“เงินทองเป็นของนอกกาย ตอนเกิดไม่ได้นำติดตัวมา ตอนตายก็นำติดตัวไปไม่ได้”“ท่านมีหรือ?”“ทุกคนล้วนเกิดมาตัวเปล่า เงินไม่สำคัญ”“แล้วท่านมีหรือ?”“เงินทองเป็นของสามัญ เป็นของตาย”“แล้วท่านมีหรือ?”“...”นี่ตั้งใจหาเรื่องเขา?เฟิงเย่เสวียนหรี่ตา มองดูฉู่เชียนหลีที่หัวเราะฮ่าๆ ตบก้นดูถูกเขา มีประกายลึกที่อันตรายแลบอยู่ในแววตาของเขาจู่ๆ ก็สับขาเข้าไป“ว้าย!”ฉู่เชียนหลีร้องเสียงดัง สับขาก็วิ่งทันที“หยุดอยู่ตรงนั้น!”คิดจะหนี?พลันร่างกายเฟิงเย่เสวียนสั่นไหว ดีดตัวออกไปเหมือนเสือชีตาห์ ไล่ตามไปถึงข้างล่างฉู่เชียนหลีในพริบตา ดึงคอเสื้อหลังนางไว้ฉู่เชียนหลีหมุนกาย กระโดดขึ้นก็ถีบเขาจนล้มก้นจ้ำเบ้าเคร้ง…จุดที่ไม่ไกลนัก เสียงของหนักตกพื้นดังขึ้นอย่างชัดเจนทั้งสองหยุดหยอกล้อและหันไปมองพร้อมกัน ห่างออกไปห้าหกเมตร คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเซียวจือฮว่า?! กะละมังน้ำตกพื้น นางยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่มีน้ำตานองมองมาทางนี้ ร่างกายที่บอบบางโอนเอน เห็นแล้วทำให้คนปวดใจนักริษยา…นางกับอ๋องเฉินเติบโตมาพร้อมกัน ไม่เคยเห็นอ๋องเฉินหยอกล้อกับใครอย่างเปิดเผยเช่นนี้มาก่อน ตอนที่เขาตามใจฉู่เชียน
เฟิงเย่เสวียนก้าวออกไปข้างหน้า คุกเข่าหนึ่งข้าง ถือเท้าขวาที่บวมแดงของนางเบาๆ ปวดใจจนคิ้วขมวดเป็นปมเขาสูญเสียเสด็จแม่ตั้งแต่เด็ก ตระกูลเซียวถูกฆ่ายกครัว นอกจากฮ่องเต้ เขาก็มีถงเฟยคนเดียวที่เป็นญาติสนิทเขามีญาติแค่คนเดียว จะไม่เฝ้าปกป้องให้ดีได้อย่างไร?หากถงเฟยเป็นอะไร ต่อให้ผมร่วงแค่เส้นเดียว เขาก็รู้!“เท้าแพลงได้อย่างไร?” เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์จนถึงขีดสุดหมอมอแก่ที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนคุกเข่าลงพื้น โขกศีรษะอย่างตระหนกตกใจ “อ๋องเฉิน บ่าวมีความผิด บ่าวไม่ได้ประคองถงเฟยให้ดี…”“พอแล้ว พอแล้ว ลูกแม่ ข้าก็แค่ไม่ระวังเท้าแพลง พักสองวันก็หายแล้ว ดูเจ้าสิ ทำเหมือนข้าจะตายแล้ว” ถงเฟยโบกมือ กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ“เสด็จแม่!”พูดอะไรเช่นนี้!อยู่เย็นเป็นสุขดีๆ พูดอะไรตายไม่ตาย!ฉู่เชียนหลียืนอยู่ข้างๆ ได้กลิ่นของยาดอง มองดูข้อเท้าถงเฟย แดงก่ำ น่าจะบิดโดนกระดูก“เสร็จแม่ ข้าจะดูให้ท่านนะ” นางก้าวเข้าไปกรณีบิดโดนกระดูก นวดยาดองต้องนวดให้ถูกจุดชีพจร ยาดองจึงจะได้ผลไม่เช่นนั้น ต่อให้นวดนานแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์นางเลิกแขนเสื้อขึ้น ก็จะนั่งยองลง“ข้านวดให้เสด็จแม่แล้ว” เซียวจือฮว่าก้าวออ
