงจ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 682
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?” นางตะลึงงันแม้อ๋องหลีไม่ได้รับความโปรดปราน แต่ก็เป็นองค์ชาย ประกอบกับเรื่องที่พระชายาอ๋องหลีตั้งครรภ์ กำลังเป็นที่สนใจ ใครกันที่จะล่วงเกินอ๋องหลีในช่วงเวลานี้?อ๋องหลีอ่อนโยนและสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด มีศัตรูไม่มาก แล้วใครกันที่ลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้?อวิ๋นอิงส่ายศีรษะเบาๆ “ข้าแค่ได้ยินมา แต่ความจริงก็ใกล้เคียงแล้ว ข้าก็ไม่รู้รายละเอียดเช่นกันเจ้าค่ะ”เยว่เอ๋อร์กุมหน้าอก ตกใจเล็กน้อย“ถูกทำร้ายจนมือหัก น่ากลัวจัง…ตกลงเป็นคนร้ายที่ไหนนะ! พระชายา โชคดีที่เมื่อคืนพวกเรากลับมาเร็ว ถ้าหากอยู่กับอ๋องหลีอีกสักพัก พวกเราจะไม่ซวยไปด้วยหรือ?!”คิ้วบางฉู่เชียนหลีขมวดเล็กน้อยทันทีที่นางไป อ๋องหลีก็เกิดเรื่อง?ไม่รู้เพราะเหตุใด มักจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ…นางเม้มปาก สำหรับเรื่องนี้ไม่สะดวกที่จะพูดแทรก และไม่มีสถานะที่จะพูดแทรก กลืนความคิดที่อยู่ในลำคอลงไป เอ่ยปากอย่างเรียบเฉย“ล้างหน้าล้างตาให้ข้า”“เจ้าค่ะ พระชายา วันนี้แดดดีมากเลย บ่าวตั้งเก้าอี้นอนไว้ที่สวน ปูผ้านวมไว้แล้ว พอดีเลย ท่านกินข้าวเสร็จสามารถไปพักผ่อนสักครู่”อาหารถูกยกขึ้นโต๊ะฉู่เชียนหลีถือตะเกียบ คีบผั
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 683
พลันฉู่เชียนหลีแน่นหน้าอกโดยไม่รู้ตัว เงยหน้ามองไป ประสานกับสายตาของเฟิงเย่เสวียนที่อ่อนโยนและมีเจตนายิ้ม เหตุใดจึงรู้สึกร้อนตัว…นางสงสัยเขาได้อย่างไร…รีบปัดความคิดฟุ้งซ่านในใจออกไป กล่าวอธิบาย“ดูเหมือนช่วงนี้เจ้ายุ่งมาก ข้าก็เลยลองถามหานเฟิง มีตรงไหนที่ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ข้าอยากแบ่งเบาภาระของเจ้า”เฟิงเย่เสวียนเดินเข้ามา “มันก็มีเรื่องให้เจ้าช่วยจริงๆ นั่นแหละ”“หืม?” ฉู่เชียนหลีเอียงศีรษะยินดีมากนางบำรุงครรภ์ในจวนทุกวัน สิ่งที่ทำเยอะที่สุดในแต่ละวันก็คือกินๆ ดื่มๆ กินจนอ้วนขึ้นยี่สิบชั่งแล้ว หากยังไม่หาอะไรทำหน่อย เกรงว่าจะกลายเป็นคนอ้วนที่หนักสองร้อยชั่งแล้ว เฟิงเย่เสวียนเดินเข้ามาใกล้เก้าอี้นอน นั่งยองลงอย่างช้าๆ ฝ่ามือใหญ่ลูบท้องของนางเบาๆ สายตาลึกซึ้งและอ่อนโยน“คลอดเจ้าอ้วนน้อยให้ข้า หรือมันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรทำมากที่สุด? เมื่อมีลูกแล้ว เจ้าน่าจะยุ่งจนไม่มีเวลาออกจากบ้านแล้วกระมัง?”ฟังเหมือนเป็นคำพูดที่ห่วงใย แต่ก็เหมือนมีความหมายที่ลึกซึ้งแฝงอยู่ฉู่เชียนหลีไม่ทันได้คิดอย่างละเอียด เขากล่าวต่อ“ทางห้องครัวมารายงาน เจ้าไม่กินข้าว เกิดอะไรขึ้น?”“ข
