เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 366
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 367
รอเฟิงเย่เสวียนจัดการธุระในมือเสร็จ เมื่อไปถึงห้องโถงหน้า ทุกอย่างว่างเปล่า พอสอบถาม จึงได้รู้ว่าฉู่เชียนหลีออกไปพร้อมกับอ๋องหลีแล้วออกไปด้วยกัน?ไม่บอกเขา?ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร?เฟิงเย่เสวียนขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเรื่องมันไม่ง่ายเช่นไหน เขารีบออกจากจวน ไล่ตามตำแหน่งของทั้งสองเยี่ยมมาก!มองเห็นคนทั้งคู่ในฝูงชนแต่ไกล พลางเดิน พลางหัวเราะ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ท่าทางดูมีความสุขมากเขายืนตัวตรง พลันหน้าบึ้ง ก้าวเท้าเดินเข้าไปหา“แค่ก!”หน้ารถเข็นแผงลอยร้านหนึ่ง ฉู่เชียนหลีกับอ๋องหลีหันกลับไปมองพร้อมกันฉู่เชียนหลีประหลาดใจ “เอ๋? ท่านกำลังยุ่งอยู่ไม่ใช่หรือ? ออกมาได้อย่างไร? และยังเจอกันอีก บังเอิญจริงๆ”——ดูสีหน้าที่บูดบึ้งนี่สิ น่าเกลียดเหมือนไปกินขี้มาเลย คงจะไม่ได้มาจับชู้หรอกมั้ง? พระเจ้า ในโลกนี้คงจะไม่มีคนที่โง่ขนาดนี้หรอกมั้ง มีคนแอบคบชู้ที่ไหนมาเดินตลาดกันอย่างเปิดเผยแบบนี้?——เขาอาจจะโง่ขนาดนั้นก็ได้“...”เฟิงเย่เสวียนชะงักเล็กน้อย อารมณ์ที่เพิ่งเดือดพล่านถูกข่มลงไปในพริบตา สติควบคุมความวู่วามก็จริงเขาจะวู่วามไม่ได้แล้วหากทำทุกอย่างตามอำเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 368
อีกด้านหนึ่งตอนที่เฟิงเย่เสวียนอยู่ต่อหน้าอ๋องหลี ทั้งนิสัยดี ทั้งใจกว้าง และเป็นมิตร ไม่มีอะไรที่ตำหนิได้เลย แต่พอลับหลังก็กลายเป็นอีกคน เขาลากฉู่เชียนหลีไปด้านข้าง“เดินตลาด พวกเจ้าสองคนเดินตลาดอะไร? เขามีพระชายาไม่ใช่หรือ? ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ถึงคราวของเจ้ากระมัง?”เขาไม่พอใจแล้วเขานับนิ้ว นึกย้อนอย่างละเอียด แต่งงานมานานเช่นนี้แล้ว นางไม่เคยมาเดินตลาดกับเขาแม้แต่ครั้งเดียวนางกลับมอบครั้งแรกให้อ๋องหลี!หน้าบึ้ง โกรธฉู่เชียนหลีรีบหยุดฝีเท้า ลูบศีรษะของเขา พลางรีบปลอบใจ“หรือท่านไม่เห็นฉู่เจียวเจียวไม่ได้รับความโปรดปราน? ตอนอยู่จวนอัครมหาเสนาบดีฉู่ นางกับแม่นางรังแกข้า ยังจงใจปิดบังตัวตนของข้าไม่ยอมบอก และถึงขั้นวางยาพิษทำลายโฉมของข้านานถึงสิบห้าปี”“เปลี่ยนเป็นท่าน ท่านสามารถกล้ำกลืนความโกรธแค้นนี้ได้หรือ?”เฟิงเย่เสวียนขมวดคิ้ว ส่ายศีรษะหากอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ชักกระบี่ฆ่าไปนานแล้ว แต่เขาไม่ฆ่าผู้หญิง“เจ้าอยากทำอย่างไรกับพวกนาง? บอกข้า ข้าส่งไปนางไปขุดเหมืองที่ภาคตะวันตก”คิกๆ!ขุดเหมือง!ภาคตะวันตกอยู่ไกลเช่นนั้น สองแม่ลูกคู่นี้มีกลอุบาย ส่งพวกนางไป ไม่แน่พวกนางอาจจ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 369
