บทที่ 414

นาง?

ติดเชื้อโรคลมหนาว?

ไข้สูงไม่ลด?

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว สัมผัสสภาพร่างกายอย่างละเอียดครู่หนึ่ง เหมือนอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงจริงๆ เป็นอาการของไข้สูงเพิ่งลด

หรือนางป่วยจริงๆ?

ไม่ควรเป็นเช่นนี้นี่นา?

สภาพร่างกายของนาง มีหรือที่นางจะไม่ชัดเจน?

เฟิงเย่เสวียนมองดูท่าทางที่สงสัยของนาง ดวงตากลอกไปมา เอ่ยปากอีกครั้ง

“เจ้าน่ะ เพื่อช่วยราษฎร ไม่สนใจแม้แต่ร่างกายของตัวเอง เจ้าไม่ได้พักผ่อนนานแค่ไหนแล้ว ไม่ได้ดื่มน้ำกินข้าวนานแค่ไหนแล้ว เจ้าไม่รู้หรือว่าอะไรควรไม่ควร?”

เขาใช้นิ้วจิ้มศีรษะนางด้วยท่าทางขึงขังแล้วกล่าว

“แม้เป็นร่างกายที่ถูกหลอมจากเหล็ก ก็ทนต่อการทรมานเช่นนี้ไม่ไหว ต่อไป ข้าไปไหนก็ต้องพาเจ้าไปด้วย ทำให้คนอื่นต้องเป็นห่วงตลอด!”

จิ้มศีรษะนาง

จิ้มจนเจ็บ!

คิ้วบางฉู่เชียนหลีขมวดเป็นปม กุมศีรษะไว้

หรือนางติดเชื้อลมหนาวจริง?

ติดเชื้อลมหนาวแค่ออกกำลังกายก็สามารถรักษาให้หาย? เขาไม่ได้จงใจเอาเปรียบนางจริงๆ?

นางเหลือบมองเฟิงเย่เสวียนด้วยความสงสัย

เฟิงเย่เสวียนยืดตัวตรง ทำหน้านิ่ง แสดงท่าทางที่จริงจังและมีคุณธรรมเป็นพิเศษ เหลือแต่แกะสลักคำว่า ‘ข้าคือผู้ซื่อสัตย์’ ไว้บนหน้าผากแล้ว