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 684
เขามอบสิ่งที่ดีที่สุดในโลกให้นางจริงๆ——ความรักของเขาแต่นางก็ตอบสนองกลับอย่างสอดคล้องเช่นกัน อยู่เคียงข้างเขาอย่างสุดจิตสุดใจ ช่วยเขาแบ่งเบาภาระ เกื้อหนุนเขาและอบรมสั่งสอนลูกคนสองคนอยู่ด้วยกัน มันคือการเสียสละให้กันและกันฉู่เชียนหลีกลืนอาหารที่อยู่ในปากลงไปอย่างฝืนใจ “เจ้ารู้สึกว่าข้าไม่ได้เสียสละเลย?”“ข้าไม่เคยมีความคิดเช่นนี้” เขาส่ายศีรษะ “เจ้ามอบครอบครัวให้ข้า เป็นครอบครัวที่อบอุ่น สิ่งนี้มันล้ำค่ายิ่งกว่าสิ่งใดในโลก”เขาหลุบตา มองไปที่ท้องของนางอีกห้าเดือนกว่า ลูกของพวกเขาก็จะเกิดแล้วสิ่งที่สวยงามที่สุดในความรัก ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่าลูกเขาวางตะเกียบลงในมือของนาง “กินปลาตัวนี้ให้หมด”“ข้าไม่อยาก…”“หมอหลวงบอกว่ากินปลาดีต่อลูก ในโลกนี้มีผู้หญิงคนไหนไม่รักลูกของตัวเอง? ต่อให้คลื่นไส้ เชียนหลีก็จะกินให้หมดแต่โดยดีใช่หรือไม่?” เขาลูบศีรษะนางเบาๆ กล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแสงอาทิตย์สาดส่องลงบนร่างกาย อบอุ่นเป็นพิเศษ แต่ฉู่เชียนหลีกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องความหมายของเขาคือหากนางไม่กิน ก็ไม่รักลูกอย่างนั้นหรือ?แม้รู้สึกว่าคำพูดของเขาแปลกมาก แต่เขายังคงเป็นห่วง
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1270
อันธพาลเจ็บจนกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือด “อ๊ะๆ!”ยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็โดนถีบจนไปกลิ้งอยู่บนพื้น รองเท้าปักลายดอกไม้เหยียบลงบนหน้าอก หนักจนทำให้เขาหายใจไม่ออก กระอักเลือดออกมา“พู่!”เขากอดต้นขาของอวิ๋นอิง อยากดิ้นให้หลุด แต่หาของอวิ๋นอิงกดทับอยู่บนร่างกายของเขาเหมือนเหล็กกล้า และเขาก็เหมือนกับปลาตัวหนึ่งที่ถูกตอกตะปูอยู่บนเขียง พยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ก็ดิ้นไม่หลุดเจอผีแล้ว!ทั้งที่นางผอมเช่นนี้ เหตุใดจึงมีแรงมากเช่นนี้?ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ?ชาวบ้านก็ตะลึงเช่นกันอวิ๋นอิงอุ้มลูกสาวไว้ด้วยมือข้างเดียว ค่อยๆ ก้มลง ยกฝ่ามืออีกข้าง เหวี่ยงไปที่ใบหน้าของอันธพาลโดยตรง“ข้าสั่งให้เจ้าเก็บ”เพียะ!“ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ?”เพียะ!“หูหนวกหรือ?”เพียะ!หนึ่งประโยค หนึ่งฝ่ามือ ตบจนอันธพาลหันซ้ายหันขวา มุมปากแตกมีเลือดไหล หูอื้อ สะบักสะบอมเหมือนสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง ไม่หลงเหลือความฮึกเหิมของก่อนหน้านี้เลย“ลูกพี่!”ลิ่วล้อสามคนคว้าโต๊ะเก้าอี้และท่อนไม้ที่อยู่ข้างๆ ฟาดไปทางอวิ๋นอิงอย่างแรงอวิ๋นอิงกระโดนหมุนตัวเตะพวกเขาสามคนจนลอยกระเด็นออกไปไกลเจ็ดแปดเมตร โดยไม่หั