“ทำไมถึงมีคนเป็นลม!”“เกิดอะไรขึ้น?”“เสื้อผ้าเขาขาดเช่นนี้ ต้นขาก็โผล่ออกมาแล้ว คงจะไม่ใช่อันธพาลกระมัง…”ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งล้อมอยู่ตรงท้ายถนน พากันวิพากษ์วิจารณ์เสียงเบา ฉู่เชียนหลีรู้สึกถึงความผิดปกติ ยกเท้าเบียดเข้าไปในฝูงชน ก็มองเห็นชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่าคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้น เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ผมยุ่งเหยิง สีหน้าอิดโรย ปากแห้งผาก เป็นลมไปแล้ว“หลบหน่อย!”นางปัดคนทั้งสองข้างออก ก้าวเท้ายาวเดินไปข้างๆ ชายวัยกลางคน ตรวจชีพจรเขาผิวหนังร้อนมาก!จับชีพจรครู่หนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมลงทันทีนี่เหมือนจะเป็น…“รีบอพยพคนออกไป!”ชายวัยกลางคนคนนี้ร้อนไปทั้งตัว สติเลอะเลือน และยังพบไวรัสชนิดหนึ่งที่เหมือนโรคกลัวน้ำ[footnoteRef:1] ไวรัสชนิดนี้ติดต่อกันได้ เมื่อร้อนถึงระดับหนึ่ง อาจถึงตายได้ [1: โรคกลัวน้ำ หรือโรคพิษสุนัขบ้า] แต่ตกลงเป็นโรคกลัวน้ำหรือไม่ ยังต้องตรวจสอบดูก่อนทว่า เสียงของนางถูกฝูงชนที่มุงดูกลบ ทุกคนเอาแต่มุงอยู่ ไม่สนใจคำพูดของนางเลยสักนิดเฟิงเย่เสวียนเดินเข้าไป กวาดมองชาวบ้านที่ไม่กลัวเรื่องบานปลายแวบหนึ่ง เขาตะโกนเสียงทุ้มต่ำ“จวนอ๋องเฉินทำงาน รีบถอยออกไป ร
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 370
เฟิงเย่เสวียนไปประชุมแล้ว หลังจากฉู่เชียนหลีกินข้าวเสร็จ ก็มาที่โรงหมอไม่รู้เพราะเหตุใด ไม่สบายใจทั้งคืน เรื่องแรกที่สั่งจางเฟยหลังจากมาถึงโรงหมอก็คือ “พาพี่น้องสองสามคนไปซื้ออ้ายเฉ่า[footnoteRef:1] ยิ่งซื้อเยอะยิ่งดี” [1: อ้ายเฉ่า โกฐจุฬาจีน] จางเฟยไม่เข้าใจอ้ายเฉ่ามีฤทธิ์ฆ่าเชื้อโรค เพียงแต่ขายดีในช่วงเทศกาลไหว้บ๊ะจ่างเท่านั้น ปกติไม่มีคนซื้อ โดยทั่วไปแล้ว ของที่เก็บไว้ในคลังของโรงหมอก็มีน้อยมากเช่นกัน“คุณหนู ท่านบอกว่ายิ่งเยอะยิ่งดี คือเท่าไร?”“หลายร้อยชั่งกระมัง”“?!”จางเฟยเบิกตากว้างโดยตรง “ทำไมถึงซื้อเยอะขนาดนี้?”หลายร้อยชั่ง! บ้าไปแล้วหรือ? นี่หากซื้อมา ขายยี่สิบปีก็ไม่หมด เงินไม่ได้ตกลงมาจากบนท้องฟ้า หากล้วนนำเงินไปซื้ออ้ายเฉา ขาดทุนหมดกระเป๋าแน่“จางเฟง คุณหนูมีเหตุผลของนาง ให้เจ้าไปเจ้าก็ไปเถอะ” จิ่งอี๋ดึงลิ้นชักออก นำตั๋วเงินปึกหนึ่งวางบนมือเขาจางขาเป๋ใช้สองมือจับไม้เท้า ค้ำอยู่บนพื้น มองดูผู้คนที่สัญจรไปมาบนถนน ดวงตาที่ขุ่นมัวหรี่ลง หนวดที่อยู่บนริมฝีปากกระตุก พึมพำเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่“อ้ายเฉ่าล้างพิษ ฆ่าเชื้อโรค ปริมาณมากเช่นนี้ เกรงว่าเกิดเรื่อง
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 371
