แชร์

บทที่ 272

“เชียนหลี...”

เวลานี้ ฉู่เชียนหลีนึกถึงพระไตรปิฎกที่เคยอ่านที่ถงเฟย ท่องในใจเงียบ ๆ

พูดไปก็น่าแปลก ท่องไปได้สองรอบ จิตใจก็สงบลง

ในขณะเดียวกัน เป็นเพราะจิตใจสงบ ไม่ว้าวุ่นแล้ว การได้ยินราวกับว่าแผ่ขยายไปไกลกว่าเดิม เหมือนกับว่า จะได้ยินเสียง...กรีดร้องอันน่าเวทนา?

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นทันที

“ท่านได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?”

เฟิงเย่เสวียนชะงักไปเล็กน้อย “เสียงอะไร?”

“ท่านฟังให้ดี!”

ฉู่เชียนหลีเงี่ยหูฟัง มองไปรอบ ๆ ป่า ทั่วทั้งสารทิศ ตามหาทุกหนทุกแห่ง “เหมือนว่าจะมีเสียงเรียก...”

นางนำนกปี่อี้วางลงในพุ่มหญ้า แล้วจึงเดินตามทิศทางของเสียงร้องไป

ทิศทางที่เดินไปเป็นถนนหลวง

สายตาของชายหนุ่มขรึมลงเล็กน้อย ทันใดนั้นก็สาวเท้าไปข้างหน้า คว้าข้อมือของนางเอาไว้ “ไม่มีเสียงอะไรจริง ๆ บางทีเจ้าอาจจะฟังผิดไป เดิมพันของพวกเรายังคงกำลังดำเนินการอยู่ มิสู้ไปล่าสัตว์ต่อ?”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว

นางไม่มีทางฟังผิด

ในป่าชานเมืองเช่นนี้ เงาของคนน้อยมาก อยู่ ๆ จะมีเสียงร้องขึ้นมาได้ยังไง?

นางต้องไปดูหน่อย

สะบัดมือของชายหนุ่มออก แล้วสาวเท้าเดินไป

“เชียนหลี! เชียนหลี...” ชายหนุ่มร้องเรียกสองครั้ง เมื่
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status