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1269
ตงหลิงเจียงหนาน ทำเนียบสามเดือนที่พระชายาจากไป อ๋องเฉินเอาแต่เก็บตัว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก หานเฟิงต้องรับผิดชอบงานแทนทุกอย่าง เมื่อนานวันเข้า โลกภายนอกต่างกำลังคาดเดา จิตใจของอ๋องเฉินได้รับกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ล้มแล้วลุกไม่ขึ้น เกรงว่าเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วช่วงนี้ ในที่สุดอาการบาดเจ็บของจิ่งอี้ก็ดีขึ้นแล้วอาการบาดเจ็บทางกระดูกหรือเส้นเอ็น ต้องรักษาอย่างน้อยหนึ่งร้อยวันในที่สุดกระดูกซี่โครงที่หักสองซี่ก็หายดีแล้ว สามารถขี่ม้าได้แล้ว ตอนนั้นเขาบอกว่าจะนำทัพกลับแคว้นซีอวี้ทันทีแต่ก่อนไป เขาถามเหมือนไม่ใส่ใจ“เหตุใดไม่เจอแม่นางอวิ๋นอิงเลย?”จ้านหูจริงจังขึ้นมาทันที เขาตอบ“องค์ชายใหญ่ ข้าจะส่งคนไปสืบเดี๋ยวนี้!”“ไม่ต้อง”หลังจากปฏิเสธอย่างเฉยเมย ปีนขึ้นหลังม้า ขี่ออกไปคนเดียวแล้วจ้านหู “?”หมายความว่าอย่างไร?ตอนที่องค์ชายใหญ่หมดสติ แม้อวิ๋นอิงบอกว่าไม่สนใจ แต่แอบมาเยี่ยมองค์ชายใหญ่ตอนดึกดื่นเวลาที่ไม่มีคนองค์ชายใหญ่ก็อีกคน ทั้งที่คิดถึงอวิ๋นอิง แต่ไม่ยอมรับในใจของพวกเขาสองคนล้วนมีอีกฝ่าย ลูกสาวก็อายุเกือบครึ่งขวบแล้ว เหตุใดไม่ลองเปิดใจสักนิดแล้วอยู่ด้วยกันเลย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1268
คืนแรกที่มาถึงต่างโลก ฉู่เชียนหลีฝันในความฝัน นางอยู่บนสนามรบ สู้จนตัวตาย เลือดไหลเป็นแม่น้ำ น่าสลดใจนัก…ในความฝัน นางได้ต่อสู้ร่วมกับชายคนหนึ่งที่มองไม่เห็นใบหน้า ร่วมเป็นร่วมตาย และยังมีเสียงที่นุ่มนิ่มของเด็ก เรียก ‘ท่านแม่’ ครั้งแล้วครั้งเล่าในความฝัน ราวกับนางได้รับความอยุติธรรมครั้งใหญ่ หัวใจเจ็บปวด และพยายามอธิบายสุดชีวิต แต่พวกคนที่เรียกตัวเองว่า ‘ครอบครัว’ ไม่เชื่อนาง และยังบีบคั้นนางสู่เส้นทางที่สิ้นหวังในความฝัน…มีคนกำลังเรียกนาง‘เชียนหลี…เชียนหลี…’ฉึก!ฉู่เชียนหลีลืมตาฉับพลัน ท้องฟ้าข้างนอกสว่างแล้ว แสงแดดอุ่นๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามา สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของอากาศ สงบมากนางรู้สึกเวียนศีรษะ และแน่นหน้าอกราวกับนางอยู่ในความฝันอันยาวนานจริงๆนางได้รับความอยุติธรรมนางถูกคนในครอบครัวฆ่าตายแต่เหตุใดนางจำผู้ชายที่เรียกนาง และภาพที่เรียกนางว่า ‘ท่านแม่’ ไม่ได้เลย“องค์หญิง ท่านตื่นแล้ว”เมื่ออ้ายอ้ายได้ยินเสียง ถือกะละมังน้ำอุ่นกับเครื่องใช้เข้ามาปรนนิบัติฉู่เชียนหลีนวดขมับ อยู่ในอาการเหม่อลอย แขนขาอ่อนแรง ไม่มีแรงขยับ ดึงผ้าห่มออก ลงจากเตียง สวมรองเท้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1267