นอกเมืองหลวง มีวัดที่ตั้งตระหง่านมานานกว่าสองร้อยปีแห่งหนึ่ง——วัดเทียนหลิงลือกันว่าเมื่อสองร้อยกว่าปีก่อน พระมารดาผู้ให้กำเนิดของฮ่องเต้ผู้สถาปนาแคว้นถูกศัตรูตามล่า หลบหนีมาถึงสถานที่แห่งนี้ และได้ให้กำเนิดฮ่องเต้ผู้สถาปนาแคว้น ในคืนที่ให้กำเนิด ฟ้าร้องดังสนั่น ลมพายุโหมกระหน่ำ และยิ่งมีมังกรยักษ์ตัวหนึ่งปรากฏตัวในท้องฟ้ายามค่ำคืนต่อมา เด็กที่ได้เกิดมาคนนี้เติบโตขึ้น สยบความวุ่นวายที่เกิดจากสงคราม รวมใจราษฎร บุกเบิกราชวงศ์แห่งตงหลิงจนกระทั่งถึงปัจจุบัน วัดเทียนหลิงมีชื่อเสียงโด่งดัง ได้รับการยกย่องเป็นวัดหลวงมาโดยตลอด และยิ่งได้รับการสนับสนุนและไว้วางใจจากเหล่าราษฎร ธูปเทียนไม่เคยขาด มีผู้ศรัทธาทั่วทั้งแคว้นตงหลิง และยิ่งมีคนเดินทางไกลพันลี้ เพียงเพื่อมาจุดธูปขอพรที่วัดเทียนหลิงนอกเมือง ภูเขาทอดยาว ด้านทิศตะวันออก บนภูเขาที่อยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุด วัดเทียนหลิงตั้งอยู่บนไหล่เขาเดินเท้ามุ่งหน้าตลอดทาง มีชาวบ้านที่มาจุดธูปเยอะมากขอความรัก ขอบุตร ขอความสงบสุข…บรรดาชาวบ้านแบกตะกร้า นำธูปเทียนเครื่องสักการะ ปีนขึ้นไปยังภูเขาสูงที่มีบันไดสองพันกว่าขั้นด้วยความคาดหวังบรรดาสองพ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 372
“เงินทองเป็นของนอกกาย ตอนเกิดไม่ได้นำติดตัวมา ตอนตายก็นำติดตัวไปไม่ได้”“ท่านมีหรือ?”“ทุกคนล้วนเกิดมาตัวเปล่า เงินไม่สำคัญ”“แล้วท่านมีหรือ?”“เงินทองเป็นของสามัญ เป็นของตาย”“แล้วท่านมีหรือ?”“...”นี่ตั้งใจหาเรื่องเขา?เฟิงเย่เสวียนหรี่ตา มองดูฉู่เชียนหลีที่หัวเราะฮ่าๆ ตบก้นดูถูกเขา มีประกายลึกที่อันตรายแลบอยู่ในแววตาของเขาจู่ๆ ก็สับขาเข้าไป“ว้าย!”ฉู่เชียนหลีร้องเสียงดัง สับขาก็วิ่งทันที“หยุดอยู่ตรงนั้น!”คิดจะหนี?พลันร่างกายเฟิงเย่เสวียนสั่นไหว ดีดตัวออกไปเหมือนเสือชีตาห์ ไล่ตามไปถึงข้างล่างฉู่เชียนหลีในพริบตา ดึงคอเสื้อหลังนางไว้ฉู่เชียนหลีหมุนกาย กระโดดขึ้นก็ถีบเขาจนล้มก้นจ้ำเบ้าเคร้ง…จุดที่ไม่ไกลนัก เสียงของหนักตกพื้นดังขึ้นอย่างชัดเจนทั้งสองหยุดหยอกล้อและหันไปมองพร้อมกัน ห่างออกไปห้าหกเมตร คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเซียวจือฮว่า?! กะละมังน้ำตกพื้น นางยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่มีน้ำตานองมองมาทางนี้ ร่างกายที่บอบบางโอนเอน เห็นแล้วทำให้คนปวดใจนักริษยา…นางกับอ๋องเฉินเติบโตมาพร้อมกัน ไม่เคยเห็นอ๋องเฉินหยอกล้อกับใครอย่างเปิดเผยเช่นนี้มาก่อน ตอนที่เขาตามใจฉู่เชียน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 373
เฟิงเย่เสวียนก้าวออกไปข้างหน้า คุกเข่าหนึ่งข้าง ถือเท้าขวาที่บวมแดงของนางเบาๆ ปวดใจจนคิ้วขมวดเป็นปมเขาสูญเสียเสด็จแม่ตั้งแต่เด็ก ตระกูลเซียวถูกฆ่ายกครัว นอกจากฮ่องเต้ เขาก็มีถงเฟยคนเดียวที่เป็นญาติสนิทเขามีญาติแค่คนเดียว จะไม่เฝ้าปกป้องให้ดีได้อย่างไร?หากถงเฟยเป็นอะไร ต่อให้ผมร่วงแค่เส้นเดียว เขาก็รู้!“เท้าแพลงได้อย่างไร?” เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์จนถึงขีดสุดหมอมอแก่ที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนคุกเข่าลงพื้น โขกศีรษะอย่างตระหนกตกใจ “อ๋องเฉิน บ่าวมีความผิด บ่าวไม่ได้ประคองถงเฟยให้ดี…”“พอแล้ว พอแล้ว ลูกแม่ ข้าก็แค่ไม่ระวังเท้าแพลง พักสองวันก็หายแล้ว ดูเจ้าสิ ทำเหมือนข้าจะตายแล้ว” ถงเฟยโบกมือ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ“เสด็จแม่!”