นางรีบไล่ตาม “เสด็จแม่ ข้าอยากกลับจวนอ๋องเฉิน ข้า…”ถงเฟยหันกลับมา “ข้ารู้ ข้าก็ขอความเห็นใจแทนเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?”เมื่อครู่นางพูดไปตั้งเยอะเซียวจือฮว่าชะงักครู่หนึ่ง เม้มปากกล่าว “แต่ท่านอ๋องไม่ได้ตอบตกลง…”“นั่นเป็นเรื่องของท่านอ๋อง เกี่ยวอะไรกับข้า? หรือข้าไม่ได้พูดแทนเจ้า? ไม่ได้ขอความเห็นใจแทนเจ้า? ข้าชอบเจ้ามากจริงๆ นะฮว่าเอ๋อร์ ข้ามองดูเจ้าเติบโตมากับตาตัวเอง จะไม่รักเจ้าได้อย่างไร?” ถงเฟยขยี้ศีรษะนาง กล่าวอย่างอ่อนโยนเซียวจือฮว่าพูดไม่ออกโดยตรง “นี่…”ถงเฟยเหมือนช่วยนางพูด แต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วย?นางสัมผัสได้ แต่ก็เหมือนสัมผัสไม่ได้?มักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ…“พอแล้ว เด็กๆ ไม่ต้องสนใจคนแก่อย่างข้าแล้ว ให้ข้าอาบแสงแห่งความรุ่งโรจน์อันยิ่งใหญ่ของพุทธองค์เงียบๆ สักพักเถอะ!”ถงเฟยพูดจบ ก็ไปทันที หากไม่ใช่เพราะเจ็บขาเดินเร็วไม่ได้ นางแทบอยากติดปีกบินจริงๆช่วงครึ่งชีวิตแรก เพื่อเลี้ยงดูอ๋องเฉินจนเติบใหญ่ ต่อสู้ในวังไม่หยุดไม่ง่ายเลยที่อ๋องเฉินจะเติบใหญ่ นางก็สามารถพักผ่อนสักพักแล้ว แต่แล้วก็เปลี่ยนจากต่อสู้ในวังมาเป็นต่อสู้ในจวนแทนขอร้องอย่ามาหานางเลยกราบขอ
ดึงตั๋วเงินกลับมาไม่ทัน ได้แต่มองดูเงินก้อนโตหนึ่งร้อยตำลึง ไหลเข้าไปในรูเล็กๆ ของหีบบุญ…ไหลเข้าไปแล้ว…เข้าไปแล้ว…“สักวันบ้านนี้จะถูกท่านผลาญจนหมด” ฉู่เชียนหลีถอนหายใจ“ยิ่งบริจาคเยอะ ยิ่งศรัทธา ความปรารถนาก็จะเป็นจริงเร็วเช่นกัน” เขายิ้มบางทีนางอาจจะไม่รู้ เขาเป็นคนสร้างวัดเทียนหลิงขึ้นมาใหม่เมื่อแปดปีก่อน ฝนตกหนักติดต่อกันห้าวัน ทำให้ภูเขาด้านหลังถล่ม ก้อนหิน ต้นไม้ ดินโคลนที่ถล่มลงมาฝังวัดไปกว่าครึ่ง เขาเป็นคนออกเงินและพาคนมาสร้างใหม่พุทธองค์อยู่เบื้องบน ความปรารถนาหนึ่งครรภ์ลูกสองของเขาต้องเป็นจริงแน่นอน“ท่านขอพรอะไร?” ฉู่เชียนหลีถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น“เจ้าอยากรู้?”“อยาก”เขาเปิดริมฝีปาก “ไม่บอกเจ้า”“...”กวนนาง?พลันถลนตา ก็จะให้เขากินมะเหงกเฟิงเย่เสวียนสับขาก็ไปอย่างมีไหวพริบ ฉู่เชียนหลีเลิกแขนเสื้อขึ้นไล่ตาม หยิกเอวเขาไปหนึ่งทีคนอื่นเป็นคู่รักกัน ความรักหวานชื่นส่วนคู่รักของนาง ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนกับลูกทรพี วันๆ คิดแต่จะต่อต้านนาง!“อามิตตาพุทธ โยมทั้งสองท่านอย่าเล่น อย่าเล่น ชู่ๆๆ!”เวลานี่เอง พระสูงวัยคิ้วขาวผมขาวรูปหนึ่งเดินเข้ามาอย่างยิ้มแ