สาวใช้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบฝนหมึกอย่างเชื่อฟังมองดูองค์หญิงรีบหยิบพู่กัน เขียนอะไรบางอย่าง ท่าทางที่รีบร้อนนั่น เมื่อก่อนเวลาที่นังเป็นห่วงคุณชายเซิ่น ยังไม่รีบร้อนเช่นนี้เลยองค์หญิงกระโดดสระน้ำ หมดสติไปสามวัน หลังจากฟื้น ก็เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย?นิสัยเปลี่ยนไปน้ำเสียงเปลี่ยนไปแต่เมื่อลองตั้งใจมอง องค์หญิงยังคงเป็นองค์หญิง ยังคงเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยฉู่เชียนหลีเขียนอย่างรวดเร็ว…อ๋องเฉินเป็นอย่างไรบ้าง ข้าอยู่แคว้นหนานยวน…พลางเขียน พลางกล่าวอย่างรีบร้อน “รีบไปหาคน ช่วยข้าส่งจดหมายฉบับนี้ไปให้อ๋องเฉินที่ตงหลิงเจียงหนาน”นางอยากบอกความจริงกับเฟิงเย่เสวียน ต่อให้ตนลืมแล้ว แต่เฟิงเย่เสวียนจำนางได้เขาจะต้องมาหานางแน่นอนไม่ช้าก็เร็วสักวัน พวกเขาครอบครัวสี่คนจะอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา“อ๋องเฉินแห่งตงหลิงเจียงหนาน?”สาวใช้เกาศีรษะด้วยความสงสัย “องค์หญิง ท่านส่งจดหมายให้อ๋องเฉินทำไม? ท่านรู้จักอ๋องเฉินตั้งแต่เมื่อไร?”ฉู่เชียนหลีรีบกล่าว“อธิบายกับเจ้าไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์ของข้ากับอ๋องเฉินไม่ธรรมดา…อ๋องเฉิน? อ๋องเฉินตงหลิง?”เงยหน้าฉับพลัน“ข้ารู้จักอ๋องเฉ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1266
ทุกคน “...”สีหน้าฮ่องเต้หนานยวนดูไม่ดีนัก เซิ่ยซือเฉินเป็นแค่บัณฑิตคนหนึ่ง เพื่อบัณฑิตคนหนึ่ง ต้องทุ่มสุดตัวเช่นนี้เลย ต้องตื่นเต้นเช่นนี้เลย?ในฐานะองค์หญิง ไม่ควรมองให้ไกลกว่านี้หน่อยหรือ?เพื่อป้องกันจวินลั่วยวนทำร้ายตัวเอง เขาออกคำสั่ง มัดมือและเท้าของนางโดยตรงจวินลั่วยวนขยับไม่ได้แล้วเห็นท่าทางที่จะยิ้มไม่ยิ้มของฉู่เชียนหลี และยังเลิกคิ้วอย่างยั่วยุ นางโมโหจนแทบกัดลิ้นฆ่าตัวตายหลังจากเหตุการณ์ที่วุ่นวาย ไปจากตำหนักองค์หญิงฉู่เชียนหลีกับหลิงอี้ซิงเดินเคียงข้างกันจากไป เมื่ออารมณ์ดี จังหวะการเดินก็ผ่อนคลายเป็นพิเศษ อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงเบาๆฮัมไปฮัมมา จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าหลิงอี้ซิงเป็นผู้มีจิตใจเมตตา อุทิศตนให้กับความดีและคุณธรรมหยุดฝีเท้าหันไปถาม “ท่านพี่ ท่านน่าจะเห็นกระมัง ว่าข้าจงใจรังแกจวินลั่วยวน?”หลิงอี้ซิงเดินตามปกติ สายตามองไปข้างหน้า พยักหน้าอย่างเกียจคร้าน ตอบสั้นๆ เพียงคำเดียว“อืม”“ท่านไม่รู้สึกว่าข้านิสัยไม่ดีหรือ?”เขาหยุดเดินหันมามองนาง กล่าวอย่างจริงจัง “ที่เจ้ารังแกนาง นั่นก็ต้องเป็นเพราะนางล่วงเกินเจ้าก่อนแน่นอน ล้วนเป็นความผิดของนาง”เขาไ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1265