พูดอะไรเช่นนี้!อยู่เย็นเป็นสุขดีๆ พูดอะไรตายไม่ตาย!ฉู่เชียนหลียืนอยู่ข้างๆ ได้กลิ่นของยาดอง มองดูข้อเท้าถงเฟย แดงก่ำ น่าจะบิดโดนกระดูก“เสร็จแม่ ข้าจะดูให้ท่านนะ” นางก้าวเข้าไปกรณีบิดโดนกระดูก นวดยาดองต้องนวดให้ถูกจุดชีพจร ยาดองจึงจะได้ผลไม่เช่นนั้น ต่อให้นวดนานแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์นางเลิกแขนเสื้อขึ้น ก็จะนั่งยองลง“ข้านวดให้เสด็จแม่แล้ว” เซียวจือฮว่าก้าวออ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 374
นางรีบไล่ตาม “เสด็จแม่ ข้าอยากกลับจวนอ๋องเฉิน ข้า…”ถงเฟยหันกลับมา “ข้ารู้ ข้าก็ขอความเห็นใจแทนเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?”เมื่อครู่นางพูดไปตั้งเยอะเซียวจือฮว่าชะงักครู่หนึ่ง เม้มปากกล่าว “แต่ท่านอ๋องไม่ได้ตอบตกลง…”“นั่นเป็นเรื่องของท่านอ๋อง เกี่ยวอะไรกับข้า? หรือข้าไม่ได้พูดแทนเจ้า? ไม่ได้ขอความเห็นใจแทนเจ้า? ข้าชอบเจ้ามากจริงๆ นะฮว่าเอ๋อร์ ข้ามองดูเจ้าเติบโตมากับตาตัวเอง จะไม่รักเจ้าได้อย่างไร?” ถงเฟยขยี้ศีรษะนาง กล่าวอย่างอ่อนโยนเซียวจือฮว่าพูดไม่ออกโดยตรง “นี่…”ถงเฟยเหมือนช่วยนางพูด แต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วย?นางสัมผัสได้ แต่ก็เหมือนสัมผัสไม่ได้?มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ…“พอแล้ว เด็กๆ ไม่ต้องสนใจคนแก่อย่างข้าแล้ว ให้ข้าอาบแสงแห่งความรุ่งโรจน์อันยิ่งใหญ่ของพุทธองค์เงียบๆ สักพักเถอะ!”ถงเฟยพูดจบ ก็ไปทันที หากไม่ใช่เพราะเจ็บขาเดินเร็วไม่ได้ นางแทบอยากติดปีกบินจริงๆช่วงครึ่งชีวิตแรก เพื่อเลี้ยงดูอ๋องเฉินจนเติบใหญ่ ต่อสู้ในวังไม่หยุดไม่ง่ายเลยที่อ๋องเฉินจะเติบใหญ่ นางก็สามารถพักผ่อนสักพักแล้ว แต่แล้วก็เปลี่ยนจากต่อสู้ในวังมาเป็นต่อสู้ในจวนแทนขอร้องอย่ามาหานางเลยกราบขอ
บทล่าสุด
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1180
จ้านหู่จากไปพร้อมกับคำด่าทอ เหมือนกับเม่นที่อารมณ์ไม่ดีตัวหนึ่งฉู่เชียนหลีไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าเขา คิดเสียว่าเป็นการผูกมิตรแม้จ้านหู่เป็นคนของฮองเฮาซีอวี้ แต่ในใจยังมีความอ่อนโยนอยู่ หวังว่ากันผูกมิตรนี้ของนาง วันข้างหน้าจะสามารถช่วยจิ่งอี้กลับห้องอารมณ์ของอวิ๋นอิงสงบลงมากแล้วฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ที่ขอบเตียง “ร่างกายของเจ้ารับปัญหาอะไรไม่ไหวแล้ว ต่อจากนี้สามเดือน เจ้าพักฟื้นเถอะ”พักฟื้นหลังคลอดหนึ่งร้อยวันอวิ๋นอิงไม่สนใจเรื่องนี้ นางกอดลูกที่ได้คืนมาหลังจากสูญเสียไว้แน่น เบ้าตาแดงก่ำ“พระชายา ขอบคุณมาก!”“ขอบคุณที่ท่านช่วยเอาลูกสาวของข้ากลับคืนมา!”