หลังจากเซียวจือฮว่าเหลือบเห็นการกระทำที่แหงนหน้าดื่มชา และกลืนน้ำชาลงคอของฉู่เชียนหลี มีประกายลึกซึ้งที่คลุมเครือสายหนึ่งแลบผ่านแววตา…ด้านข้าง ถงเฟยเพิ่งยกตะเกียบ การกระทำที่คีบผักชะงักเล็กน้อย หันไปมองฉู่เชียนหลีแวบหนึ่ง ทว่าไม่ได้พูดอะไร“กินอาหารเจเสร็จ พวกเจ้าก็กลับกันเถอะ ข้าจะพักอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ห้ามใครมารบกวนข้า” นางคีบถู่โต้ว[footnoteRef:1]หั่นฝอย แล้วเพิ่มผักอย่างอื่นอีกนิดหน่อย ยกชามขึ้น เดินไปกินด้านข้างอย่างติดดินแล้ว [1: มันฝรั่ง] นางไม่ใช่ลูกคุณหนูชนชั้นสูงอะไร คำพูดและการกระทำล้วนตามอุปนิสัยและใจตนเองเซียวจือฮว่ากัดตะเกียบ เดิมทีอยากพูดถึงเรื่องกลับจวนอ๋องเฉิน แต่ถงเฟยพูดเช่นนี้ เท่ากับปิดปากของนางแล้ว ชั่วขณะทำให้นางไม่สะดวกที่จะพูดถึงเรื่องนี้เซียวจือฮว่ากับฉู่เชียนหลีกินข้าวโต๊ะเดียวกันอย่างสงบ เดิมทีบรรยากาศก็แปลกประหลาดอยู่แล้วเฟิงเย่เสวียนไม่ได้มีความอยากอาหาร หลังจากกินข้าวอย่างเรียบง่ายเสร็จ ก็กล่าวอย่างห่างเหิน“ใครก็ได้ ส่งคุณหนูเซียวลงเขา เชียนหลี พวกเราก็ควรกลับแล้ว เสด็จแม่ หลังจากนี้ห้าวันข้ามารับท่านกลับวัง”ถงเฟยโบกมือ สีหน้าไม่สบอารม
เป็นหมันตลอดชีวิต!แววตาฉู่เชียนหลีขรึมลง นี่เซียวจือฮว่าต้องเกลียดนางมากแค่ไหน จึงจะวางยาชนิดนี้กับนาง!“ยาชนิดนี้หายากมาก และมีราคาแพง คนทั่วไปหาไม่ได้ง่ายๆ ในวังหลัง ตอนที่พวกนางสนมแย่งความโปรดปราน ชอบใช้กลอุบายเช่นนี้” ถงเฟยดึงมือฉู่เชียนหลีไปนั่งลงที่ข้างๆ“ตอนนั้น ข้าเลี้ยงดูอ๋องเฉินมีความดีความชอบ ได้รับการแต่งตั้งเป็นสนม มีนางสนมในวังไม่น้อยที่อิจฉาความชอบของข้า กลัวว่าข้าจะได้รับพระกรุณา จึงใช้ผลไร้ดอกกับข้า ข้าก็รู้หลังจากนั้นสามปีเช่นกัน…”นางถูกคนทำร้าย กินผิดมาเป็นเวลาสามปีเต็ม ตอนที่รู้ตัว ทุกอย่างก็สายไปแล้วนางไม่สามารถมีลูกตลอดชีวิตดังนั้น ตอนที่ฉู่เชียนหลียกถ้วยชาขึ้น นางได้กลิ่นอย่างเฉียบคมเป็นพิเศษฉู่เชียนหลีประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าถงเฟยจะมีอดีตเช่นนี้ด้วย“ใครเป็นคนทำร้ายท่าน?”“เรื่องนี้ไม่สำคัญ” ถงเฟยส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้มจางๆ “ตอนนั้น ข้าเป็นแค่สาวใช้ข้างกายที่ปรนนิบัติเซียวกุ้ยเฟย หลายปีมานี้ ข้าแค่ต้องการทำความปรารถนาสุดท้ายของเซียวกุ้ยเฟยให้เป็นจริง ปกป้องอ๋องเฉินให้อยู่เย็นเป็นสุข เรื่องอื่น การแย่งความโปรดปรานอะไรเอย เป็นกุ้ยเฟยเอย ทำเพื่อให้ได้รับพร