“ยวนเอ๋อร์! ยวนเอ๋อร์!” ฮ่องเต้หนานยวนร้อนใจจนหน้าถอดสี “ใครก็ได้ ใครก็ได้รีบมาเร็ว ยวนเอ๋อร์เสียเลือดมากเกินไป หมดสติไปแล้ว!”จวินลั่วยวนที่ ‘เสียเลือดมากเกินไปจนหมดสติ’ “...”เจ้าน่ะสิที่เสียเลือดมากเกินไปเจ้าเสียเลือดมากเกินไปทั้งครอบครัว!หมอหลวงมาอย่างรวดเร็ว หลังจากทำแผลให้จวินลั่วยวนเสร็จ ถอนหายใจด้วยความกังวล “สามเดือนแล้ว ในที่สุดเอ็นขององค์หญิงก็เชื่อมต่อกัน คิดไม่ถึงว่าขาดอีกแล้ว ความพยายามในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาล้วนสูญเปล่า” ต่อจากนี้ก็ต้องใช้เวลาอีกสามเดือน เปิดบาดแผล บำรุงเอ็นทุกวันเมื่อฉู่เชียนหลีได้ยินคำนี้ เบ้าตาแดงฉับพลัน“ล้วนเป็นความผิดของข้า…”นางดึงชายเสื้อของหลิงอี้ซิง กล่าวเสียงสะอึก“ท่านพี่ ข้ามันไม่ดี ต้องเป็นเพราะเรื่องของคุณชายเซิ่นแน่ องค์โกรธข้า ไม่ชอบข้า จึงฟาดมือของตัวเองใส่เสา เพื่อเป็นการแสดงความรังเกียจต่อข้า”“ข้าทำร้ายนาง ฮือๆ…”หลิงอี้ซิงรักน้องสาว ทุกคนในแคว้นหนานยวนรู้เรื่องนี้แล้วฮ่องเต้หนานยวนกล่าวโทษนางได้อย่างไร?กลับกัน เขายังต้องขอร้องหลิงอี้ซิงทักษะการทำนายของหลิงอี้ซิงมีเพียงหนึ่งเดียวในใต้ฟ้า ตลอดหลายปีที่เขานั่งตำแหน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1264
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน นางค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เตียง จวินลั่วยวนนอนหลับแล้ว ไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน หน้าซีดซูบผอม เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกฉู่เชียนหลีเหลือบมองแวบหนึ่ง“เหตุใดข้อมือของนางยังมีเลือด?”สามเดือนแล้ว แผลยังไม่หาย?นางกำนัลที่อยู่ข้างๆ ตอบ“หมอหลวงบอกว่า จะใช้ยาพิเศษรักษาเอ็นมือและเท้าที่ขาดขององค์หญิง จำเป็นต้องเปิดแผล ขยับเอ็นที่ขาดไปรวมกันทุกวัน จนกระทั่งเชื่อมต่อกัน”“ฮืม?”ฉู่เชียนหลีเลิกคิ้วด้วยความสนใจเช่นนี้ก็เท่ากับว่า จวินลั่วยวนต้องทนกับความเจ็บปวดที่ใช้มีดเปิดปากแผลทุกวันติดต่อกันสามเดือนเต็มๆ น่าสังเวชน่าจะเจ็บมากกระมัง?นางค่อยๆ นั่งลง จับข้อมือของจวินลั่วยวนเบาๆ มองผ้าพันแผลที่ถูกพันห้าหกรอบอย่างครุ่นคิดทันใดนั้นออกแรงกดที่นิ้ว“ซี้ด…!”จวินลั่วยวนเจ็บจนตื่น ลืมตาทันทีฉู่เชียนหลีรีบปล่อยมือ “โอ๊ย…ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจแตะตัวท่าน ดูท่านเจ็บมากเลยนะ ขอโทษจริงๆ”“!”หลินเหยี่ยมาอยู่ในตำหนักของนางได้อย่างไร?นางรังเกียจผู้หญิงคนนี้ที่สุด!อาศัยที่พี่ชายของตัวเองเป็นราชครู แสร้งทำเป็นช่วยเหลือชาวบ้าน ทำแต่ความดีทุกวัน มีแต่คนบอกว่าองค์หญ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1263