ตื้นตันจนน้ำตาไหลฉู่เชียนหลีเช็ดน้ำตาให้นาง “ยายโง่ ระหว่างเจ้ากับข้าต้องใช้คำพูดเช่นนี้ด้วยหรือ? ครึ่งปีที่ข้าไม่อยู่ เจ้าช่วยค่าดูแลเว่ยซีกับลู่ฉิน คนที่ควรพูดขอบคุณคือข้า”“ระหว่างพักฟื้น ห้ามร้องไห้เด็ดขาด และห้ามนั่งนาน ระหว่างทิ้งต้นตอของโรคไว้”“อืม!”อวิ๋นอิงกอดลูกไว้แน่น พยักหน้าแรงๆฉู่เชียนหลีมองเด็กที่นอนหลับสนิทในผ้าห่อทารกตัวน้อยๆ หนังเหี่ยวย่น แก้มแดง ท่าทางคล้ายจิ่งอี้ คิ้วบางเหมือนอวิ๋นอิง และยังมีกลีบริม
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1179
ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย ความสุขจากการได้คืนมา ความรู้สึกสองแบบที่ต่างกันสุดขั้วนี้ นางไม่อยากรู้สึกอีกถ้าหากต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกครั้ง นางตายแน่!“พระชายา เด็กคนนี้คือชีวิตของข้า ข้าไม่ยอมให้ใครมาแย่งนางไป! ข้าจะปกป้องนางด้วยชีวิต!”ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่ตรงขอบเตียง กล่าวปลอบใจ“ข้ารู้”เด็กทุกคนล้วนเป็นจุดอ่อนของมารดา“ไม่มีใครสามารถแย่งลูกของเจ้าไปได้”“แต่ว่า อวิ๋นอิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับจิ่งอี้ เจ้าเข้าใจเขาผิดแล้ว” นางเงยหน้า ส่งสัญญาณให้ข้างนอกทหารสองคนคุมตัวจ้านหู่เข้ามาจ้านหู่กล่าว“ช่วงเช้าของวันนี้ ข้าเป็นคนแย่งเด็กในโรงหมอเอง”“ข้าคิดว่าเจ้าคลอดลูกชาย กลัวมีปัญหามากมายตามมา ก็เลยเข้าไปแย่งเด็ก ใครจะรู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิง ในเมื่อเป็นเด็กผู้หญิง เช่นนั้นก็จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อฮองเฮา”ดังนั้นเขาก็เลยคืนเด็กแล้วอวิ๋นอิงรู้จักจ้านหู่ เขาคือคนที่บีบบังคับให้จิ่งอี้ดื่มยาพิษ แต่หลายวันนี้นางต้องผ่านเหตุการณ์มากมาย เดิมทีสภาพจิตใจก็อ่อนแออยู่แล้ว จึงได้สร้างแนวป้องกันขึ้นในใจนางต้องการแค่ลูกสาว!ใครพูดนางก็ไม่อยากฟัง!และไม่เชื่อใครด้วย!กอดลูกสาวแน่น ปก
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1178
ปัง!ประตูถูกกระแทกจนเปิดออก ร่างกายจวินลั่วยวนหมุนกลางอากาศหนึ่งรอบ รอยกระเด็นออกไป ล้มหน้าคว่ำลงพื้น รู้สึกมึนงงไปหมดผ่านไปห้าวินาทีเต็มๆ จึงจะตั้งสติได้นาง…โดนตบ?“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”“เหตุใดองค์หญิงหนานยวนลอยออกมาจากห้องท่านอ๋อง…”“ดูเหมือนใครบางคนไม่รู้จักเจียมตัว…”นอกเรือน เมื่อทหารที่เฝ้ายามและคนรับใช้เห็นภาพนี้ เริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ คำพูดบางประโยคลอยเข้าหูของจวินลั่วยวน ทำให้สีหน้าของนางเดี๋ยวซีด เดี๋ยวดำ เดี๋ยวม่วง ดูน่าเกลียดมากเงยหน้าแก้มแสบร้อนใช้มือลูบเบาๆมีเลือด…“หน้าของข้า!”ใบหน้าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนาง!จวินลั่วยวนโกรธแล้ว “อ๋องเฉิน! ท่านกล้าทำร้ายข้า หรือท่านไม่อยากให้แคว้นหนานยวนสนับสนุนท่าน? ฮ่องเต้หลีเริ่มใกล้ชิดกับแคว้นซีอวี้แล้ว ถ้าหากท่านไม่ได้รับการสนับสนุนจากแคว้นหนานยวนของเรา ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮ่องเต้หลี!”