ฉู่เชียนหลีพุ่งพรวดไปข้างหน้า ขว้างหนังสือสวดมนต์ในมือออกไป กระแทกโดนมือเซียวจือฮว่าจนปิ่นปักผมหลุดแต่ก็ยังแทงเข้าไปแล้วเลือดสดๆ เอ่อล้นออกมา“เจ้า!”สีหน้าเฟิงเย่เสวียนเคร่งขรึมลงทันที ดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุดที่นี่คือวัดเทียนหลิง เสด็จแม่ก็อยู่ นางฆ่าตัวตายในวัดเทียนหลิง เพราะอยากให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นคนบีบให้นางตายทั้งเป็นหรือ?“เซียวจือฮว่า ข้าเคยบอกว่าจะดูแลเจ้า แต่ไม่เคยพูดว่าจะดูแลเจ้าในฐานะสามี ข้าอนุญาตให้เจ้าสามารถแต่งงานและทำทุกอย่างได้อย่างอิสระมาโดยตลอด”กล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้น ข้าแต่งงานกับเจ้า เพราะเมื่อสิบปีก่อนเจ้าเคยช่วยข้า แต่ไม่ใช่เจ้าที่เป็นคนช่วยข้า เจ้าไม่เพียงแกล้งป่วย โกหกข้า และยังร่วมมือกับคนนอกเล่นงานข้า เจ้าจะให้ข้าเก็บเจ้าไว้ได้อย่างไร?”ต่อให้ไปถึงยมโลก บรรพบุรุษของตระกูลเซียวรู้เรื่อง ก็ไม่มีทางละเว้นนางง่ายๆเซียวจือฮว่าคลานอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแอ ของเหลวสีแดงเข้มไหลออกมาไม่หยุด สีหน้านางซีดอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่มีน้ำตานองมองเขาอย่างลึกซึ้ง“ข้าชอบท่าน…ชีวิตของข้าเป็นของท่าน…ให้ข้าไปเจียงหนาน ไม่สู้ให้ข้าตาย…”นางหอบหายใจอย่างเจ็บปวด“ท่าน ท่
ประชุมเช้าภายในตำหนักต้าเฉิน บรรยากาศตึงเครียดหมอหลวงจางติดโรคแล้ว!เมื่อข่าวนี้ถูกส่งกลับมาถึงราชสำนัก ทำให้สีหน้าของทุกคนเคร่งขรึม ต้องตื่นตัวอย่างจริงจัง ให้ความสำคัญกับปัญหานี้เวลาสั้นๆ สามวัน ติดโรคหลายพันคน และสถานการณ์โรคระบาดยังขยายอย่างต่อเนื่อง แม้แต่หมอหลวงจางก็ติดโรคแล้ว หากระบาดเป็นวงกว้าง จะไม่อันตรายทั้งแคว้นหรือ?สวรรค์!แค่คิดก็รู้สึกว่าสถานการณ์ร้ายแรงแล้ว!ขุนนางใหญ่ท่านหนึ่งรีบกล่าว “ฝ่าบาท ชาวบ้านในเมืองตงหนิงมีคนติดโรคเยอะมาก ยิ่งกว่านั้นยังมีคนติดโรคอย่างต่อเนื่อง จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างมาก รีบแก้ไขทันที ไม่เช่นนั้นปัญหาจะตามมาไม่มีที่สิ้นสุดพ่ะย่ะค่ะ”ราษฎร ชีวิตความเป็นอยู่ เป็นรากฐานของแคว้นหากเกิดอะไรขึ้นกับราษฎร บ้านเมืองก็จะสั่นคลอนเช่นกันเมื่อสั่นคลอนแล้ว เช่นนั้นก็จะอันตราย!“หมอหลวงจางเป็นหมอหลวงที่มีทักษะการแพทย์ดีที่สุดในสำนักหมอหลวง แม้แต่เขาก็จัดการไม่ได้ ยังมีใครสามารถทำได้อีก?” ท่ามกลางขุนนางนับร้อย มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ“โรคนี้ติดต่อง่ายมาก เวลาสามวัน ตายไปแล้วสิบห้าคน…”“ตกลงนี่มันโรคอะไรกัน…”บนบัลลังก์มังก