เซิ่นสือเฉิน “?”เหตุใดวันนี้รู้สึกว่าหลิงเหยี่ยแปลกๆ?เมื่อก่อนนางชอบเขามากเลยไม่ใช่หรือ? เวลาที่เขาอ่านหนังสือ นางชอบมาอยู่ข้างๆ ฝนหมึกพัดลมให้เขา เวลาที่เขาเขียนหนังสือ นางชอบแอบที่นอกหน้าต่าง จับจิ้งหรีดเล่น เวลาที่เขางีบหลับ นางมักจะชงชาหิมะชั้นดีมาให้เขานางยังบอกว่าจะแต่งงานกับเขาคนเดียวเหตุใดแค่วันเดียว ก็ปล่อยวางได้แล้ว?“องค์หญิงหลิง ข้าขอโทษ” เขากล่าวอย่างรู้สึกผิดที่จริงเขาก็ชอบหลิงเหยี่ยเช่นกัน แต่องค์หญิงยวนบอกเขาว่าหลิงเหยี่ยนิสัยไม่ดี ชอบรังแกคนรับใช้ หาเรื่องชาวบ้าน ใส่ร้ายโยนความผิดให้ผู้อื่นด้วยวิธีที่น่ารังเกียจ และทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมายเขาเป็นคนเรียนหนังสือ นิสัยซื่อตรง ไม่สามารถยอมรับคนที่จิตใจอำมหิตอย่างหลิงเหยี่ยเมื่อเปรียบเทียบกัน เขาชอบจวินลั่วยวนที่ไร้เดียงสา จิตใจดี และร่าเริงมากกว่า“เมื่อก่อนท่านส่งข้าเรียนหนังสือ ช่วยข้าหาอาจารย์ ใช้เส้นสาย ทำให้ข้าสอบติดขุนนาง…บุญคุณส่วนนี้ ข้า ข้าทำได้เพียงตอบแทนท่านชาติหน้าแล้ว…”ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างอ่อนโยน“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย”“ได้ยินมาว่าองค์หญิงยวนได้รับบาดเจ็บ พวกเราเข้าวังไปดูนางกันเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1262
องค์หญิง?คุณชายเซิ่น?ฉู่เชียนหลีไม่ได้รับความทรงจำใดๆ เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก สับสนและงงงวยเล็กน้อยยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีเสียงฝีเท้าที่ยุ่งเหยิงและเสียงต่อต้านดังมาจากนอกประตู “ใต้เท้าหลิง! ใต้เท้าหลิง ต่อให้ท่านบีบคั้นข้าจนตาย ข้าก็ไม่แต่งงานกับนาง!”“ตั้งแต่ต้นจนจบ ในใจข้ามีเพียงองค์หญิงยวนเอ๋อร์เท่านั้น!”ยวนเอ๋อร์?องค์หญิง?ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองไป เห็นชายหนุ่มสวมชุดเพ้าสีขาวและที่ครอบผมหยก กำลังลากผู้ชายที่ท่าทางสุภาพเหมือนคนเรียนหนังสือเข้ามานางตระหนักถึงบางอย่าง รีบดึงสาวใช้ที่อยู่ข้างกายมาถามเบาๆ“ที่นี่คือแคว้นหนานยวน?”สาวใช้ “?”องค์หญิงเป็นอะไรไป?เหตุใดถามคำถามเช่นนี้?“องค์หญิง ท่าน…”“อย่าพูดไร้สาระ ตอบข้า!”สาวใช้ตกใจ รีบกล่าว “ท่านคือหลิงเหยี่ย องค์หญิงต่างแซ่ของแคว้นหนานยวน ใต้เท้าคือมหาราชครูของแคว้นหนวนยวน เป็นพี่ชายแท้ๆ ของท่าน เพราะใต้เท้าชำนาญการทำนาย เคยช่วยแคว้นสามครั้ง สร้างคุณประโยชน์มากมาย ท่านจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์หญิงต่างแซ่…”คำพูดที่เหลือ ฉู่เชียนหลีมองข้ามโดยตรงสิ่งเดียวที่นางคิดคือ นางถูกส่งมาเป็นองค์หญิงต่างแซ่ อีกท