มาถึงขั้นนี้แล้ว เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือ?เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าทำร้ายนาง?เฟิงเย่เสวียนยืนอยู่บนบันไดขั้นที่สาม ก้มมองนางที่แยกเขี้ยวยิงฟัน หัวเราะอย่างเย็นชา“วันนี้ได้เห็น แคว้นหนานยวนไม่ได้มีค่า
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1177
ไม่นาน น้ำอุ่นก็มา ตอนเฟิงเย่เสวียนอาบน้ำ ไม่ชอบให้คนมาปรนนิบัติ หลังจากคนรับใช้เตรียมเสื้อผ้าและยาเสร็จ ก็ถอยออกไปหมดแล้วภายในห้องหลังฉากบังลมไอน้ำร้อนพวยพุ่ง อบอวลกลางอากาศ หลังจากเสียงน้ำดังขึ้น เงาจางๆ ของเฟิงเย่เสวียนสะท้อนลงบนฉากบังลมคลุมเครือ มองเห็นไม่ชัดแต่เงาด้านข้างนั่น เค้าโครงนั่น แม้แต่ตรงตำแหน่งลูกกระเดือกที่นูนขึ้น ก็สะท้อนออกมา ทำให้เห็นแล้วต้องกลืนน้ำลาย จินตนาการไม่รู้จบ เลือดในกายพลุ่งพล่านจวินลั่วยวนมองเห็นอย่างชัดเจนจากช่องว่างของประตูคอแห้ง กลืนน้ำลาย…จริงนะนางชอบผู้ชายคนนี้มาก ชอบอย่างที่ไม่เคยชอบมาก่อนหลายปีมานี้ คนที่ไปสู่ขอถึงวังหลวง ธรณีประตูแทบถูกเหยียบจนพัง นางเคยเห็นผู้ชายมามากมาย ชนชั้นสูง เชื้อพระวงศ์ เศรษฐีรู้จักคนมากมาย กลับมีเพียงตอนที่เจออ๋องเฉิน หัวใจปั่นป่วนนางจำได้ตลอด ตอนที่เจอกันครั้งแรก อ๋องเฉินจับมือของนาง มองฐานะของนางออกในปราดเดียว เขาพูดว่า‘การปรากฏตัวขององค์หญิงช่างพิเศษจริงๆ’หวั่นไหวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาซ่า…เสียงน้ำหลังฉากบังลม เหมือนเฟิงเย่เสวียนอาบน้ำเสร็จแล้ว แขนข้างหนึ่งที่มีหยดน้ำติดยื่นออกมาหยิบเสื้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1176
“ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังหาใคร? ข้าเดินทางมาเจียงหนาน พาคนมาด้วยไม่น้อย ไม่แน่อาจสามารถช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง”ฉู่เชียนหลีลังเลเล็กน้อยผู้มาเยือนคือแขก ยังไปรบกวนคนอื่นอีก รู้สึกเกรงใจจริงๆฮองเฮาหนานยวนเหมือนมองความคิดนางออก พลันยิ้มอย่างอ่อนโยน“พระชายาอ๋องเฉิน แคว้นหนานยวนกับอ๋องเฉินมีความสัมพันธ์ทางการร่วมมือ เจ้าไม่ต้องเกรงใจ”“เห็นเจ้าใช้คนมากมายเช่นนี้ แถมยังปิดเมือง คนผู้นี้น่าจะสำคัญมากกระมัง ไม่ต้องลังเลแล้ว ทุกเวลามีค่า อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสหนี”มันก็จริงตามหาคนสำคัญกว่าฉู่เชียนหลีก็ไม่ลังเลอีก กล่าวตรงๆ “เป็นเด็กทารกที่เพิ่งคลอด เป็นลูกสาวของสาวใช้ข้า…”หลังจากฮองเฮาหนานยวนเข้าใจสถานการณ์คร่าวๆ ก็สั่งให้คนของตัวเองไปช่วยอีกแรงทันทีขณะเดียวกัน ก็เหลือบมองพระชายาอ๋องเฉินท่านนี้อีกหลายครั้งนางดีกับคนรับใช้เช่นนี้มาโดยตลอด?เป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่ง นางสามารถทำถึงขั้นปิดเมืองเลยมองออกได้ไม่ยากว่านางเป็นคนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ ใครก็ตามที่อยู่ในสายตาของนาง ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น คนเช่นนี้ทำให้คนไว้ใจได้ง่าย ทำให้คนอยากเข้าหา อยากทำความรู้จักสมัยนี้ คนที่มีตำแหน่งมีอ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1175
ต้องเป็นฝีมือเขาแน่!อวิ๋นอิงฝืนยันร่างกายที่อ่อนแรงขึ้น เดินไปข้างหน้าอย่างโซซัดโซเซสองสามก้าว เกือบหมดสติล้มลง“ฮูหยินน้อย!” หมอตำแยรีบเข้าไปประคองนาง “เลือดของเจ้ายังไม่หยุดไหลเลย ลงจากเตียงไม่ได้…”พูดไม่ทันจบ อวิ๋นอิงปัดมือหมอตำแยทิ้ง วิ่งออกไปข้างนอกอย่างสุดชีวิตไม่มีใครสามารถแย่งลูกสาวที่นางต้องแลกมาด้วยชีวิต!นางไม่มีพ่อแม่แล้ว สูญเสียคนที่รักที่สุด นางไม่เหลืออะไรแล้ว ลูกสาวเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่นางจะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปใครกล้าแย่งความหวังของนาง นางก็สู้ตายกับคนคนนั้น!หมอตำแยงไล่ตามไปถึงหน้าประตู มองดูนางวิ่งออกไปอย่างโซซัดโซเซ รู้สึกงงงวยไปหมด“เด็ก เด็ก…เด็กคนนี้มันอะไรกันแน่…แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? รอก่อน! ยังไม่ได้จ่ายค่ารักษาเลยนะ!”“...”บนถนนชาวบ้านเห็นผู้หญิงที่มีเลือดเปื้อนตามร่างกายวิ่งล้มลุกคลุกคลาน คิดว่าเป็นคนบ้าที่มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ละคนตกใจจนพากันหลบ กลัวตัวเองจะติดความโชคร้ายอวิ๋นอิงเหนื่อยมาก ร่างกายถึงขีดจำกัดแล้ว ศีรษะหนักราวกับพันชั่ง ขาทั้งสองข้างล้าจนอ่อนไปหมดแล้ว อาศัยแค่ความแน่วแน่ ต่อให้คลานอย่างสุดชีวิตก็ต้องคลานไปให้ถึงทำเนีย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1174
อวิ๋นอิงรีบปิดปากวิ่งหนี ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย ทุกวินาทีที่อยู่ในทำเนียบ รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตัวเองอยู่ตลอดเวลาโดยเฉพาะท้องเด็กคนนี้ยังไม่ทันเกิด ก็ตกไปอยู่ในแผนของผู้อื่นแล้วนางนอนไม่หลับทั้งคืนรอจนรุ่งสาง นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ถ้าหากฝืนยื้อ นางยื้อจิ่งอี้ไม่ไหว หลังจากคิดซ้ำๆ ทิ้งจดหมายไว้หนึ่งฉบับ จากไปเงียบๆ แล้วนางอยากไปจากเจียงหนานหาสถานที่ที่เงียบสงบและไม่มีใครรู้จักนาง คลอดเด็กคนนี้ออกมา และเลี้ยงดูเขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งทางโลก ไม่อยากสนใจอะไรทั้งสิ้น ไปอยู่สถานที่ใหม่ เริ่มต้นใหม่จากไปอย่างเร่งด่วน พกเพียงเงินมือข้างหนึ่งจับท้อง ฝีเท้าเร่งรีบ เตรียมไปเช่ารถม้าหนึ่งคัน แต่ตอนเดินไปถึงตรงหัวมุม ไม่ระวังถูกเด็กที่เล่นอยู่ตรงนั้นชนท้อง“ซี้ด!”ความเจ็บแล่นไปทั่วร่างมีกระแสอุ่นๆ สายหนึ่งไหลออกจากร่างกายช่วงล่างสีหน้าอวิ๋นอิงเปลี่ยนฉับพลัน มือจับเสื้อผ้าตรงท้องตามสัญชาตญาณ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ตกวูบ เจ็บจนจับกำแพง ทรุดนั่งลงบนพื้นอย่างเข่าอ่อนชาวบ้านที่เดินผ่านมาเห็น กล่าวด้วยความตกใจ“แม่นาง เจ้าไม่เป็นอะไรกระมัง?”“ข้างล
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1173
เสียงของเขาทุ้มและเหนื่อยมาก ทั้งที่เพิ่งอายุยี่สิบหกปี แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความผันผวน เหมือนชายชราใกล้ตายที่ผ่านอะไรมามากมาย นั่งอยู่บนบันได มองดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ ลับขอบฟ้า รอคอยความตายที่จะมาถึงเฟิ่งหรานรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งความรัก เป็นสิ่งที่อันตรายจริงๆชาตินี้เขายอมไม่แตะต้องผู้หญิงเลย“เช่นนั้นก็ไปเถอะ” เขากล่าว “อวิ๋นอิงเกลียดเจ้า เจ้าฝืนอยู่ข้างกายนาง มีแต่จะคอยย้ำเตือนความเจ็บปวดที่นางเคยได้หลับ เกรงว่ามีแต่จะยิ่งเกลียดเจ้า”“พวกเรากลับแคว้นกันเถอะ”กลับแคว้นซีอวี้กลับไปในที่ที่ควรกลับ กลับไปทำสิ่งที่ควรทำ ลืม…คนที่ควรลืมเฟิ่งหรานกล่าว “บางทีไปจากนาง จึงจะสามารถทำให้นางสบายใจจริงๆ ชีวิตจึงจะนับว่าดีขึ้นจริงๆ เจ้าก็ควรกลับแคว้น ทวงคืนสิ่งที่เป็นของเจ้าคืนแล้ว”“ข้าไปหาพระชายา ขอให้นางช่วยรักษากล่องเสียงของเจ้า”“ไม่ต้องแล้ว” จิ่งอี้ปฏิเสธอย่างเรียบเฉยกล่องเสียงที่พังแล้ว เขาไม่อยากรักษายาพิษที่อวิ๋นอิงป้อนเองกับมือ มันหวานเหมือนน้ำผึ้ง ชาตินี้เขาจะไม่รักษา“อวิ๋นอิงเกลียดข้า ก็ให้พิษนี่อยู่ในร่างกายข้า ให้ความเกลียดของนางมีที่ระบาย เช่นนี้จึงจะสามารถทำใ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1172
จิ่งอี้ค่อยๆ หลุบตาลง ความดีใจเมื่อครู่หายไป เหลือเพียงความเศร้าในแววตาของเขา…เขากล้าขอให้อวิ๋นอิงให้อภัยได้อย่างไร?เขาทำกับอวิ๋นอิงเช่นนั้น ทำร้ายนางเช่นนั้น เปลี่ยนเป็นเขา ก็ไม่มีทางให้อภัยตัวเองอวิ๋นอิงเกลียดเขา มันก็สมควรแล้วอวิ๋นอิงวางยาเขา ทำลายกล่องเสียงของเขา เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเคยทำ มันต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเขาแค่สูญเสียกล่องเสียงแต่ความเจ็บปวดทางจิตใจและจิตวิญญาณที่อวิ๋นอิงได้รับ ไม่สามารถลบเลือนได้ทั้งชีวิต“เป็นความผิดของข้า ล้วนเป็นความผิดของข้า…”ไม่ว่าอวิ๋นอิงทำอะไร เขาก็พร้อมรับทุกอย่างนี่คือผลลัพธ์ที่เขาควรได้รับ“ไม่เป็นไร…สมควรแล้ว…อวิ๋นอิงทำถูก…ข้าไม่โทษนาง นางรังเกียจข้า นางเกลียดข้า นางอยากเอาชีวิตข้า ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่าง…เฟิ่งหราน ข้าไม่เกลียดนาง จริงนะ…ข้า…”เสียงของเขาแข็งขึ้นเรื่อยๆ เบ้าตาก็แดงอย่างรวดเร็วมีหมอกปกคลุมพร่ามัวน้ำตาไหลออกมาพลันเฟิ่งหรานแน่นหน้าอกรู้จักกันนานเช่นนี้ เคยเห็นจิ่งอี้หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียวตั้งแต่เมื่อไร? ถูกพ่อแท้ๆ ทิ้ง เขาไม่ร้องไห้ จางเฟยตา เขาก็ไม่ร้องไห้ตอนนี้ เวลานี้ น้ำตาตกเหมือนสายฝน!ผู้ชา
